Η Ελλάδα δεν αντέχει τριετή γεωπολιτική αδράνεια

ΓΡΑΦΕΙ ο Μενέλαος Τασιόπουλος στην εφημερίδα «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» – 12/09/2024

Η Αθήνα δεν μπορεί ξαφνικά να επιστρέψει στη στρατηγική της υπομονής και στο «πού θα κάτσει η μπίλια»

Oι ανακοινώσεις του πρωθυπουργού στο πλαίσιο των εγκαινίων της 88ης ΔΕΘ υπήρξαν σαφείς ως προς τους στόχους και τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν τις επόμενες 1.000 ημέρες, περίπου όσο και η κυβερνητική συνταγματική θητεία, αλλά δεν υπήρξαν σχεδόν καθόλου αναφορές στη διεθνή πολιτική, στις γεωπολιτικές προτεραιότητες, σε θέσεις και κινήσεις. Αυτό δεν θεωρείται τυχαίο.

Όπως επίσης ότι ακόμη και για την Τουρκία και τον σχετικό διάλογο η τοποθέτηση ότι αυτή επιδεικνύει τον αναθεωρητισμό της και αυτό αποθαρρύνει στην ουσία τις θετικές προσδοκίες ήταν μια μάλλον διαπιστωτικού τύπου προσέγγιση.

Γίνεται φανερό από την ομιλία και το πλαίσιο αναφοράς του πρωθυπουργού ότι δεν προβλέπεται μια ενδιαφέρουσα διεθνής κινητικότητα με γεωπολιτικό αποτύπωμα από την πλευρά της Ελλάδας για την επόμενη τριετία.

Θέματα όπως αυτά της στέγης, της επιδοματικής ενίσχυσης των λιγότερο ισχυρών οικονομικά, η χρονίζουσα δυστοπία στο πεδίο της Υγείας, η προσπάθεια ψηφιοποίησης του κράτους, φυσικά η ασφάλεια στο επίπεδο των στρατιωτικών εξοπλισμών αλλά και η εσωτερική ασφάλεια σε σχέση με την ανάσχεση της παράνομης μετανάστευσης απορροφούν όλη την ενέργεια και την προσοχή της κυβέρνησης.

Αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα στη γλώσσα της δημοσιογραφίας.

Η προσέγγιση αυτή, νοούμενη ως κεντρική στρατηγική, δεν μπορεί όμως να μείνει ασχολίαστη και πολύ περισσότερο να μη δημιουργήσει συμπτώματα ανησυχίας όχι μόνο στο εσωτερικό κοινό αλλά και σε διεθνές επίπεδο.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα στενή σύμμαχος και με συνεχώς πιο αναβαθμισμένο ρόλο τόσο για την αμερικανική όσο και για ευρωπαϊκές ή περιφερειακές στρατηγικές στον χώρο της Μεσογείου και όχι μόνο στους «βαλτότοπους» της Βαλκανικής.

Υπάρχουν δύο θερμά μέτωπα πολέμου σε εξέλιξη, που αφορούν και την Ελλάδα, ειδικά αυτό που βρίσκεται ανατολικά της και ένας παγκόσμιος ανταγωνισμός για τη χάραξη των διαδρομών που θα συνδέουν την Ευρώπη με την Ασία.

Σε όλα αυτά τα ζητήματα η Ελλάδα πολλά από τα τελευταία χρόνια, ενώ ακόμη μάλιστα βρισκόταν σε δυσχερή μνημονιακό έλεγχο, επέδειξε δραστηριότητα, τόλμη και στρατηγική ευεξία.

Υπάρχουν συμμαχίες όπως αυτή με το εμπόλεμο από πέρυσι Ισραήλ, τη σε δυσχερή θέση αλλά σε καθοριστικό ρόλο για τους συσχετισμούς σε τρεις ηπείρους Αίγυπτο, τις αραβικές χώρες της Εγγύς Ανατολής όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία, η Ιορδανία.

Παράλληλα η Ελλάδα, αν θέλει να παραμένει σε αναβαθμισμένη τροχιά για τις ξένες επενδύσεις και να διασφαλίσει μια πιο ισχυρή ιστορικά θέση στη νέα εποχή των τεχνολογιών, θα πρέπει να συνεχίσει να συνδέει με τις επιλογές, τις κινήσεις και τον ρόλο της τη γεωπολιτική δυναμική της.

Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει σχεδιασμός που αποπλέκει την ενέργεια, την ασφάλεια και το διεθνές προφίλ της χώρας από τις ευθύνες και την αποστολή της στον διεθνή συσχετισμό.

Γιατί αν υπήρχε ένας τέτοιος σχεδιασμός, θα ήταν μη ρεαλιστικός.

Δεν ανεβαίνεις και κατεβαίνεις από το τρένο της γεωπολιτικής των εξελίξεων όποτε θέλεις και ανάλογα με τη διάθεση εσωστρέφειας που αποκτά μια χώρα ή η κυβέρνησή της.

Ειδικά σε περιόδους όπως η σημερινή, όπου όλα αλλάζουν, ανατρέπονται και ανασυνθέτονται και οι συμμαχίες όπως και οι αντιπαλότητες κρίνονται σε συνεχή βάση.

Αν χαθούν οι φιλοδοξίες για την Ελλάδα από τους «ισχυρούς παίκτες» της Δύσης για παράδειγμα, όπου έχει τοποθετηθεί, κάποιοι άλλοι θα κερδίσουν και σίγουρα η επιθετική και φιλόδοξη Τουρκία.

Η Ελλάδα δεν μπορεί ξαφνικά να επιστρέψει στη «στρατηγική Μολυβιάτη» της αδράνειας και της υπομονής «πού θα κάτσει η μπίλια» και μας αρκεί η θέση μας στο ΝΑΤΟ και στην Ευρώπη για να επιβιώσουμε.

Με απλά λόγια, είναι φανερό ότι η Ελλάδα δεν αντέχει μια τριετή γεωπολιτική αδράνεια, με ευχολόγια.