“Ο εθνικισμός είναι η ανερχόμενη δύναμη παντού στον κόσμο!”

«Η παγκοσμιοποίηση είναι το χθες. Ο εθνικισμός είναι η ανερχόμενη δύναμη παντού στον κόσμο. Ο εχθρός και ο καταλύτης των Αυτοκρατοριών».

Αυτή την προειδοποίηση προς τις «ελίτ» της Ουάσιγκτον -και το πυροσβεστικό διεθνές μήνυμα, κατά της υστερικής προπαγανδιστικής υποκίνησης σκληρού ψυχρού πολέμου, για την προώθηση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας- σαλπίζει ο Αμερικανός πολιτικός διανοητής και δημοφιλής σχολιαστής Πάτρικ Μπιουκάναν με το ακόλουθο άρθρο του.

Οξυδερκής μελετητής των διεθνών πολιτικο-κοινωνικών ζυμώσεων, προσφέρει εδώ ένα χρήσιμο βοήθημα και τροφή σκέψης σε όσους, με ανοιχτά μάτια και νου, ψάχνουν τον κώδικα των οιωνών και πυξίδα προσανατολισμού στο σκοτεινό αύριο.

Χρησιμοποιεί την λέξη «εθνικισμός» υπό την αρχική, ανόθευτη έννοια, της αντίθεσης στον ιμπεριαλισμό (και στην παγκοσμιοποίηση), όχι με την αρνητική ρετσινιά του σωβινισμού, με την οποία την φόρτωσαν υπεραριστεροί διεθνιστές και ακόρεστοι ιμπεριαλιστές.

Ακολουθεί το πλήρες το άρθρο του Πάτρικ Μπιουκάναν, σε μετάφραση Μιχαήλ Στυλιανού, όπως δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο Ινφογνώμων Πολιτικά:

Ο Εθνικισμός Όχι το ΝΑΤΟ Είναι ο Σύμμαχος

Γίνεται πολλή χλαλοή στην Ουάσιγκτον για αποστολή αμερικανικών στρατευμάτων στην Ανατολική Ευρώπη, μετά την αναίμακτη προσάρτηση της Κριμαίας από τον Πούτιν και τις προειδοποιήσεις ότι ο στρατός του μπορεί να περάσει τα σύνορα για να προστατεύσει τους Ρώσους στην Ανατολική Ουκρανία.

Αλλά εάν δεν έχουμε χάσει τα μυαλά μας, δεν θα πάμε βέβαια να πολεμήσουμε τη Ρωσία για περιοχή που κανένας Πρόεδρος δεν έκρινε ζωτική για εμάς.

Γιατί εάν πράγματι ο Πούτιν προσαρτούσε την Ανατολική και Νότια Ουκρανία, ολόκληρη μέχρι την Οδησσό, απλά θα αποκαθιστούσε την ρωσική κυριαρχία σε ό,τι της ανήκε από την ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας από τον Ουάσιγκτον το 1789, μέχρι την ορκωμοσία του Τζόρτζ Μπους του πρεσβύτερου, το 1989.

Αυτό δεν είναι επιχείρημα υπεράσπισης του Πούτιν. Είναι επιχείρημα για την αξιολόγηση του τί είναι για εμάς ζωτικό και τι δεν είναι, τι μας απειλεί και τι όχι και ποιο είναι το πραγματικό αποτρεπτικό κατά μιας αποκατάστασης της σοβιετικής αυτοκρατορίας.

