10 Μαρτίου 1993: Ο Μητσοτάκης θέλει το όνομα «Βόρεια Μακεδονία»

Το δημοσίευμα έχει ημερομηνία 10 Μαρτίου 1993. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι θετικός στο όνομα Βόρεια Μακεδονία για τη γειτονική χώρα. Είναι εξάλλου και κεντρικός τίτλος.

Υποτίθεται ότι υπήρχε η «εθνική θέση» του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών για καμία χρήση του ονόματος Μακεδονία από τα Σκόπια. Υποτίθεται.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μόνος του, δίχως να συνεννοηθεί με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, άλλαξε την εθνική θέση της χώρας σε «σύνθετη ονομασία».

Τη «σύνθετη ονομασία» κατέστησε επίσημα «εθνική θέση» 15 χρόνια μετά η κόρη του, Ντόρα Μπακογιάννη, ως υπουργός Εξωτερικών.

Οι νεοδημοκράτες προβάλλουν το αφελές επιχείρημα ότι «δεν έχει σημασία ποιος το είπε αλλά ποιος το υπέγραψε».

Δηλαδή, λένε, ότι δεν έχει καμία σημασία ότι αποτελεί μεθόδευση της Νέας Δημοκρατίας η σύνθετη ονομασία, ήδη από το 1993, αλλά ότι τελικά το υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας.

Εάν είναι έτσι, γιατί τότε το είχαν αναρτήσει ως εθνική θέση στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών;

Δεν αντιλαμβάνονται πως το «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν τον όρο Μακεδονία erga omnes», ως εθνική θέση, δέσμευε τη χώρα, η οποία δεν μπορούσε να διαφύγει από αυτό το πλαίσιο διαπραγμάτευσης;

Γιατί δεν λένε ότι παρακαλούσαν για μια τέτοια συμφωνία και ήταν οι Σκοπιανοί που αρνούνταν;

Επίσης, όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως υπουργός Εξωτερικών του Αντώνη Σαμαρά, διαβεβαίωνε τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ ότι αυτή είναι η ελληνική θέση, δεν αντιλαμβάνονται ότι επίσης δέσμευε τη χώρα;

Τι είναι αλήθεια οι χώρες; Ό,τι νομίζουν οι έξαλλοι δεξιοί και ακροδεξιοί; «Λέω και ξελέω»;. Δεν λειτουργεί έτσι η διεθνής διπλωματία.

Και πολύ κακώς που η Νέα Δημοκρατία λαΐκισε στο θέμα αυτό, διότι η ζωή έχει «αλλαγές» και με σοβαρά εθνικά ζητήματα ανοιχτά μπροστά μας, όπως το Κυπριακό ή ο ορισμός ΑΟΖ, η Νέα Δημοκρατία σε περίπτωση που γίνει κυβέρνηση αναμένεται να «καλοπεράσει».

Η αλήθεια για το Σκοπιανό

Η οικογένεια Μητσοτάκη υπήρξαν όλοι με τη σειρά οι μοιραίοι άνθρωποι για το Σκοπιανό.

Αρχής γενομένης από τον πατέρα Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που επί της πρωθυπουργίας του «έσκασε» το θέμα (1991), τη Ντόρα Μπακογιάννη, που ως υπουργός Εξωτερικών του Κώστα Καραμανλή (2008) χάριζε το όνομα «Μακεδονία» στην τότε ΠΓΔΜ και τέλος με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που χειραγωγούμενος από ακροδεξιά κέντρα, στα οποία οφείλει την εκλογή του ως αρχηγού τη ΝΔ, από εκεί που συμφωνούσε με τη λύση που τελικά επετεύχθη, άλλαξε εν μία νυκτί γραμμή πριν ενάμιση χρόνο με μοναδικό στόχο όχι την υπεράσπιση του ονόματος της Μακεδονίας, αλλά για να ανατρέψει την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Και για να το πετύχει αυτό υποδαύλισε έναν νέο εθνικό διχασμό, καλλιέργησε σε μερίδα της ελληνικής κοινωνίας μίσος και φανατισμό και υπονόμευσε τον ηγετικό ρόλο της χώρας μας στην περιοχή.

Αποκαλυπτική του ρόλου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και της διγλωσσίας του στο εθνικό θέμα, που την ακολούθησαν πιστά και τα τέκνα του, τα όσα είπε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 27 Μαρτίου 1993 από το βήμα της Βουλής, στην πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε κατά της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας για τους χειρισμούς της στο Σκοπιανό.

Ο ιστορικός ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης κατηγόρησε τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ότι με τους χειρισμούς του «δέσμευσε τη χώρα» και ακύρωσε τις αποφάσεις του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών.

