Ακάρ: «Ας μοιραστούν δίκαια τα πλούτη» του Αιγαίου λέει αυτός που έχει έως 3 ν.μ. θάλασσα

Ο Χουλουσί Ακάρ μίλησε σε δημοσιογράφους και αναφέρθηκε στις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας, τονίζοντας ότι το Αιγαίο πρέπει να μετατραπεί σε «θάλασσα φιλίας και ειρήνης», ενώ τα πλούτη του να μοιραστούν δίκαια.

Όπως αναφέρει η milliyet.com.tr, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας δήλωσε ότι «πρόσφατα δημιουργήθηκε ένα συνοριακό ζήτημα.

»Βγήκε μια φωτογραφία, κυκλοφόρησε ένα βίντεο.

»Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα, ωστόσο προκαλείται κρίση και αναπτύσσονται διάφορες ειδήσεις.

»Υπό αυτή την έννοια, τα καθήκοντα των μελών του Τύπου είναι σημαντικά».

«Προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας με την Ελλάδα στο πλαίσιο του νόμου.

»Είμαστε πολύ ειλικρινείς και πολύ σοβαροί σε αυτό, είμαστε πρόθυμοι.

»Προσπαθούμε να το πετύχουμε», πρόσθεσε στη συνέχεια.

«Ας είναι το Αιγαίο Πέλαγος η “θάλασσα της φιλίας και της ειρήνης”. Ας μοιραστούν δίκαια τα πλούτη.

»Αυτό είναι το κύριο θέμα, ενώ υπάρχει και κάποια παραπληροφόρηση.

»Δεν θυμάμαι ακριβώς, πριν από 3-5 χρόνια νομίζω, προβλήθηκε ένα βίντεο στην ελληνική τηλεόραση, όπου φαίνονται τα στρατεύματά μας να κάνουν δήθεν αποβάσεις στα νησιά», είπε μεταξύ άλλων.

Επίσης, πρόσθεσε ότι «αυτό ήταν ένα βίντεο που μεταδίδουμε για μια άσκηση που έγινε πριν από 10-20 χρόνια.

»Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για αυτά τα θέματα.

»Προκειμένου να καθιερώσουμε δικαιώματα και νόμους, είναι απαραίτητο να είμαστε ενημερωμένοι και δυνατοί».

Συνθήκη της Λωζάνης

Η Συνθήκη της Λωζάνης είναι σαφής και δεν αφήνει περιθώρια για «συνεκμετάλλευση» του Αιγαίου και οριοθετεί τη «δίκαιη» μοιρασιά:

«Η ληφθείσα απόφασις τη 13η Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου εις εκτέλεσιν των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/30 Μαΐου 1913, και 15 της Συνθήκης των Αθηνών της 1/14 Νοεμβρίου 1913, η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τη 13 Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις την κυριαρχίαν της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός της Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων (Μαυρυών), ιδία των νήσων Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας, επικυρούνται, υπό την επιφύλαξιν των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τας υπό την κυριαρχίαν της Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρον 15. Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσιν υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν» (Άρθρο 12).

Δηλαδή, η Τουρκία κρατά μόνο Ίμβρο, Τένεδο, το νησιωτικό σύμπλεγμα των Λαγουσών (ή Μαυρυών) και όσα νησιά ή βραχονησίδες απέχουν μέχρι τρία μίλια απόσταση από τις ακτές της. Όλα τα άλλα τα έχει χάσει.

Σε ό,τι αφορά τα Δωδεκάνησα, που με τη Συνθήκη της Λωζάνης παραχωρήθηκαν στην Ιταλία και η Ιταλία μας τα παρέδωσε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Συνθήκη της Λωζάνης είναι επίσης σαφής:

«Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου (όρα χάρτην υπ’ αρ. 2)» (Άρθρο 15).

Και γίνεται ξανά σαφής στο άρθρο 16:

«Η Τουρκία δήλοι ότι παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη άτινα κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης Συνθήκης ορίων, ως και επί των νήσων, εκτός εκείνων ων η κυριαρχία έχει αναγνωρισθή αυτή δια της παρούσης Συνθήκης, της τύχης των εδαφών και των νήσων τούτων κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων».

Σε απλή απόδοση: Η Τουρκία έχει παραιτηθεί από ό,τι απέχει πέρα από τρία μίλια από τις ακτές της. Αυτή είναι η «δίκαιη» μοιρασιά.