Ο Ερντογάν θα βάλει τον Μπαρζανί να ανακηρύξει ανεξάρτητο Κουρδιστάν για να το προσαρτήσει

Οι κουρδικές Αρχές στο βόρειο Ιράκ επαναφέρουν το θέμα του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία του ιρακινού Κουρδιστάν από το Ιράκ.

Ο Χοσιάρ Ζεμπάρι, που διετέλεσε στο παρελθόν υπουργός Οικονομικών και υπουργός Εξωτερικών του Ιράκ, δήλωσε στην κουρδική ιστοσελίδα BasNews ότι ο λαός του ιρακινού Κουρδιστάν θα πραγματοποιήσει μέσα στο 2017 δημοψήφισμα για να αποφασίσει για την ανεξαρτησία του.

Ο Ζεμπάρι είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος Κουρδιστάν, του προέδρου του ιρακινού Κουρδιστάν Μασούντ Μπαρζανί, ο οποίος είναι γνωστός φιλότουρκος κοτζάμπασης και κατηγορείται από τους Κούρδους πατριώτες ως “πρόθυμος” του Ερντογάν.

Ο Μπαρζανί βιάζεται να ανακηρύξει το νότιο Κουρδιστάν, δηλαδή το ιρακινό Κουρδιστάν, ανεξάρτητο κράτος παρά το γεγονός ότι σε αυτό κατοικούν μόλις 5-6 εκατομμύρια Κούρδων σε σύνολο 40 εκ. ανθρώπων που συνιστούν το κουρδικό έθνος, ώστε να πάρει την “επίσημη σφραγίδα” του κουρδικού κράτους στα χέρια του και να εδραιώσει την εξουσία του με τις πλάτες της Τουρκίας.

Η συμφωνία του Μπαρζανί με την Τουρκία είναι ότι θα “χαρίσει” το βόρειο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν στον Ερντογάν, πολεμώντας από κοινού τους σοσιαλπατριώτες οπαδούς του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, και πιθανώς στο μέλλον να “προχωρήσουν” σε μια τουρκο-κουρδική ομοσπονδία, που θα σημαίνει στην ουσία προσάρτηση του ιρακινού Κουρδιστάν στην Τουρκία.

Οι σχεδιασμοί αυτοί είναι γνωστοί στους ηγέτες των πατριωτικών οργανώσεων που αναγνωρίζουν ως αρχηγό τους τον φυλακισμένο στην Τουρκία Αμπντουλάχ Οτσαλάν, για αυτό και πολλοί αναλυτές εκφράζουν ανησυχία ότι είναι πιθανό να βιώσουμε έναν ακόμη κουρδικό εμφύλιο.

Οι Κούρδοι έχουν πολεμήσει πολλές φορές μεταξύ τους τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο κοινός αγώνας όμως που έδωσαν ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος σφυρηλάτησε μια πρωτόγνωρη εθνική ενότητα, την οποία υπονομεύει ο Μπαρζανί για να κρατήσει τον “θρόνο” του σε συνεργασία με τον Ερντογάν, που προσπαθεί με μια “νευρική” πολιτική να αποφύγει τον διαμελισμό της Τουρκίας.

Την απόφαση για πραγματοποίηση δημοψηφίσματος στο ιρακινό Κουρδιστάν επιβεβαίωσαν με δηλώσεις τους κι άλλα στελέχη του καθεστώτος Μπαρζανί.

Το θέμα όμως εδώ δεν είναι τι θέλουν Μπαρζανί και Ερντογάν αλλά σε τι θα συμφωνήσουν ΗΠΑ, Ρωσία και Ιράν.

Εάν ο Μπαρζανί θεωρεί ότι ένας Ερντογάν είναι αρκετός για να “βγουν” οι παραπάνω σχεδιασμοί είναι μακρά γελασμένος.

Μπορεί η Τουρκία να παριστάνει στα κράτη και έθνη της περιοχής τη στρατιωτικά “ισχυρή”, επιστρατεύοντας και την κακή της οθωμανική φήμη, αλλά απέναντι σε έναν δυτικό στρατό οι Τούρκοι δεν έχουν καμία τύχη.

Η ίδια η Τουρκία εξάλλου έχει μπροστά της τα πραγματικά δύσκολα. Κατά την πάγια τακτική της θα προσπαθήσει να εξάγει τα θέματά της στο βορειοδυτικό Ιράκ και ίσως στο Αιγαίο, αλλά αυτές είναι κινήσεις υψηλότατου ρίσκου. Μπορούν να οδηγήσουν στον αμετάκλητο διαμελισμό της.

Όσο η Τουρκία “παίζει” με τους Άραβες κι άλλους μεσανατολίτες πρώην “οθωμανούς” υπηκόους της νομίζει ότι κάτι καταφέρνει, αν και στην πραγματικότητα παίζει “κλέφτες και αστυνόμους” στην έρημο και στα βουνά.

Εάν η Τουρκία όμως τολμήσει να προκαλέσει “επεισόδιο” ή “ατύχημα” με την Ελλάδα, θα βρεθεί αντιμέτωπη με το σύνολο της ελληνικής δύναμης πυρός.

Πράγματι, είναι πολλοί και ισχυροί οι κύκλοι των Αθηνών που εισηγούνται ισχυρή απάντηση στην Τουρκία, όχι στα πλαίσια ενός “θερμού επεισοδίου” αλλά κανονικού πολέμου, ώστε να υποστεί τόσο μεγάλο κλονισμό που είτε να διαμελιστεί, είτε να χρειαστεί τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες για να ανακάμψει.

Μάλιστα όπως επεσήμανε ένας καλός αναλυτής στο TRIBUNE, η Ελλάδα μετά από 8 χρόνια οικονομική κρίση δεν έχει τίποτα να χάσει εάν δώσει δυναμική απάντηση.

Αντιθέτως, εάν η Ελλάδα μετά από 8 χρόνια οικονομική κρίση υποστεί έναν ακόμα εξευτελισμό σαν των Ιμίων, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική κατάρρευση της Ελλάδας και την παλινόρθωση της οθωμανικής ηγεμονίας.

Όσο για τον Μπαρζανί, βυθισμένος στην αρχομανία του αδυνατεί να σκεφθεί “εθνικά” και να κατανοήσει ότι προσφέρει το ιδανικό “άλλοθι” στον Ερντογάν, να ισχυρίζεται ότι δεν είναι εχθρός των Κούρδων, αφού έχει φίλο και συνέταιρο τον Μπαρζανί, αλλά μάχεται μόνο το κακό PKK του Οτσαλάν.

Ο κοτζαμπάσης Μπαρζανί είναι ο ιδανικός χρήσιμος ηλίθιος στους σχεδιασμούς ενός ημιπαράφρονα ταπεινής καταγωγής Τούρκου που θέλει να ανακηρυχτεί σουλτάνος.

Η “υπόσχεση” τουρκο-κουρδικής ομοσπονδίας

Ο Αρσλάν Μπουλούτ, σε άρθρο του στην Yenicag πριν μερικές ημέρες, σχολιάζοντας την πολιτική του τουρκικού ισλαμιστικού κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ αναφορικά με τους Κούρδους, υποστήριξε ότι το προεδρικό σύστημα αποσκοπεί στην δημιουργία μίας τουρκο-κουρδικής ομοσπονδίας.

Συγκεκριμένα αναφέρεται στην δήλωση του βουλευτή Ενσαρίογλου ότι η ιρακινή πόλη Σιντζάρ (ή Σινγκάλ), δηλαδή η πόλη των Γιαζίντι στο βορειοδυτικό Ιράκ, είναι τμήμα του Κουρδιστάν και ότι το ΡΚΚ προσπαθεί να διαμελίσει το Κουρδιστάν.

Παραθέτει την απάντηση του δημοσιογράφου Μεχμέτ Αλί Γκιουλέρ, σύμφωνα με τον οποίο, βάσει των δηλώσεων του Ενσαρίογλου, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι το ΑΚΡ δεν είναι ενάντια στης δημιουργία ενός Κουρδιστάν στα νότια της χώρας.

Αυτό στο οποίο εναντιώνεται είναι η δημιουργία ενός Κουρδιστάν υπό το ΡΚΚ.

Η δημιουργία ενός Κουρδιστάν υπό τον Μπαρζάνι είναι σύμφωνη με το Σχέδιο του ΑΚΡ και των ΗΠΑ [αυτό το φαντάστηκε ο Τούρκος, δεν έχουν τέτοια σχέδια οι ΗΠΑ] για μία Μεγάλη Μέση Ανατολή, το οποίο εξ αρχής στόχευε σε μία τουρκο-κουρδική ομοσπονδία.

Που είναι ο λάκκος; Απλό, πάρα πολύ απλό.

Να φτιαχτεί κουρδικό κράτος στο βόρειο Ιράκ, ίσως και στη βόρεια Συρία, κι όλο αυτό αφού αποσχισθεί από τις αραβικές χώρες να ενωθεί με την Τουρκία σε μια μεγάλη τουρκο-κουρδική ομοσπονδία.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Γιατί οι Κούρδοι αντί να έχουν δικό τους κράτος να πάνε και να κάνουν ομοσπονδία με τους Τούρκους; Αυτό δεν απαντάται. Έχει όμως ενδιαφέρον ότι σε αυτή τη «βρωμιά» πρωταγωνιστεί ο τουρκόφιλος κοτζαμπάσης που παριστάνει τον πρόεδρο του ιρακινού Κουρδιστάν, ο Μασούντ Μπαρζανί.

Και ο Κεμάλ είχε υποσχεθεί στους Κούρδους τουρκο-κουρδική ομοσπονδία εάν τον βοηθούσαν να διώξει τους Έλληνες από τη Μικρά Ασία. Κι αφού νίκησαν το 1922 τους Έλληνες στον πόλεμο, ύστερα ο Κεμάλ στράφηκε κατά των Κούρδων και τους σφαγίασε. Όπως ήταν αναμενόμενο, ουδέποτε υπήρξε αυτή η ομοσπονδία.