Οι ασφυκτικές πιέσεις του Βερολίνου για επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών

Με πολλή ένταση και χαρακτηριστική εμμονή το Βερολίνο έχει δρομολογήσει το τελευταίο διάστημα ένα ολοκληρωμένο σχέδιο πιέσεων με μοναδικό στόχο να εκμηδενιστεί ο κίνδυνος για τη Γερμανία και την ΕΕ από «ανεξέλεγκτες καταστάσεις στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο», όπως χαρακτηριστικά αναφέρονται στο θέμα.

Για το Βερολίνο το ζήτημα των τουρκικών προκλήσεων στην ΑΟΖ της Κύπρου, που αποτελεί ευρωπαϊκό κράτος, και των προκλήσεων κατά της Ελλάδας, επίσης ευρωπαϊκό κράτος, είναι εθνικό ζήτημα αλλά με διαφορετική ανάγνωση.

Το εθνικό θέμα της Γερμανίας ότι η αυξανόμενη ένταση στην νοτιοανατολική Μεσόγειο είναι ένας συστημικός κίνδυνος για τη… Γερμανία.

Έξαρση του προβλήματος σημαίνει κίνδυνος ατυχήματος ή και περιορισμένος πόλεμος.

Σημαίνει δημοσιονομικός εκτροχιασμός της Ελλάδας, ένταση στην Τουρκία που αποτελεί μεγάλη αγορά για τα γερμανικά προϊόντα και τόπος κατασκευής γερμανικών προϊόντων (αυτοκίνητα κ.α).

Όλα αυτά είναι τεράστιος κίνδυνος και όπου υπάρχει κίνδυνος η γερμανική μέθοδος έχει μόνο μια λύση. Να εξαφανιστεί ο κίνδυνος και το πρόβλημα.

Η μετεκλογική ελπίδα του Βερολίνου

Η Γερμανία αναγνώρισε μέσα από την εκλογή της νέας ελληνικής κυβέρνησης μια σημαντική ευκαιρία.

Η ευρεία αυτοδυναμία που κέρδισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη της δίνει την απαραίτητη νομιμοποίηση αλλά και σταθερότητα σύμφωνα με το Βερολίνο προκειμένου να προχωρήσει σε γενναίες κινήσεις προσέγγισης με την Τουρκία.

Η άποψη της προσέγγισης ακόμη και αυτή την περίοδο που είναι απομονωμένη από την υπόλοιπη Δύση είναι ευρύτατα διαδεδομένη σε ένα κομμάτι της πολιτικής τάξης της χώρας με πιο έντονη τις τοποθετήσεις του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη με άρθρα του στα «ΝΕΑ» και την «Καθημερινή».

Για τα ανώτερα κλιμάκια στο Βερολίνο η γενναία προσέγγιση φτάνει μέχρι την επίλυση των διαφορών που αφορά τις ΑΟΖ και την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και προκειμένου να πιέσει προς αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποιεί ένα επιπλέον επιχείρημα. Το επιχείρημα του μεγάλου καταναλωτή.

«Εμείς, οι Γερμανοί και οι Ευρωπαίοι πολίτες, θα είμαστε οι καταναλωτές του αερίου που θα εξορύσσεται από τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και έχουμε λόγο για τις εξελίξεις» είναι ένα από τα βασικά επιχειρήματα και… προτείνουν, δηλαδή απαιτούν, την επίλυση των διαφορών.

Όμως επίλυση των διαφορών με δεδομένες τις ανιστόρητες τουρκικές διεκδικήσεις, σημαίνει νομιμοποίηση της παραβίασης του διεθνούς δικαίου από την Τουρκία εις βάρος της Ελλάδας.

Το win-win είναι … φιλοτουρκικό

Στην διεθνή πολιτική σκηνή για να υπογραφεί μια συμφωνία τέτοιας διάστασης πρέπει να είναι win-win.

Κι εδώ τα πράγματα ξεφεύγουν από οποιαδήποτε έννοια λογικής.

Win-Win κατάσταση με την Ελλάδα να σέβεται το διεθνές δίκαιο (ΑΟΖ, Συνθήκη Λωζάννης κλπ) και την Τουρκία που κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαίου και Συμφωνιών που έχει υπογράφει σημαίνει τεράστια νίκη της Τουρκίας.

Ένα μόνο παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό. Η Ελλάδα έχει όλα τα νησιά του Αιγαίου (πλην Ιμβρου και Τενέδου) με πλήρη ΑΟΖ και η Τουρκία διεκδικεί σύμφωνα με το σχέδιο MaviVatan (Γαλάζια Πατρίδα) το μισό Αιγαίο σαν να μην υπάρχουν τα ελληνικά νησιά.

Άμα πάρουμε τα 3/4 του Αιγαίου και παραχωρήσουμε το 1/4 θα είναι θρίαμβος της Ελλάδας δηλαδή;

Το θέμα της έντασης στην νοτιοανατολική Μεσόγειο αλλά και της ελληνοτουρκικής προσέγγισης (sic) πήρε νέα διάσταση αφού σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες ετέθη και στην συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με την Γερμανίδα καγκελάριο χωρίς να γίνουν γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες.

Η συνέχεια στο θέμα θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνο γιατί λίγες ημέρες μετά βγήκε ο Τ. Ερντογάν με τον προκλητικό χάρτη των θαλάσσιων διεκδικήσεων σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο αλλά και γιατί ο Αμερικανός πρέσβης Τζέφρι Πάιατ με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο επανέλαβε για άλλη μια φορά ότι «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο».