Οικογενειακό «κουσούρι» τα fake news – Ντόρα: Εγώ ήθελα με τον Κοτζιά, εκείνος με απέρριψε

Έκανε, λέει, «αποκάλυψη» η κ. Ντόρα Μπακογιάννη ότι προσπάθησε να συνεργαστεί με τον Νικό Κοτζιά, πριν ο ίδιος προχωρήσει στις διαπραγματεύσεις για τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά εκείνος δεν ήθελε να συνεργαστεί μαζί της.

Αυτά είπε σε συνέντευξή της στον ραδιοφωνικό σταθμό «ΣΚΑΪ».

Κατ’ αρχήν, δεν μας είπε, τον πήρε τηλέφωνο για να του ζητήσει ραντεβού και της είπε όχι;

Γιατί εμείς θυμόμαστε ότι η Νέα Δημοκρατία είχε ως κεντρική πολιτική γραμμή της να αρνείται ακόμα και την ενημέρωση σε επίπεδο πρωθυπουργού.

Όχι, να ζητήσει συνάντηση με τον πρώην υπουργό Εξωτερικών, παρ’ ό,τι ο ίδιος είχε πάρει σβάρνα τα κόμματα για να τα ενημερώσει πριν τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Εμείς αλλιώς την θυμόμαστε τότε την κ. Μπακογιάννη.

Να παίρνει αμπάριζα τους τηλεοπτικούς σταθμούς και τις εφημερίδες και να καταγγέλλει τον υπουργό Εξωτερικών ότι άνοιξε το «Μακεδονικό». Όχι να του ζητάει ραντεβού για ενημέρωση.

Μήπως, όμως, στήθηκε έξω από το γραφείο του Ν. Κοτζιά για να τον πιάσει από τον γιακά και να του εξηγήσει τους «κινδύνους», όπως η ίδια ισχυρίζεται, και δεν το μάθαμε;

Μα, η κ. Μπακογιάννη αρχικά αρνείτο να πει ακόμα και ποια ήταν η θέση της για το ονοματολογικό.

Ακόμα και ποια πίστευε ότι πρέπει να είναι η ονομασία της βόρειας γείτονος.

Όσον αφορά την ηγεσία της ΝΔ, και τον αδελφό της, Κυριάκο Μητσοτάκη, ούτε συζήτηση.

Εκεί, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.

Ακόμα και σήμερα εκεί στην Πειραιώς δεν έχουν πει ούτε καν αν δέχονται την ονομασία «Βόρεια Μακεδονία», και ποια είναι η δική τους πρόταση τόσο για την ονομασία, όσο και συνολικότερα για την επίλυση του ονοματολογικού.

Η πρακτική τόσο της ηγεσίας της ΝΔ, όσο και της ίδιας της κ. Μπακογιάννη, ήταν τι δεν θέλουν από τη διαπραγμάτευση και από μια συμφωνία με τα Σκόπια. Όχι τι θέλουν.

Άλλαζαν δε, γραμμή κάθε φορά, ανάλογα με την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων Αθήνας – Σκοπίων.

Ξεκινούσε η διαδικασία για την επίλυση –ή μη- του ονοματολογικού;

Έλεγαν ότι η κυβέρνηση πρέπει να αλλάξει το όνομα της γείτονος.

Πληροφορούνταν ότι αυτό γίνεται, έλεγαν ότι πρέπει να γίνει και αλλαγή του Συντάγματος των Σκοπίων.

Πετύχαινε η Αθήνα και αυτό τον στόχο; Έλεγαν, ναι μεν εντάξει, αλλά η ονομασία πρέπει να είναι και erga omnes (η ίδια για εσωτερική και διεθνή χρήση).

Γινόταν και αυτό, άρχισαν να τα μασάνε και να υποστηρίζουν ότι δεν είναι σωστό το timing για να λυθεί το πρόβλημα.

Κοντολογίς, σύρονταν πίσω από τις εξελίξεις.

Βέβαια, η κ. Μπακογιάννη όταν είδε ότι περνάει και η αλλαγή του ονόματος και, κυρίως, η αλλαγή του Συντάγματος και η erga omnes ονομασία, αποφάσισε να ακολουθήσει μια κάπως πιο διαλλακτική –στην πραγματικότητα, κουτοπόνηρη- τακτική.

Έτσι, αναγκάστηκε να ψελλίσει ότι και αυτή στο παρελθόν είχε ταχθεί υπέρ της σύνθετης ονομασίας.

Κατόπιν, βέβαια, άρχισε και αυτή να παπαγαλίζει το παραμύθι περί «μακεδονικής εθνότητας» και «γλώσσας», «εμπορικών σημάτων» κ.ο.κ., συντασσόμενη με την αδιέξοδη, μικροκομματική στάση της Πειραιώς.

«Προσπάθησα να έχω συνεργασία με τον κ. Κοτζιά πριν προχωρήσει στις διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία, ώστε να αποφύγουμε τις παγίδες και τους κινδύνους, αλλά δε βρήκα ουσιαστική ανταπόκριση και τα αποτελέσματα τα είδαμε», ανέφερε η κ. Μπακογιάννη.

Παρ’ ότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι, τόσο η ΝΔ και η κ.Μπακογιάννη, όσο και άλλοι πολιτικοί χώροι, όπως το ΚΙΝΑΛ, αδιαφορούσαν πλήρως για την επίτευξη της εθνικής συνεννόησης πάνω σε ένα μείζον εθνικό θέμα, τώρα επιχειρούν να ξεπλυθούν γι’ αυτή την ανέξοδη πολιτικάντική τακτική, και με θράσος χιλίων πιθήκων, παριστάνουν τους από καθ’ έδρας καθηγητάδες που παραδίδουν μαθήματα εξωτερικής πολιτικής.

Ποιοι; Αυτοί που προσεγγίζουν την εξωτερική πολιτική με κριτήρια μικροκομματικά.

Για να μην δυσαρεστήσει, δηλαδή, ο Κυριάκος τον Σαμαρά ή τον Άδωνι.

Αυτοί που δεν τολμούσαν ούτε καν να παραδεχτούν ότι συζητούσαν με τον σκληροπυρηνικό και αδιάλλακτο Γκρουέφσκι, το 2007, η ονομασία της γείτονος να είναι «Μακεδονία (Σκόπια)».

Δηλαδή, νέτο σκέτο «Μακεδονία».

Εκείνοι που δεν είχαν το θάρρος να παραδεχτούν ότι συζητούσαν τέτοια επαίσχυντα ονόματα, δίχως καν να θέτουν ως όρο την αλλαγή του Συντάγματος των Σκοπίων και ονομασία erga omnes.