Το 2011 χάσαμε τη Μακεδονία στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης – Διαβάστε τι σας έκρυψαν

Η Ελλάδα δεν άσκησε ποτέ «βέτο» στο ΝΑΤΟ (2008) για μη ένταξη της τότε ΠΓΔΜ ή σκέτο «Μακεδονίας» σε αυτό. Ωστόσο, αυτό ισχυρίστηκαν τόσο οι Σκοπιανοί όσο και το περιβάλλον Καραμανλή. Με αυτό το επιχείρημα τον Ιούλιο 2009 η «Μακεδονία» προσέφυγε ενάντια στη χώρα μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Η υπόθεση δικάστηκε στις 11 Μαρτίου 2011 και η Ελλάδα καταδικάστηκε για ένα βέτο που δεν έθεσε ποτέ, επειδή σύμφωνα με την Ενδιάμεση Συμφωνία (1995) η χώρα μας δεσμευόταν ότι δεν θα εμπόδιζε τη «Μακεδονία» να ενταχθεί σε διεθνείς οργανισμούς ως ΠΓΔΜ. Δηλαδή, η Ελλάδα δεν είχε δικαίωμα να ασκήσει «βέτο», το οποίο αν και δεν ασκήσαμε αυτό ισχυρίζονταν ψευδώς οι Σκοπιανοί και το αποδεχόταν και ο Καραμανλής για να παριστάνει τον ήρωα.

Δεν καταδικαστήκαμε όμως μόνο για ένα «βέτο» που δεν βάλαμε. Στην ίδια απόφαση, το Διεθνές Δικαστήριο αναγνώρισε κράτος «Μακεδονία», αναγνώρισε ότι υπάρχει «μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα, αναγνώρισε ότι οι Σκοπιανοί έχουν δικαίωμα να κάνουν χρήση ελληνικών συμβόλων.

Δηλαδή, εξαιτίας του Καραμανλή και των χειρισμών της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, το Διεθνές Δικαστήριο καταδίκασε την Ελλάδα και δικαίωσε τη «Μακεδονία». Ίσως ένας «λαϊκιστής» να έλεγε ότι το 2011 χάσαμε τη Μακεδονία. Αυτή όμως είναι η αλήθεια που έκρυψαν από τον λαό. Αυτή την πραγματικότητα δεν την αποκάλυψε κανείς στον ελληνικό λαό. Τώρα τα λέμε εμείς. Ως πηγή επικαλούμαστε τον υποψήφιο ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, πρώην πρέσβη, Αλέξανδρο Μαλλιά, ο οποίος το 2012 έκατσε και τα έγραψε για λογαριασμό του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Σε ποιο «κεκτημένο» του Βουκουρεστίου αναφέρεται ο Κώστας Καραμανλής; Εκείνο που οδήγησε τη χώρα μας στο Διεθνές Δικαστήριο και χάσαμε τη Μακεδονία;

Αφού θα διαβάσετε τις ακόλουθες αποκαλύψεις, θα κατανοήσετε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών όχι μόνο έσωσε τη Μακεδονία, που την είχαμε χάσει στο Διεθνές Δικαστήριο, αλλά και ότι αποτελεί την πλέον πατριωτική συνθήκη για το «μακεδονικό» ζήτημα.

Το TRIBUNE ζητά να ανοίξει ο φάκελλος του Μακεδονικού και να δοθούν στη δημοσιότητα όλα τα σχετικά έγγραφα.

Αφού πέρασε ένας χρόνος από το περιβόητο «Βουκουρέστι» (Σύνοδος ΝΑΤΟ, 2-4 Απριλίου 2008), και συγκεκριμένα στις 20 Ιουλίου 2009, η τότε ΠΓΔΜ (όπως τη λέγαμε εμείς) ή αλλιώς «Μακεδονία» (όπως την έλεγαν όλοι οι άλλοι) καταθέτει προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Κατηγορούσε την Ελλάδα ότι παραβίασε την Ενδιάμεση Συμφωνία των δύο χωρών βάζοντας βέτο στην ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.

Στις 139 σελίδες του κειμένου υπάρχουν ουκ ολίγες αναφορές στις δηλώσεις των στελεχών της κυβέρνησης προέξάρχοντος του Κ. Καραμανλή για «το βέτο που είχε ασκήσει η χώρα μας».

