Οι πόλεμοι του Ισραήλ και µια «νέα τάξη» στο Λεβάντε

Υπάρχει µια µεγάλη περίοδος µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου και την απορρύθµιση της Ρωσίας όπου η αµερικανική ∆ύση δοκίµασε την τύχη της στην Ανατολή, από τη Μεσόγειο µέχρι το Αφγανιστάν, και απέτυχε.

Ενεπλάκη σε πολέµους, χειραγώγηση και τυποποίηση των εξτρεµιστών µουσουλµάνων, αναδιατάσσοντας και ισχυροποιώντας τελικά την τζιχάντ.

Η αντιαποικιοκρατική, από τη συγκρότησή της, φιλελεύθερη Αµερική φυσικά απέτυχε εκεί όπου οι παραδόσεις των αυτοκρατοριών δεν επέτρεπαν την ανατροπή των δεδοµένων του «αιώνιου τοπικού πολέµου».

Χωρίς αυτοκρατορίες παλαιού τύπου δεν υπάρχει συνοχή στο Λεβάντε και το µεσογειακό µέτωπο της Αφρικής.

Αυτό είναι το ιστορικό συµπέρασµα που επιθυµούσαν και επιθυµούν οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και οι Τούρκοι, για παράδειγµα.

Οι Ρώσοι, πιο µυηµένοι στα «αρώµατα» της Ανατολής, δεν ακολούθησαν τους Αµερικανούς στη χαώδη προσπάθεια κυριαρχίας τους στο Λεβάντε.

Κράτησαν αυτό που θεωρούσαν σηµαντικό µε διακριτική στρατηγική.

Η ισορροπία ισχύος στο Λεβάντε βασίζεται σε έναν διπολισµό µόνιµης σύγκρουσης ανάµεσα στο επιδραστικό Ιράν (όχι της Περσίας) και το Ισραήλ.

Εναν µόνιµο πόλεµο της τζιχάντ, απέναντι στην υπεροπλία του Ισραήλ.

Οι «Συµφωνίες του Αβραάµ» του τέλους της πρώτης θητείας Τραµπ στον Λευκό Οίκο εξέλιξαν όµως την προοπτική τα τελευταία χρόνια, προσβλέποντας σε µια «νέα τάξη», που θέλησε να αµφισβητήσει η τζιχάντ, που ελέγχει το Ιράν, µε το µακελειό της 7ης Οκτωβρίου από οργανώσεις της Γάζας.

Το Ισραήλ ήταν αναγκασµένο να εµπλακεί σε πόλεµο στη Γάζα.

Τι σήµαινε αυτό; Πολεµικές επιχειρήσεις µε χιλιάδες νεκρούς. Πτώση του Νετανιάχου. Αποκλιµάκωση. Ισοδύναµο τετελεσµένο ισχύος µεταξύ Ισραήλ-Ιράν. ∆ιπολισµός ισχύος προς όφελος τρίτων.

∆εν εξελίχθηκαν έτσι τα πράγµατα. Ο Νετανιάχου άντεξε, το Ισραήλ ανέκαµψε και προελαύνει διαλύοντας το δίκτυο της τζιχάντ και απειλώντας ευθέως το ιερατείο της Τεχεράνης.

Ο Νετανιάχου εµφανίστηκε στη Γ.Σ. του ΟΗΕ και έδωσε γεωπολιτικό και ιδεολογικό περιεχόµενο στον «Πόλεµο της Αναγέννησης» στο Λεβάντε.

Το Ισραήλ από αµυνόµενο έθνος Εβραίων αποκτά γεωπολιτική οντότητα.

∆ιακηρύσσει µια «νέα τάξη». Προφανώς υπέρ µιας περιφερειακής αυτονοµίας στο Λεβάντε.

Πώς µπορεί να εξελιχθεί αυτό;

Ενας πρίγκιπας του θρόνου της Σαουδικής Αραβίας αναλαµβάνει πληρεξούσιος στη Γάζα, µε δέσµευση το τέλος της τροµοκρατίας («Χαµάς» κ.λπ.).

Οι κρατικές δυνάµεις και ο επίσηµος στρατός αναλαµβάνουν, συνεπικουρούµενοι από ΗΠΑ – Γαλλία – Βρετανία, που τους εκπαίδευαν, την επικράτεια και την οικονοµία του Λιβάνου.

Κύρια δέσµευση η κήρυξη εκτός νόµου της αφοπλισµένης από το Ισραήλ «Χεζµπολάχ».

Η Αίγυπτος µαζί µε τον ογκώδη στρατό της αποκτά πλήρη έλεγχο στο Σινά, µέχρι τα σύνορα µε Ισραήλ.

