Κραουνάκης: Η Αλεξίου, οι καθαρίστριες και ο πατσάς της Βούλτεψη

Ένα πολύ προσωπικό κείμενο για την παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου στην συναυλία για την υποστήριξη του αγώνα που κάνουν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης στον Ημεροδρόμο.

Και αυτό γιατί όπως εξηγεί “Βλέποντας όλο αυτό το μέτριο σχολιασμό και την ευκολία, που βγήκαν στη ρούγα τα σκουπίδια να μιλάνε, εντοπίζω και καταλαβαίνω ότι «οτιδήποτε στηρίζει τον πληγωμένο είναι εχθρός…»”

Ο Σταμάτης Κραουνάκης ξεχωρίζει την Χαρούλα Αλεξίου από όλους τους άλλους καλλιτέχνες πλην του Καζαντζίδη γιατί προέρχεται από τον απλό λαό και τραγούδησε για αυτόν.

Και για άλλον έναν επιπλέον λόγο όπως σημειώνει ο Σταμάτης Κραουνάκης: “Η μάνα της Χαρούλας, που μεγάλωσε τα παιδιά της ξενοδουλεύοντας και οι γυναίκες αυτές, που τόσες μέρες έξω από το υπουργείο δεν το βάζουνε κάτω, ενώνονται με μια αόρατη κλωστή που τα κάνει όλα δυνατά…τα αδύνατα. Αυτή η σιωπηρή υπόγεια συνεννόηση δεν δίνει σε καμιά άλλη το δικαίωμα να βάλει το πλαστικό γάντι και να είναι….ο εαυτός της…”

“Όλα γίνανε κανονικά λοιπόν, γι’ αυτό τα φίδια βγήκαν λυσσασμένα από παντού και χύνανε δηλητήρια και γι αυτό γράφτηκαν και αηδίες του τύπου «η Χαρούλα επιστέφει στις επάλξεις του αγώνα»….” υπογραμμίζει στο άρθρο του ο Σταμάτης Κραουνάκης.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης γράφει για τον ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ

Η Χαρούλα μπήκε στη ζωή μας μ ένα τραγούδι του Καλδάρα: «Έστειλα δυο πουλιά στην κόκκινη μηλιά…». Μετά, τα «Τσίλικα», μετά, τα υπέροχα λαϊκά της, Ζαμπέτες, Νικολόπουλοι, Σπανοί, οδοί Αριστοτέλους, Βαρδήδες…«Μ’ άφησες σαν πόλη τουρκεμένη», «Φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμια», «Ζήλεια μου, ζήλεια μου», «Τέλι, τέλι, τέλι, κάλπικε ντουνιά», ο Λοϊζος με τα «Τραγούδια της Χαρούλας»…

«Καλημέρα ήλιε» με τη φωνή της, ένα ολόκληρο κόμμα, κατσικώθηκε και πούλησε τον ήλιο του.

Τόσο, που η Μυρσίνη Λοϊζου, όταν αυτό το κόμμα τα ‘κανε πουτάνα, απόσυρε τη χρήση, προς τιμήν της.

Τόσα χρόνια η Χαρούλα συντροφεύει τη ζωή και τη χαρά και τη λύπη και πάνω απ όλα τους έρωτες μας.

Αυτό που μας κάνει ενωμένους με τη λαϊκή ψυχή είναι η παμπάλαια συνείδηση του τι μας ενώνει με τον πληγωμένο άνθρωπο.

Θα σας πω ένα  περιστατικό.

Πριν μερικά χρόνια κάναμε, στο Ίδρυμα «Ελληνικός Κόσμος» ένα αφιέρωμα στη Λίνα Νικολακοπούλου. Πήγαμε όλοι δωρεάν.

Η Δήμητρα, το «Τρίφωνο», η μεγάλη ορχήστρα της ΕΡΤ και η Χαρούλα.

Είχαμε όλοι μεγάλη χαρά.

Η Χαρούλα ήτανε λιγάκι δύσθυμη την πρώτη μέρα .

Κάναμε αστεία, βρήκε το κέφι της.

Είχα ένα κενό ανάμεσα Δήμητρα και Χαρούλα και περίμενα στον εξώστη, έπαιρνα ένα καφεδάκι κι έκανα ένα τσιγαράκι.

Εκεί λοιπόν που τέλειωνε η Δήμητρα κι έβγαινε η Χαρούλα και όπως έπαιζε η εισαγωγή της, άνοιξαν οι πόρτες και ξεμπούκαρε προς την αίθουσα, απ’ όλες τις μεριές του κτιρίου ένα τσούρμο, όλο το εργαζόμενο προσωπικό, καθαρίστριες, σεκιουριτάδες, τα παιδιά απ’ το μπαρ, οι γραμματίνες, οι δακτυλογράφοι, οι ταμίες, οι ταξιθέτριες…

Τάμπηξα σαν το μαλάκα.

Έβγαινε η δικιά τους…, αφήσανε τη δουλειά και τρέχανε. Σαμπό, σαγιονάρες, παντούφλες, γαλοτσάκια…

Την άλλη μέρα πάλι η Χαρούλα είχε ακεφιές.

Πήγα και την ταχτάρισα και της διηγήθηκα το περιστατικό που είχα δει την προηγούμενη μέρα. Και είδα ν ανασταίνεται η ψυχή της και το κέφι της. Βγήκε έξω και σάρωσε…

Το ίδιο, όταν ηχογραφήσαμε αυτό το ντουέτο με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τις «Μέρες που δικάζουν…».

Ένα βροχερό απόγευμα, 21 Απρίλιου, το θυμάμαι.

Ξεκίνησε.

Το λέγανε και οι δυο λυπημένα και τους είπα, «παιδιά να μην περιγράψουμε την ήττα με λύπη αλλά με τον τσαμπουκά των ανθρώπων που έχουν βάλει πολλά γκολ στη ζωή τους…»!

Και είδα όλο της το σώμα πάλι ν΄ ανορθώνεται, ο λαιμός να τινάζεται ψηλά κι από τα γυναικεία της έγκατα να αρθρώνεται

η ψυχή του τραγουδιού μας, με τον Οδυσσέα Ιωάννου, να ναι καλά κι αυτός, αν μας ακούει.

Θεωρώ …- το ‘πα και το ξαναλέω- ότι η Χάρις απολαμβάνει εν ζωή αυτή την τιμή.

Από το λαό μας.

Από τα χρόνια με το κόκκινο φουστάνι της στο γήπεδο του Παναθηναϊκού να λέει το «Δεν έχει άρχοντα η Σεβίλια», του Ξαρχάκου και του Γκάτσου , από το «Θρήνο για τον Ιγνάθιο»…

Μετά με το Χατζιδάκι, στο «Σείριο», στ’ «Απρόβλεπτα», τη «Μαριάνθη των ανέμων», και μια συγκλονιστική της ερμηνεία στην Πλάκα- το θυμάμαι- «Ο Γιώργος, ο αλήτης, η κορμάρα», σ ένα πρόγραμμα της με το Χάρυ Κλύνν.

Στα «Τραγούδια της χτεσινής μέρας», με την άλλη της, τη φίλη μας, τη θεά Δήμητρα.

Το απίθανο «Λόγια, δεν υπάρχουνε λόγια», που λιώνω…, και τόσα, μα τόσα, άλλα της, άπειρα σαν την άμμο της θάλασσας.

Και τι ωραία που γράφει και η ίδια.

Το συγκλονιστικό της τραγούδι για τη μάνα της, που τα μεγάλωσε με τον Γιώργο Σαρρή, άλλον μέγα λαϊκό τραγουδισταρά.

Η Χαρούλα, ζεστό ψωμί, καθαρή λαϊκή γυναίκα, ανοιχτή καρδιά, όμορφη γυναίκα…

Μ΄ έχει τμήσει και μένα πολλές φορές.

