ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ κατέβασαν τα… εσώρουχά τους στον Ακιντζί – Ντροπή για τον Ελληνισμό οι “πρόθυμοι”

Σε άρθρο του με τίτλο “Έμαθαν το κόλπο οι Τούρκοι: Κάνουν πως κακοφανίζονται και επανέρχονται βεβαίως νικητές”, ο Κώστας Βενιζέλος γράφει πώς οι Κύπριοι πολιτικοί Αβέρωφ Νεοφύτου (ΔΗΣΥ) και Άνδρος Κυπριανού (ΑΚΕΛ) είναι πρόθυμοι να ικανοποιήσουν κάθε τουρκική επιθυμία δίχως να διεκδικούν τίποτα.

Δεν είναι μυστικό ότι το ΔΗΣΥ (δεξιά) και το ΑΚΕΛ (αριστερά) έχουν αποδεχτεί κάθε τουρκική ατζέντα. Το ΑΚΕΛ μάλιστα αποτελεί ιδιαίτερο φαινόμενο στο παγκόσμιο αριστερό κίνημα, αφού από κομμουνιστικό κόμμα έχει μεταλλαχθεί σε μια απροσδιόριστη φράξια της απροσδιόριστης ιδεολογικά “αριστεράς”, μάλλον εκείνης του θνήσκοντος πολιτιστικού μαρξισμού, επιδιδόμενο σε έναν πρωτοφανή ενδοτισμό προς τον Τούρκο εισβολέα και κατακτητή.

Ας περάσουμε όμως στο άρθρο του Κώστα Βενιζέλου:

Σαν έτοιμος από καιρό ο Μουσταφά Ακιντζί είναι πρόθυμος και για δείπνο και για συνομιλίες.

Έγινε αυτό που περίμενε: Η διόρθωση της απόφασης της Βουλής για αναφορά στα σχολεία στο ενωτικό δημοψήφισμα.

Ο εκπρόσωπος τού κ. Ακιντζί εξήγησε σε δήλωσή του πως το πρόβλημα έχει αρθεί και ευχαρίστησε όσους συνέβαλαν στην αλλαγή της απόφασης (ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ και ονομαστικά σε πρόσωπα).

Στη δήλωσή του, ο εκπρόσωπος του κατοχικού ηγέτη δεν αναφέρθηκε, ασφαλώς, σε οποιαδήποτε δική τους απόφαση για να μη γιορτάζονται στα κατεχόμενα η επέτειος της εισβολής, της ανακήρυξης του ψευδοκράτους.

Ούτε υπήρξε καν υπαινιγμός για το σβήσιμο της κατοχικής σημαίας από τον Πενταδάκτυλο.

Δεν το ζήτησε, άλλωστε, και κανένας από την ελληνοκυπριακή πλευρά.

Κάθε κρίση δημιουργεί και ευκαιρίες. Στην τουρκική πλευρά έχουν μάθει το κόλπο.

Κάνουν τους κακοφανισμένους, απαιτούν και εξασφαλίζουν κέρδη.

Εάν πραγματικά θέλουν λύση η Τουρκία και ο εγκάθετός της στα κατεχόμενα, δεν θα «κολλούσαν» σε ένα μη θέμα και επιπρόσθετα να θέτουν και όρους για να επανέλθουν.

Υπενθυμίζεται πως και την πενταμερή με αυτόν τον τρόπο την εξασφάλισε η τουρκική πλευρά.

Μπροστά στους εκβιασμούς και τις απειλές για ναυάγιο, η ελληνοκυπριακή πλευρά σύρθηκε στη Συμφωνία του Δείπνου και από εκεί στη Γενεύη.

Η πορεία για επανέναρξη των συνομιλιών ήταν προδιαγεγραμμένη.

Ο κατοχικός ηγέτης δεν μπορούσε να κηρύξει τέλος στη διαδικασία, ήθελε να βρει τρόπο επανόδου, φτάνει όμως να επιστρέψει «νικητής». Και το πέτυχε.

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ότι εάν ο στόχος είναι η επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό, τέτοια ζητήματα πρέπει να υποβαθμίζονται, να μη μεγαλοποιούνται. Σωστό. Όμως έχει σημασία να παρακολουθούν όλοι την ίδια εικόνα.

Το περιστατικό που συνέβη με την απόφαση της Βουλής και οδήγησε στη διακοπή των συνομιλιών δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποσπασματικά.

Έχει σχέση και με προθέσεις της τουρκικής πλευράς, αλλά και με συμπεριφορές που θα πρέπει να αξιολογηθούν, γιατί θα είναι οι ίδιες και μετά από την επίτευξη συμφωνίας.

Εάν ο κ. Ακιντζί, ενεργώντας με εντολές της Άγκυρας, χωρίς σοβαρό λόγο ανέτρεψε τη διαδικασία, πώς θα λειτουργεί μετά από μια συμφωνία;

Θα παγώνει τη λειτουργία του κράτους και θα αφήνει τη χώρα μετέωρη;

Η συντήρηση της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων δεν σημαίνει και λύση.

Η στάση και η συμπεριφορά, οι κινήσεις που έγιναν τις τελευταίες εβδομάδες από διάφορες πλευρές, δείχνουν πως η βασική επιδίωξή τους ήταν η επανάληψη της διαδικασίας. Η ουσία δεν είναι, όμως, αυτή. Οι συνομιλίες, δηλαδή, χάριν των συνομιλιών. Αυτή η προσέγγιση οδηγεί σε βαθμηδόν αναβάθμιση των τουρκικών απαιτήσεων.

Κάθε φορά που προκαλείται κρίση, επιτυγχάνεται και ένας στόχος από τουρκικής πλευράς.

Τώρα στο τραπέζι είναι οι τέσσερις ελευθερίες και τα βέτο, την ίδια ώρα που ο κ. Έιντε και κάποιοι στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών προσπαθούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο [διαβάστε εδώ].

Την ώρα που τα διάφορα σαΐνια πηγαινοέρχονταν καταϊδρωμένα για να «πείσουν» τον Ακιντζί να επανέλθει στις συνομιλίες, ο κατοχικός ηγέτης ήταν βέβαιος ότι το κόλπο του έπιασε κι αυτή τη φορά.