Η συνεργασία Ελλήνων-Ιορδανίας γίνεται στρατιωτική και στις υπηρεσίες πληροφοριών

Διευρύνονται οι σχέσεις Ελλάδας – Ιορδανίας στη στρατιωτική συνεργασία και στις υπηρεσίες πληροφοριών, μια ακόμα απόδειξη της ισχυρότατης προαιώνιας ελληνοαραβικής φιλίας.

Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας συμμετείχε την Τρίτη στην 4η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της τριμερούς συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου-Ιορδανίας, στο Αμμάν, η πρώτη συνάντηση με φυσική παρουσία μετά από σημαντικό διάστημα.

Στο πλαίσιο αυτό ο υπουργός Εξωτερικών τόνισε καταρχήν ότι ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, προσβλέπει στη διοργάνωση Συνόδου Κορυφής της τριμερούς συνεργασίας στην Αθήνα εντός του πρώτου εξαμήνου του 2021.

Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές η συνεργασία παίρνει πλέον νέα διάσταση, τόσο με την πρόταση διεύρυνσης του θεματολογίου, το οποίο θα καλύπτει και ζητήματα που αφορούν την οικονομία και τον τουρισμό, αλλά, και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, την προώθηση της στρατιωτικής συνεργασίας και της συνεργασίας στον τομέα των πληροφοριών.

Στο πλαίσιο αυτό συμφωνήθηκε να διοργανωθεί κοινή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών και των υπουργών Άμυνας στο άμεσο μέλλον.

Παράλληλα αποφασίστηκε η de facto διεύρυνση του σχήματος με την διοργάνωση κοινής επίσκεψης των τριών ΥΠΕΞ στο Ιράκ, ενδεχομένως και με τη συμμετοχή του Αιγυπτίου ΥΠΕΞ.

Στο πλαίσιο αυτό υπογραμμίσθηκε ότι οι χώρες της ευρύτερης περιοχής δεν θα πρέπει να αναμένουν απαραίτητα από τρίτους, όπως οι ΗΠΑ, να διευθετήσουν τα διάφορα ζητήματα της περιοχής, αλλά να πάρουν από κοινού πρωτοβουλίες προκειμένου να στείλουν ένα σαφές μήνυμα για την προώθηση της ειρήνης και σταθερότητας.

Στον άξονα αυτό εντάσσονται και οι πρωτοβουλίες του υπουργού Εξωτερικών για ενδυνάμωση των διμερών σχέσεων της Ελλάδας με διάφορες χώρες της περιοχής.

Επίσης ενισχύονται τα διάφορα πολυμερή σχήματα, στα οποία προστίθενται νέα μέλη.

Βασική επωδός των σχημάτων αυτών είναι ότι είναι ανοιχτά σε όλους, αρκεί να σέβονται θεμελιώδεις κανόνες, όπως το διεθνές δίκαιο και η εδαφική ακεραιότητα των κρατών.

Συγκρατείται με ενδιαφέρον ότι ακόμα και η Ιορδανία, η οποία αποφεύγει να πάρει δημόσια θέσεις αναφορικά με τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, εξέφρασε την πλήρη προσήλωση στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και στην ειρηνική επίλυση των διαφορών στη βάση του διαλόγου με βάση τις αρχές αυτές.

Η Τουρκία βρέθηκε στο επίκεντρο των συζητήσεων, καθόσον ο υπουργός Εξωτερικών αναφέρθηκε στις παράνομες δραστηριότητες της στην Ανατολική Μεσόγειο, κάνοντας μάλιστα ειδική αναφορά στο casus belli, ενώ ο Κύπριος ομόλογος του αναφέρθηκε στις προκλήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ και στα Βαρώσια.

Το ενδιαφέρον συγκρατούν επίσης δύο άλλες διαστάσεις της τουρκικής συμπεριφοράς.

Πρώτον, η προσπάθεια της Τουρκίας να εμφανισθεί ως προστάτης των Μουσουλμάνων γενικότερα, αντιπαρέρχοντας στο πλαίσιο αυτό τον ρόλο του Βασιλιά της Ιορδανίας στην προστασία των μουσουλμανικών ιερών χώρων στα Ιεροσόλυμα, και δεύτερον τον αποσταθεροποιητικό ρόλο που παίζει η Τουρκία στις εσωτερικές εξελίξεις των Αραβικών χωρών, υποστηρίζοντας τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη Λιβύη.

