Πώς η ηγεσία του ΑΚΕΛ παίζει το παιχνίδι των Τούρκων στην Κύπρο – Ο λαός του ΑΚΕΛ να αντιδράσει

Εάν υπάρχει ένα ζήτημα πάνω στο οποίο έχει «κολλήσει» η βελόνα του ΑΚΕΛ και δεν πρόκειται να ξεκολλήσει σε καμία περίπτωση, είναι πως εάν ο ελληνισμός της Κύπρου δεν αποδεχτεί τη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) τότε η Κύπρος θα διχοτομηθεί!

Το επιχείρημα αυτό του ΑΚΕΛ θα το ακούμε όλο και συχνότερα όσο πλησιάζουμε τις προεδρικές εκλογές του 2018.

Είναι ένα έωλο και παρωχημένο επιχείρημα και η μόνη του χρήση είναι ως εργαλείο κατατρομοκράτησης της καταπληκτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού.

Αντίθετα με τη θέση του ΑΚΕΛ, είναι η «λύση» στη βάση της ΔΔΟ που θα νομιμοποιήσει τη διχοτόμηση και που θα δώσει στην Άγκυρα τον απόλυτο στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου.

Θέλω εξαρχής να υπογραμμίσω πως το κείμενο που ακολουθεί δεν απευθύνεται στην ακελική νομενκλατούρα η οποία, σε μια σειρά από ζητήματα ένα μόνο εκ των οποίων είναι το Κυπριακό, αδυνατεί λόγω ιδεοληψίας να προβληματιστεί και να αναστοχαστεί.

Απευθύνεται όμως στον λαό, όπως θα έλεγαν στο ΑΚΕΛ, που θα ήθελε και θα πρέπει να γνωρίζει πως τα επιχειρήματα της ακελικής ηγεσίας δεν ανταποκρίνονται στα πράγματα και πιο συγκεκριμένα στην τουρκική θεώρηση για την Κύπρο.

Και όπως επανειλημμένα έχω επισημάνει, όταν η θεώρησή σου για τα πράγματα είναι λανθασμένη τότε είναι αδύνατο να έχεις θετικά αποτελέσματα ό,τι και να σε απασχολεί και να σε προβληματίζει.

Εδώ και 53 χρόνια η Τουρκία έχει εγκαταλείψει τη διχοτόμηση της Κύπρου ως στρατηγική επιλογή. Από το 1964! Την έχει εγκαταλείψει διότι όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τα στρατηγικά της συμφέροντα αλλά αντίθετα τα περιπλέκει και τα υπονομεύει.

Πώς; Διότι αργά ή γρήγορα, αλλά αναπόφευκτα, η διχοτόμηση θα φέρει τη στρατιωτική παρουσία της Ελλάδας στην Κύπρο.

Πρέπει εδώ να σημειωθεί η απαίτηση της Τουρκίας από τη Βρετανία τη δεκαετία του 1950 να της «επιστραφεί» η Κύπρος ως πρώην οθωμανικό έδαφος, ακόμη και να μην υπήρχε ένας Τούρκος στο νησί.

Αυτή υπήρξε η επίσημη θέση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Ζορλού στην τριμερή του Λονδίνου το 1955. (Δεν είναι πρόσφατο «εφεύρημα» του Νταβούτογλου τα περί ενός Τούρκου στο νησί).

Υπογράμμισε τότε ο Ζορλού πως η «επιστροφή» της Κύπρου ήταν αναγκαία για την ασφάλεια της Τουρκίας και πως τυχόν ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα θα έθετε σε κίνδυνο την ασφάλειά της.

Όταν με την κρίση του 1964 δημιουργήθηκε δυναμική στρατιωτική παρουσία της Ελλάδας στην Κύπρο, το κατά την Άγκυρα εφιαλτικό σενάριο βρισκόταν υπό εξέλιξη.

Η Τουρκία πολέμησε με νύχια και με δόντια το γεγονός αυτό μέχρι που πέτυχε την απομάκρυνση της ελληνικής μεραρχίας το 1967.

Τότε, από το 1964 επαναλαμβάνω, η Τουρκία συνειδητοποίησε πως το οποιοδήποτε σενάριο ή εξέλιξη που θα φέρει την Ελλάδα στην Κύπρο τής είναι ανάθεμα.

Η διχοτόμηση είναι ένα τέτοιο σενάριο. Και γι’ αυτό εδώ και 53 χρόνια η διχοτόμηση δεν αποτελεί μέρος της στρατηγικής θεώρησης της Κύπρου από την Τουρκία.

Τώρα γιατί το ΑΚΕΛ, μετά από μισό αιώνα, δεν έχει αντιληφθεί την τουρκική θεώρηση για την Κύπρο, δημιουργεί εύλογα ερωτήματα αλλά και την υποψία πως χωρίς τον μπαμπούλα της διχοτόμησης το ΑΚΕΛ θα χάσει ένα σημαντικό εργαλείο για την κατατρομοκράτηση του λαού.

Ποια είναι η τουρκική θεώρηση για την Κύπρο;

Είναι αυτή που ο Σερ Χιου Φουτ, τελευταίος κυβερνήτης της Κύπρου, διατύπωσε λίγο μετά την εισβολή.

Οι Τούρκοι, είπε, θέλουν να είναι «μάστορες στο βορρά και συνέταιροι στο νότο»- «masters in the north and partners in the south».