Οι Πέρσες µπορούν να εξεγερθούν µετά την καταστροφή του οπλοστασίου των «Φρουρών της Επανάστασης», γκρεµίζουν το ισλαµικό καθεστώς και κηρύσσουν δηµοκρατία δυτικού τύπου και εγχώριων πολιτιστικών προδιαγραφών.

Οι συµµαχικές δυνάµεις πλήττουν οριστικά τους Χούθι και ελέγχει την Υεµένη η Σαουδική Αραβία.

∆ιχοτοµείται η Λιβύη και αναλαµβάνει τον έλεγχο της Κυρηναϊκής (Αν. Λιβύη) η Αίγυπτος.

Συγκροτείται Μεσοποταµία (Συρία – Ιράκ) αποκτώντας θρόνο, είτε από την οικογένεια του εµιράτου του Κατάρ (Αλ Θάνι) είτε από το εµιράτο του Αµπου Ντάµπι (Αλ Ναχαγιάν).

∆ιατηρούνται τα προνόµια της Ρωσίας στη νέα Βαβυλώνα µε τις δύο πρωτεύουσες, τη Βαγδάτη και τη ∆αµασκό.

Εγγυήσεις ασφαλείας στην οικογένεια Ασαντ.

Συγκροτείται ανεξάρτητο Κουρδιστάν από τα εδάφη των Κούρδων σε Ιράν, Συρία, Ιράκ και Τουρκία –µε ενδεχόµενο διάδροµο που βλέπει τη Μεσόγειο στην Αλεξανδρέττα– υπό καθεστώς εγγυητριών δυνάµεων για την πρώτη δεκαετία.

Μεταξύ αυτών, το Ισραήλ. Παραµένει στο Ισραήλ η ∆υτική Οχθη, το οποίο ταυτόχρονα αποκτά δηµοκρατικό Σύνταγµα δυτικού, φιλελεύθερου τύπου, µε σεβασµό των ατοµικών ελευθεριών στον πυρήνα του, πρωτεύουσα την Ιερουσαλήµ και χωρίς τις κυριαρχικές αρµοδιότητες του Ανώτατου ∆ικαστηρίου του.

Το τέµενος του Αλ Ακσα ξανακτίζεται σε άλλο σηµείο της πόλης ως έχει, µε ευθύνη της «νέας συµµαχίας του Λεβάντε», εξέλιξη των «Συµφωνιών του Αβραάµ», προκειµένου στο Ορος του Ναού να δοµηθεί εκ νέου ο Ναός του Σολοµώντα.

Στην περίπτωση που η Τουρκία µπει στον πόλεµο απέναντι στη «νέα τάξη», όπως απειλεί, θα οδηγηθεί στην ήττα και στον τελικό διακανονισµό των εδαφών της. Θα διατηρήσει, φυσικά, την Ανατολία ως Τουρκία και ΑΚΡ.

Στα εδάφη όµως από την Ανατολική Θράκη µέχρι την Ιωνία και την Αλεξανδρέττα στην Αντιόχεια θα εγκαθιδρυθεί το νέο Βυζάντιο, µε θρόνο από δυτική δυναστεία και πλήρη κοινοβουλευτική δηµοκρατία.

Το Οικουµενικό Πατριαρχείο των ορθοδόξων µπορεί να αποκτήσει καθεστώς Βατικανού, µε εκλογή Πατριάρχη από όλες τις Εκκλησίες στο πρότυπο της Καθολικής Εκκλησίας και στο µοντέλο της Ιταλίας.

Καθεδρικός ναός η Αγία Σοφία.

Αποχώρηση τουρκικών στρατευµάτων από την Κύπρο και ένταξη του νησιού στο ΝΑΤΟ.

Η Ελλάδα για λόγους παράδοσης µπορεί να αποκτήσει ιδιοκτησία στα Πριγκιπόννησα, στη Θάλασσα του Μαρµαρά, µε καθεστώς off shore επικράτειας, ως βάση για τον εφοπλισµό και τον ογκώδη εµπορικό ναυτικό της στόλο.

Ανάλογες διευκολύνσεις προς το Λεβάντε µπορεί να έχει και στην επικράτεια που διατηρεί στην Ιµβρο και την Τένεδο.

Μια οποιαδήποτε «νέα τάξη» στην Ανατολή, αποτέλεσµα των πολέµων, το κόστος των οποίων σηκώνει το Ισραήλ, έχει ως προαπαιτούµενο την οριστική λύση από τα βάρη της διαδροµής Σάικς-Πικό στο Λεβάντε και τη µεσογειακή Αφρική, µε απόκτηση ισχύος των περιφερειακών δυνάµεων, εγγυήσεις των δυτικών δυνάµεων και consensus των BRICS, µε διαπραγµατευτές από την πλευρά τους τη Ρωσία και την Ινδία.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ – Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά»