Η Ελλάδα έχει προαιώνιο ρόλο στη Συρία και τώρα αναγνωρίστηκε

Λιβύη και Συρία είναι δύο χώρες που μας ενδιαφέρουν, δήλωσε ο Νίκος Δένδιας στους Έλληνες δημοσιογράφους μετά το πέρας της Υπουργικής Συνάντησης της Παγκόσμιας Συμμαχίας κατά του Ισλαμικού Κράτους τη Δευτέρα στη Ρώμη.

Και γιατί μας ενδιαφέρουν αυτές οι χώρες; Εκτός από τα προφανή διεθνή καυτά θέματα του μεταναστευτικού/προσφυγικού και του ισλαμικού εξτρεμισμού, την απάντηση δίνουν η γεωγραφία και η ιστορία.

Η Λιβύη συνορεύει με την Ελλάδα και η Συρία με την Κύπρο. Η ελληνική παρουσία στη Λιβύη μετρά 27 αιώνες και 23 αιώνες στη Συρία.

Πολύ σημαντικό να τονιστεί ότι και στις δύο χώρες υπάρχει έντονη ελληνική παρουσία. Τόσο Ελλήνων ορθόδοξων χριστιανών όσο και Ελλήνων μουσουλμάνων.

Στη Λιβύη, εκτός από τους Έλληνες ομογενείς (μετανάστες), υπολογίζονται σε περισσότεροι από 100.000 οι Έλληνες μουσουλμάνοι από την Κρήτη, οι «Τουρκοέλληνες» ή «Τουρκορωμηοί», που παραμένουν ελληνόφωνοι μέχρι και σήμερα.

Αρκετές χιλιάδες Έλληνες – ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι Κρητικοί ζουν και στη Συρία αν κι εκεί επιβιώνει και ισχυρή ελληνική μειονότητα περίπου ενός εκατ. ελληνορθόδοξων -σήμερα κυρίως αραβόφωνων- απογόνων ελληνικών πληθυσμών.

Οι περισσότεροι Αντιοχείς, όπως αποκαλούνται, κατάγονται από ελληνορωμαϊκούς πληθυσμών της αρχαιότητας, υπάρχουν όμως και αρκετοί, όπως στο Χαλέπι, που είναι Μικρασιάτες πρόσφυγες και κατέφυγαν εκεί και στη Δαμασκό μετά το 1922.

Εάν λοιπόν υπάρχει μία ευρωπαϊκή χώρα, μία δυτική χώρα, που έχει ιστορική και γεωγραφική παρουσία στην περιοχή και στις ταλανισμένες αυτές χώρες είναι η Ελλάδα.

Στη Λιβύη η παρουσία μας είναι έντονη. Και οι σχέσεις μας με τις κοσμικές δυνάμεις της χώρας στενές.

Ωστόσο, η Γερμανία, που οργάνωσε πρόσφατα και δεύτερη διάσκεψη για τη Λιβύη, επέλεξε να αποκλείσει από αυτή την Ελλάδα, ικανοποιώντας τις νεο-οθωμανικές απαιτήσεις και σχεδιασμούς, προκαλώντας δημόσια δήλωση δυσαρέσκειας από την Αθήνα.

Η γερμανική «δικαιολογία» στον αποκλεισμό της Ελλάδας ότι η Τουρκία συμμετέχει στη διάσκεψη για τη Λιβύη επειδή έχει αναπτύξει σε αυτή τζιχαντιστικά «άφρικα κορπς», «νομιμοποιεί» τις παράνομες εισβολές και κατοχές κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και αποθρασύνει τις ορδές του νεο-οθωμανισμού και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας για ακόμα χειρότερα.

Σε απάντηση αυτής της επιχειρηματολογίας, ο Νίκος Δένδιας φρόντισε να κάνει σαφές ότι η Ελλάδα έχει ισχυρή παρουσία στη Λιβύη, δίχως να την προσδιορίσει. Και την Πέμπτη αναμένεται στην Αθήνα ο Ακίλα Σάλεχ, ο πρόεδρος της λιβυκής Βουλής των Αντιπροσώπων, σύμμαχος της Ελλάδας.

Η Ελλάδα έχει συμμάχους στη Λιβύη και δεν χρειάζεται να πάει στην Τρίπολη ή στη Βεγγάζη μέσω Βερολίνου. Η Ελλάδα πάει απευθείας.

Αναφορικά με τη Συρία όμως, επειδή εκεί το παιχνίδι το μοιράζουν οι Αμερικανοί και όχι οι Γερμανοί, οι οποίοι Αμερικανοί αναγνωρίζουν και γνωρίζουν τον ελληνικό ρόλο στη χώρα (οι Αμερικανοί έσωσαν το 1922 από την πείνα τους Έλληνες πρόσφυγες στο Χαλέπι), έναν ρόλο που απολαμβάνει σεβασμού από τους ντόπιους, διότι οι Έλληνες δεν είναι ξένοι ιμπεριαλιστές αλλά έθνος της περιοχής, η Ελλάδα προσκλήθηκε στην Υπουργική Συνάντηση για τη Συρία, στο περιθώριο της Υπουργική Συνάντησης της Παγκόσμιας Συμμαχίας ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος.

Βεβαίως η συμμετοχή μας σε αυτή την Υπουργική Συνάντηση για τη Συρία, που είχαμε να πάρουμε μέρος από το 2015, οφείλεται στις επίμονες προσπάθειες της ελληνικής διπλωματίας και ιδιαίτερα του Νίκου Δένδια, ο οποίος είναι ένας από τους λίγους Έλληνες πολιτικούς που αντιλαμβάνεται τι σημαίνει Μέση Ανατολή και τι σημαίνουν οι Έλληνες για τη Μέση Ανατολή.

Πραγματικά, δεν είναι ευρύτερα γνωστό, ο Νίκος Δένδιας είχε καταστήσει σαφές από την πρώτη του συνέντευξη Τύπου ως ΥΠΕΞ, 1η Αυγούστου 2019, ότι η Ελλάδα θα ανοίξει ξανά την πρεσβεία της στη Συρία και ότι η Λιβύη δεν θα είναι ποτέ ξανά μακριά.

Στη Λιβύη, λόγω των γεγονότων που ακολούθησαν, ανέλαβε πολύ σύντομα δράση και στην πρώτη ευκαιρία «πάτησε ελληνικό πόδι» και στη Συρία.

Πολύ ορθά αποτιμάται η συμμετοχή της Ελλάδας στην Υπουργική Συνάντηση για την Συρία ότι, «αποτελεί αναγνώριση του ρόλου της χώρας μας στα τεκταινόμενα στην εν λόγω χώρα», σύμφωνα με διπλωματικές πηγές.

Διότι τον ρόλο μας στη Συρία, ενώ είχαμε πάντα παρουσία, δυστυχώς τον απεμπολήσαμε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Προφανώς το βάρος της ήττας στα μικρασιατικά εδάφη μας προκάλεσε εθνικό σοκ που μας οδήγησε σε εσωστρέφεια, κλειστήκαμε στα ελλαδίτικα σύνορά μας και δεν θέλαμε να ξέρουμε για τους άλλους Έλληνες της Ανατολής.

Τώρα όμως οι «Γιουνάν», οι Έλληνες, επιστρέφουν στη Συρία, όχι μόνο για να συνδράμουν τους Ελληνοσύρους ταλαιπωρημένους αδελφούς μας, αλλά και για να συμβάλλουν στην ειρήνευση και στη συμφιλίωση στη χώρα.

Η Ελλάδα έχει υποχρέωση ηθική και ιστορική στους λαούς του Λεβάντε, όχι μόνο στους Έλληνες Αντιοχείς (8% είναι η ελληνική μειονότητα στον Λίβανο) αλλά και στους Άραβες, είτε είναι σουνίτες, είτε είναι σιίτες ή αλαουίτες και στους γενναίους Δρούζους και βεβαίως στους Ισραηλινούς, να σταθεί στο πλευρό τους και να επιτύχει την ειρήνη και τη συνύπαρξη.

Η Ελλάδα δεν πρέπει ποτέ ξανά να πάρει το βλέμμα της από τη Συρία, πρέπει να γίνει εθνική γραμμή η Συρία και χάρη στον Νίκο Δένδια μπαίνουν οι βάσεις.

Τα προξενεία μας στο Χαλέπι και στη Λαοδίκεια επίσης να ενισχυθούν και να δραστηριοποιηθούν.

Δεν θέλουμε τον συριακό λαό ξεριζωμένο, διάσπαρτο στην προσφυγιά, τον θέλουμε να προοδεύει και να δημιουργεί στην πατρίδα του.

Η Ελλάδα, ως δύναμη της Δύσης και συνάμα δύναμη τοπική, ως ελληνικός πολιτισμός, έχει αυτό τον ρόλο και τον διεκδικεί και τον κερδίζει χάρη στον Νίκο Δένδια.