Ιταλίδα σύμβουλος του Μπορέλ ζητά από Ελλάδα και Κύπρο να δώσουν «μερίδιο της πίτας» στην Τουρκία

Την άποψη, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να σταματήσει να προσπαθεί να το έχει δίπορτο με την Άγκυρα και να επαναφέρει τη σχέση με την Τουρκία, οικοδομώντας μια εταιρική σχέση βασισμένη σε κανόνες, εκφράζει η Ιταλίδα Νάταλι Τότσι (Nathalie Tocci) σε άρθρο γνώμης στο POLITICO.

Πρόκειται για τη διευθύντρια του ιταλικού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και ειδική σύμβουλος του Ύπατου Εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής Χοσέπ Μπορέλ.

Να σημειώσουμε εδώ ότι εκείνοι που το έχουν «δίπορτο» στη Μεσόγειο με την Τουρκία είναι η ιταλική κυβέρνηση των «Πέντε Αστέρων» και αυτό έχει τη σημασία του για τις θέσεις που εκφράζει η κυρία Τότσι.

Κατά τη γνώμη της, η Ε.Ε., λαμβάνοντας υπόψη αυτό που η ίδια θεωρεί παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου από την Άγκυρα, έπρεπε να ανταποκριθεί στις παραβιάσεις της Τουρκίας στον ελληνικό εναέριο χώρο και στα χωρικά ύδατα και στις σεισμικές έρευνες και γεωτρήσεις στην αποκλειστική οικονομική ζώνη της Κύπρου.

Η τελευταία επανάληψη αυτού του κλιμακούμενου κύκλου πραγματοποιήθηκε την Τρίτη, όταν μια τουρκική ανακοίνωση για νέες σεισμικές έρευνες κοντά σε ένα ελληνικό νησί προκάλεσε προειδοποιήσεις από την Ελλάδα και τη Γερμανία.

Ταυτόχρονα, η Ε.Ε. δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός, ότι η Άγκυρα έχει γίνει εξέχων παίκτης στη Μεσόγειο, ιδίως στη Λιβύη – μια χώρα που η Ε.Ε. δεν μπορεί να αγνοήσει και όπου η Τουρκία, εάν καθοδηγηθεί, θα μπορούσε να παρακινηθεί να εργαστεί για τα συμφέροντα της Ευρώπης.

Η Ε.Ε. δεν προχώρησε στην επιβολή κυρώσεων στην Άγκυρα και είναι απίθανο να το πράξει στο μέλλον.

Τα ημίμετρα απλά δεν λειτουργούν. Δεν είναι αρκετά αποφασιστικά για να αποτρέψουν την Τουρκία (και δεν είναι καν σαφές, ότι πιο αποφασιστική δράση θα αντιστρέψει τη μακροχρόνια θέση της χώρας στο Αιγαίο και την Κύπρο).

Αντίθετα, η ήπια αντιπαράθεση της Ευρώπης είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή εξάτμιση όλων των γραμμών πολιτικής, εντός των οποίων η Ε.Ε. μπορεί να προκαλέσει αλλαγή συμπεριφοράς στην Άγκυρα.

Επιδείνωσε την ήδη τεταμένη σχέση Ε.Ε.-Τουρκίας, οδήγησε μια ανεξίτηλη σφήνα στο ΝΑΤΟ και ώθησε την Άγκυρα στην κυνική αγκαλιά της Μόσχας.

Ο εμφύλιος πόλεμος στη Λιβύη κινδυνεύει να αποτελέσει μια ακόμη ημι-παγωμένη σύγκρουση, η οποία θα μπορούσε να οδηγηθεί, είτε σε μία ειρηνευτική διευθέτηση ή σε μία επίμονη σύγκρουση χαμηλής έντασης, που χρησιμοποιήθηκε κατά βούληση από περιφερειακούς φορείς για να επεκτείνουν την επιρροή τους και να επιδεινώσουν τις ευπάθειες των νότιων πλευρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στον λυπηρό κατάλογο των συγκρούσεων στην Ανατολική Ευρώπη και τον Καύκασο για να δούμε, όχι μόνο πόσο εύκολα μπορεί να οδηγήσει μία κατάπαυση του πυρός σε σιγοβράζουσες συγκρούσεις, αλλά και πώς μια τέτοια συνεχής αναταραχή είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ευρώπη πρέπει να στραφεί από μία στρατηγική ήπιας αντιπαράθεσης στο να δημιουργήσει μια διεκδικητική, βασιζόμενη σε κανόνες σχέση με την Τουρκία.

Αυτοί οι δύο στόχοι μπορεί να φαίνονται αντιφατικοί, αλλά στην πράξη δεν είναι.

Μια ανατολική Μεσόγειος, στην οποία η Τουρκία δεν απολαμβάνει ένα κομμάτι της πίτας, είναι απλώς ασυμβίβαστη με τη σταθεροποίηση της Λιβύης.

Δεδομένης της πολιτικής γεωγραφίας της περιοχής, η Άγκυρα θα χρειάζεται πάντα έναν φίλο στην Τρίπολη, για να σπάσει τον αποκλειστικό κύκλο που έχει δημιουργηθεί γύρω της.

Όσο πιο γρήγορα το πράξουν οι Ευρωπαίοι τόσο το καλύτερο.

Οι προϋποθέσεις για μια τέτοια επαναφορά ήταν γνωστές εδώ και αρκετό καιρό.

Θα περιλαμβάνει την προώθηση μιας εκσυγχρονισμένης τελωνειακής ένωσης, η οποία θα αποτελούσε όφελος για την Τουρκία και για την Ε.Ε., και χρησιμοποιώντας αυτήν την ανανεωμένη συμβατική βάση για τη δημιουργία διαρθρωτικής συνεργασίας στους τομείς της ενέργεια, ασφάλεια και μετανάστευση.

Αντί να χτυπήσουμε τα κεφάλια μας στον τοίχο με την ήπια αντιπαράθεση, ήρθε η ώρα για την Ε.Ε. – μέσω του Παρισιού, της Αθήνας και της Λευκωσίας – να επιλέξει μια στροφή και να αρχίσει να αντιμετωπίζει την Τουρκία ως εταίρο, και όχι ως αντίπαλο, υποστηρίζει.

Προφανώς δεν θα έγραφε τα ίδια εάν η Τουρκία διεκδικούσε κοιτάσματα της Ιταλίας.