Τέλος, υπογραμμίσθηκε η σαφής διαφορά μεταξύ της Ιορδανίας, της οποίας το 30% του συνολικού πληθυσμού είναι πρόσφυγες, ως επί το πλείστον από τη Συρία και το Ιράκ, σε σύγκριση με την Τουρκία, η οποία εργαλειοποιεί το μεταναστευτικό-προσφυγικό και το χρησιμοποιεί ως μοχλό πίεσης προς τις Ευρωπαϊκές χώρες.

Απόγονος του Προφήτη

Ο βασιλιάς Αμπντάλα Β΄, μονάρχης της Ιορδανίας από το 1999, είναι γιος του Χουσεΐν της Ιορδανίας.

Διαδέχθηκε στο θρόνο τον πατέρα του όταν εκείνος πέθανε, στις 7 Φεβρουαρίου του 1999.

Είναι απόγονος 43ης γενιάς από τον Προφήτη Μωάμεθ.

Ιερουσαλήμ και προσκυνήματα

Το 637 μ.Χ. κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ οι Άραβες οι οποίοι την έλεγαν Κουντούς Σερίφ, που σημαίνει ιερή πόλη.

Οι Άραβες έχτισαν το 691 μ.Χ. πάνω στα ερείπια του δευτέρου ναού της Ιερουσαλήμ ένα περίλαμπρο τζαμί, το Τέμενος του Ομάρ.

Το 1099 την πήραν οι Σταυροφόροι, οι οποίοι την έκαναν έδρα βασιλείου.

Το 1187 την ανακατέλαβαν οι μουσουλμάνοι με ηγέτη τον Σαλαντίν.

Αυτός επέτρεψε σε μουσουλμάνους και Εβραίους να επιστρέψουν και να εγκατασταθούν στην πόλη. Από τους χριστιανούς, 60.000 δυτικοί (Φράγκοι) έποικοι εκδιώχθηκαν, στους Ρωμαίους (ορθόδοξους χριστιανούς) επιτράπηκε να παραμείνουν.

Μεταξύ 1229 και 1244 η Ιερουσαλήμ επέστρεψε μετά από συνθήκη σε χριστιανικό έλεγχο, υπό τον όρο ότι οι μουσουλμάνοι θα διατηρούσαν τον έλεγχο στους τόπους λατρείας τους.

Το 1244 ορδές Τατάρων λεηλάτησαν την Ιερουσαλήμ, εξολόθρευσαν τον χριστιανικό πληθυσμό και εξεδίωξαν τους Εβραίους.

Το 1247 οι Αγιουβίδες από την Αίγυπτο έδιωξαν τους Τατάρους.

Από το 1260 έως το 1517 βρέθηκε υπό την εξουσία των Μαμελούκων της Αιγύπτου.

Το 1517 την πήραν οι Οθωμανοί και το 1917 οι Βρετανοί, οι οποίοι αποχώρησαν από εκεί όταν άρχισε να γίνεται αντικείμενο σφοδρής διαμάχης μεταξύ των Αράβων και των Εβραίων.

Το 1947 ένα τμήμα της έγινε εβραϊκό και το άλλο αραβικό – ιορδανικό.

Το 1967, στον πόλεμο των έξι ημερών, η Ιορδανία επιτέθηκε στο Ισραήλ αποσκοπώντας να καταλάβει ολόκληρη την Ιερουσαλήμ.

Ο πόλεμος αυτός γύρισε μπούμερανγκ στους Άραβες.

Ύστερα από οδομαχίες σώμα με σώμα, οι Ισραηλινοί έγιναν κύριοι όλης της πόλης, καταλαμβάνοντας και την ιορδανική ανατολική Ιερουσαλήμ.

Μετά το 1967 βρίσκεται υπό πλήρη Ισραηλινή κατοχή, ενώ η Ιορδανία παραιτήθηκε των εδαφών που έχασε στον πόλεμο, ανατολική Ιερουσαλήμ και Δυτική Όχθη, για να ιδρυθεί εκεί παλαιστινιακό κράτος.

Ωστόσο, στον εκάστοτε βασιλιά της Ιορδανίας αναγνωρίζεται ο ρόλος του «προστάτη κατά την παράδοση των Αγίων Τόπων της Ιερουσαλήμ», χριστιανικών και μουσουλμανικών.

Οι βασιλείς της Ιορδανίας θεωρούνται εξ αίματος απόγονοι του Προφήτη από την κόρη του Φατίμα και τον σύζυγό της χαλίφη Αλί.