Τη στρατηγικά εύστοχη αυτή διατύπωση επαναλάμβανε κατά κόρον ο Τάσσος Παπαδόπουλος όταν τον ρωτούσαν τι επιδιώκει η Τουρκία στην Κύπρο.

Η απάντηση είναι πως η Τουρκία δεν επιδιώκει τη διχοτόμηση.

Η άμεση στρατηγική της επιδίωξη είναι η κατάλυση του υφιστάμενου κράτους – της κρατικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Προσπάθησε λυσσασμένα να την πετύχει με πόλεμο το 1974 αλλά δεν τα κατάφερε. Και από τότε την επιδιώκει μέσω της ΔΔΟ με νεροκουβαλητές στην Κύπρο ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ.

Μακροχρόνιος στόχος της Άγκυρας είναι να υπάρχει στην Κύπρο ένα πολιτικό μόρφωμα το οποίο δεν θα έχει κανένα από τα βασικά λειτουργικά γνωρίσματα κράτους.

Δεν θα έχει εσωτερική συγκρότηση και αυτονομία αλλά ούτε και διεθνή υπόσταση που να περιορίζεται μόνο από το διεθνές δίκαιο (εθιμικό και συμβατικό) και τους διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς στους οποίους θα συμμετέχει. Εσωτερικά το μόρφωμα θα είναι ρατσιστικά (racialist) δομημένο.

Ως προς τις προδιαγραφές της Άγκυρας για την «διεθνή υπόσταση» του μορφώματος, υπομνύω μία μόνο από τις πολλές Ανανικές φιλοτουρκικές προδιαγραφές του 2004 που είναι και άμεσα σχετική με τα σημερινά δρώμενα στην περιοχή μας:

«Η Κύπρος δεν δικαιούται να διαθέσει το έδαφος της για διεθνείς στρατιωτικές επιχειρήσεις χωρίς τη συναίνεση και των δυο συνιστώντων πολιτειών.

Και μέχρι την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι απαραίτητη και η συναίνεση Ελλάδας και Τουρκίας» [«Cyprus shall not put its territory at the disposal of international military operations other than with the consent of both constituent states; until the accession of Turkey to the European Union, the consent of Greece and Turkey shall also be required». Article 8.4 of the Main Articles].

Όσο για τις απειλές που συχνά ακούμε περί διχοτόμησης και περί «δυο κρατών», αυτές αποτελούν μέρος του συνεχούς ψυχολογικού πολέμου της Άγκυρας.

Γνωρίζουν οι Τούρκοι πως κάθε τέτοια αναφορά διαταράσσει τα μέγιστα τον ψυχισμό του κάθε Κύπριου πατριώτη.

Όπως γνωρίζουν επίσης πως η ψυχολογική τους προπαγάνδα αποτελεί την πολιτική θέση του ΑΚΕΛ. Καλύτερα δεν γίνεται!

Το φάντασμα της διχοτόμησης είναι ο μπαμπούλας που εξυπηρετεί τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Άγκυρας.

Εξυπηρετεί ταυτόχρονα και την πολιτική κατατρομοκράτησης και του κυπριακού λαού από το ΑΚΕΛ. Η σύμπτωση είναι τυχαία, όχι όμως και το αποτέλεσμα.

Η Άγκυρα δεν μπορεί να νομιμοποιήσει την ντε φάκτο κατάσταση

Ο κυπριακός λαός δεν πρέπει να πέσει θύμα αυτής της διπλής ψυχολογικής πίεσης και πολιτικής απάτης.

Και πρέπει να γνωρίζει πως εφόσον ο ίδιος δεν συνεργήσει στην κατάλυση του κράτους του, υπάρχει ελπίδα και προοπτική.

Τίποτα δεν είναι μαύρο ή άσπρο, όπως αρέσκεται να παρουσιάζει το ΑΚΕΛ τα πράγματα.

Και η στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει ο λαός είναι μία.

Αυτή είναι η διατήρηση και ενίσχυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, του μόνου θεσμού που του παρέχει ασφάλεια και που του εγγυάται την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του.

Δεν υπάρχει δηλ. σχέδιο Β, Γ ή Ωμέγα. Υπάρχει μόνο σχέδιο Α. Η Κύπρος μπορεί να είναι ντε φάκτο διχοτομημένη αλλά δεν παύει να είναι κράτος κυρίαρχο και το οποίο, χίλια χρόνια τούρκικα να περάσουν, η Άγκυρα δεν μπορεί να καταλύσει αλλά ούτε και να νομιμοποιήσει την ντε φάκτο κατάσταση.

Ας ρωτήσουν τους Ισραηλινούς για αυτό αναφορικά με τη Δυτική Όχθη και τα Υψίπεδα του Γκολάν που κατακτήθηκαν με τον πόλεμο του 1967.

Θα πρέπει συνεπώς ο κυπριακός λαός να αγνοεί τις ιδεοληπτικές κορώνες και τα κλισέ της ακελικής νομενκλατούρας και τα οποία αποτελούν υποκατάστατο της κριτικής σκέψης και να παίρνει θάρρος από τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρέχτ: «Αυτός που αγωνίζεται μπορεί και να χάσει αλλά αυτός που δεν αγωνίζεται έχει ήδη ηττηθεί».

Του Μάριου Ευρυβιάδη, Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων, στις Απόψεις με πρωτότυπο τίτλο: “Ο μπαμπούλας της διχοτόμησης εάν δεν αποδεχθούμε λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας”