Ο Σέρβος μητροπολίτης Ειρηναίος ανησυχεί για σχίσμα στην Ορθοδοξία – Γεωθρησκευτική σύγκρουση εξαιτίας της Μόσχας

Σε ανησυχία βρίσκεται ο πανσλαβισμός από τις αιτήσεις που έχουν καταθέσει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο οι σχισματικές Ορθόδοξες Εκκλησίες της Ουκρανίας και της ΠΓΔΜ για να αναγνωριστεί το αυτοκέφαλό τους.

Σε δηλώσεις του στην Politika ο Σέρβος μητροπολίτης Μπάτσκας, Ειρηναίος Μπούλοβιτς, ο δεύτερος ισχυρότερος Σέρβος ιεράρχης, εξέφρασε την άποψη ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν θα δώσει το αυτοκέφαλο στις Εκκλησίες αυτές γιατί αυτή θα ήταν μια κίνηση ενάντια σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο, που θα μπορούσε να προκαλέσει μέχρι και σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

«Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως είναι πρώτος μεταξύ ίσων, όχι πρώτος δίχως ίσους (σ.σ. εννοεί όπως ο Ρωμαίος Ποντίφικας). Επομένως, εάν, Θεός φυλάξοι, υπήρχε μια διάθεση του πατριάρχη Βαρθολομαίου προς κάποια μονομερή απόφαση στην περίπτωση των σχισμάτων των Σκοπίων και της Ουκρανίας, θα ήταν μια εκδήλωση μιας μεγάλης εσφαλμένης αντίληψης, ενός μεγάλου πνευματικού λάθους και από την άποψη της οργάνωσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Ιερών Κανόνων, εντελώς άκυρη».

Ο Ειρηναίος ωστόσο υπογράμμισε ότι μιλά «εντελώς υποθετικά», καθώς πιστεύει βαθύτατα ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί.

Ποιο είναι τώρα το θέμα, για να γίνει κατανοητό. Η Ορθοδοξία εδώ και περισσότερο από ενάμιση αιώνα ταλανίζεται από την επιθυμία του Πατριαρχείου Μόσχας να πάρει τα πρωτεία από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Οι Ρώσοι επιδιώκουν να μετατρέψουν την Ορθοδοξία σε γεωπολιτικό εργαλείο εξάπλωσης της επιρροής τους στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή.

Στα Βαλκάνια το πέτυχαν με τη δημιουργία της Βουλγαρικής Εξαρχίας (1870), που απέσπασε τους βουλγαρόφωνους πληθυσμούς από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, οι οποίοι μέχρι τότε είχαν ελληνική συνείδηση ή εξελληνίζονταν μαζικά, για τη δημιουργία βουλγαρικού έθνους ώστε να ανακοπεί από τη μία η επέκταση του ελληνισμού μέχρι τον Δούναβη και παράλληλα η Ρωσία να διασφαλίσει μέσω του πανσλαβισμού έξοδο στη Μεσόγειο.

Την ίδια ακριβώς περίοδο οι Ρώσοι ξεκίνησαν να πάρουν στα χέρια τους και το Πατριαρχείο Αντιόχειας, πράγμα που το κατάφεραν τελικά το 1898 όταν εξελέγη ο πρώτος αραβόφωνος πατριάρχης Αντιόχειας.

Από εκεί και μετά άρχισε ο εξαραβισμός των Ελληνορθόδοξων της Αντιόχειας, δηλαδή της Συρίας και του Λιβάνου, που προηγουμένως είχαν ελληνική συνείδηση.

Και στα δύο αυτά ρωσικά εκκλησιαστικά πραξικοπήματα, οι Ρώσοι είχαν την υποστήριξη των Οθωμανών.

Εάν στα Βαλκάνια οι Ρώσοι κατάφεραν μέσω του εξσλαβισμού των βουλγαρόφωνων να δημιουργήσουν έθνος «συγγενικό» με εκείνους (το φυλετικό υπόστρωμα των Βουλγάρων είναι ελληνικό/θρακικό και όχι σλαβικό, όπως και των Σκοπιανών), στη Μέση Ανατολή μετατρέποντας τους ελληνορωμαϊκούς πληθυσμούς σε «Άραβες Ορθόδοξους» πέτυχαν το ίδιο όφελος, αφού οι «Ορθόδοξοι Άραβες» έπαψαν πλέον να προσβλέπουν προς την Ελλάδα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, δηλαδή προς τη Δύση, και σταδιακά στράφηκαν προς τη Μόσχα για προστασία.

Βεβαίως στη Μέση Ανατολή ο εξαραβισμός ουδέποτε έγινε πλήρης και η ελληνική εθνική συνείδηση διασώζεται σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού των 1,5 εκ. Ελληνορθόδοξων της Συρίας και του Λιβάνου, αν και αυτοί είναι όσοι απέμειναν στην περιοχή, αφού περισσότεροι από 5 εκ. Ελληνορθόδοξοι μετανάστευσαν τον προηγούμενο αιώνα στη νότια Αμερική.

Ομοίως οι Ρώσοι έχουν βάλει τώρα στο «μάτι» το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, με ποίμνιο 500.000 Ελληνορθόδοξους παγκοσμίως.

Ο ρόλος των Ρώσων στη συρρίκνωση του Ελληνισμού σε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή είναι σαφής και καταγεγραμμένος ιστορικά, είχε δε πάντα την αμέριστη συνεργασία των Τούρκων.

Η Ελληνορθοδοξία, που συρρικνώθηκε σταδιακά από τα τέλη του 19ου αιώνα από την επιθετικότητα της Ρωσορθοδοξίας, φαίνεται ότι τώρα υποστηριζόμενη από την υπερατλαντική υπερδύναμη επιδιώκει να ανακαταλάβει τα εδάφη και τους πληθυσμούς που έχασε από τον πανασλαβισμό και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό.

Βεβαίως, να σημειωθεί εδώ, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία παραμένει προς το παρόν ενωμένη, παρά τα ρωσικά πραξικοπήματα.