Ρίο 2016: Μπικίνι εναντίον μαντήλας

Το αποτέλεσμα στην αναμέτρηση του μπιτς βόλεϊ ανάμεσα στη Γερμανία και την Αίγυπτο στους Ολυμπιακούς Αγώνες “Ρίο 2016” δεν αποτέλεσε έκπληξη.

Μετά από περίπου 40 λεπτά η Λόρα Λούντβιχ και η Κυρα Βάλκενχορστ νίκησαν τις αιγύπτιες αντιπάλους τους .Το θέμα δεν θα είχε καν απασχολήσει την κοινή γνώμη αν στο παιγνίδι που κυριαρχεί το μπικίνι οι Αιγύπτιες δεν φορούσαν μακρύ παντελόνι και μαντήλα

Η συντηρητική βρετανική εφημερίδα «Daily Mail», έγραψε για «μαζικό πολιτιστικό ρήγμα μεταξύ των γυναικείων ομάδων της Δύσης και του Ισλάμ”. Κάποιοι χρήστες του Διαδικτύου καταφέρθηκαν μάλιστα εναντίον των Αιγυπτίων. Άλλοι εξήραν το όλο θέμα, κάνοντας λόγο για την εκ νέου ανακάλυψη του Ολυμπιακού πνεύματος.

Οπως έγραψε ο Σίνεμπ ελ Μάσραρ, εκδότης του γυναικείου πολυπολιτισμικού περιοδικού “Gazelle” την παράσταση κλέβει πλέον η θρησκευτική μαντίλα και όχι οι αθλητική επίδοση”.

Τα μέσα ενημέρωσης έχουν αναφερθεί στο παρελθόν για τον Ιμπιχάζ Μοχάμεντ , τον πρώτο Αμερικανό αθλητή που αγωνίστηκε με το χιτζάμπ, την αραβική μαντίλα σε Ολυμπιακούς αγώνες . Και δεν ήταν ο μόνος: πολλοί άλλοι αθλητές φόρεσαν κατά καιρούς μαντίλα : η 24χρονη αρσιβαρίστρια Αγιέσα Σαχριγιάρ Αλμπαλούσι από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η 22χρονη ιρανή κωπηλάτισσα Μάχσα Τζάβα.

«Υπάρχουν ήδη περισσότερες μουσουλμάνες γυναίκες στους Ολυμπιακούς Αγώνες», λέει ο Ελ Mασραρ. “Και στην πραγματικότητα αυτό είναι πολύ πιο συναρπαστικό, επειδή για τις γυναίκες είναι πολύ πιο δύσκολο να επικρατήσουν.”

Πρόδρομος η Ναουάλ αλ Μουταουακέλ

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες, η μαροκινή Ναουάλ αλ Μουταουακέλ κέρδισε με εκπληκτικό τρόπο τα 400 μέτρα με εμπόδια. Δεν φορούσε μαντίλα αλλά τότε δεν υπήρχε τέτοιο θέμα.

“Υπήρξε μια εποχή που πολλές γυναίκες στη Μέση Ανατολή έκαναν πρωταθλητισμό», λέει ο καθηγητής κοινωνιολογίας ΤζεφΧάρκνες από το Morningside College στην Αϊόβα της Αμερικής. Έχει κάνει έρευνα για πολλά χρόνια στον αραβικό κόσμο για τη σχέση μεταξύ του αθλητισμού και της κοινωνίας. Δεδομένου ότι η περιοχή έχει γίνει πιο συντηρητική μετά την ισλαμική επανάσταση στο Ιράν το 1979, αυτό έχει επηρεάσει και τον αθλητισμό, λέει ο καθηγητής Χάρκνες. Οι γυναίκες κρατήθηκαν μακριά από τα γήπεδα, δεν έπρεπε να αθλούνται μαζί με τα αγόρια ή να προπονούνται από τους άνδρες. Σήμερα όμως λόγω της παγκοσμιοποίησης οι χώρες αυτές δεν έχουν την πολυτέλεια πλέον να αποκλείουν τις γυναίκες από τον αθλητισμό.

“Το Κατάρ έχει προσπαθήσει να φέρει τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη χώρα”, λέει ο καθηγητής Χάρκνες. “Αυτό θα είναι δυνατό μόνο εάν η χώρα δείξει επίσης ότι αποδέχεται τα δικαιώματα του ανθρώπου και των γυναικών στην κοινωνική ζωή- και αυτό περιλαμβάνει τον αθλητισμό”.Παρά τη μαζική χρηματοδότηση της κυβέρνησης μέχρι πριν ριν από λίγα χρόνια, μόνο 7% των γυναικών πηγαίνει τακτικά σε αθλητικά σωματεία.

“Αυτό επίσης, οφείλεται σε κοινωνικές ιδέες”, λέει ο Αμερικανός κοινωνιολόγος. Μετά το θρίαμβο της στους Ολυμπιακούς του 1984 η μαροκινή Αλ Μουταουακέλ είχε πει ότι «θα μπορούσαμε να κάνουμε πολύ περισσότερους μεγάλους αθλητές στο Μαρόκο.Αλλά πολλά κορίτσια αρχίζουν να αθλούνται στα 13 και σταματούν στα 18, επειδή κάποιοι λένε ότι η άσκηση είναι κάτι που τα κορίτσια δεν πρέπει να κάνουν σε μεγαλύτερη ηλικία.” Αυτό έχει όμως αρχίσει να αλλάζει σιγά σιγά τα τελευταία χρόνια “λέει ο Χάρκνες.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012 για πρώτη φορά μετείχαν αθλήτριες , από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και το Μπρουνέι.Από τότε η αναλογία των γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες έχει αυξηθεί

“Ο αθλητισμός έχει ένα ασυνήθιστο αντίκτυπο στην κοινωνία”, τονίζει ο Χάρκνες. ” Αλλάζει τους ανθρώπους, τους δίνει περισσότερη εμπιστοσύνη”. Αλλωστε είναι γνωστό ότι πολλές νέες γυναίκες που μετείχαν στις εξεγέρσεις της Αραβικής Ανοιξης είχαν δραστηριοποιηθεί σε αθλητικά σωματεία. “Οι γυναίκες στη Μέση Ανατολή στις μέρες μας βλέπουν τον αθλητισμό ως μέσο για την καταπολέμηση του ανδροκρατούμενου συστήματος”, προσθέτει ο Αμερικανός καθηγητής.

Το γεγονός ότι όλο και περισσότερες γυναίκες αγωνίζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες με μαντίλα δείχνει επίσης μια γενική κοινωνική αλλαγή – και όχι μόνο στη Μέση Ανατολή.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