Η υπόθεση φτάνει στο ακροατήριο τον Μάρτιο του 2011 και η απόφαση κόλαφος δημοσιεύεται στις 5 Δεκεμβρίου του 2011.

Δηλαδή μόλις λίγες ημέρες μετά από την τοποθέτηση (κοινοβουλευτικό πραξικόπημα) του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου στην θέση του πρωθυπουργού.

Η πορεία της εκδίκασης της υπόθεσης έγινε σε ένα πολύ δύσκολο χρονικό διάστημα αφού βρισκόμασταν στις πιο σκοτεινές μνημονιακές ημέρες, όπου την δημοσιότητα αλλά και το ενδιαφέρον των πολιτών μονοπωλούσαν η διαχείριση της χρεοκοπημένης οικονομίας, των αδίστακτων πολιτικών του ΔΝΤ και όλα αυτά υπό την απειλή του Grexit που ήταν κυριολεκτικά επί τάπητος εκείνη την περίοδο.

Η Ελλάδα ως παραβάτης των διεθνών συνθηκών και συμφωνιών

Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου είναι καταδικαστική για την χώρα μας.

Η Ελλάδα εμφανίζεται μετά από την απόφαση της Χάγης ως παραβάτης των διεθνών Συμφωνιών που έχει υπογράψει.

Όλα τα κόμματα στις ανακοινώσεις εκείνης της περιόδου εμφανίζονται αμήχανα.

Την πρώτη ουσιαστική και βαθιά αποτίμηση της απόφασης την κάνει τον Ιανουάριο του 2012 ο π. πρέσβης Αλέξανδρος Μαλιάς για λογαριασμό του ψύχραιμου κατά κοινή παραδοχή think tank της χώρας. Του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Ο πρώην πρέσβης Αλέξανδρος Μαλιάς έχει όλα τα στοιχεία και την γνώση προκειμένου να κάνει ψύχραιμη, ουσιαστική και βαθιά ανάλυση και εκτίμηση της απόφασης.

Το βιογραφικό του εξαίρετο.

Πρώτος επικεφαλής του γραφείου Συνδέσμου της χώρας μας στα Σκόπια.

Πρέσβης στις ΗΠΑ την επίμαχη περίοδο 2005-2009.

Υπεύθυνος Βαλκανικών υποθέσεων στο Υπ.ΕΞ και εν συνεχεία στο ΕΛΙΑΜΕΠ, και τέλος επί μακρόν σύμβουλος της Ντόρας Μπακογιάννη όπως αναφέρει στο βιογραφικό του.

Από το «επτωχεύσαμεν» στο «καταδικασθήκαμεν»

Μέσα στις 19 πυκνογραμμένες σε επιχειρήματα σελίδες της ανάλυσής του μιλά για «απόφαση κόλαφος» βάζει στο «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» το «Δυστυχώς καταδικασθήκαμεν» και τοποθετεί την ημερομηνία της ανακοίνωσης της απόφασης του Δικαστηρίου της Χάγης στις ημερομηνίες ορόσημο της σύγχρονης ιστορίας του τόπου.

«Η απόφαση της 5ης Δεκεμβρίου 2011 του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης αντίθετα με την ερμηνεία που επιχειρεί να δώσει η κατεστημένη ανάλυση, έχει και θα έχει, μελλοντικά, ακόμα μεγαλύτερες επιπτώσεις, πέραν και εκτός του πλέγματος των σχέσεων μας με την πΓΔΜ» γράφει ο πρ. Αλέξανδρος Μαλλιάς φωτογραφίζοντας τις συνέπειες που θα έχει στο μέτωπο των σχέσεών μας με την Τουρκία αφού εκεί κατά κύριο λόγο η ελληνική διπλωματία επικαλείται τις διεθνείς συνθήκες σε αντίστιξη με τον αναθεωρητισμό της Άγκυρας.

Δηλαδή τη στάση της Τουρκίας να μην σέβεται τους διεθνείς κανόνες και δίκαιο.

«Είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα σύρεται στη Χάγη ως εναγόμενη και τα επιχειρήματά της διασύρονται από τον κορυφαίο δικαιακό θεσμό, στον οποίο -από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή- όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν δημοσίως και ενδομύχως, εναποθέσει τις ελπίδες και την προσδοκία για επίλυση, με βάση το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, των διαφορών μας με την Τουρκία» συμπληρώνει ο Αλ. Μαλλιάς ήδη από το προοίμιο της ανάλυσής του.

