Ισλαμικό Κράτος: Σε αυτή την παραλία στρατολογεί τζιχαντιστές!

Η πόλη Σους της Τυνησίας είναι ένα μεσογειακό τουριστικό θέρετρο. Έχει μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, κέντρα νυχτερινής διασκέδασης και πάνω από ένα εκατομμύριο τουρίστες το χρόνο. Αλλά εκτός από μεθυσμένους Ρώσους και αγγλικές οικογένειες που κάνουν βόλτες με καμήλες, στη Σους υπάρχει ένας ολόκληρος υπόκοσμος τζιχαντιστών.

Εκατοντάδες νέοι ντόπιοι άντρες έχουν απαρνηθεί τις χαρές της πόλης για να καταταγούν στο Ισλαμικό Κράτος στη Συρία. Οι ειδικοί του Vocativ που αναλύουν τον “αόρατο ιστό”, το κρυμμένο μέρους του διαδικτύου, και οι οποίοι παρακολουθούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκτιμούν ότι ο μεγαλύτερος αριθμός τζιχαντιστών προέρχονται από την Τυνησία.

Ρεπορτάζ των Λιντσι Σνελ (Lindsey Snell) και Βλάντι Βοβτσουκ (Vladi Vovchuk) για το Vocativ

Πήγα στην Σους και γνώρισα την οικογένεια του Μοχάμεντ Αμρούνι (Mohamed Amrouni), ο οποίος έφυγε στα 17 του από την Τυνησία για να πολεμήσει με το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία. Ο αδερφός του, Ατζμί, με ξενάγησε στην πόλη. Μου είπε ότι μια μέρα, αφού έφαγαν όλοι μαζί, ο Μοχάμεντ πήγε να προσευχηθεί σε ένα τζαμί και δε γύρισε ποτέ..

Ο Ατζμί με πήγε στο τζαμί. Ήταν Παρασκευή βράδυ, μετά από το τέλος της προσευχής. Ξεχείλιζε από κόσμο. Άνδρες έξω από τον περίβολο κρατούσαν πανό που υποστήριζαν το Ισλαμικό Κράτος. Όταν είδαν την κάμερα μας μας ήρθαν και μας είπαν “Εμείς εδώ έχουμε καλύτερο δίκτυο και από την Τουνιζιάνα (μεγαλύτερος πάροχος τηλεφωνίας στη Συρία). Θα σας βρούμε. Κι αν εσείς οι Αμερικάνοι έχετε τα κότσια, γιατί δεν πάτε να καλύψετε την αληθινή ιστορία στη Συρία;”

ο Αμτζί με σύστησε αργότερα και στους γονείς του. Το σπίτι τους, όπως και τα περισσότερα της Τυνησίας, ήταν πεντακάθαρο και προσεγμένο. ΟΙ γονείς του με κέρασαν χυμό φράουλας από τον κήπο τους. Περιεργάστηκα το δωμάτιο που μοιράζονταν ο Αμτζί με τον Μοχάμεντ: στην πλευρά του Μοχάμεντ είχε αρκουδάκια και είδη ποδοσφαίρου, καθώς και πτυχίο αγγλικών από την αμερικανική πρεσβεία, αλλά και η τελευταία φωτογραφία του πριν φύγει για τη Συρία.

Ο Αμτζί μου έδειξε το λάπτοπ του αδερφού του. “Εδώ έβλεπε συνέχεια βίντεο για το τζιχάντ. Υποθέτω ότι κάπως έτσι άρχισε να σκέφτεται να πάει στη Συρία”. Όταν η οικογένεια κατάλαβε ότι ο Μοχάμεντ έφυγε για τη Συρία, τσέκαραν αμέσως το λάπτοπ του, αλλά είχε διαγράψει τα πάντα.

Τα προπαγανδιστικά βίντεο του Ισλαμικού Κράτους, καλογυρισμένα και ξεσηκωτικά, λειτουργούν σαν μέσο στρατολόγησης από την αρχή της δημιουργίας της οργάνωσης. Στην Τυνησία, όμως, υπάρχει ολόκληρο δίκτυο στρατολόγησης. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται παντού, στα τζαμιά, στις γωνίες των δρόμων, αλλά και στα σχολεία. “Συμβαίνει σε κάθε σχολείο της χώρας”, μου λέει ο κολλητός του Μοχάμεντ, Ουσάμα.

“Είμαστε Μουσουλμάνοι”, λέει ο Καλέντ. “Αλλά αυτό δεν είναι το πραγματικό Ισλάμ. Δεν είναι αυτό το πραγματικό τζιχάντ. Το έχουν κάνει επάγγελμα αυτοί οι άνθρωποι. Παίρνουν 18.000 δολάρια για κάθε νέο που στρατολογούν. Τους προσφέραμε περισσότερα για να τον φέρουν πίσω, αλλά αρνήθηκαν”.

Ο άνθρωπος που στρατολόγησε τον Μοχάμεντ ήταν δάσκαλος μαθηματικών και στρατολόγησε παιδιά πολλών οικογενειών. Οι οικογένειες συνασπίστηκαν και πήγαν στις Αρχές και να υποδείξουν τον ένοχο. Οι Αρχές, ενώ δηλώνουν επίσημα ότι αντιμάχονται την τρομοκρατία, δεν έκαναν τίποτα. Η οικογένεια Αμρούνι βλέπουν συχνά στην πόλη τον ένοχο, συχνά παρέα με παιδιά.

Αυτοί που στρατολογούν στη Σους για το Ισλαμικό Κράτος έχουν πολλά κοινά με εμπόρους ναρκωτικών. Οδηγάνε τα πιο ωραία αυτοκίνητα και ζούνε στα καλύτερα σπίτια. Δεν μπορεί να τους αγγίξει κανείς.

Είχα την ευκαιρία να πάρω συνέντευξη από τον “Μπιλέλ” (Bilel), ένα 17χρονο μαθητή που ετοιμάζεται να καταταγεί στο Ισλαμικό Κράτος στη Συρία. “Άκουσα ότι αυτοί που στρατολογούν βγάζουν λεφτά για κάθε μαχητή που στέλνουν στη Συρία. Πως νιώθεις γι’αυτό;” τον ρώτησα. “Να μη σε νοιάζει πως στρατολογούμαστε”, είπε. “Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι κάνω τζιχάντ”.

Ο Ατζμί έχει κρατήσει μια κάποια επαφή με τον αδερφό του μέσω skype και μου είπε ότι ο Μοχάμεντ (όπως και πολλοί άλλοι τζιχαντιστές) μετακινήθηκαν πρόσφατα από τη Συρία στο Ιράκ. Η συζήτηση που έχουν κάθε φορά είναι η ίδια: ο Ατζμί τον παρακαλάει να γυρίσει στην οικογένεια και τους φίλους του και ο Μοχάμεντ γελάει και του λέει “Όχι αδερφέ, έλα εσύ εδώ. Το τζιχάντ είναι παράδεισος”.