Ο Γεραπετρίτης ή έχει αμνησία, ή καπηλεύεται, αποκρύπτει και διαστρεβλώνει από ανασφάλεια

Η κατάσταση θα ταίριαζε «γάντι» σε θερινή θεατρική επιθεώρηση για πολλά γέλια αν δεν ήταν εθνικά θέματα.

Ο προερχόμενος από το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ, υπουργός Εξωτερικών του Κυριάκου Μητσοτάκη, Γιώργος Γεραπετρίτης, υποκλινόμενος, επειδή τάχα είναι «ευγενικός», σαν άλλος υποτελής κοτζαμπάσης, στον νεο-οθωμανό χαλίφη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, είναι γνωστό ότι από την ημέρα που τοποθετήθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών είτε διαστρεβλώνει, είτε καπηλεύεται.

Για παράδειγμα, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ότι παρίστανε ότι η στρατηγική σχέση Ελλάδας και Ινδίας οφείλεται σε εκείνον.

Ακατανόητο γιατί καπηλεύεται το έργο άλλου. Τόσο ανασφαλής αισθάνεται; Τόσο «ταπεινό χαμομηλάκι»;

Αλλά η καπηλεία είναι το ένα. Το άλλο είναι η διαστρέβλωση.

Ο Γιώργος Γεραπετρίτης, που μας φάνηκε, σαν να είδαμε, ότι υποκλίθηκε στον Ερντογάν και στον ΟΗΕ, εύκαμπτος είναι η αλήθεια, περιχαρής ο Ερντογάν όταν τον αντικρίζει, την «έπεσε» ξανά -άγνωστο γιατί- στον Νίκο Δένδια.

Στον Νίκο Δένδια είναι γεγονός ότι την πέφτουν συνέχεια οι Τούρκοι, επειδή πιστός στην εθνική γραμμή και στο διεθνές δίκαιο διαμηνύει ανυποχώρητα ότι τα νησιά μας έχουν χωρικά ύδατα, ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα.

Ναυπηγεί και στόλο ο Δένδιας, στόλο για την Ανατολική Μεσόγειο.

Ο Γιώργος Γεραπετρίτης φαίνεται ότι «μπερδεύεται» με τα θέματα αυτά.

Και εξαιτίας μάλλον της σύγχυσης οικειοποιείται ξένα με αθέμιτο τρόπο καταλήγοντας σε διαστρεβλώσεις και μαξιμαλιστικές φαντασιοπληξίες.

Για παράδειγμα, είπε το «απίθανο» ότι, «επί των ημερών μου μπήκε στην ατζέντα το Κυπριακό».

Αυτό υποστήριξε μιλώντας στους «γαλάζιους» βουλευτές για τα ελληνοτουρκικά ενόψει της συνάντησής του με τον Κούρδο γενίτσαρο Χακάν Φιντάν στις 8 Νοεμβρίου στην Αθήνα.

Κάπου εδώ Ελλαδίτες και Κύπριοι κάνουν… χαρακίρι, διότι ο… τρομερός Γεραπετρίτης τους «ακύρωσε» όλους, όλη την εξωτερική πολιτική της πατρίδας μας, όλους τους αγώνες για το Κυπριακό, σαν η Κύπρος να περίμενε τον Γεραπετρίτη. Απίθανα πράγματα.

Ο άνθρωπος ζει σε φανταστικό παράλληλο κόσμο;

Έχει κάποιο ζήτημα αυτοεκτίμησης και ξεστομίζει τέτοιες αναλήθειες; Μυθεύματα;

Έχει κάποιο άγχος με τα «ήρεμα νερά»;

Θέλει να «ηρεμήσει» τα νερά όχι μόνο στο Αιγαίο αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο;

Ή η «χάρη» του, η «εκσυγχρονιστική» διπλωματία του, φιλοδοξεί να φτάσει μέχρι την Κύπρο;

Τι ακριβώς προσπαθεί να πει;

Σχεδιάζει να «πιάσει» από το Λύκιο Πέλαγος, που περιβάλει το Καστελλόριζο, για να «ηρεμήσει» τη θάλασσα μέχρι τη Λεβαντίνη;

Και καλά, ο Γιώργος Γεραπετρίτης μπορεί να νομίζει ό,τι θέλει, εξάλλου οι ημέρες του είναι μετρημένες, όπως κάθε πολιτικού σε μία δημοκρατία και προφανώς αυτά που συλλογίζεται, μόνος η με… παρέα, δεν περνάνε από καμία Βουλή.

Αλλά επειδή σε όλα πρέπει να υπάρχει όριο, το όριο της αλήθειας, για να υπενθυμίσουμε τα γεγονότα, διότι ο κ. Γεραπετρίτης νομίζει ότι πάσχουμε από κάποια αμνησία και νομίζει ότι μπορεί να τα αποκρύπτει και να διαστρεβλώνει ανεξέλεγκτα.

Στην πενταμερή στη Γενεύη για το Κυπριακό δεν ήταν παρόν ο Δένδιας;

Τόσες επισκέψεις στην Κύπρο και τόσες συναντήσεις με τον τότε ομόλογό του και νυν Πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη ποιος τις έκανε;

Δεν ήταν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών που σε όλες του τις δηλώσεις έθετε το Κυπριακό;

Και για να μας δώσει μία εξήγηση ο κ. Γεραπετρίτης, που ισχυρίζεται πράγματα παράλογα και προφανώς ανυπόστατα, πώς γίνεται επί Δένδια η Διεύθυνση Κύπρου στο ΥΠΕΞ να είχε επικεφαλής πρέσβη (τον Κωνσταντίνο Κόλλια), ενώ τώρα έχει επικεφαλής που δεν έχει το βαθμό πρέσβη- και εν αντιθέσει με πριν είναι και υποστελεχωμένη;

Εκτός εάν ο κ. Γεραπετρίτης άθελά του «αποκάλυψε» στους «γαλάζιους βουλευτές» ότι σκοπεύει τον «σημιτικό» (του φιλογερμανού λογιστάκου) «ευσεβή πόθο» περί «ήρεμων νερών» να τον επεκτείνει, ίσως να φαντάζεται ότι μπορεί να τον «εφαρμόσει» και στην Κύπρο, ώστε να «λύσει» το Κυπριακό με τρόπο που θα ικανοποιεί και την κατοχική Τουρκία, όπως προσπαθεί να κάνει και στο Αιγαίο δηλαδή.

Κι επειδή ο Νίκος Δένδιας είναι σαφές ότι εμποδίζει τον «αναθεωρητισμό» της ακόρεστης νεο-οθωμανικής ορδής, υπερασπιζόμενος τα εθνικά δίκαια την εθνική γραμμή, τη Συνθήκη της Λωζάνης, το Διεθνές Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας UNCLOS, φαίνεται ότι για κάποιους «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη».