Ρένα Δούρου: Η σύγχρονη ακροδεξιά βρήκε πρόσφορο έδαφος στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές

«Η κανονικότητα του νέου φασισμού είναι πλέον παρούσα», παρατηρεί η Περιφερειάρχης Αττικής, Ρένα Δούρου σε άρθρο της στην εφημερίδα «Νέα Σελίδα» με τίτλο «Η ‘ισπανική υποχώρηση’ στο φασισμό και η απεχθής ‘κανονικότητα’ στην Ευρώπη».

Στο άρθρο της η Περιφερειάρχης τονίζει ότι εντείνονται τα εθνικιστικά αντανακλαστικά των κοινωνιών, ενώ παράλληλα επανέρχονται πατριαρχικά και οπισθοδρομικά στερεότυπα και πολλαπλασιάζονται τα φαινόμενα ωμής βίας κατά ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.

«Η σύγχρονη ακροδεξιά δεν είναι αυτοφυής», παρατηρεί η Περιφερειάρχης.

«Βρήκε πρόσφορο έδαφος στις πολιτικές λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας, στο όνομα μιας νέας οικονομικής ορθοδοξίας που σχετίζεται με τον αυταρχικό και βίαιο χαρακτήρα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και την παράλληλη υποχώρηση της Δημοκρατίας», προσθέτει η ίδια.

Η Περιφερειάρχης τονίζει επίσης την ανάγκη νέας ταξικότητας μέσω συλλογικοτήτων που θα αποτρέψουν τη σημερινή διαδικασία «εκφασισμού των κρατών – εθνών» και θα λειτουργήσουν ως αναχώματα απέναντι στη σύγχρονη ύβρη κατά του Ανθρωπισμού.

Ακολουθούν σημεία από το άρθρο της Περιφερειάρχη:

• «Η είδηση έκανε αμέσως το γύρο του κόσμου επιβεβαιώνοντας κάτι που θα ήταν αδιανόητο μόλις πριν από λίγα χρόνια. Η ακροδεξιά, ο αντισημιτισμός, ο εξοστρακισμός του Άλλου, του Ξένου, η απόρριψη της ανοχής, επιστρέφουν (και) στην Ισπανία. Στην Ανδαλουσία οι 12 νεοεκλεγέντες βουλευτές του ακροδεξιού κόμματος Vox σηματοδότησαν έτσι το τέλος της ισπανικής ‘εξαίρεσης’: για πρώτη φορά μετά από τον θάνατο του Φράνκο, το 1975, ακροδεξιό κόμμα εισέρχεται σε Περιφερειακό Κοινοβούλιο. Πλέον η Ισπανία εισήλθε σε αυτό που αποτελεί τη «μαύρη» κανονικότητα της Γηραιάς Ηπείρου.

• Μια απεχθή κανονικότητα που κερδίζει το «μυαλό και την καρδιά» των πολιτών χάρη στη χρήση των νέων, ψηφιακών τεχνολογιών, των social media και τη διάδοση των fake news. Η κανονικότητα του νέου φασισμού είναι πλέον παρούσα. Από την Ελλάδα και την Ιταλία ως την Αυστρία και την Ουγγαρία. Με ισχυρή παρουσία στη Γαλλία και τη Γερμανία. Εξαπλώνεται σαν γάγγραινα σε όλη την Ευρώπη.

• Κυβερνήσεις κλείνουν τα σύνορα των χωρών τους, υποβαθμίζεται η πολυμερής διπλωματία του ΟΗΕ – της σημαντικότερης κατάκτησης στο διεθνές στερέωμα μετά από τον εφιάλτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πλέον μια σειρά από χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Αυστρία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Τσεχία, η Ιταλία ή η Αυστραλία δηλώνουν περιφρονητικά ότι δεν υπογράφουν το Παγκόσμιο Σύμφωνο για την Ασφαλή, Ομαλή και Τακτική Μετανάστευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, με σαφώς ρατσιστικά επιχειρήματα και απόρριψη της ετερότητας που θυμίζουν αναχρονιστικές όσο και αντιεπιστημονικές φυλετικές θεωρίες.

Οι αρμοί των αξιών της Γαλλικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού μοιάζουν να υποχωρούν μπροστά στα προτάγματα περί «τάξης και ασφάλειας», «εθνικής ομοιογένειας» της Νέας Δεξιάς

• Δεν πρόκειται για μεμονωμένα, ασύνδετα, μεταξύ τους, γεγονότα αλλά και για εκφάνσεις του ίδιου φαινομένου. Με εργαλείο έναν καλπάζοντα λαϊκισμό και μανιχαϊστικές προσεγγίσεις σύνθετων ζητημάτων, ακροδεξιά κόμματα και κινήματα, που κάποτε φυτοζωούσαν στο περιθώριο του πολιτικό-κοινωνικού φάσματος, σηκώνουν ξανά κεφάλι, διεκδικώντας όχι μια απλή νομιμοποίηση μέσω της κάλπης αλλά πλέον τη διαμόρφωση της πολιτικής και κοινωνικής ατζέντας. Διεκδικούν την εξουσία.

• Ενώ την ίδια στιγμή οι αρμοί των αξιών της Γαλλικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού μοιάζουν να υποχωρούν μπροστά στα προτάγματα περί «τάξης και ασφάλειας», «εθνικής ομοιογένειας» της Νέας Δεξιάς.

• Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο στην ευρωπαϊκή ιστορία του 20ού αιώνα. Τηρουμένων των αναλογιών και των ιδιαιτεροτήτων της συγκυρίας, το παράδειγμα της Βαϊμάρης παραπέμπει στις συνέπειες της αποδόμησης της Δημοκρατίας και την τραγωδία που ακολούθησε.

Οι επερχόμενες ευρωεκλογές δεν αποτελούν σημειακή εκλογική διαδικασία αλλά σύγκρουση δύο διαφορετικών κοσμοθεωριών

• Σήμερα 70 χρόνια μετά, οι όροι της αντιμετώπισης της νεοφασιστικής απειλής σχετίζονται με την αναζήτηση μίας νέας ταξικότητας με όρους εκείνων των συλλογικοτήτων που θα μπορέσουν να λειτουργήσουν ως τα νέα, απαραίτητα για τη Δημοκρατία, την Ισότητα, την Ελευθερία, υποκείμενα που θα αποτρέψουν τη διαδικασία εκφασισμού των κρατών – εθνών. Ως τα νέα αναχώματα στη σύγχρονη ύβρη του Ανθρωπισμού.

• Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα οι αρνητές του Ολοκαυτώματος των Εβραίων υψώνουν τις φωνές τους. Δεν είναι τυχαίες οι βεβηλώσεις των μνημείων τους – των συμβόλων της ευρωπαϊκής μνήμης.

• Υπό αυτό το πρίσμα, οι επερχόμενες ευρωεκλογές δεν αποτελούν σημειακή εκλογική διαδικασία αλλά σύγκρουση δύο διαφορετικών κοσμοθεωριών.