Ο Αβραμόπουλος επίτροπος και ο Σαμαράς “γκαφαδόρος”

Ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών δεν είναι μόνο ανίκανοι να συγχρονιστούν με τις ανάγκες των καιρών, είναι και νάρκισσοι.

Δεν μπορούν να δουν οτιδήποτε άλλο πέρα από τα είδωλα που τους παράγει ο ρόλος τους και ο καθρέπτης του σπιτιού τους.

Άλλοι τόσοι πάλι, δεν είναι παρά απανθρακώματα παλιών τούβλινων πολιτικών τζακιών. Δεν ξέρουν τίποτα άλλο από μια έσχατη μεθοδολογία, που αποβλέπει στην πολιτική τους επιβίωση και αυτοσυντήρηση. Πολιτικοί που οριοθετούν το έργο τους ανάλογα με το “πώς και το πότε” των προσωπικών τους αδυναμιών και των πολιτικών τους αναγκών.

Εάν τώρα θέλουμε να αναζητήσουμε το βαθύτερο νήμα που διαπερνά και συνέχει την αναντιστοιχία ανάμεσα στις προσδοκίες του λαού για σύγχρονα δημοκρατικά κόμματα και τη δυσάρεστη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, θα πρέπει να ψάξουμε στην “ανικανότητα” και την “απληστία” για εξουσία των διαφόρων “ηγετίσκων”, που συχνά τους οδηγεί σε πολιτικά ολισθήματα και μοιραία λάθη, κοινώς “γκάφες” διαμετρήματος μάλιστα πολιτικής βλακείας ολκής…

Η μεταρρύθμιση και η ανανέωση της πολιτικής δημοκρατίας και ο εξανθρωπισμός της πολιτικής λογικής με τη στροφή του προς τα ατομικά δικαιώματα και τις ατομικές αξίες, δεν βρίσκεται ούτε καν σε “σπαργανώδη” κατάτασταση στην ελληνική πραγματικότητα.

Και βέβαια δεν υπάρχουν Έλληνες πολιτικοί με οραματισμό, που να συλλαμβάνουν έστω κάποιες συνθέσεις που διαφεύγουν και της ψυχρής λογικής τον έλεγχο και της άκαμπτης θεωρίας τα σχήματα.

Οράματα; Προσδοκίες ενός πολιτικού ανδρός που κατοπτεύει από σκοπιά ανεπηρέαστη από προσωπικές αδυναμίες, συμπάθειες και ανομολόγητα μικρής ή μεγαλύτερης εμβέλειας συμφέροντα την πορεία της ιστορίας, δεν είναι εύκολο να συναντήσει κανείς ανάμεσα στο πολιτικό δυναμικό τούτης της έρμης χώρας.

Και ιδιαίτερα την τωρινή εποχή, στη σημερινή συγκυρία, που υπάρχει ανάγκη αδήριτη για “γόνιμες” και “γενναίες” πολιτικές αποφάσεις, όπου τα άγρυπνα μερόνυχτα της κοινωνικής αγωνίας μετρούν τις στιγμές με το ρυθμό των αιώνων.

Για τούτο επιμένω πως τα γεγονότα της τρέχουσας πολιτικής ζωής, δεν έχουν καταλυτική σημασία για την δεινοπαθούσα κοινωνία, δεν προσαρμόζονται με την εξήγηση και την ανάλυση που επιχειρούν δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίσκοι, διάφοροι κονδυλοφόροι και τηλεοπτικοί σχολιαστές της εξαγορασμένης επιβίωσης.

Όλοι αυτοί που έδρεψαν τις ελπίδες του λαού και προσπαθούν να γεμίσουν με “άχυρα” τον εγκέφαλο των κοινωνικών ομάδων.

Η διάσταση τούτη της θεωρίας με την πράξη, η αδυναμία συνεπώς της πολιτικής να καλύψει την ευθύνη της απέναντι των γεγονότων στα χρόνια τα σημερινά, καθιστά και ανόητη κάθε ανάλυση των πολιτικών γεγονότων, πολύ περισσότερο όταν εξυπηρετούν ενδοκομματικές ισορροπίες και εφήμερες πολιτικές επιδιώξεις. Η προθυμία των πολιτικών αναλυτών, εξάλλου, να “ερμηνεύσουν” τη στάση και την αγωγή των πολιτικών απέναντι στο πλήθος, αντιπροσωπεύει μια πρόδηλη παρέκκλιση από τους ψυχοερευνητικούς σκοπούς, δεδομένου ότι οι περισσότερες των πολιτικών αποφάσεων χρήζουν περισσότερο ψυχαναλυτικής προσέγγισης και παρατήρησης της ατομικής ψυχοσύστασης παρά εμβριθούς πολιτικής ανάλυσης!..

Στο ασφυκτικό αυτό πλαίσιο της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να προτείνει επισήμως τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, για τη θέση του επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι παρά μια ακόμη πολιτική παράσταση που αφορά αποκλειστικά τους πρωταγωνιστές της και αφήνει αδιάφορο το κατά άλλα “φιλοθεάμον” κοινό.

Έτσι, ο Σαμαράς. έχοντας προ πολλού χάσει το αίσθημα της πραγματικότητας και της ορθής εκτίμησης των πραγμάτων, με τη πεζή διάνοια που διαθέτει, συνεπικουρούμενος από τη μωρία των γνωστών συμβούλων του, ολίσθησε στην “γκάφα” της “προώθησης” Αβραμόπουλου στις Βρυξέλλες.

