Έλληνες νοσηλευτές στη Γερμανία: Όταν ξέρουμε ότι πεθαίνουν τους κρατάμε το χέρι

Δύο Έλληνες νοσηλευτές που εργάζονται στη Γερμανία μίλησαν για τα βιώματα τους στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στον Covid-19 .

Ο Μιχαήλ Οικονόμου, με καταγωγή από την Κόρινθο, έχοντας σπουδάσει τέσσερα χρόνια νοσηλευτική στο Εθνικό Καποδιαστριακό Πανεπιστήμιο στην Αθήνα ήθελε να ζήσει στο Μόναχο γιατί όπως λέει είναι μια καταπληκτική πόλη.

Η επαγγελματική αποκατάσταση ήρθε γρήγορα μια και οι ανάγκες για νοσηλευτικό προσωπικό στη Γερμανία είναι τεράστιες και η κατάρτισή του άριστη.

Ήρθε τον Μάιο του 2018 και αρχικά εργάστηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Μονάχου στο Ογκολογικό – Αιματολογικό Τμήμα.

Εδώ και δυο εβδομάδες μετά από σχετική πρόταση που του έγινε εργάζεται στο Καρδιοχειρουργικό Τμήμα, όπου ήδη λειτουργεί ειδική πτέρυγα για ασθενείς με κορωνοϊό.

Τώρα ετοιμάζεται να λειτουργήσει και μια δεύτερη πτέρυγα.

«Από την αρχή η προϊσταμένη, η οποία είναι εξαιρετική και τυχαίνει να είναι και Ελληνίδα, η κυρία Άννα Γατούδη, με είχε ενημερώσει πως θα ανοίξει και μια δεύτερη πτέρυγα για κορωνοϊό και με ρώτησε εάν θα ήθελα να δουλέψω εκεί.

»Της απάντησα αμέσως πως δεν έχω κανένα πρόβλημα.

»Θα ήθελα κιόλας να μπω, να δω πώς είναι η δουλειά σε δύσκολες συνθήκες και από τη στιγμή που είμαι εδώ στη Γερμανία χωρίς οικογένεια για να φοβάμαι μήπως τους κολλήσω, δεν έχω πρόβλημα» δηλώνει με έναν απίστευτο ενθουσιασμό ο 26χρονος νοσηλευτής.

Τους κρατάμε το χέρι όταν ξέρουμε ότι θα πεθάνουν

Με τον ίδιο απίστευτο ενθουσιασμό για τη δουλειά της μιλάει και η 29χρονη Σωτηρία Κοράνη – Μπουρουτζή.

Γεννήθηκε σε ένα χωριό κοντά στην Κορυτσά.

Οι γονείς της μέλη της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, μετακόμισαν πριν από 30 χρόνια σε ένα χωριό κοντά στην Κατερίνη.

Η Σωτηρία σπούδασε νοσηλευτική στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης.

«Δεν έβλεπα στην Ελλάδα δυστυχώς κάποια αξιοπρεπή μεταχείριση του επαγγέλματός μου.

»Εν τω μεταξύ είχα γνωρίσει και τον σύζυγο μου, ο οποίος είναι μεγαλωμένος εδώ στη Γερμανία και έτσι αποφάσισα να φύγω».

Η Σωτηρία εργάζεται στην εντατική του Παθολογικού Τμήματος ενός νοσοκομείου στα περίχωρα της Στουτγάρδης.

Δεν θέλει να αναφέρει το όνομα του νοσοκομείου.

Αυτή τη στιγμή εργάζεται στην εντατική με ασθενείς με κορωνοϊό.

Σε ερώτηση αν φοβάται μήπως κολλήσει και η ίδια απαντά:

«Εννοείται πως φοβάμαι αλλά είναι η δουλειά μου. Αυτό σπούδασα.

»Υπάρχουν και άλλες κολλητικές ασθένειες, δεν είναι μόνο ο κορονοϊός. Θα μπορούσα να κολλήσω γρίπη ή κάτι άλλο.

»Όμως δεν φοβάμαι τόσο για μένα όσο για το παιδί μου και τον άντρα μου».

Η Σωτηρία έχει ένα δεκαέξι μηνών αγοράκι, το οποίο της δίνει δύναμη να μην κουβαλάει τόσο πολύ στο μυαλό της τις σκηνές που βλέπει στην εντατική.

«Αυτό που με στεναχωρεί είναι όταν κάποιος πεθαίνει και δεν έχει κάποιο συγγενή του, κάποιο δικό του άνθρωπο.

»Όταν βλέπουμε ότι δεν πάει άλλο και ότι θα πεθάνει, καθόμαστε δίπλα του και του κρατάμε το χέρι».

Έχει ζήσει όμως και καλές στιγμές στην εντατική όπως πρόσφατα που μια 56χρονη ασθενής αποσωληνώθηκε.

«Είναι μεγάλη η χαρά για εμάς διότι αισθανόμαστε πώς συμβάλαμε κι εμείς σε αυτό. Έστω με ένα μικρό λιθαράκι».

Στην ερώτηση τι είναι αυτό που πρώτα τους ζητάνε οι ασθενείς που αποσωληνώνονται και επιστρέφουν σε κανονικές συνθήκες απαντά ότι «δεν υπάρχουν διαφορές με άλλους ασθενείς επειδή αυτοί έχουν κορωνοϊό. Όπως και οι άλλοι, ζητάνε να σηκωθούν και να έχουν επικοινωνία με κάποιον δικό τους».