Τέλος η Αλβανία από την ΕΕ – Δεν μπαίνει ποτέ! Ασέβεια προς την Ελλάδα από τον Δήμο Τιράνων

Νέα πρόκληση από την Αλβανία και συγκεκριμένα από τον Δήμο Τιράνων.

Όπως αναμεταδίδει από αλβανικό δημοσιεύμα το Βαλκανικό Περισκόπιο, «την παραμονή της 75ης επετείου της ελληνικής γενοκτονίας των τσάμηδων, στη σημερινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του δήμου Τιράνων, έπειτα από πρόταση του δημάρχου Εριόν Βελιάι, αποφασίστηκε η πλατεία στη νέα λεωφόρο να πάρει το όνομα «Τσαμουριά»/ “Chameria”».

Επισημαίνεται ότι συνεργάτης του Δημάρχου Τιράνων είναι η Βιόλτσα Μπράχο, πρώην μεγαλοστέλεχος του Σπετίμ Ιντρίζι του κόμματος των Αλβανοτσάμηδων, που έχει προσχωρήσει στο κόμμα του Ράμα και έχει αναδειχθεί ως αντιδήμαρχος στα Τίρανα.

Η Ελληνική Εθνική Μειονότητα θεωρεί ότι πρόκειται για επιθετική ενέργεια κατά του ελληνισμού, προσβάλλει την ιστορία και τους αγώνες του ελληνικού λαού ενάντια στους ναζιστές και τους συνεργάτες τους.

Ο Βελιάι δήλωσε κατά την υποβολή της πρότασης αυτής:

«Αυτή ήταν (προεκλογική) υπόσχεσή μας και ως εκ τούτου προτείνω να συμπεριληφθεί αυτή η πρωτοβουλία στην ημερήσια διάταξη και ζητώ από τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου να την ψηφίσουν», είπε χαρακτηριστικά ενώ δείχνει να προεξοφλεί υποχρέωση προς τους Αλβανοτσάμηδες ενόψει των δημοτικών εκλογών της 30ης Ιουνίου, οι οποίες ωστόσο ακυρώθηκαν.

Η αντιδήμαρχος Βιόλτσα Μπράχο ευχαρίστησε τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου για την υπερψήφιση της πρότασης λέγοντας χαρακτηριστικά:

«Η ψηφοφορία αυτής της πρωτοβουλίας μας τιμά όλους, τιμά μια κοινότητα που σφαγιάστηκε μόνο και μόνο επειδή ήταν Αλβανοί».

Πρώτον: Γενοκτονία τσάμηδων ουδέποτε συνέβη.

Δεύτερον: Με την απόφαση αυτή, η Αλβανία παραβιάζει τους όρους για την έναρξη των διαπραγματεύσεών της με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με την απόφαση αυτή, η Αλβανία υπονομεύει ευθέως την ευρωπαϊκή της προοπτική, αφού η Αθήνα έχει καταστήσει σαφές ότι δεν αναγνωρίζει «τσάμικο ζήτημα» και οποιαδήποτε αναφορά σε αυτό είναι απαγορευτική για την ευρωπαϊκή της προοπτική.

Προφανώς και οι κοτζαμπάσηδες πολιτευτές στην Αλβανία δεν έχουν συναίσθηση ότι ο ρατσισμός και ο εθνικισμός δεν χωράνε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτές οι αποφάσεις τους όμως έχουν συνέπειες.

Συνέπειες που τις πληρώνει ο αλβανικός λαός, που είναι θύμα των κοτζαμπάσηδών του.

Τι είναι το «τσάμικο ζήτημα»

Μετά την ιταλική κατοχή της Αλβανίας το 1939, οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες στην Ήπειρο χρησιμοποιήθηκαν ως όργανο προπαγάνδας από τους Ιταλούς για να δικαιολογήσουν την εισβολή στην Ελλάδα.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής (1941-1944), η πλειοψηφία συντάχθηκε με τις δυνάμεις του άξονα με αλυτρωτικούς σκοπούς, για τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας».

Ως απόρροια των ακροτήτων που διαπράχθηκαν από Τσάμηδες εκείνο το διάστημα (1941-1943) σε συνεργασία με τις κατοχικές Αρχές, ο τοπικός χριστιανικός πληθυσμός είτε μετανάστευσε, είτε αντιστάθηκε με τη δημιουργία μικρών αντιστασιακών ομάδων, ή εντάσσεται στο ΕΑΜ και στον ΕΔΕΣ.

Προς το τέλος του πολέμου ένας πολύ περιορισμένος αριθμός πρώην δοσίλογων Τσάμηδων εντάσσεται στον ΕΛΑΣ.

Στις 17-18 Αυγούστου του 1944 διεξήχθη η μάχη της Μενίνας που ήταν η σημαντικότερη που δόθηκε από τις αντιστασιακές δυνάμεις κατά των Γερμανών κατακτητών στην Ήπειρο.

Εκεί οι ενωμένες δυνάμεις του ΕΔΕΣ νίκησαν τους Γερμανούς.

Ανάμεσα στα θύματα καταμετρούνται και 86 νεκροί και αρκετοί αιχμάλωτοι ανάμεσα στους οποίους και 9 Τσάμηδες.

Μετά το τέλος του πολέμου, ολόκληρος ο πληθυσμός των μουσουλμάνων Τσάμηδων διέφυγε στην Αλβανία, λόγω της δοσιλογικής δραστηριότητας με αμφότερες τις ιταλικές και γερμανικές κατοχικές Αρχές.

Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στην Αλβανία και μικρότερος αριθμός στην Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το σταλινικού τύπου καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας τους παραχώρησε σπίτια με σκοπό να διασπάσει τη συμπαγή παρουσία σε περιοχές που διαβιούσαν ελληνικοί πληθυσμοί (Βόρεια Ήπειρος).

Παράλληλα, περίπου 8.000 Έλληνες που ζούσαν στην Αλβανία, υπό καθεστώς πιέσεων, διέφυγαν στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο (1945-1946).

Στην Ελλάδα, από τους περίπου 20.000 Τσάμηδες που υπήρχαν προπολεμικά στην Θεσπρωτία, σύμφωνα με την απογραφή του 1951 είχαν παραμείνει μόνο 127.

Στις 23 Μαΐου 1945 το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Ιωαννίνων καταδίκασε ερήμην ομαδικά 1.930 Τσάμηδες, κλείνοντας οριστικά τον δρόμο του επαναπατρισμού τους.

Για την Ελλάδα δεν υφίσταται «τσάμικο» ζήτημα.