Οι Παλαιστίνιοι κάλεσαν το Ισραήλ σε συνομιλίες μετά από συνάντηση με Αίγυπτο και Ιορδανία

Ο υπουργός Εξωτερικών της Παλαιστινιακής Αρχής κάλεσε το Σάββατο το Ισραήλ να επιστρέψει στις συνομιλίες στη βάση της λύσης των δύο κρατών, ενόψει και της νέας αμερικανικής διακυβέρνησης.

Η έκκληση του Παλαιστίνιου υπουργού Εξωτερικών Ριάντ αλ Μάλκι έγινε στις κοινές δηλώσεις με τον υπουργό Εξωτερικών της Αιγύπτου Σάμεχ Σούκρι και τον υπουργό εξωτερικών της Ιορδανίας Αϊμάν Σαφάντι, μετά τη συνάντησή τους στο Κάιρο.

Σε συνέντευξη Τύπου μετά τη συνάντησή, ο αλ-Μάλκι δήλωσε ότι η Παλαιστινιακή Αρχή είναι έτοιμη να συνεργαστεί με τον εκλεγμένο Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, για την επίτευξη ενός παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσά του την Ανατολική Ιερουσαλήμ, που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967 στον Πόλεμο των Έξι Ημερών.

Να σημειωθεί εδώ ότι η Ανατολική Ιερουσαλήμ και η Δυτική Όχθη (Ιουδαία) ήταν τότε Ιορδανία και καταλήφθηκαν από το Ισραήλ ως ιορδανικά εδάφη, κατά την απόκρουση της επίθεσης του ιορδανικού στρατού.

Στον πόλεμο αυτό, που τον προκάλεσαν οι Άραβες και τους γύρισε μπούμερανγκ, υπέστησαν οδυνηρή ήττα, το Ισραήλ κατέλαβε από την Αίγυπτο τη Λωρίδα της Γάζας και την χερσόνησο του Σινά, από την Ιορδανία τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη ποταμού και την Ανατολική Ιερουσαλήμ και από τη Συρία τα υψώματα Γκολάν. Αργότερα το Ισραήλ επέστρεψε το Σινά στην Αίγυπτο.

Αίγυπτος και Ιορδανία παραιτήθηκαν από τα εδάφη τους σε Γάζα και Δυτική Όχθη – Ανατολική Ιερουσαλήμ για να ιδρυθεί μελλοντικά σε αυτά παλαιστινιακό κράτος.

Δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι Γαζαίοι ήταν Αιγύπτιοι και οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης ήταν Ιορδανοί.

Το Ισραήλ αποχώρησε από τη Γάζα το 2005 και την άφησε ανεξάρτητη κι έπεσε το 2007 στα χέρια της ισλαμιστικής φιλοτουρκικής Χαμάς.

Στη Δυτική Όχθη, όπου οι Παλαιστίνιοι θέλουν επίσης να ιδρύσουν κράτος, τα ζητήματα είναι εξαιρετικά δύσκολα, διότι η Δυτική Όχθη δεν είναι άλλη περιοχή από την Ιουδαία.

Ζητείται δηλαδή από τους Ισραηλινούς – Ισραηλίτες – Ιουδαίους να μην συμπεριλάβουν την κοιτίδα τους, την Ιουδαία, στο κράτος τους.

Πάντως, επειδή μιλάμε για πρώτην αιγυπτιακά και ιορδανικά εδάφη, αυτός είναι ο λόγος που οι Παλαιστίνιοι συνεννοούνται με Αίγυπτο και Ιορδανία.

Αίγυπτος και Ιορδανία όμως είναι οι πρώτες χώρες που εξομάλυναν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ και υποστηρίζουν την περαιτέρω εξομάλυνση και με τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο.

Επειδή το παλαιστινιακό ζήτημα έχει κουράσει και αποτελεί αγκάθι, με την Παλαιστινιακή Αρχή να κατηγορείται για αδιαλλαξία, προφανώς η συνάντηση του Σαββάτου στο Κάιρο ήταν για να πιεστεί η παλαιστινιακή πλευρά να προσγειωθεί στην πραγματικότητα πριν βρεθεί απομονωμένη από τον αραβικό κόσμο. Να προστεθεί εδώ ότι οι Άραβες είναι έξαλλοι και με τον φιλοτουρκισμό των Παλαιστινίων.

