Το λες και “αρχοντοχωριατιά” όλο αυτό…

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μια τρομερή σύγχυση κυριαρχεί στον καθορισμό του εννοιολογικού περιεχομένου πολλών χαρακτηρισμών της πολιτικής και γενικότερα της κοινωνικής ζωής του τόπου τούτου.

Το φαινόμενο αυτό ίσως είναι παλαιό γνώρισμα της ψυχικής και πνευματικής κατάστασης του Έλληνα.

Σήμερα, όμως, η απαράδεκτη διαστρέβλωση της σοβαρότητας, ακόμη και των συμβόλων του λόγου, που γίνεται εσκεμμένα από τους προπαγανδιστές και τους επιφορτισμένους για τα επικοινωνιακά επινοήματα των πολιτικών με την… αρχοντοχωριάτικη μάλιστα νοοτροπία άσκησης της εξουσίας, είναι πρόκληση για την κοινή λογική και κυνική αναίδεια των τυχοδιωκτών της πολιτικής.

Και τελικά η σκόπιμη παραμόρφωση της αξίας των γεγονότων, αλλά και η ανελέητη καταστροφή της σοβαρότητας από τους πολιτικούς ποδηγέτες και από παράγοντες της οικονομικής ζωής του τόπου, είναι η έκφραση της πολιτιστικής και ηθικής σύγχυσης του καιρού μας.

Και όσο αναρριχόμαστε στην κλίμακα των αξιών, τόσο και διαπιστώνουμε την κρίση των αξιών αυτών, αλλά και τη συστηματική παραποίηση ορισμένων εννοιών από τους εκφραστές της πολιτικής και κοινωνινής ντεκαντέτσιας…

Το Μαξίμου “φόρεσε” τα καλά του και τα παρατεταγμένα χαμόγελα των παρατρεχάμενων και των διαδρομιστών του Μεγάρου, προεξάρχοντος του Αντώνη Σαμαρά, υποδέχτηκε την άρτι νυμφευθείσα τον κινηματογραφικό αστέρα Τζώρτζ Κλούνευ, την 36χρονη δικηγόρο Αμάλ Αλαμουντίν.

Και είναι η Λιβανέζα στη καταγωγή δικηγόρος, γνωστή πλέον παγκοσμίως, η οποία εκ μέρους του γραφείου νομικών συμβούλων στο Λονδίνο, όπου εργάζεται και διακρίνεται για τη μαχητική της δραστηριότητα στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα συμβουλεύσει την κυβέρνηση και “προσωπικώς” τον πρωθυπουργό για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα.

Και είμαι βέβαιος όταν ξεκινούσε το πρωί από το σπίτι του στη Κηφισιά ο Αντώνης Σαμαράς, με την αγωνία της προσμονής της συνάντησής του με εν λόγω κυρία, ένα υπομειδίαμα ευχαρίστησης διαγραφόταν στο πρόσωπό του, ως σύγχρονος “αρχοντοχωριάτης” της πολιτικής, αφού εκτός της ευτυχούς συγκυρίας να συναντηθεί με μια τέτοια προσωπικότητα γυναίκας, σύζυγο μάλιστα ενός ηθοποιού διεθνούς εμβέλειας, η όλη “εικόνα” της συνάντησης εξυπηρετεί κατά την εκτίμηση του επικοινωνιακά την κυβέρνηση.

Άλλωστε, ο πρωθυπουργός, αλλά για να μην τον αδικεί τούτη η γραφίδα και να αισθάνεται μόνος του ότι επιπολάζει στη γελοιότητα, δεδομένου ότι οι “αρχοντοχωριάτες” της εξουσίας συνωστίζονται στον περιγεγραμμένο από τις ίδιες τις αντιδράσεις τους χώρο του γελοίου, δεν ενοχλούνται ούτε από τις λογικές αντιφάσεις , ούτε από τα απίθανα ψεύδη, πολλώ μάλλον από τον “αρχοντοχωριατισμό” τους, γιατί απευθύνονται στο συναίσθημα και ποτέ στη λογική. Τόσα χρόνια προσπαθούν με τους επίμονους συμβούλους επικοινωνίας να διαμορφώσουν συνήθειες με τη βοήθεια ψυχολογικών τεχνασμάτων και όχι με λογικά επιχειρήματα.

Και εύλογα μπορεί κάποιος αναγνώστης να διερωτηθεί αν είναι κακό που ο πρωθυπουργός θα συναντηθεί με τη Αμάλ Αλαμουντίν, η οποία ως μέλος μιας ομάδας νομικών, με το αζημίωτο πάντα, θα επιχειρήσει να συνεγείρει τους αρμοδίους στο Λονδίνο, για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα…

Ε, ναι! Είναι κακό! Γιατί ο πρωθυπουργός εκπροσωπεί ένα θεσμό, εκπροσωπεί έναν λαό, είναι η εικόνα της σοβαρότητας μιας χώρας. Και μάλιστα μιας χώρας με ιστορία χιλιετηρίδων. Ναι είναι κακό, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός τούτης της χώρας, αποδεικνύει περιτράνως όχι απλώς τον “αρχοντοχωριατισμό” του, αλλά ότι όλα κινούνται σε τούτη τη χώρα στο επίπεδο της επιφάνειας. Όσο κι αν αυτή η χώρα έχει διεθνώς εξευτελιστεί από τις υποτελείς πολιτικές πρακτικές των κυβερνώντων. Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά όσοι συναλλάσσονται και συνδιαλέγονται με ξένους…

Ναι, είναι κακό. Και είναι κακό, γιατί με επικοινωνιακά τεχνάσματα ο πολίτης παραδίδεται στον εγκαστριμυθισμό της εξουσίας, νομίζοντας ότι ό,τι βλέπει και βιώνει είναι για το καλό της χώρας.

Κι έτσι, όλο και περισσότεροι Έλληνες σκέπτονται όλο και λιγότερο, βλέπουν όλο και κοντύτερα, “επαναπαύονται” στην άγνοια ή εθίζονται στην επιπολαιότητα της πολιτικής βλακείας, με αποτέλεσμα να “βυθίζονται” όχι απλώς στην ανάγκη όλο και περισσότερο, αλλά και να χάνουν την αξιοπρέπειά τους σ’αυτή την εσχατιά της Ευρώπης.

Γιατί η “αρχοντοχωριατιά” της πολιτικής, μεταξύ των άλλων χαρακτηριστικών της γνωρισμάτων, εκτρέφει πολιτικά εκτρώματα και καθηλώνει τους πολίτες της κοινωνικής εντροπίας σε πολιτιστικό και ηθικό λήθαργο. Και δεν είναι τυχαίο που επαφίεται ο καθορισμός της προσωπικής, κοινωνικής και εθνικής μας ζωής στη μοιραία φορά των πραγμάτων, συχνά σε εναγκαλισμό με τη γελοιότητα, που έχει γίνει επίσης τρόπος ζωής μας…

Και ναι, είναι κακό που όλα σχεδόν ολισθαίνουν στη γελοιότητα. Είναι και θέμα αισθητικής στην πολιτική!..