Πρόκειται για τις ίδιες αποφάσεις που ο Πάνος Καμμένος επικαλούνταν ως ισχύουσες, αλλά σύμφωνα με τον Ανδρέα Παπανδρέου «η εθνική γραμμή, οι αποφάσεις των αρχηγών στις συσκέψεις υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, (κατέληξαν) κατευθείαν στον κάλαθο των αχρήστων.

»Με το έτσι θέλω του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος δρα και πάλι ως ο μοιραίος άνθρωπος σε αυτόν τον τόπο».

Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μίλησε για «διγλωσσία μεταξύ του υπουργού Εξωτερικών (Αντώνη Σαμαρά) και του πρωθυπουργού» και για «διγλωσσία, πολυγλωσσία, του ίδιου του κ. Μητσοτάκη και αντιπαράθεση για ένα εθνικό θέμα με εσωκομματικούς όρους και με μόνο στόχο την παράταση παραμονής στην εξουσία.

»Ο κ. Μητσοτάκης δεν πίστεψε ποτέ όσα δήλωνε στο εσωτερικό.

»Και υπονόμευε με τις ενέργειές του τις τοποθετήσεις του στις διεθνείς επαφές του. Και τα συμφέροντα της χώρας μαζί».

Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατήγγειλε, από το βήμα της Βουλής, ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης -παρά τις αποφάσεις του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών για καμία χρήση του όρου Μακεδονία από το νέο κράτος, «αποδέχθηκε δημόσια τη «διπλή ονομασία» γειτονικής κρατικής οντότητας, η οποία επιδιώκει τη διεθνή αναγνώρισή της» και «επεδίωξε μια απροσδιόριστη διαδικασία διαιτησίας.

»Έφτασε στην αποδοχή ονομασίας που περιλαμβάνει και το όνομα της Μακεδονίας».

Ήδη από το 1993, όπως παραδέχθηκε συντετριμμένος ο Ανδρέας Παπανδρέου, «ο κ. Μητσοτάκης όχι μόνο έχει αποδεχθεί τη διαιτησία αυτή, τη διαμεσολάβηση, εκ προοιμίου, αλλά εξήγγειλε ήδη και την ελληνική συμφωνία για το κατά τη γνώμη του πιθανό αποτέλεσμα: Βόρεια Μακεδονία, Άνω Μακεδονία, Νέα Μακεδονία ή κάτι παρόμοιο.

»Έκαψε μόνος του όλα τα χαρτιά, για να μας οδηγήσει σήμερα στο συμβιβασμό ως τη μόνη λύση.

»Άλλωστε, το σύστημα δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα, αφού όπως δήλωσε ο ίδιος, ποιος θυμάται μετά από 1, ή 5 ή 10 χρόνια. Ποιος θυμάται!».

Η Νέα Δημοκρατία και ο αρχηγός της έδεσαν τη χώρα χειροπόδαρα στη διπλή ονομασία ήδη από το 1993.

Το 2008 η κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Ντόρα Μπακογιάννη, είναι υπουργός Εξωτερικών και υλοποιεί πιστά την πολιτική του πατέρα της.

Ο Έλληνας ανταποκριτής στις ΗΠΑ, Αποστόλης Ζουπανιώτης, έγραφε στις 18 Φεβρουαρίου 2008 για τα όσα συνέβησαν στις 13 Φεβρουαρίου 2008, κατά τη συνάντηση της κας Μπακογιάννη με τη Κοντολίζα Ράις.

Σύμφωνα με τον Αποστόλη Ζουπανιώτη, «η κα Μπακογιάννη όταν διαπραγματευόταν άλλα έλεγε στους Έλληνες και άλλα στους ξένους δημοσιογράφους.

»Το περιβάλλον της κας Μπακογιάννη διέρρεε ότι είχε αποδεχτεί διπλή ονομασία για χρήση στους διεθνείς οργανισμούς (ό,τι ισχύει και με την προσωρινή ονομασία «ΠΓΔΜ» δηλαδή) και χάριζε το σκέτο «Μακεδονία» στα Σκόπια για εσωτερική χρήση και επίσης επέτρεπε ελεύθερα σε όποια χώρα ήθελε να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία».

Σε ό,τι αφορά το διεθνές όνομα των Σκοπίων, δύο ονόματα έβρισκαν σύμφωνο το περιβάλλον της κ. Μπακογιάννη:

«Νέα Μακεδονία» ή «Άνω Μακεδονία».