«Είμαστε έτοιμοι για συνεργασία και διαπραγμάτευση με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση και περιμένουμε ότι θα επανεκκινήσει τους δεσμούς της με το κράτος της Παλαιστίνης», είπε ο Παλαιστίνιος υπουργός Εξωτερικών. Να σημειωθεί ότι κράτος Παλαιστίνης δεν αναγνωρίζουν οι ΗΠΑ αλλά ούτε και η Ελλάδα.

Ο Παλαιστίνιος διπλωμάτης είπε ότι ο συντονισμός με το Κάιρο και το Αμμάν είναι ένα «κεντρικό σημείο» που θα καθιερώσει ένα «σημείο εκκίνησης» στην αντιμετώπιση της νέας κυβέρνησης Μπάιντεν. Η Αίγυπτος και η Ιορδανία είναι στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ.

Ο Αλ-Μάλκι ανέφερε επίσης ότι επέστρεψαν στον συντονισμό των υπηρεσιών ασφαλείας με το Ισραήλ, αφού οι ισραηλινές Αρχές έστειλαν «μήνυμα, για πρώτη φορά, ότι τηρούν όλες τις συμφωνίες» που έχουν συνάψει με τους Παλαιστίνιους.

Τον Μάιο, ο Παλαιστίνιος ηγέτης Μαχμούντ Αμπάς ανακοίνωσε ότι η Παλαιστινιακή Αρχή θα διακόψει σχέσεις με το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένου του συντονισμού της ασφάλειας, μετά τη δέσμευση του Ισραήλ να προσαρτήσει μεγάλα τμήματα της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης.

Στην κοινή δήλωση μετά τη συνάντησή τους, οι τρεις υπουργοί δήλωσαν ότι θα εργαστούν για να κερδίσουν διεθνή υποστήριξη ενάντια στα «παράνομα μέτρα» του Ισραήλ που περιλαμβάνουν επέκταση οικισμών, κατεδάφιση δεκάδων παλαιστινιακών σπιτιών και κατάληψη της γης τους.

«Πρόκειται για παράνομες ισραηλινές ενέργειες στο έδαφος που επηρεάζουν όλες τις πιθανότητες επίτευξης μιας ολοκληρωμένης ειρηνευτικής διαδικασίας που μπορεί να συμβεί μόνο με τη λύση των δύο κρατών», δήλωσε ο Αϊμάν Σαφάντι στη συνέντευξη Τύπου.

Οι υπουργοί τονίζουν στην κοινή δήλωσή τους ότι το καθεστώς της Ιερουσαλήμ πρέπει να επιλυθεί στις διαπραγματεύσεις, ζητώντας από το Ισραήλ «ως τη δύναμη κατοχής, να σταματήσει όλες τις παραβιάσεις που στοχεύουν την αραβική, ισλαμική και χριστιανική ταυτότητα της Ιερουσαλήμ και τα ιερά της».

Το Παλαιστινιακό

Το 1917 μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ξεσηκώθηκαν και οι Άραβες για τη δική τους ανεξαρτησία.

Τότε η Αντάντ (δηλ. Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία), τους υποσχέθηκαν πλήρη ανεξαρτησία με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οπότε και ξεκίνησε ο ένοπλος απελευθερωτικός τους αγώνας.

Ακολούθησε η «Διακήρυξη του Μπάλφουρ», η οποία και προσδιόριζε μία εθνική εστία μόνιμης βάσης των Εβραίων στην Παλαιστίνη, η οποία κατά τη διάρκεια των απελευθερωτικών εκείνων επιχειρήσεων είχε ανακηρυχθεί ως «κράτος κατ΄ εντολή» της Κοινωνίας των Εθνών υπό αγγλική προστασία. Καθεστώς που παρέμεινε μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο νεοσυσταθείς Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, το 1947 ψηφίζει την ιστορική απόφαση 181 με την οποία επιβλήθηκε διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο διαφορετικά κράτη κατά γλώσσα, πολιτισμό και θρησκεία: ένα αραβικό, και ένα εβραϊκό, το Ισραήλ.

