Ο Άσαντ αρνείται στους αρχαίους λαούς της Συρίας την ελευθερία τους

Ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ Αλ Άσαντ απέρριψε την ιδέα μιας ομόσπονδης Συρίας, κατά τη διάρκεια συνάντησής του με μια ρωσική αντιπροσωπεία την Τρίτη στη Δαμασκό, υπογραμμίζοντας ότι η ομοσπονδοποίηση θα διαλύσει τη Συρία.

Η ομόσπονδη Συρία προέκυψε όταν οι Κούρδοι της βόρειας Συρίας (Ροζάβα – Δυτικό Κουρδιστάν) ανακήρυξαν τη γη τους αυτοδιοικούμενη ομοσπονδιακή επικράτεια της Συρίας, κίνηση που βρήκε αντίθετους τόσο τον Σύρο Πρόεδρο όσο και τους τζιχαντιστές.

Ο Ρώσος βουλευτής της Δούμα, Αλεξάντερ Γιουτσένσκο, ο οποίος συμμετείχε στην αντιπροσωπεία, μετέφερε στους δημοσιογράφους τα λόγια του Σύρου Προέδρου:

“Η μάχη για το μέλλον τη Συρίας είναι σε εξέλιξη σήμερα στη Γενεύη. Σήμερα μπορείτε να ρωτήσετε κάθε Σύρο και θα σας πει ότι η ομοσπονδοποίηση δεν θα συμβάλλει στην ενότητα της χώρας”, είναι τα λόγια του Άσαντ που μετέφερε ο Ρώσος βουλευτής.

Η Συρία είναι μια πολυεθνική χώρα της οποίας τα σύνορα αυθαίρετα τραβήχτηκαν από τους Αγγλογάλλους, μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν “μοίρασαν” μεταξύ τους τα “ιμάτια” της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τότε δημιουργήθηκαν τα κράτη του Λιβάνου και της Συρίας υπό Γαλλική εντολή, και η Παλαιστίνη – Ιορδανία (ως ένα κράτος υπό το όνομα Υπεριορδανία) και το Ιράκ υπό βρετανική εντολή.

Οι νικητές του πολέμου τράβηξαν σύνορα στην έρημο και μοίρασαν τις “κτήσεις” σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα μη λαμβάνοντας υπόψιν εθνικές και θρησκευτικές ομάδες.

Έτσι, οι Κούρδοι βρέθηκαν διαιρεμένοι σε τέσσερα κράτη (Τουρκία, Συρία, Ιράκ, Ιράν), οι Ασσύριοι διεσπαρμένοι σε τρία κράτη (Τουρκία, Συρία, Ιράκ), Κιρκάσιοι ανάμικτοι με τους Άραβες, οι Δρούζοι επίσης δίχως πατρίδα (διαιρεμένοι ανάμεσα σε Λίβανο και Συρία), οι Τουρκμένοι επίσης σκόρπιοι σε Συρία και Ιράκ (αλλά αυτοί ήταν νομάδες τότε) οι Ρωμηοί (ελληνορθόδοξοι) σκόρπιοι σε Συρία, Λίβανο και Ιεροσόλυμα όπως ομοίως σκόρπιοι και οι καθολικοί, ενώ οι μονοφυσιτικές εκκλησίες των αυτοχθόνων Σύρων (Συριάνων), οι αυτόχθονες Σύροι δεν είναι Άραβες, Αραμαίων, Αρμενίων, Ασσυρίων έπρεπε να “ζουν” ανάμεσα σε αραβικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς.

Ωστόσο, οι πληθυσμοί των χωρών της Μέσης Ανατολής το 1919 ήταν μικροί. Ίσως για αυτό και οι Αγγλογάλλοι διαίρεσαν έτσι χονδροκομμένα τον χάρτη της περιοχής.

Για παράδειγμα. Ο συνολικός πληθυσμός του Ιράκ, συμπεριλαμβανομένων όλων των εθνοτήτων και θρησκευτικών ομάδων της χώρας, ήταν το 1919 2.849.300 άνθρωποι. Σήμερα το Ιράκ, εκατό σχεδόν χρόνια μετά, έφτασε να έχει συνολικό πληθυσμό 36.632.000. Τότε οι Ασσύριοι, οι αυτόχθονες Ιρακινοί, ήταν το 25% του πληθυσμού, σήμερα ψάχνεις να τους βρεις κυνηγημένους στα βορειοδυτικά, είναι κοντά στο 3%.

Η Ιορδανία αριθμούσε το 1919 μια “χούφτα” από 661.000 ανθρώπους και σήμερα έχουν φτάσει τα 7.399.000.

Η Συρία, όλες οι εθνότητές της, αριθμούσαν το 1924 (δεν έχουμε στοιχεία του 1919) μόλις 1.824.000, ενώ η Συρία είχε το 2010, πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, 23.331.000 πληθυσμό και το 2015 οι Σύροι πολίτες υπολογίζονταν κοντά στα 26.864.000.