Πριν αρχίσουμε να στέλνουμε στρατεύματα πίσω στην Ευρώπη, όπως εκάναμε πριν 65 χρόνια υπό τον Χάρρυ Τρούμαν, θα πρέπει να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: Ήταν ο αμερικανικός στρατός, που ποτέ δεν πέρασε τον Έλβα και ποτέ δεν συγκρούσθηκε με τον Κόκκινο Στρατό, αυτός που νίκησε την Σοβιετική Αυτοκρατορία και διέλυσε τη Σοβιετική Ένωση;

Όχι. Αυτό που ελευθέρωσε τα έθνη της Ανατολικής Ευρώπης και την ΕΣΣΔ ήταν η αποφασιστική βούληση αυτών των λαών να είναι ελεύθεροι να αποφασίσουν για το μέλλον τους και να δημιουργήσουν, ή να ανασυστήσουν, έθνη θεμελιωμένα στην δική τους ιστορία, γλώσσα, πολιτισμό και εθνική ταυτότητα.

Ο εθνικισμός ήταν που ανέτρεψε την αυτοκρατορία. Και ο Γκορμπατσόφ άφησε αυτά τά έθνη να φύγουν, επειδή η Ρωσία κουράστηκε να διατηρεί μια καταπιεστική αυτοκρατορία και επειδή η Ρωσία επίσης επιθυμούσε να αποτελεί τμήμα του ελευθέρου κόσμου.

Ενώ ο Πούτιν μπορεί πράγματι να θέλει τους Ρώσους της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας να επιστρέψουν στους κόλπους της Μείζονος Ρωσίας, υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως θέλει τους Ρουμάνους, του Βούλγαρους, τους Πολωνούς, τούς Ούγγρους, τους Τσέχους, ή τους Σλοβάκους πίσω στην κυριαρχία της Μόσχας;

Φυσικός εχθρός των αυτοκρατοριών

Ο Πούτιν ξέρει πως η δημοτικότητά του, κοντά στα 80%, οφείλεται άμεσα στο γεγονός ότι θεωρείται ένας εθνικιστής διατεθειμένος να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στους Αμερικανούς και στην αξίωσή τους να είναι οι μόνοι αρχιτέκτονες της Νέας Διεθνούς Τάξης.

Και είναι ο εθνικισμός, όχι ένα ΝΑΤΟ γεμάτο ζήτουλες, ο μεγαλύτερος σύμμαχος της Αμερικής σ’ αυτόν τον μετα-ψυχροπολεμικό κόσμο. Ο εθνικισμός ώθησε τους Τσετσένους να εξεγερθούν, τους Αμπχάζιους και τους Νοτιο-Οσέτιους να αποσπασθούν από τη Γεωργία και τους κατοίκους της Κριμαίας να αποχαιρετήσουν το Κίεβο. Όπως διαμέλισε την Σοβιετική Αυτοκρατορία και την ΕΣΣΔ, ο εθνικισμός θα εμποδίσει την ανασύστασή τους.

Εάν ο Πούτιν εισβάλει και προσαρτήσει όλη την Ουκρανία, όχι μόνο την Κριμαία και την Ανατολή όπου οι Ρώσοι αποτελούν πλειοψηφία, η χώρα του θα αντιμετωπίσει την ίδια αντίσταση στην κατεχόμενη Δυτική Ουκρανία που η Ρωσία αντιμετωπίζει σήμερα στο Νταγκεστάν, την Ινγκουσέτια και την Τσετσενία. Και ο Πούτιν το ξέρει.

Αλλά εάν η Ανατολική Ουκρανία στις εκλογές του Μαΐου δείξει την θέλησή της να αποσχισθεί από την Ουκρανία και να ενταχθεί στη Ρωσία ή να καταστεί αυτόνομο κράτος, γιατί εμείς πρέπει αυτομάτως να αντιταχθούμε σ’ αυτό; Δεν είμαστε και εμείς οι ίδιοι οι υπερήφανοι νικητές του αγώνα της ανεξαρτησίας στο 1776;

Αν μπορούμε να παρακολουθούμε με επιφύλαξη την ορμή της Σκωτίας να αποσχισθεί από την Αγγλία, της Καταλονίας από την Ισπανία, της Βενετίας από την Ιταλία και της Φλάνδρας από το Βέλγιο, γιατί πρέπει η απόσχιση του Ντονμπάς από την Ουκρανία να αποτελεί για εμάς πρόβλημα, εάν συντελεσθεί δημοκρατικά;

Ο εθνικισμός είναι ο φυσικός εχθρός των αυτοκρατοριών. Και μοιάζει να ορθώνεται σχεδόν παντού.

Η προβολή του Κινεζικού εθνικισμού –η διεκδίκηση από το Πεκίνο νησιών που η Ιαπωνία κατέχει από ένα αιώνα- προκάλεσε τη διέγερση του ιαπωνικού εθνικισμού, που ήταν σε ύπνωση από τον Β’Π.Π. Και η επανεμφάνιση ιαπωνικού εθνικισμού προκάλεσε την έξαρση του αντι-ιαπωνικού εθνικισμού στην Κορέα.

Ο μεγάλος αντίπαλος της Κίνας σήμερα είναι ο Ασιατικός εθνικισμός. Η Ινδία δυσφορεί για την κινεζική κατοχή εδαφών που κατακτήθηκαν πριν μισό αιώνα και την αυξανόμενη ναυτική παρουσία της Κίνας στον Ινδικόν Ωκεανό. Οι κινεζικές διεκδικήσεις στη Νότια Κινεζική Θάλασσα έχουν αναζωπυρώσει τον αντικινεζικό εθνικισμό στο Βιετνάμ και τις Φιλιππίνες. Στην Δυτική Κίνα οι Ουιγούροι προσφεύγουν στη βία και στην τρομοκρατία ακόμη, για να αποσπάσουν το Ξινκιάνγκ από την Κίνα και να το καταστήσουν Ανατολικό Τουρκεστάν.

Το ανερχόμενο κίνημα και στην Ευρώπη

Ο Κουρδικός εθνικισμός, σύμμαχος της Αμερικής στον πόλεμο του Ιράκ, είναι σήμερα απειλή για την ενότητα της Τουρκίας, της Συρίας, του Ιράκ και του Ιράν.

Στις Ευρωεκλογές του Μαΐου θα δούμε σίγουρα αύξηση της δύναμης του Κόμματος της Ανεξαρτησίας στην Αγγλία, του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, του Κόμματος του Γκέερτ Βίλντερς Για την Ελευθερία στην Ολλανδία και άλλων εθνικιστικών κομμάτων που πρόβαλαν τελευταία σε όλη την Ευρώπη.

Αυτά τα κόμματα κατά κάποιο τρόπο απηχούν τον Πούτιν. Εκεί που αυτός θέλει η Ουκρανία να μείνει έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτά θέλουν οι χώρες τους να την αποχωρισθούν.

Ο εθνικισμός είναι σήμερα η ανερχόμενη δύναμη. Η Παγκοσμιοποίηση είναι το χθες.

Ένας νέος κόσμος έρχεται. Και ενώ μπορεί να είναι αυτό δυσάρεστα νέα για τις υπερεθνικές ελίτ, που προβάλλουν την παγκόσμια οικονομική ανισότητα και την κλιματική αλλαγή, είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς σε αυτό το κίνημα οποιαδήποτε μεγάλη απειλή για τα πραγματικά συμφέροντα του αμερικανικού λαού.

Ο Πάτρικ Μπιουκάναν, πολιτικός επιστήμων, συγγραφέας, δημοφιλής σχολιαστής, και πρώην γερουσιαστής, υπήρξε υποψήφιος για το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικανών το 1992,το 1996, και με τους Μεταρρυθμιστές το 2000. Είναι συντηρητικός, υπό -την προοδευτική σήμερα- έννοια του υπερασπιστή του αμερικανικού δημοκρατικού Συντάγματος και των εθνικών παραδόσεων.Υπήρξε σύμβουλος τριών προέδρων, του Ρ.Νίξον, του Τ.Φορντ, και του Ρ.Ρήγκαν.