Τα διδάγματα από τον θρίαμβο της Λέστερ, μιας ομάδας που συνήθως έχανε

Όταν το συγκρότημα Kasabian έδωσε μια συναυλία στο Victoria Park του Λέστερ, το καλοκαίρι του 2014, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Serge Pizzorno ανέβηκε στη σκηνή φορώντας ένα μπλουζάκι που έγραφε «Les-Tah». Αυτή είναι η σωστή προφορά του ονόματος της πόλης: Η διάλεκτος των East Midlands «τρώει» μερικά γράμματα και ο τεμπέλικος τρόπος εκφοράς του ονόματος απλοποιεί τα πράγματα.

Οι Kasabian, που ιδρύθηκαν στο Λέστερ το 1997, ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που είχε ως τώρα να επιδείξει η πόλη. Μέχρι τη Δευτέρα το βράδυ, που η τοπική ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα. Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία, καθώς η Λέστερ νίκησε παγκόσμιου κύρους ομάδες με γιγαντιαίους προϋπολογισμούς. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τις δύο τελευταίες σεζόν, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ξόδεψε περισσότερα χρήματα για να αγοράσει παίκτες απ’ όσα ξόδεψε η Λέστερ στα 132 χρόνια της ιστορίας της.

Είμαι οπαδός των Αλεπούδων, όπως είναι γνωστή η ομάδα, εδώ και πάνω από 40 χρόνια. Γεννήθηκα στις 30 Ιουλίου 1966, μια ημέρα που σημαίνει πολλά για τους Άγγλους ποδοσφαιρόφιλους: Εκείνη την ημέρα η Αγγλία κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο πατέρας μου το εξέλαβε ως θεϊκό σημάδι και βάλθηκε να με κάνει τον επόμενο Μπόμπι Τσάρλτον (ο σερ Μπόμπι ήταν εκείνη την εποχή το αστέρι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ). Δυστυχώς τον απογοήτευσα. Αυτό δεν τον εμπόδισε όμως να με παίρνει μαζί του σε κάθε αγώνα της Λέστερ.

Να λοιπόν το πρώτο μάθημα για τον μη φίλαθλο: Δεν διαλέγεις την ομάδα σου, εκείνη σε διαλέγει. Αν διαλέγαμε, θα ήμασταν όλοι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Άρσεναλ ή της Λίβερπουλ. Όμως, το πρώτο παιχνίδι που είδα στη ζωή μου ήταν της Λέστερ και αυτό ήταν αρκετό. Την εποχή εκείνη, το να είσαι οπαδός δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ο αέρας μύριζε χοτ ντογκ και πούρα. Οι οπαδοί τραγουδούσαν παθιασμένα, λάτρευαν την ομάδα τους και μισούσαν τον αντίπαλο. Φυσικά, η Λέστερ έχασε εκείνη την ημέρα. Αλλά εγώ «κόλλησα».

Η ομάδα μου ήταν υποδεέστερη ακόμη κι από άλλες ομάδες των Midlands, όπως η Άστον Βίλλα και η Νότιγχαμ, για να μη μιλήσω βέβαια για τις σούπερ ομάδες της βορειοδυτικής Αγγλίας, όπως η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ή της βορειοανατολικής Αγγλίας, όπως η Νιουκάστλ και η Σάντερλαντ. Τον τίτλο εμείς δεν θα τον κερδίζαμε ποτέ, μα ποτέ. Σε τέσσερις τελικούς κυπέλλου παίξαμε και δεν κερδίσαμε κανέναν. Η τελευταία φορά ήταν το 1969: Χάσαμε 1-0 από τη Μάντσεστερ Σίτι. Η ομάδα ήταν άτυχη, έτσι λέγαμε πάντα. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν αρκετά καλή.

Κατά τη δεκαετία του ’80, όταν κυριαρχούσε η Θάτσερ, το Λέστερ ήταν ένας από τους τόπους που οι νέοι ήθελαν να εγκαταλείψουν όσο πιο γρήγορα γινόταν. Όταν όμως μετακόμισα στο Λονδίνο, ένα από τα πράγματα που μου έλειπαν ήταν το γήπεδο της ομάδας μου (γκρεμίστηκε το 2003). Αν κάποιος σούταρε πολύ ψηλά, η μπάλα έβγαινε από το γήπεδο και τα πιτσιρίκια της γειτονιάς αποκτούσαν ένα πολύτιμο σουβενίρ.

Όταν ζούσα στο Λέστερ, υπήρχε ένας τύπος ονόματι Μπέρναρντ που συμβόλιζε την άσκοπη μάχη της πόλης. Πήγαινε περπατώντας στο γήπεδο κάθε φορά που έπαιζε η ομάδα, μια διαδρομή συνολικά 30 χιλιομέτρων. Δεν έπαιρνε ποτέ το λεωφορείο, ίσως να ήταν προληπτικός. Έβλεπες αυτή τη φιγούρα να περπατά στο δρόμο, με ήλιο, με βροχή ή με χιόνι, για να έρθει στο γήπεδο και να δει τη Λέστερ να χάνει 3-0 από την Πρέστον. Έτσι είχαν τα πράγματα.

Το σύνθημα της ομάδας ήταν «Οι Αλεπούδες δεν το βάζουν κάτω ποτέ». Και κάθε φορά που χάναμε, τραγουδούσαμε το τραγούδι των Μόντι Πάιθον ?Always Look on the Bright Side of Life?. Τις σπάνιες φορές που κερδίζαμε, διασκευάζαμε ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι: ?Jingle bells, jingle bells, jingle all the way/ oh, what fun it is to sing when Leicester win away».

Πώς να εξηγήσει κανείς τον φετινό θρίαμβο της Λέστερ; Πολλοί παράγοντες έπαιξαν ρόλο: Ένα σωστό μείγμα ταλέντων, ένας υπέροχος προπονητής, η σκληρή δουλειά και, πάνω απ? όλα, η πίστη ότι μπορούσαμε να τα καταφέρουμε.

Σήμερα, το Λέστερ είναι μια πολύ διαφορετική πόλη από αυτή στην οποία μεγάλωσα. Η ανάμιξη των πληθυσμών την έχει κάνει την πόλη με τη μεγαλύτερη ποικιλομορφία στα Midlands. Και η αναγέννηση της ποδοσφαιρικής ομάδας έχει ενθαρρύνει ένα αίσθημα ενότητας και υπερηφάνειας. Ίσως οι νέοι να έχουν πια ένα κίνητρο για να μείνουν στην πόλη.

ΠΗΓΕΣ: The New York Times (του Γκάι Άντριους)* , ΑΠΕ-ΜΠΕ

*Ο Γκάι Άντριους είναι ιδρυτής του περιοδικού Rouleur και συγγραφέας του βιβλίου «Magnum Cycling» (εκδ. Thames & Hudson).