Νέος υποστηρικτής του Τσίπρα ο πρώην διευθυντής της Παγκόσμιας Τράπεζας

Όλο και περισσότερους υποστηρικτές βρίσκει ο Αλέξης Τσίπρας στην ΕΕ. Τελευταίο παράδειγμα ο πρώην εκτελεστικός διευθυντής της Παγκόσμιας Τράπεζας, Κουρτ Μπάγιερ, άρθρο του οποίου, στην αυστριακή εφημερίδα «Ντερ Στάνταρντ» τιτλοφορείται «Υποστηρίζω τον Τσίπρα και τον Ρέντζι» .

Στο άρθρο του ο γνωστός Αυστριακός οικονομολόγος και ερευνητής του Διεθνούς Ινστιτούτου Οικονομικών Συγκρίσεων της Βιέννης , Κουρτ Μπάγιερ , τονίζει ότι η ελληνική και η ευρωπαϊκή πολιτική δεν πρέπει να υπηρετούν τις χρηματαγορές αλλά τους ανθρώπους.

«Οι μετριοπαθείς» δυνάμεις είναι «εκείνες που ώθησαν την Ευρώπη και την Ευρωζώνη στην πολυετή ύφεση με αυξανόμενη φτωχοποίηση και απελπισία, εκείνες που δεν διδάχτηκαν τίποτε από τη λανθασμένη τους διαχείριση της κρίσης και επιμένουν στην πολιτική λιτότητας ως κεντρική στρατηγική παρόλο που αυτή είναι υπεύθυνη για ύφεση, κίνδυνο αποπληθωρισμού και αυξανόμενα ποσοστά χρέους», σημειώνει ο κ. Μπάγιερ.

Και συμπληρώνει «Θέλω εδώ να υποστηρίξω τον Ρέντζι και τον Τσίπρα», γιατί όταν αυτοί οι δύο δεν δέχονται να τους υπαγορεύεται τίποτε από τις Βρυξέλλες και τη Γερμανία, όταν αυτοί ζητούν μια νέα οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προσφέρουν επίσης εν μέρει τις συνταγές για αυτό (ακόμη και αν είναι πολύ λίγες και ριζοσπαστικές), όταν αυτοί ζητούν τις ευθύνες από τη Γερμανία (και από άλλους) για αυτή τη λανθασμένη οικονομική πολιτική, τότε αυτές είναι οι πρώτες ηλιαχτίδες για μια μεταστροφή».

Σύμφωνα με τον Αυστριακό οικονομολόγο, ο κ. Τσίπρας δεν έχει απειλήσει ποτέ με διακοπή όλων των ελληνικών πληρωμών (κρατική χρεοκοπία), αλλά έχει προτείνει διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές, που έχουν ως στόχο να κάνουν διαχειρίσιμο τον τεράστιο όγκο του χρέους της Ελλάδας.

Ο ίδιος κατηγορεί την κυβέρνηση (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ) ότι «ευθύνονται για την κακή οικονομική διαχείριση».

Ακόμη κάνει λόγο για προσπάθειες δαιμονοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και καταλήγει λέγοντας πως θα πρέπει κανείς στην Ευρώπη να στρίψει επιτέλους δυναμικά το τιμόνι της οικονομικής πολιτικής, αν θέλει να πείσει (πάλι) τους Ευρωπαίους για το νόημα της Ε.Ε..