Η Ντόρα Μπακογιάννη τότε άφηνε τους γείτονες να είναι «Μακεδόνες», να ονομάζονται «Μακεδονία» και… φυσικά, ούτε λόγος για τον αλυτρωτισμό και τον σφετερισμό της ελληνικής ιστορίας.

Όπως και στην «τυχαία» συνάντηση Ζόραν Ζάεφ – Μαρίας Σπυράκη (Δεκέμβριος 2017) στις Βρυξέλλες, η εκπρόσωπος της ΝΔ και ευρωβουλευτής περιέγραψε στον πρωθυπουργό της τότε ΠΓΔΜ «τη δύσκολη θέση της ΝΔ, που αγωνιά για ένα μέρος των ψηφοφόρων της», έτσι και η Ντόρα Μπακογιάννη «ανάλωσε το μεγαλύτερο μέρος της κατʼ ιδίαν συνομιλίας της με την Κοντολίζα Ράις στο να δηλώνει ότι η κυβέρνηση της ΝΔ έχει εύθραυστη πλειοψηφία».

Ίδια επιχειρήματα και διγλωσσία. Χρειάστηκε να επέμβει ο Κώστας Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, για να θέσει ως κόκκινη γραμμή το erga omnes στη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν τον όρο «Μακεδονία».

Βεβαίως, σε κάθε εκδοχή, το όνομα «Μακεδονία» είχε εκχωρηθεί από τη Νέα Δημοκρατία στην τότε ΠΓΔΜ.

Επίσης, για να μη ξεχνιόμαστε, ο Γιώργος Κουμουτσάκος είχε παραδεχτεί το 2007, ως εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών και πρωτοπαλίκαρο της κας Μπακογιάννη, ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε δεχτεί ως βάση διαπραγμάτευσης την ονομασία «Μακεδονία-Σκόπια».

Και φτάνουμε στον τελευταίο μοιραίο άνθρωπο της ίδιας οικογένειας, στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος στις 9 Ιανουαρίου 2018, σύμφωνα με γαλάζιες πηγές, διαμήνυε πως για την αξιωματική αντιπολίτευση «οι… κόκκινες γραμμές είναι τρία στα τρία».

Πρώτον, σύνθετη ονομασία, δεύτερον, erga omnes, δηλαδή για όλες τις χρήσεις και, τρίτον, αποκήρυξη όλων των θεμάτων που παραπέμπουν σε αλυτρωτισμό.

Ως προς το τελευταίο διευκρίνιζε ότι για τη ΝΔ η αποκήρυξη μπορεί να γίνει μόνο μέσω διμερούς συμφωνίας.

Ούτε που είχε σκεφτεί την πιθανότητα συνταγματικής αναθεώρησης στα Σκόπια, ώστε να ασφαλιστούν οι δεσμεύσεις, όπως κι έγινε.

Και τι τόνιζε; «Από τη στιγμή που προκύψει συγκεκριμένη και ενιαία πρόταση από την κυβέρνηση, θα περάσει από τα θεσμικά όργανα της Νέας Δημοκρατίας και η θέση θα υιοθετηθεί από όλους μας και θα τηρηθεί απαρέγκλιτα».

Στις «κόκκινες γραμμές» του Κυριάκου Μητσοτάκη, πριν έναμιση χρόνο, δεν υπήρχαν η γλώσσα και η ταυτότητα, γιατί δεν τις είχε θέσει προς διαπραγμάτευση κανείς τους.

Όταν ο Νίκος Κοτζιάς ξεκίνησε τον αγώνα για να τις χαρακτηρίσει ως σλαβικές, για να σώσει ό,τι μπορούσε από όσα είχαν εκχωρήσει οι Μητσοτάκηδες, τότε τις «ανακάλυψαν» και διαδίδοντας ψεύδη και παραλογισμούς τις επικαλέστηκαν ως δήθεν σημείο διαφωνίας με την κυβέρνηση, αποκρύπτοντας τη θέση του ότι «η εθνική γραμμή είναι αυτή που έχει χαραχτεί από το 2008 και το Βουκουρέστι».

Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση εκπλήρωσε και με το παραπάνω τις τρεις «κόκκινες γραμμές» του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά το ζητούμενο για τη Νέα Δημοκρατία αποδεικνύεται ότι δεν ήταν η επίλυση του Σκοπιανού, ούτε η φυσικά η προάσπιση του ονόματος της Μακεδονίας που οι Μητσοτάκηδες εκχώρησαν τόσο το 1993 όσο και το 2008, αλλά να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα, υποδαυλίζοντας τον φανατισμό, διαδίδοντας ψευδείς ειδήσεις και έτσι, μέσα στο χάος ενός εθνικού διχασμού, να ανέλθουν στην εξουσία.