Εκτιμώντας ταυτόχρονα ότι απαλλάσσεται από τον “κυρίαρχο” εσωκομματικό του αντίπαλο, ακτινοσκοπώντας υποτίθεται τις “αδυναμίες” του σημερινού υπουργού Εθνικής Άμυνας, που εστιάζονται στο πολιτικό “βόλεμα” και στη ματαιόδοξη πλευρά της πολιτικής .

Οπότε σε περίπτωση εκλογικής ήττας της ΝΔ στις επερχόμενες εκλογές και του ισχυρού πλέον ενδεχομένου να τεθεί θέμα ηγεσίας, ο Αβραμόπουλος βιώνοντας τη “μακάρια” πραγματικότητα των Βρυξελλών και των προνομίων της θέσης του επιτρόπου, “χαμένος” στη ματαιοασχολία και ματαιοσπουδία του και ικανοποιώντας την “κενοδοξία” του, που τόσοι πολλοί του καταμαρτυρούν και “δικαιολογούν” την πολιτική του δειλία, με την πολιτική του οκνηρία να έχει διογκωθεί, δεν θα αποτολμήσει να διεκδικήσει την ηγεσία της ΝΔ, αφού όλες σχεδόν οι “συνιστώσες” του κόμματος θα μπορούσαν να “συσπειρωθούν” με αρχηγό τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, όπως τουλάχιστον καταδείχνουν μυστικές δημοσκοπήσεις που διενεργεί το κόμμα της ΝΔ…

Όλα τα παραπάνω, βέβαια, “συνωστίζονται” στην “ορνιθομυαλία” του Αντώνη Σαμαρά και στην πολιτική αντίληψη των διεσταλμένων μηδενικών – συμβούλων του που τον περιβάλλουν.

Πρόκειται για βλακώδη ελεφαντίαση, που εναρμονίζεται με το δόλιο Είναι του πολιτικού ανδρός και στον τρόπο με τον οποίο “εξουδετερώνει” τους πολιτικούς του αντιπάλους ή όσους υποψιάζεται ότι ίσως αποτελέσουν τροχοπέδη στην εξουσία του, χωρίς να διστάζει ενίοτε και να τους κατασυκοφαντεί, χωρίς περίσκεψη και αιδώ.

Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, έχει ολισθήσει σε “γκάφα” ολκής. Γιατί μπορεί κάποιος να καταλογίσει ένα είδος πολιτικής “μεγαλομανίας” στον Αβραμόπουλο, αλλά όχι απερισκεψίας και έλλειψης “επαφής” του με την πραγματικότητα, από την οποία δεν είναι “ξεριζωμένος” όπως ο ψευδομανής Σαμαράς και ο βερμπαλιστής Βαγγέλης Βενιζέλος.

Ο Αβραμόπουλος μπορεί να κάνει συνήθως “βήματα περιστεράς” στην πολιτική και να λειτουργεί εξισορροπιστικά, για να μην χάσει τα κεκτημένα ή για να καταγράψει τις όποιες πολιτικές του υποθήκες, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να δεχθεί μαζοχιστικά, έστω και περιπλανώμενος στη χλιδή των προνομίων του επιτρόπου, τον ρόλο του “κορόιδου”, εγκαταλείποντας τη φιλοδοξία του για την αρχηγία της ΝΔ και την πρωθυπουργία.

Αρκούμενος ως “αναχωρητής” από τη ζέουσα πολιτική ζωή στα διοχετευμένα “σενάρια” για την υποψηφιότητα της προέδρου της Δημοκρατίας μετά πέντε χρόνια, έχοντας ολοκληρώσει τη θητεία του ως επίτροπος.

Μετά πέντε χρόνια το πολιτικό σκηνικό θα έχει αλλάξει άρδην. Νέα πρόσωπα και νέοι συσχετισμοί μπορεί να είναι αποτρεπτικοί παράγοντες για πολιτικές φιλοδοξίες τέτοιας εμβέλειας.. Και ουδείς εγγυάται την πολιτική παρουσία είτε του Αβραμόπουλου, είτε άλλων της σημερινής πολιτικής σκηνής. Άλλωστε, και το “φιλοθέαμον” κοινό, θα έχει αυξημένες απαιτήσεις για νέες γκροτέσκο πολιτικές παραστάσεις…

Οι γνωρίζοντες καλά τόσο τον Σαμαρά, όσο και τον Αβραμόπουλο, αλλά και το πολιτικό παρασκήνιο, όσοι τουλάχιστον δεν είναι υποχρεωμένοι να εξυπηρετούν με τις αναλύσεις και τα σχόλιά τους συγκροτημένα συμφέροντα, συμφωνούν ότι οι επερχόμενες εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές.

Και ο σημερινός πρωθυπουργός θα βρεθεί ενώπιον μιας οδυνηρής πραγματικότητας, με τον Αβραμόπουλο κάθε άλλο παρά απόντα από το πολιτικό παιχνίδι και αναπαυόμενο στην δερμάτινη Chesterfield “πολυθρόνα” του επιτρόπου στις Βρυξέλλες.

Και ανεξάρτητα από τις ψευδαισθήσεις του Σαμαρά ή τις πολιτικές “βλέψεις” του Αβραμόπουλου, οι σταθμοί της πορείας έχουν προεξοφληθεί. Ανόητοι οι…αλλήθωροι και “μακάριοι” οι ορώντες και μη βλέποντες!..