Νομίζω ότι το «Πάτωμα» το ‘χει πει μοναδικά ανεξίτηλα, καλυτέρα απ’ όλους.

Καμαρώνω που έχουμε αυτή τη γυναίκα σήμερα, με τα κορίτσια, στο Κόκκινο.

Εχω περάσει απ’ τα κορίτσια με το μοτοσακό.

Βράδια, «Γεια σας κορίτσια!!!!!!!!!».

Τάχουμε πει, μας ακούνε κάθε μέρα.

Είμαι παρών αλλά δε θα με δείτε στις λίστες.

Εχω θέμα με τις λίστες.

Πιστεύω, ο καθένας με το έργο του υπογράφει αν είναι παρών η δεν είναι.

Μ ενοχλεί κάτι στις λίστες

Δεν είναι της παρούσης

Μεα κούλπα …τελικά

Ας το πω κι ας το φορτωθώ.

Είναι τιμή για το κίνημα, οι μεγάλοι καλλιτέχνες, οι δικαιωμένοι από την λαϊκή ψυχή, να δίνουνε το παρόν τους.

Και η Χαρούλα είναι η αληθινά δικαιωμένη από την συλλογική λαϊκή ψυχή.

Μόνο ο Καζαντζίδης έχει απολαύσει ζων (και πεθαμένος) αυτή την τιμή.

Νομίζω και η Χαρούλα, η πρώτη γυναίκα τραγουδίστρια, που την ένωσε η καταγωγή της, η ψυχή της, η φωνή της και το ρεπερτόριο της.

Για τον λόγο αυτό θεωρώ αληθινά ατυχές, να «βιδώνεται» το καινούργιο της σίνγκλ από το τρέιλερ του Κόκκινου, για τη συναυλία της στο Σύνταγμα, για τη στήριξη των καθαριστριών και τη στήριξη της δημοκρατίας.

Δεν είμαι κριτής των πάντων.

Αλλά, δεν έχει καμιά ανάγκη το καινούργιο της να δικαιωθεί «βιδωμένο» στον αγώνα των καθαριστριών….

Ας το δικαιώσει η ζωή, αν το δικαιώσει.

Κι ελπίζω να έχει την σοφία να μην το πει το βράδυ το τραγούδι αυτό.

Δεν θα μας λειφτει, δεν θα λειφτει σε κανένα.

Και δεν θα ναι καθόλου σωστό να επιβαρυνθεί η μεγάλη εμβληματική Χαρούλα μας (χωρίς το Αλεξίου), με παλιατζίδικα τρικ, πεθαμένων εποχών.

Καραδοκούν οι ανόητοι άλλωστε, και αυτή τη στιγμή είναι πολύ δυνατή, που από την τάξη της πρώτη μαθήτρια με άριστα, έρχεται από δω…, διακινδυνεύοντας να μην την παίξουν από κει…

Η Χαρούλα είναι η Χαρούλα, σκέτη. Αυτός ο λαός, τους μεγάλους του τους λέει με το μικρό τους, το βαφτιστικό τους

Το κίνημα δεν έχει ανάγκη αυτή τη Χάρις Αλεξίου και το «καινούργιο» της… Αλλά, εκείνη που τα τραγούδια της την κάνανε τη «Χαρούλα μας»!

Είναι βαρύ αυτό το «μας».

Καμιά φορά πονάει, καμιά φορά κουράζει.

Τινάζει ψηλά και πληγώνει

Δεν της χρειάζεται απολύτως τίποτα, παίρνω εδώ την ευθύνη να το πω, τίποτα που να… λιγοστεύει τη «Χαρούλα μας».

+Αυτή που την ώρα που βγαίνει ανοίγουν όλες οι πόρτες και βγαίνουν οι εργαζόμενοι να τρέξουν να τη δούνε γιατί αυτή η γυναίκα είναι η δικιά τους.

