Μένιος Τασιόπουλος: Εντός πενταετίας «τελική λύση» για Τουρκία και Ιράν – Τα νέα σύνορα

Προς «τελική λύση» με Ιράν–Τουρκία εντός 5ετιας, τιτλοφορεί ανάλυσή του στα «Παραπολιτικά» ο σύμβουλος έκδοσης της εφημερίδας και γνωστός διπλωματικός και γεωπολιτικός αναλυτής, Μενέλαος Τασιόπουλος.

Έκπληξη δημιούργησε η πολεμική ενέργεια του Ιράν της κατάληψης δύο εμπορικών Ελληνόκτητων πλοίων, με «ειδική επιχείρηση» των «Φρουρών της Επανάστασης», σε διεθνή ύδατα, γράφει εισαγωγικά ο Μενέλαος Τασιόπουλος και συνεχίζει:

Το Ιράν και το Ισλαμικό αυταρχικό καθεστώς του, με τον τρόπο αυτό επιβεβαίωσε ουσιαστικά την διεθνή καχυποψία, ότι αποτελεί απειλή για την διεθνή ναυσιπλοΐα στην περιοχή του Ορμούζ, του Περσικού και του κόλπου του Ομάν.

Ταυτόχρονα έδειξε ότι σε κάθε περίπτωση αποτελεί έναν αναξιόπιστο συνομιλητή, σε σχέση με το πυρηνικό του πρόγραμμα και τις διαβουλεύσεις που εξελίσσονται με τους Αμερικανούς στη Βιέννη.

Το γεγονός ότι η Τεχεράνη έπληξε την Ελλάδα, μια χώρα της Δύσης με μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές αρμάδες στον κόσμο, στον «πυρήνα» της «Μεσογειακής συμμαχίας» μαζί με την Κύπρο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Αραβικά Εμιράτα και με αναβαθμισμένη σχέση με την Σαουδική Αραβία, είναι σίγουρα μια πρόκληση.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι παλαιό και από τα πλέον εξοπλισμένα μέλη του ΝΑΤΟ πέραν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ειδικές διμερείς συμφωνίες και στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ και την Γαλλία, μετατρέπει την εν λόγω κρατική «πειρατεία» σε πρόκληση προς όλη την συμμαχία, αλλά και τις παγκόσμιες ναυτικές δυνάμεις της Δύσης.

Άμεση και σαφής υπήρξε άλλωστε και η αντίδραση πέραν των ΗΠΑ, της Βρετανίας.

Δεν πρέπει να αγνοείται το γεγονός ότι η Ελλάδα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ μπορεί να ζητήσει συνδρομή στη βάση του άρθρου 5 του καταστατικού της συμμαχίας, γιατί δέχθηκε πολεμική ενέργεια σε βάρος της από τρίτη χώρα.

Το γεγονός εξάλλου ότι το Ιράν προχώρησε σε αυτή την πρωτόγνωρη ενέργεια την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη ο πόλεμος στην Ουκρανία και η Τουρκία δηλώνει έτοιμη να εισβάλει στα εδάφη της Συρίας, θέτοντας στο στόχαστρο Κούρδους μαχητές που πολέμησαν τον ISIS στο πλευρό των ΗΠΑ και της δυτικής συμμαχίας, ενώ κλιμακώνει τις προκλήσεις και τις ρητορείες σε βάρος της κυριαρχίας Ελλάδας και Κύπρου, περιπλέκουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα.

Είναι δεδομένο και πιστοποιημένο ότι στην παρούσα πλέον συγκυρία το Ιράν στον ενεργειακό, οικονομικό και γεωστρατηγικό επίπεδο ελέγχεται από την Κίνα, βρίσκεται υπό καθεστώς κυρώσεων από τις ΗΠΑ και ΕΕ, έχει μια «ειδική σχέση» μεταξύ του καθεστώτος των Αγιατολαχ με την οικογένεια Ερντογάν και το καθεστώτος των νέο-οθωμανών στην Άγκυρα, όπως διεφάνη και από τις οικονομικές συναλλαγές μέσω της τράπεζας Halkbank, ενώ έχει επιρροή μέσω της Χεζμπολάχ στον Λίβανο απειλώντας το Ισραήλ με 20.000 πυραύλους.

Το Ιράν ζητά από την Ελληνική κυβέρνηση συνομιλίες για την απελευθέρωση των πλοίων, χωρίς συμμετοχή των ΗΠΑ, ενώ η Τουρκία και ο Ερντογάν έχουν αυξήσει θεαματικά την επιθετικότητα τους εναντίον της Ελλάδας μετά την πολύ επιτυχημένη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και της υποδοχής που έτυχε από τα νομοθετικά σώματα εκεί.

Τουρκία και Ιράν επιβεβαιώνουν ότι αποτελούν την «δίδυμη απειλή» για την σταθερότητα και την ισορροπία των χωρών της περιοχής αλλά και των δυτικών συμφερόντων, ενώ κανένα από τα δύο αυταρχικά καθεστώτα που ηγεμονεύουν τις δύο χώρες δεν σέβεται το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, με δηλωμένη φιλοδοξία να μετεξελιχθούν σε περιφερειακές πυρηνικές δυνάμεις με τη σύμπραξή Ρωσίας–Πακιστάν η πρώτη και της Κίνας η δεύτερη.

Στη βάση της παγκόσμιας αναδιάταξης που έχει ήδη ξεκινήσει από Βορρά μπορεί να υπολογισθεί ότι θα υπάρξουν θερμά μέτωπα σύγκρουσης και με τις δύο δυνάμεις τόσο στο επίπεδο της «Μεσογειακής συμμαχίας» όσο και σε σχέση με τη Δύση, μέσα στην επόμενη πενταετία.

Ζητήματα όπως η αποστρατιωτικοποίηση του Λιβάνου με δυτικές εγγυήσεις, ο διαχωρισμός της Κυρηναϊκής (με εγγυήσεις ασφαλείας της Αιγύπτου) από τη Δυτική Λιβύη, η συγκρότηση ανεξάρτητου κράτους των Κούρδων στη Μεσοποταμία, η απελευθέρωση της Περσίας από τους Αγιατολαχ, η ανοικοδόμηση του Ιράκ και της Συρίας με την ενεργοποίηση των Αραβικών Εμιράτων, η αποδέσμευση της ασφάλειας του Κατάρ από τους «Φρουρούς της Επανάστασης» του Ιράν, η θωράκιση της ασφάλειας του ενιαίου Ισραήλ με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και αναγνωρισμένη Παλαιστινιακή μειονότητα, η αναδιάταξη των συνόρων της Τουρκίας προς την Ανατολία με έξοδο στη θάλασσα μόνον προς τον Εύξεινο Πόντο, η ειρήνη και ασφάλεια της Υεμένης με την εγγύηση της Σαουδικής Αραβίας, η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την ενιαία Κύπρο με την εγγύηση της Βρετανικής Κοινοπολιτείας ή και του ΝΑΤΟ θα πρέπει να αποτελέσουν κεντρικούς στόχους της μεσοπρόθεσμης στρατηγικής στην περιοχή της Μεσογείου σε σχέση με το τρίγωνο Ασία (Εγγύς Ανατολή) – Ευρώπη – Αφρική.

Κεντρική φωτογραφία: Υπόμνημα βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών, έκδοση του 1927 της Συνθήκης των Σεβρών