Πιπιλή: Η συγκίνηση όταν επισκέφθηκε το σπίτι της μαμάς στην Σμύρνη

Μια πολύ προσωπική και συγκινητική στιγμή μοιράστηκε η Φωτεινή Πιπιλή με τους φίλους της στο προσωπικό της blog με αφορμή την επίσκεψή της στην Τουρκία ως εκπρόσωπος του ΟΑΣΕ για την διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η Φωτεινή Πιπιλή είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί το Σιβρισάρι.

Ένα μικρό χωριό λίγο έξω από την Σμύρνη.

Εκεί όπου ζούσε η μητέρα της και η γιαγιά της.

Μάλιστα είχε την ευκαιρία να μπει στο σπίτι της που τώρα κατοικεί ένας Τούρκος που οι γονείς του είχαν φύγει από την Θεσσαλονίκη κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών.

Διαβάστε όλη την ανάρτηση της Φωτεινής Πιπιλή:

Κυριακή 10 Αυγούστου ,στα σκαλιά του Δημοτικού Σχολείου στο Σιβρισάρι (Seferihisar).

Από το σχολείο αυτό που ονομαζόταν τότε «Ανακρεόντειος Σχολή Σιβρισαρίου» έχουμε ανάμνηση το Ενδεικτικόν της Χατήρη Μιχαήλ Αναστασίας, της μαμάς μας δηλαδή, της τρίτης τάξης του σχολείου του σχολικού έτους 1921-1922-ημερομηνία έκδοσης 28 Ιουνίου 1922.

Δύο μήνες μετά η μάνα μου και τα άλλα δύο ορφανά αδέρφια της με τη μάνα τους βρέθηκαν στη δίνη της Καταστροφής (του συνωστισμού που τόλμησε να πει η ανιστόρητη Ρεπούση της ΔΗΜΑΡ) και πέρασαν με βάρκα στη Σάμο και αργότερα στην Αθήνα. Ιστορικό κειμήλιο το “Ενδεικτικόν” που αναρτώ.

Πρωτοπήγα στο Σιβρισάρι με την οικογένεια μου τον Αύγουστο του 2010 σαν ένα πνευματικό μνημόσυνο για τα 10 χρόνια από το θάνατο της μητέρας μας.

Δύσκολα αναγνώριζε κανείς τις παλιές διηγήσεις για το Σιβρισάρι γιατί ήδη είχε μετασχηματιστεί σε μια σύγχρονη ,για τα τουρκικά δεδομένα ,κωμόπολη.

Μόλις 4 χρόνια μετά «τρόμαξα» να αναγνωρίσω την ευρύτερη περιοχή λόγω της εξωφρενικής οικοδομικής ανάπτυξης περιφερειακά του πάλαι ποτέ Σιβρισαρίου.

Να’ ναι καλά το Google που με βοήθησε να ξαναβρώ την Ανακρεόντειο Σχολή (με κεμαλικό γούστο η ανακαίνισή του).

Αλλά στη γύρω γειτονιά, ευτυχώς για τους Έλληνες, η εικόνα δημιουργεί συγκίνηση γιατί παραμένει «όπως τότε».

Δεν ήταν μόνο η βαθιά συγκίνησή μου από την εμπειρία μου στο Σιβρισάρι, ήταν και η ζέστη και η κούραση από την παρατήρηση σε πολλά εκλογικά τμήματα.

Κοντοστάθηκα με την πλάτη στον τοίχο σε αυτή τη γειτονιά με τα τελευταία «σπίτια» μας. Από μια παλιά πόρτα βγαίνει ένας ηλικιωμένος Τούρκος και σιωπηλός μου προσφέρει μια πλαστική καρέκλα.

Αμέσως βγάζει και δεύτερη για να κάτσει η διερμηνέας. Πάντα σιωπηλός φέρνει μετά ένα πλαστικό μπουκάλι κολόνιας και μου το ρίχνει στα χέρια μου να δροσιστώ.

Έχω μείνει ξερή και ρωτάει Γιουνανιστάν? Ελλάδα?

Αρχίζει η διερμηνία. Με ί στο σπίτι του (σπάνιο για μουσουλμάνο ηλικιωμένο) και μόλις μπήκα μέσα κατάλαβα!

Μπήκα στο παρελθόν της γιαγιάς μου και της μαμάς μου.

Ένα σπιτάκι όπως τότε…

Μας λέει με δάκρυα στα μάτια πως σε αυτό το σπίτι ήρθε ο πατέρας του από τη Θεσσαλονίκη με την ανταλλαγή.

Τον είχε φωτογραφία λεβεντάνθρωπο με φέσι στο μπαλκόνι του στη Θεσσαλονίκη.

Το σπίτι ήταν του «κυρ Γιώργη». Ελληνικό.

Με έβαλε και στο σαλόνι του με κρεμασμένα στους τοίχους αντικείμενα από «τότε» και με οικογενειακές του φωτογραφίες. Δεν μπήκα γιατί έπρεπε να βγάλω τα παπούτσια μου όπως έκανε ο ίδιος και οι 2 γιοί του.

Σεβάστηκα το χώρο τους και σκέφτηκα «πρέπει να είμαι από τους τελευταίους Έλληνες που συναντάμε ανάλογες ιστορίες. Οι παλιοί πεθαίνουν και οι καινούργιοι κάτοικοι του Seferihisar ούτε καν γνωρίζουν τι σήμαινε για την ανθρωπότητα η Ιωνία».

Για λόγους που κατανοείτε με το «ζευγάρι» μου από το Συμβούλιο της Ευρώπης τον Κώστα Τριαντάφυλλο, Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Χίου, διαλέξαμε από τα δεκάδες εκλογικά κέντρα της αρμοδιότητάς μας να κλείσουμε τις κάλπες στα Βουρλά (Urla σήμερα), το παραθαλάσσιο χωριό του Γιώργου Σεφέρη.

Άλλωστε και στη Χίο, απ’ όπου είναι ο Τριαντάφυλλος, όπως και σε όλη την Ελλάδα, οι μισοί Έλληνες είμαστε από απέναντι! Τιμή μας!