Ακολούθησαν συγκρούσεις μεταξύ των Αράβων και των Ισραηλινών, σε αυτό που περιγράφεται ως εμφύλιος πόλεμος του 1947-48 στην Παλαιστίνη υπό Βρετανική Εντολή, ο οποίος οδήγησε στον πρώτο Αραβό-Ισραηλινό πόλεμο του 1948 (15 Μαΐου 1948 – 10 Μαρτίου 1949), μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948.

Έπειτα από το τέλος του πολέμου, το προηγούμενο έδαφος της Βρετανικής Εντολής έχει καταλήξει ως εξής:

Το μεγαλύτερο τμήμα 78% να έχει καταληφθεί από το Ισραήλ.

Η λεγόμενη Δυτική Όχθη να είναι προσαρτημένη στην Ιορδανία

Και ένα 1,5% η λεγόμενη Λωρίδα της Γάζας να τίθεται υπό τον έλεγχο και τη Διοίκηση της Αιγύπτου, επί βασιλείας Φαρούκ.

Υπολογίσθηκε ότι 750.000 Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν τότε από τα πάτρια εδάφη και κατέφυγαν άλλοι στη Γάζα άλλοι στην Ιορδανία, άλλοι στον Λίβανο και άλλοι στη Συρία.

Το 1964 δημιουργείται εξ ανάγκης η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, γνωστότερη με το αγγλικό αρκτικόλεξο PLO, η οποία και τίθεται ως νόμιμη εκπρόσωπος και προστατευτική ομπρέλα των Παλαιστινίων.

Συγκεκριμένα τον Οκτώβριο του 1974 στη συνάντηση κορυφής όλων των αραβικών χωρών στο Ραμπάτ του Μαρόκου, ο Αραβικός Σύνδεσμος αναγνώρισε την PLO (ή ελληνικά ΟΑΠ) ως τον μοναδικό εκπρόσωπο των Αράβων της Παλαιστίνης.

Με τη συμφωνία του Εθνικού Παλαιστινιακού Συνεδρίου, που αποτελεί το νομικό σώμα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, στις 15 Νοεμβρίου του 1988, το Κράτος της Παλαιστίνης διακήρυξε ανεξαρτησία.

Ωστόσο, το επονομαζόμενο «Κράτος της Παλαιστίνης», δεν είναι ούτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος, ούτε είχε κυριαρχία σε κάποια εδάφη.

Επίσης, η διακήρυξη αυτή αγνοήθηκε και εν τέλει απορρίφθηκε από το Κράτος του Ισραήλ.

Το Ισραήλ ελέγχει την περιοχή από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, οπότε την πήρε από την Αίγυπτο και την Ιορδανία.

Αυτόν τον καιρό, η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή (ΕΠΑ) οραματίζεται την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα περιλαμβάνει όλη ή μέρος της Δυτικής Όχθης, τη Λωρίδα της Γάζας και την ανατολική Ιερουσαλήμ, ζώντας ειρηνικά με το Ισραήλ υπό μια δημοκρατικά εκλεγμένη και αξιόπιστη κυβέρνηση.

Η ΕΠΑ ωστόσο, δεν διεκδικεί κυριαρχία επί κανενός εδάφους και επομένως δεν είναι η κυβέρνηση του διακηρυγμένου το 1988 «Κράτους της Παλαιστίνης».

Η διακήρυξη του 1988 εγκρίθηκε σε μια συνάντηση στο Αλγέρι, με ψήφους 253-46 και δέκα αποχές.

Η διακήρυξη επικαλέστηκε τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) και την Απόφαση 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ υπέρ του ισχυρισμού για ένα «Κράτος της Παλαιστίνης στα δικά μας παλαιστινιακά εδάφη με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ».

Το ισχυριζόμενο «Κράτος της Παλαιστίνης» αναγνωρίσθηκε αμέσως από τον Αραβικό Σύνδεσμο και περίπου οι μισές κυβερνήσεις του κόσμου το αναγνωρίζουν σήμερα.

Διατηρεί πρεσβείες σε αυτές τις χώρες (που αποτελούνται συνήθως από αποστολές της ΟΑΠ).

Το Κράτος της Παλαιστίνης (από το 2013) αναγνωρίζεται από το 70% των κρατών-μελών των Ηνωμένων Εθνών, όχι όμως από το Ισραήλ.