Πώς ο Ντόναλντ Τραμπ θα ανοίξει τις «Πύλες της Κολάσεως» στη Γάζα

Καθώς πλησιάζει η προθεσμία της 20ης Ιανουαρίου, η αποτελεσματικότητα του τελεσιγράφου του Τραμπ προς τη Χαμάς, για απελευθέρωση των ομήρων, πιθανότατα θα εξαρτηθεί από την ικανότητα της κυβέρνησής του να συντονίσει διάφορα σημεία πίεσης σε μια συνεκτική πολιτική, επαναπροσδιορίζοντας ενδεχομένως τις παραμέτρους του μέλλοντος της Γάζας, ενώ παράλληλα διατηρεί την πίεση για την απελευθέρωση των ομήρων.

Με μόλις δέκα ημέρες να απομένουν μέχρι την προθεσμία του Ντόναλντ Τραμπ στις 20 Ιανουαρίου για την απελευθέρωση των ομήρων από τη Χαμάς, εμφανίζονται λεπτομέρειες για το πώς το δραματικό τελεσίγραφο «πύλες της κολάσεως» του νεοεκλεγέντος προέδρου θα μπορούσε να υλοποιηθεί σε συγκεκριμένες ενέργειες.

«Αν οι όμηροι δεν απελευθερωθούν πριν από τις 20 Ιανουαρίου 2025, την ημέρα που αναλαμβάνω καθήκοντα ως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, θα υπάρξουν κολασμένες συνέπειες στη Μέση Ανατολή», δήλωσε ο Τραμπ.

«Οι υπεύθυνοι θα υποφέρουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών».

Ο κορυφαίος Ισραηλινός πολιτικός σχολιαστής Άμιτ Σέγκαλ περιγράφει δύο βασικούς μηχανισμούς που έχει στη διάθεσή του ο Τραμπ: την πίεση μέσω ανθρωπιστικής βοήθειας και τις εδαφικές παραχωρήσεις.

Η αύξηση των βομβαρδισμών ή η απειλή εκτοπισμού θα ήταν αναποτελεσματικές, υποστηρίζει ο Σέγκαλ, καθώς αυτές έχουν γίνει «κανονικότητα» μετά από δεκαετίες συγκρούσεων.

Ο μοχλός της ανθρωπιστικής βοήθειας φαίνεται πιο άμεσος και ισχυρός.

Η τρέχουσα βοήθεια περιλαμβάνει τεράστιες αποστολές τροφίμων και σημαντικές προμήθειες καυσίμων, που σύμφωνα με επικριτές βοηθούν στη διατήρηση του ελέγχου της Χαμάς.

Ενώ η κυβέρνηση Μπάιντεν επέμεινε στη διατήρηση της βοήθειας για 15 μήνες -ακόμη και μετά την υπόσχεση του υπουργού Εξωτερικών Μπλίνκεν για τερματισμό της εάν εκτραπεί στη Χαμάς- ο Τραμπ θα μπορούσε να εξουσιοδοτήσει την παράδοση μόνο μέσω των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) ή ιδιωτικών εργολάβων [μισθοφόροι].

Αυτή η αναδιάρθρωση θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει τη Χαμάς μέσα σε εβδομάδες, επηρεάζοντας την ικανότητά της να πληρώνει μισθούς και να διατηρεί τον έλεγχο του άμαχου πληθυσμού.

Η εδαφική επιλογή παρουσιάζει ένα άλλο σημαντικό σημείο πίεσης.

Ο Σέγκαλ αναφέρεται στο «Σχέδιο του Αιώνα» του Τραμπ το 2020, που αναγνώρισε την προσάρτηση του Γκολάν και εξέτασε την κυριαρχία επί εβραϊκών οικισμών στη Δυτική Όχθη.

Παρόμοια αναγνώριση ισραηλινών αξιώσεων στη βόρεια Γάζα θα μπορούσε να στείλει ισχυρά περιφερειακά μηνύματα σχετικά με το κόστος της τρομοκρατίας.

Στο διπλωματικό πεδίο, ο Τραμπ θα μπορούσε να ασκήσει άνευ προηγουμένου πίεση σε περιφερειακούς παράγοντες:

♦ Η οικονομία του Κατάρ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το εμπόριο με τις ΗΠΑ, με τη βάση της Κεντρικής Διοίκησης των ΗΠΑ να εγγυάται ουσιαστικά την ασφάλειά του.

♦ Η Αίγυπτος έλαβε πρόσφατα έγκριση για στρατιωτική βοήθεια 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, συμπεριλαμβανομένων αρμάτων μάχης, αεροσκαφών και πυρομαχικών.

♦ Η Τουρκία, που εξακολουθεί να φιλοξενεί ηγέτες της Χαμάς, διακινδυνεύει αύξηση δασμών, απομόνωση από το ΝΑΤΟ και άλλες κυρώσεις.

Παράλληλα, οι διαπραγματεύσεις για τους ομήρους συνεχίζονται στο Κατάρ χωρίς ουσιαστική πρόοδο.

Παλαιστινιακές πηγές αναφέρουν συνεχιζόμενες διαφωνίες για τη διακυβέρνηση της Γάζας μετά τον πόλεμο, με τη Φατάχ να απορρίπτει την πρόταση της Χαμάς τον Δεκέμβριο για διαχείριση από τεχνοκρατική επιτροπή.

Αντ’ αυτού, μια πρόσφατη αντιπροσωπεία της Φατάχ στο Κάιρο πρότεινε «επιτροπή ανακούφισης» με επικεφαλής υπουργό της Παλαιστινιακής Αρχής.

Η γλώσσα για τον τερματισμό του πολέμου παραμένει αμφιλεγόμενη.

Οι Ισραηλινοί διαπραγματευτές πρότειναν όρους για «μόνιμη παύση στρατιωτικών επιχειρήσεων και κάθε επιθετικής δραστηριότητας», αλλά οι ένοπλες οργανώσεις θεωρούν αυτή τη διατύπωση υπεκφυγή χωρίς την ξεκάθαρη δήλωση «τέλος του πολέμου».

Το τελεσίγραφο του Τραμπ έρχεται καθώς στρατιωτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι μόνο μερικές δεκάδες μουτζαχεντίν της Χαμάς παραμένουν στις περιοχές Τζαμπαλίγια και Μπέιτ Χανούν, λειτουργώντας από υπόγειες υποδομές και διεξάγοντας περιστασιακές επιθέσεις στην επιφάνεια.

Ωστόσο, αυτή η στρατηγική ανταρτοπόλεμου έχει αποδειχθεί δύσκολη για τις δυνάμεις των IDF, προκαλώντας συνεχείς απώλειες.