Θεοδωράκης: Nα σκεφθούμε και να ακούμε περισσότερο τον «άλλον»

«Ειδικά σήμερα σημασία έχει να σκεφθούμε πόσο δεκτικοί είμαστε στα μηνύματα των”άλλων”» αναφέρει ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, σε ανάρτησή του στο Facebook.

»Να ακούμε περισσότερο τον “άλλον”. Αυτά που σκέφτομαι εγώ, τα σκέφτομαι μόνο εγώ; Και συγγενείς είμαστε μόνο με αυτούς που έχουμε ίδιες ρίζες; Και τότε πως γίνεται ξαφνικά να διαβάζεις ένα κείμενο και να λες “μα αυτό είμαι εγώ”.

»Να ταυτίζεσαι με μια ταινία, ένα στίχο ή μια θεωρία» διερωτάται ο κ. Θεοδωράκης, παραθέτοντας λόγια του συγγραφέα Άμος Όζ, ο οποίος πέθανε τέσσερις μέρες πριν τελειώσει το 2018.

«Διαβάζω: ‘Όποιος μπορεί να φαντάζεται τον άλλο δεν είναι μόνο καλύτερος συγγραφέας, ή γείτονας, ή καλύτερος οικογενειάρχης. Είναι ακόμα και καλύτερος εραστής.

»Να σκέφτεσαι πάντα “αν ήμουν εκείνος, αν ήμουν εκείνη”… Πώς θα ήταν αν ήμουν αυτή η γυναίκα, αυτός ο γέρος άνθρωπος, ο τρομοκράτης, ο χαζός του χωριού…

»Μπαίνω στο πετσί του άλλου. Σε μερικά πετσιά δεν θέλω να μείνω αλλά τα επισκέπτομαι’. Ούτε θυμάμαι πόσα χρόνια βλέπω μπροστά μου αυτά τα λόγια του Οζ. Το πιθανότερο είναι να τα έχω πάρει από κάποια συνέντευξή του. Και από τότε κοιμάμαι συχνά μαζί τους.

»Υπάρχουν μέρες που με χτυπάνε με νόημα στην πλάτη. ‘Να σκέφτεσαι περισσότερο τον άλλο. Να τον ακούς. Όχι μόνο “τον δικό σου άλλον” αλλά και τον “ξένο άλλον”. Τον απέναντι, τον αντίπαλο, τον διαφορετικό, τον γείτονα…’» γράφει στην ανάρτησή του ο κ. Θεοδωράκης προσθέτοντας:

«Δεν ξέρω αν έχει σημασία αλλά ο μεγάλος Οζ ζούσε και αυτός αγκαλιά με αυτή τη φράση. Ήταν Ισραηλινός αλλά υποστήριζε το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν το δικό τους κράτος.

»Θα μπορούσα να σας πω πολλά που μαρτυρούν ότι ο Οζ επισκεπτόταν και πετσιά που δεν συμπαθούσε. Σε μια προσπάθεια να τα κατανοήσει.

»Αλλά σήμερα – ειδικά σήμερα – σημασία έχει να σκεφθούμε πόσο δεκτικοί είμαστε εμείς στα μηνύματα των ‘άλλων’.

»Πόσο φιλάλληλοι ή πόσο εγωιστές είμαστε; Πόσο μας μπολιάζουν οι ιδέες των ‘άλλων’. Πόσο προσπαθούμε να κατανοήσουμε όσα μοιάζουν ακατανόητα. Πόσο κοντοστεκόμαστε. Πόσο συναισθανόμαστε».