ΚΚΕ: Να αποφυλακιστεί άμεσα η καθαρίστρια που καταδικάστηκε

Την άμεση αποφυλάκιση της καθαρίστριας που εργαζόταν σε παιδικό σταθμό του δήμου Βόλου, στον οποίο προσέφερε τις υπηρεσίες της για σχεδόν 20 χρόνια, ζητεί το ΚΚΕ.

Η γυναίκα καταδικάστηκε σε δεκαετή κάθειρξη, καθώς, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, εργαζόταν με πλαστό τίτλο σπουδών ΣΤ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου, ενώ ήταν απόφοιτη της Ε΄ τάξης του Δημοτικού.

Σύμφωνα με το Κομμουνιστικό Κόμμα, τόσο το κατηγορητήριο με το οποίο παραπέμφθηκε για κακούργημα, όσο και οι καταδικαστικές σε βάρος της αποφάσεις των δικαστηρίων και πολύ περισσότερο το γεγονός ότι η συγκεκριμένη εργαζόμενη εκτίει την «αδιανόητη δεκαετή ποινή της» στις φυλακές της Θήβας, «συναποτελούν μια κατάφωρη αδικία σε βάρος μιας φτωχής γυναίκας, που ουσιαστικά δεν αδίκησε κανέναν».

Το ΚΚΕ καταγγέλλει ως «απαράδεκτο και εξοργιστικό» το γεγονός ότι το κράτος και η δικαιοσύνη εξάντλησαν την αυστηρότητά τους και φυλάκισαν την καθαρίστρια, τη στιγμή που άλλες υποθέσεις μεγάλου πολιτικού και οικονομικού ενδιαφέροντος και με αποδεδειγμένες τεράστιες ζημίες για το Δημόσιο εκκρεμούν.

«Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι η πολιτική που αντιμετωπίζει τον λαό ως εχθρό και που υλοποιείται διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις και τη σημερινή, αντιδραστικοποιείται διαρκώς.

»Η άδικη αυτή απόφαση, επίσης, καταρρίπτει τα όσα υποκριτικά κι αστήρικτα επικαλούνται τα κόμματα του κεφαλαίου – κατά πώς βολεύονται κάθε φορά – περί “ισότητας απέναντι στον νόμο” – και “κράτους δικαίου”.

»Πρέπει τώρα να τερματιστεί η περιπέτεια της καθαρίστριας και να γυρίσει στην οικογένεια και τη δουλειά της» καταλήγει το ΚΚΕ.

Σημειώνεται ότι σε βάρος της 53χρονης καθαρίστριας είχε ασκηθεί αρχικά ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος για απάτη και πλαστογραφία, σε συνδυασμό με τον νόμο 1608/50.

Πρωτόδικα, καταδικάστηκε σε 15 χρόνια κάθειρξη, ενώ το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Λάρισας την απήλλαξε από την κατηγορία της πλαστογραφίας, ωστόσο έκρινε ότι το Δημόσιο εξαπατήθηκε και υπέστη «μεγάλη ζημιά», καταβάλλοντάς της μεικτές αποδοχές δεκάδων χιλιάδων ευρώ.

Η ποινή κάθειρξης δέκα ετών, και κυρίως η φυλάκισή της, προκάλεσαν αντιδράσεις στην τοπική κοινωνία, και όχι μόνο.

Ενδεικτικά, σε ανακοίνωσή του, ο Δημοκρατικός Σύλλογος Γυναικών Μαγνησίας επισημαίνει ότι η συγκεκριμένη καθαρίστρια είχε μεγαλώσει μέσα σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση και αναγκάστηκε από μικρή να δουλεύει πολύ σκληρά για να συντηρήσει την οικογένειά της (δύο παιδιά, σύζυγος με σοβαρά προβλήματα υγείας).

Όπως υπογραμμίζει, «Όλα αυτά τα χρόνια δούλευε ως καθαρίστρια με μεγάλο ζήλο και αφοσίωση… Το προσόν που απαιτούσε η προκήρυξη του διαγωνισμού (δηλαδή απόφοιτος Δημοτικού) δεν την εμπόδιζε απ’ το να καθαρίζει καλά και σωστά».

Ο σύλλογος τονίζει ότι «είναι άδικο να καταδικάζεται σαν “κοινός εγκληματίας” μια γυναίκα που το μόνο της “έγκλημα” είναι ότι ήταν φτωχή και δεν είχε να θρέψει την οικογένειά της.

»Αποδεικνύεται ακόμη μια φορά ότι η αστική δικαιοσύνη αθωώνει αυτούς που πραγματικά έχουν καταχραστεί δημόσιο χρήμα (βλ. τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομηχάνους), καταδικάζει και εξαντλεί όλη της την αυστηρότητα σε ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα».

Με τη σειρά τους, οι συναδέλφισσές της από τον Βόλο καταγγέλλουν «απερίφραστα την άδικη απόφαση της “δικαιοσύνης”».

Όπως σημειώνουν, «η αστική δικαιοσύνη, αφού εξάντλησε όλη την αυστηρότητά της σε μια φτωχή εργαζόμενη, καταδίκασε μια γυναίκα που αγωνιζόταν να ζήσει την οικογένειά της σε 10 χρόνια φυλακή!

»Διορίστηκε το 1996 σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ δηλώνοντας ότι είναι τελειόφοιτη της ΣΤ΄ δημοτικού για να μπορέσει να βρει δουλειά να ζήσει τα παιδιά της και να βοηθήσει τον σύζυγό της που είχε 67% αναπηρία.

»Επί μια 20ετία προσέφερε συνειδητά τις υπηρεσίες σε παιδικό σταθμό του Δήμου Βόλου, προσέφερε εργασία και πληρωνόταν γι’ αυτή. Δεν έκλεψε!

»Δεν καταχράστηκε τα δημόσια χρήματα! Τα δούλεψε! Για να μπορεί να ανταπεξέλθει στις οικογενειακές της ανάγκες».

Και το Συνδικάτο Εργαζομένων ΟΤΑ Μαγνησίας ζητεί την άμεση αποφυλάκιση της καθαρίστριας.

Καλεί δε την κυβέρνηση και τη Δικαιοσύνη «να επιδείξουν μια αντανακλαστική κίνηση των – απονεκρωμένων απ’ ό,τι φαίνεται – αισθητηρίων κατανόησης της κοινωνίας που ζούμε».