Στις πρώτες αξιολογικές παρατηρήσεις του σημειώνει ότι ήταν εν γνώση της πολιτικής ηγεσίας της χώρας ότι υπήρχε αυτή η δυνατότητα στην φαρέτρα των Σκοπίων και η απόφασή τους να το πραγματοποιήσουν δεν ήταν έκπληξη.

«Αυτός ήταν και ο λόγος, όχι βέβαια ο μόνος, που ήδη από το 2007, ενόψει της Συνόδου του Βουκουρεστίου, είχα εισηγηθεί, επιχειρηματολογώντας, να αιφνιδιάσουμε και όχι να αιφνιδιαστούμε.

»Να προσφύγουμε εμείς πρώτοι» υπογραμμίζει ο Αλ. Μαλλιάς εκθέτοντας εμμέσως πλην σαφώς όλους όσους αποφάσισαν να μην προσφύγει η Ελλάδα τότε πρώτη στο Διεθνές Δικαστήριο και μετά βρέθηκε σε δεινή θέση η χώρα.

Μάλιστα, όπως αποκαλύπτει, είχε προτείνει τη λύση αυτή και στην νέα ηγεσία του υπ. Εξωτερικών (Δ. Δρούτσα) μέχρι και μία ημέρα πριν από την αποστολή της Ελλάδας στην Χάγη.

Και συγκεκριμένα στις 18 Μαρτίου 2011.

Στο κείμενό του δεν αφήνει κανένα περιθώριο ακόμη και τις γκάφες που έγιναν κατά την διάρκεια της εκδίκασης και που στοίχισαν στην υπόθεση εν συνόλω.

«Στην προσωπική σελίδα (του συνηγόρου μας James Crawford) αναγραφόταν μεταξύ άλλων, ήταν συνήγορος στην υπόθεση “Greece – Macedonia”. Τα σχόλια περιττεύουν» συμπλήρωνε ο Αλ. Μαλλιάς στο ίδιο κείμενο.

Το δικαστήριο σύμφωνα με τον κ. Μαλλιά απέρριψε το επιχείρημα της Ελλάδας ότι η απόφαση του ΝΑΤΟ ήταν μια συλλογική ομόφωνη απόφαση του ΝΑΤΟ.

Μάλιστα όπως αναφέρει στην ανάλυσή του για το μέρος της απόφασης στις παραγράφους 72-79 «το δικαστήριο αποδέχεται στο σύνολό του τα επιχειρήματα και τα αποδεικτικά στοιχεία που παρέθεσε η ΠΓΔΜ για την ελληνική στάση (δηλώσεις, κείμενα κλπ) στην περίοδο του Βουκουρεστίου».

Η δυσμενέστερη απόφαση

Δεν εκπλήσσει λοιπόν που ο πρ. Αλέξανδρος Μαλιάς χαρακτηρίζει την απόφαση ως τη «δυσμενέστερη δυνατή ερμηνεία του άρθρου 11 της ενδιάμεσης Συμφωνίας» και εξηγεί ότι αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η ΠΓΔΜ μπορεί με αυτή την γνωμάτευση «να εντάσσεται μεν στους διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς με την προσωρινή ονομασία, αλλά ουδέν εμπόδιο υπάρχει να διατηρεί τη συνταγματική της ονομασία».

Δηλαδή νντε φάκτο διπλή ονομασία, αναγνώριση ως χώρα με το όνομα «Μακεδονία», με την σφραγίδα της Χάγης!

Με αυτό το σκεπτικό ο Αλ. Μαλλιάς γίνεται δηκτικός απέναντι σε όσους υποστηρίζουν ότι δεν παράγει και πολιτικό αποτέλεσμα αλλά είναι μόνο μια νομική απόφαση.

«Αλήθεια εξακολουθούμε και υποστηρίζουμε ότι η απόφαση αυτή έχει νομικό μόνο χαρακτήρα και όχι πολιτικό;

»Οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν συνιστούν πρωτογενή πηγή διεθνούς δικαίου;

»Στερούνται πολιτικών συνεπειών;» γράφει ο Αλέξανδρος Μαλλιάς.