Η δημογραφική έκρηξη αυτών των χωρών οφείλεται κυρίως στο αραβικό σουνιτικό μουσουλμουνικό στοιχείο που υποκινούμενο από τις αρχές του 1980 και μετά από τους ιμάμηδες της Σαουδικής Αραβίας γεννοβολά για να κυριαρχήσει πληθυσμιακά “επί των απίστων”. Αυτά κηρύττουν οι ιμάμηδες της Σαουδικής Αραβίας.

Όταν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο Συρία και Ιράκ έγιναν ανεξάρτητα κράτη επέβαλλαν με τη βία τον παναραβισμό. Προσπάθησαν να εξαραβίσουν με τη βία όλους τους αλλοεθνείς εντός των συνόρων τους.

Εκτός όμως από τον υποχρεωτικό εξαραβισμό των αλλοεθνών, οι Άραβες προσπαθούν με τον υπερπληθυσμό τους να εξαλείψουν τα αρχαία έθνη της Μέσης Ανατολής που ζουν στα “αραβικά” κράτη τους και αντιστέκονται στην αραβοποίηση.

Ο ίδιος ο Μπασάρ Αλ Άσαντ αποκαλεί τον στρατό της Συρίας “Συριακό Αραβικό Στρατό” και όχι απλώς συριακό στρατό, πράγμα που φανερώνει ότι η Συρία για αυτούς είναι μια αποκλειστικά “αραβική” χώρα και ότι Κούρδοι, Ασσύριοι, Αραμαίοι, Ρωμηοί, Τουρκμένοι, Δρούζοι, Αρμένιοι κ.α. δεν “χωράνε”.

Το γεγονός ότι ο Άσαντ ήταν “ελαστικός” με τις μειονότητες οφείλεται στο ότι είναι και ο ίδιος μειονοτικός, από τη θρησκευτική μειονότητα των Αλαουιτών, ένα παρακλάδι του σιιτικού Ισλάμ, και τις ήθελε συμμάχους του απέναντι στη σουνιτική πλειονότητα.

Το δικαίωμα όμως της αυτοδιάθεσης των αρχαίων λαών της Μέσης Ανατολής από τους Άραβες κατακτητές τους είναι όχι μόνο αναφαίρετο, αλλά και ιστορικά δίκαιο, αφού δεν είναι δυνατόν οι αρχαίοι αυτόχθονες κάτοικοι της περιοχής να μην έχουν πατρίδες και να ζουν υπόδουλοι, πολίτες δεύτερης κατηγορίας, μέσα σε αραβικά κράτη.

Η Μέση Ανατολή ανήκει στους ιδιοκτήτες της και όχι στους Άραβες κατακτητές, ανήκει στους αυτόχθονες και στις θρησκείες τους και όχι στο Ισλάμ. Ήρθε η ώρα οι αρχαίοι λαοί να πάρουν τις χώρες τους πίσω.

Η ομοσπονδοποίηση της Συρίας είναι μια λύση για να συμβιώσουν οι αρχαίοι λαοί με τους Άραβες ειρηνικά, με τα ίδια εξωτερικά σύνορα, αλλά και με ευδιάκριτες γραμμές μεταξύ τους, αφού ο πόλεμος τα τελευταία πέντε χρόνια απέδειξε πόσο επικίνδυνο είναι να συμβιώνει το “διαφορετικό” με τους Άραβες. Σύροι (Συριάνοι), Κούρδοι, Ασσύριοι, Αραμαίοι, Δρούζοι μπορούν να σας μιλήσουν από πρώτο χέρι για τους Άραβες “συμπατριώτες” τους.

Ο Άσαντ όμως, όπως και η τζιχαντιστική αντιπολίτευση, σε ένα πράγμα συμφωνούν: ότι η Συρία πρέπει να παραμείνει μία και ενωμένη. Γιατί αυτό που θέλουν είναι μια αραβική Συρία, η σφαγή γίνεται εδώ και πέντε χρόνια για την προεδρική καρέκλα.

Τόσο για τον σιίτη Άσαντ όσο και για τους σουνίτες τζιχαντιστές το έθνος είναι ένα, το αραβικό, και η θρησκεία είναι το Ισλάμ.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν τώρα; Η Δύση να αποδεχθεί μια ενιαία αραβική Συρία ή να υποστηρίξει μια Συρία των αρχαίων λαών της και από την άλλη ας πάρουν οι Άραβες την αγαπημένη τους έρημο, από την οποία προήλθαν, και ας αφήσουν την περιοχή να πορευτεί στην ιστορική της πορεία όπως πορευόταν στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια, δηλαδή μια γη – γέφυρα πολιτισμού και ευημερίας, πριν τη μετατρέψουν σε μια απέραντη μωαμεθανική δυστυχία οι Άραβες και στη συνέχεια οι Οθωμανοί.

Οι αρχαίες ερειπωμένες πόλεις της Συρίας υπενθυμίζουν ποια χώρα ήταν πριν κατακτηθεί από τους βαρβάρους μακελάρηδες του Προφήτη.