Επιστολή στον μητροπολίτη Ζαπορόζιε και Μελιτουπόλεως για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό και την αμετροέπεια

Ο μητροπολίτης Ζαπορόζιε και Μελιτουπόλεως Λουκάς, της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, μας έχει συνηθίσει από το παρελθόν σε… βαριές κουβέντες, σε σχέση με το Ουκρανικό ζήτημα.

Μεταξύ άλλων: «Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα προκαλέσει το νέο Μεγάλο Σχίσμα όπως το 1054», «ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος προσπαθεί να γίνει ο Πάπας της Ανατολής», και εντελώς πρόσφατα, «η απόφαση της Κωνσταντινούπολης είναι παρόμοια με την έκδοση πιστοποιητικού ζωής σε ένα πτώμα» ή «οι σχισματικοί έλαβαν μια απόφαση από την πρωτεύουσα μιας ισλαμικής χώρας, όπου οι Ορθόδοξοι εκεί είναι λιγότεροι και από το μικρότερη περιφέρεια της Ουκρανίας» και πως «θα ξεκινήσουν διαμαρτυρίες πιστών σε κεντρικές πλατείες διαφόρων πόλεων, σχετικά με τις αποφάσεις που ελήφθησαν για την Ουκρανία σε έδαφος Τουρκικό».

Εάν ο μητροπολίτης Λουκάς πιστεύει αυτά που λέει, ότι δηλ. η απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου πάρθηκε σε «ισλαμική χώρα» και σε «έδαφος Τουρκικό» και άρα είναι προβληματική, ίσως θα έπρεπε να καταδικάσει και την υποστήριξη προς την Εκκλησία της Ρωσίας του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Θεοδώρου, ο οποίος επίσης βρίσκεται σε ισλαμική χώρα, και βέβαια του Πατριαρχείου Αντιοχείας που κι αυτό σε ισλαμική χώρα υφίσταται.

Αλλά ας έρθουμε στα… βαρύτερα του νόμου.

Ας μας επιτρέψει ο μητροπολίτης Λουκάς να υπενθυμίσουμε σ’ αυτόν και στην Εκκλησία του τα ακόλουθα.

Η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, ο Θρόνος του Κωνσταντινουπόλεως, είναι εκείνος που σας έδωσε την Ορθόδοξη πίστη και σας γλίτωσε από την ειδωλολατρεία, που σας έδωσε φώτα και τώρα του επιστρέφετε σκοτάδι, που έκανε το γένος σας άγιο και του αντιδωρίζετε ό,τι άγριο, που σας έμαθε τη γραφή για να έρθετε μετά από τόσους αιώνες και να γράφετε μόνο εις βάρος Του.

Ο Θρόνος του Κωνσταντινουπόλεως, πολιτευόμενος στην από 17 αιώνες καθέδρα Του σήμερα, είναι Εκείνος που σας έδωσε την αυτοκεφαλία. Και τότε οι πολιτικές αρχές στα εδάφη αυτά ήταν ισλαμικές.

Ο Θρόνος του Κωνσταντινουπόλεως σας ανύψωσε σε Πατριαρχική αξία. Και τότε στα εδάφη η πολιτική διοίκηση ήταν ισλαμική.

Εκείνον υποσχεθήκατε να μνημονεύετε στον Τόμο αυτόν, αλλά γίνατε παραβάτες τελικά.

Ο Θρόνος του Κωνσταντινουπόλεως σας έκανε ό, τι είστε, ένα νεώτερο Πατριαρχείο, υπό την κρίση μιας μέλλουσας Οικουμενικής Συνόδου.

Ήρθατε με ξύλινες σχεδίες να επιτεθείτε στην Πόλη της Θεοτόκου και ακόμη μετά από τόσους αιώνες δεν αντιληφθήκατε πως αυτός ο Θρόνος στηρίζεται σε υπογραφές Πατέρων τόσων Συνόδων.

Θέλατε πάντα αυτόν τον Θρόνο όμως! Θέλετε να έχετε λόγο και στα Πανάγια προσκυνήματα των Ιεροσολύμων. Από όπου νομίζετε θα πάρετε αξία τρέχετε! Όμως, η αξία προηγείται του Θεσμού. Δόθηκε σε αυτόν από τις Συνόδους η μεγάλη τιμή της υπερόριας δικαιοδοσίας, διότι κάποιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ήταν η τότε ελπίδα της εποχής!

Μιλάτε για τον Θρόνο που σας γέννησε, σας έδωσε το πνευματικό γάλα, που σας έδωσε υπόσταση εκκλησιαστική, που σας έκανε εν Χριστώ ανθρώπους, λες και μιλάτε για τον χειρότερο εχθρό σας!

Νομίζετε ότι θα διδάξετε αυτούς που σας δίδαξαν με κόπο, που δεν σας εξελλήνισαν, αλλά σεβάστηκαν την ιδιαιτερότητα του πολιτισμού του όποιου κι αν είχατε, και σεις τώρα έρχεστε να απαντήσετε με φαρμάκι! Αντί του ύδατος όξος.

Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι σας πιστεύουν, όσοι σας νομίζουν ως σωτήρες της πίστης, όσοι προσβλέπουν στην τάχα συντηρητικότητα σας, θεωρώντας ότι είστε το μέλλον της Ορθόδοξης πίστης!

Προσπαθείτε να διεισδύσετε στον ελλαδικό χώρο, γυρεύοντας να κατεβείτε στη Μεσόγειο! Αυτό θέλατε πάντα! Αυτό συνεχίζετε και τώρα.

Χτίζετε ναούς ρωσικού ρυθμού σε μια Ελλάδα που είναι η γη του προ και μετά Χριστόν υψηλότατου πολιτισμού.

Όμως περισσότερο από τις αντιλήψεις σας προβληματίζεται κανείς από τις μεθόδους σας!

Παρακινούσατε τους αγώνες του 19ου αιώνος, με κίνητρο να βάλετε και σεις το πόδι σας στην Ελλάδα.

Είναι θλιβεροί όσοι σας κοιτούν στα χέρια, διότι δεν έχουν ίχνος εσωτερικής αξιοπρέπειας!

Μια ζωή προσπαθούσατε να εκμεταλλευτείτε με τέτοιους τρόπους τις δυσχέρειες της Ρωμηοσύνης. Δεν κάνατε τίποτε υπέρ αυτής.

Μόνο μοιράζετε θαύματα, στάρετς και καμπάνες και έφτασαν, δυστυχώς, Έλληνες να σας θεωρούν και σωτήριο γένος εσάς που με εταιρείες και ιδρύματα «…ωφ» κοιτάτε να επεκτείνετε τον άκρατο ιμπεριαλισμό σας.

Μετά την πτώση του Κομμουνισμού, η Εκκλησία σας απέκτησε μια ιδιαίτερη «αδυναμία» για τους αριθμούς προσδιορίζοντας το «ποιμαντικό» της έργο ανάλογα με τον όγκο των ναών, του πλήθους κλπ., μετατρέποντας ταυτόχρονα ακόμα και τη Θεία Λειτουργία σε πρόσφορο μέσο επιδείξεως δυνάμεως.

Διότι πώς μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη μια Θεία Λειτουργία σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση αν οι τηλεοπτικές κάμερες δεν έχουν να δείξουν ένα εκστασιασμένο πλήθος πολλών χιλιάδων, κάτι παρόμοιο με αυτό που βλέπουμε σε προεκλογικές εκδηλώσεις πολιτικών κομμάτων.

Κι αυτή η αγάπη για τους αριθμούς, για το μεγάλο και το τεράστιο, δυστυχώς έχει «μολύνει» και τους πιστούς.

Κάποιος από τους Ρώσους πιστούς, που είχαν την μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουν την Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στο Φανάρι, κατά την ειρηνική επίσκεψη του Πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, παρατήρησε με ειλικρινή απογοήτευση:

«Ωραία Λειτουργία, αλλά είχε μόνο 200 άτομα (!)», και συμπλήρωσε με προφανή ικανοποίηση, «καμία σύγκριση με τις δικές μας Πατριαρχικές Λειτουργίες!».

Όμως, σ’ αυτό το ταπεινό Φανάρι, όπου, όπως λέτε, «οι Ορθόδοξοι είναι λιγότεροι και από το μικρότερη περιφέρεια της Ουκρανίας», προσβλέπει η χώρα σας, σεβασμιώτατε Λουκά, και ένα πολύ μεγάλο μέρος του ορθοδόξου ποιμνίου, για την θεραπεία της εκκλησιαστικής κατάστασης.

Σ’ αυτό κατέφυγε η χώρα σας, ζητώντας λύση, ασχέτως αν εσείς εθελοτυφλείτε. Και, πιστέψτε με, είναι κρίμα να μην προφέρετε σωστά την πραγματικότητα.

Κλείνοντας ας σας πω και μια διήγηση από τον πολιτισμό της χώρας όπου εδρεύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Πήγε κάποτε ο γιος μιας νοικοκυρεμένης οικογένειας να σπουδάσει την στρατιωτική τέχνη.

Μετά από χρόνια γύρισε στρατηγός στο αξίωμα στο πατρικό του. Ο πατέρας ήταν στη δουλειά.

Χαιρέτισε τη μητέρα του, κάθισε στο σαλόνι με τη στολή όπως ήρθε, έβαλε και τα πόδια στο τραπέζι επάνω και περίμενε.

Κάποια στιγμή επιστρέφει κατάκοπος ο σεβάσμιος πατέρας του. Εκείνος τον χαιρετά χωρίς καν να σηκωθεί από τη θέση και με τα πόδια όπως ήταν ψηλά, λέγοντας του: Πατέρα κοίτα! Έγινα στρατηγός! Και εκείνος του απαντά:

Αλίμονο μου, παιδί μου, στρατηγός έγινες, άνθρωπος δεν έγινες!

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου στο «Φως Φαναρίου»