Κόλαφος για τις «μειονότητες»

Στην αναλυτική και ψύχραιμη ανάλυσή του ο Αλ. Μαλλιάς επισημαίνει με έμφαση το τμήμα της απόφασης του Δικαστηρίου της Χάγης για αναφορές του Συντάγματος της ΠΓΔΜ για τη μειονότητα στην Ελλάδα.

«Με την παράγραφο 141, η πΓΔΜ για πρώτη φορά αν δεν σφάλω, δίδει επισήμως ερμηνεία στην διάταξη αυτή διαφορετική της αυτοδέσμευσης που περιέχεται στην Ενδιάμεση Συμφωνία.

»Κατά τρόπο δε απόλυτα, πλέον, ευθυγραμμισμένο με το άρθρο 49 του Συντάγματός της.

»Υποστηρίζει ειδικότερα ότι “η ανησυχία της για ανθρώπινα δικαιώματα των μειονοτικών ομάδων στην ελληνική επικράτεια και για τα ανθρώπινα δικαιώματα των δικών της πολιτών, δεν μπορεί, λογικά, να θεωρηθεί ότι συνιστά παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας».

Κόλαφος και για τα αγάλματα του Μέγα Αλέξανδρου

Σύμφωνα με τον πρώην πρέσβη Αλ. Μαλλιά, η παράγραφος 156 από την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης ερμηνεύει την σχετική πρόνοια της Ενδιάμεσης Συμφωνίας με τρόπο αντίθετο για την ελληνική θέση.

«Δέχεται ότι δεν απαγορεύει στην ΠΓΔΜ να χρησιμοποιεί τα σύμβολα που περιγράφονται, καθιερώνει απλά μια διαδικασία γνωστοποίησης μεταξύ των συμβαλλομένων στην περίπτωση που έκαστος πιστεύει ότι ο έτερος χρησιμοποιεί τα πολιτιστικά σύμβολα».

Και ναι είναι όπως το καταλαβαίνεται κι εσείς.

«Η ΠΓΔΜ ουδέν πρόβλημα έχει να συνεχίσει να αποκαλεί το αεροδρόμιό της “Μέγας Αλέξανδρος” ή να τοποθετεί αγάλματα του Μέγαλέξαντρου κλπ.

»Αν η Ελλάδα, κατά το δικαστήριο, τα θεωρεί ως κομμάτι της δικής της πολιτιστικής κληρονομιάς, μπορεί να εγείρει διμερώς το ζήτημα.

»Στην καλύτερη των υποθέσεων θα αρχίσει αρχίσει αλληλογραφία μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων» συνοψίζει ο Αλέξανδρος Μαλλιάς.

Ράπισμα η απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης

Δεν εκπλήσσει λοιπόν που στο συμπέρασμα της ανάλυσής του ο πρώην πρέσβης Αλ. Μαλλιάς καταλήγει ότι η απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης είναι ράπισμα «προερχόμενο μάλιστα από το θεσμό στον οποίο άν δεν σφάλω, στηρίχτηκαν οι θεμελιώδεις παράμετροι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από το 1974 και εντεύθεν.

»Δεν πρόκειται για πολιτική απόφαση, αλλά σίγουρα για απόφαση με σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις που ξεπερνούν το πλέγμα των σχέσεών μας με την πΓΔΜ» καταλήγει ο Αλέξανδρος Μαλλιάς που πρόσφατα συγκέντρωσε πάνω από 34 χιλιάδες ψήφους στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ.

Δυστυχώς καταδικασθήκαμε…

Για να συνοψίσουμε. Η διαχείριση των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και οι δημόσιες τοποθετήσεις της κυβέρνησης Καραμανλή για το βέτο, οδήγησαν την γειτονική χώρα να προσφύγει στη Χάγη.

Αυτό το γνώριζε η ελληνική ηγεσία και γι αυτό όπως εξηγεί ο Αλ. Μαλλιάς είχε προτείνει να προσφύγουμε πρώτοι εμείς.

Στην συνέχεια σύμφωνα με τον κύριο Μαλλιά ο τρόπος που χειριστήκαμε την ίδια την φύση της προσφυγής κατά την ακροαματική διαδικασία οδήγησε σε μια απόφαση κόλαφο κατά των επιχειρημάτων της χώρας στο Μακεδονικό.

Παρόλα αυτά το η πολιτική ηγεσία της χώρας συνέχιζε σαν να μην είχε ληφθεί καμία απόφαση στην Χάγη.