Τα κρασιά τους, τα ζεϊμπέκικά τους, οι βόλτες τους, οι έρωτες τους, η ζωή τους.

Κι ότι και να γίνει, όσο και μοντέρνοι να μας νοιάζει να γίνουμε, αυτό που μας ενώνει με τη ρίζα ενός κινήματος, είναι αυτό, που χωρίς να το επιδιώξουμε, κρυφά και ταπεινά, μας ένωσε με τα όνειρα των διπλανών μας.

Ολοι το βράδυ στο Σύνταγμα!

ΥΓ. Αυτό ήταν το κείμενο που εκφώνησα από τον 105,5 το πρωί της συναυλίας.

Προέβλεψα όπως βλέπετε τους κακεντρεχείς και τους ηλίθιους.

Σεσημασμένος από καιρό του αισθήματος, ξέρω πια την μικρονοϊκότητα και πως αναπαράγεται…

Θάθελα να βγάλουν το σκασμό και οι υπερβάλλουσες αριστερίλες και οι χαζοβιόλες και οι μνημονιακοί .

Το δυστύχημα είναι ότι κάποιοι τάδωσαν όλα, χωρίς να έχουν εντολή από τα συστημικά αφεντικά τους, για να πάρουν το «μπράβο βρε»… Ίσως, μετά…

Ντρέπομαι γιατί κάποιοι υπήρξαν για πολλά χρόνια αγαπημένοι μου άνθρωποι κι όταν ξεκολλήσαμε, μου φεύγανε και σάρκες μαζί…

Εχοντας συνηθίσει να τρώω λάσπη και πυρά, αποκλεισμούς, προς τιμήν μου, είμαι χορτασμένος…

Βλέποντας όλο αυτό το μέτριο σχολιασμό και την ευκολία, που βγήκαν στη ρούγα τα σκουπίδια να μιλάνε, εντοπίζω και καταλαβαίνω ότι «οτιδήποτε στηρίζει τον πληγωμένο είναι εχθρός…»

Από κει και μετά, αμολιόνται όλες οι πέννες, με άφατο συναισθηματισμό κάποιοι, με τουπέ άλλοι, άλλοι υπερ- κομμουνισμένοι κι αλλοι ανόητοι, να σχολιάζουν το γάντι κλπ κλπ.

Κάθισα και παρακολούθησα τη συναυλία μαζί με τα παιδιά του σταθμού και το Γιώργο Σαρρή, αδελφό της Χαρούλας, πίσω από τη σκηνή, και θέλω να φορτώσω κάτι ,για να τελειώνουμε…

Υπάρχει μια καρμική λεπτομέρεια.

Η μάνα της Χαρούλας, που μεγάλωσε τα παιδιά της ξενοδουλεύοντας και οι γυναίκες αυτές, που τόσες μέρες έξω από το υπουργείο δεν το βάζουνε κάτω, ενώνονται με μια αόρατη κλωστή που τα κάνει όλα δυνατά…τα αδύνατα.

Αυτή η σιωπηρή υπόγεια συνεννόηση δεν δίνει σε καμιά άλλη το δικαίωμα να βάλει το πλαστικό γάντι και να είναι….ο εαυτός της…

Όλα γίνανε κανονικά λοιπόν, γι’ αυτό τα φίδια βγήκαν λυσσασμένα από παντού και χύνανε δηλητήρια και γι αυτό γράφτηκαν και αηδίες του τύπου «η Χαρούλα επιστέφει στις επάλξεις του αγώνα»….

Ο καθένας ξέρει πότε και γιατί.

Και ο καθένας ξέρει και που είναι το σπίτι του και πόσους έχει στην πλάτη του να τρέξει…

Θα παρακαλούσα μόνο μια από τις γυναίκες αυτές, να εκπαιδεύσει την κυρία Βουλτεψη πως καθαρίζεται ένας πατσάς…

Μπορεί να της χρειαστεί τις κρύες νύχτες του χειμώνα και καμιά υπηρεσία της να μην ξέρει να της τον φτιάξει…