Ο Τσίπρας «βγάζει» το καλιμάφχι από Μητσοτάκη-Σαμαρά – Οι «παγίδες» του «ιερού μπλόκου»

Δε χρειάζεται πολύ για να αντιληφθεί κανείς τις ισορροπίες που διαμορφώνονται γύρω από το θέμα της συμφωνίας Πολιτείας – Εκκλησίας.

Η χθεσινή διαρροή της ΝΔ και η πρωτοφανής εμπλοκή της στα εσωτερικά της Εκκλησίας με κατηγορίες για «προσπάθεια συναλλαγής» του Αρχιεπισκόπου με τον Πρωθυπουργό, το “ανάθεμα” που έριξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον Αρχιεπίσκοπο στη συζήτηση της Πέμπτης για τη Συνταγματική Αναθεώρηση και η εισήγηση του Μητροπολίτη Μεσσηνίας, που έχει σηκώσει τη ρομφαία του αντάρτικου κατά της συμφωνίας, με την οποία εμφανίστηκε περισσότερο ως κομματάρχης της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά παρά ως Ιεράρχης δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αμφισβητήσεων.

Όπως επίσης περιθώρια αμφισβητήσεων δεν αφήνει και η πλήρης κάλυψη που παρείχε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στην ανακοίνωση του Μεγάρου Μαξίμου μετά το «μπλόκο» της Ιεράς Συνόδου, στην οποία ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος έκανε λόγο για «ικανοποίηση» από τη δήλωση Τσίπρα.

Οι παρασκηνιακές πιέσεις προς την Ιεραρχία φαίνεται πως έπιασαν τόπο κατά τη χθεσινή συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου, δεδομένου ότι παρά το γεγονός ότι δεν έφτασε ποτέ σε ψηφοφορία, Ιεράρχες που βρίσκονται κοντά στο σκληρό μπλοκ της ΝΔ υπό τον Αντώνη Σαμαρά κατάφεραν προς ώρας να τορπιλίσουν τη συνεδρίαση και να προταχθεί το «όχι» στην αλλαγή καθεστώτος μισθοδοσίας των κληρικών από το Δημόσιο.

Ωστόσο, εν προκειμένω το τμήμα αυτό της Ιεραρχίας το οποίο προτάσσει ως πρόσχημα για την ακύρωση της συμφωνίας το ζήτημα των κληρικών και την επιταγή παραμονής τους στο Δημόσιο ως εκ των ων ουκ άνευ για οποιοδήποτε διάλογο, έχει ως προμετωπίδα έχει επιχείρημα που στερείται τόσο λογικής, αφού αυτό αποτελεί αποκλειστικά αρμοδιότητα και απόφαση της Πολιτείας, όσο και λαϊκής νομιμοποίησης, δεδομένου ότι τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων είναι συντριπτικά υπέρ της απαγκίστρωσης των κληρικών από το Δημόσιο.

Παρόλα αυτά το “όχι” του ιερατείου αποτέλεσε και μία ηχηρή «καμπάνα» στο Μέγαρο Μαξίμου, δεδομένου ότι οι 10.000 προσλήψεις που προανήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας αποτέλεσαν την έμπρακτη επιβεβαίωση ότι ο ίδιος κατάφερε να δώσει τέλος στην μνημονιακή κηδεμονία και να επαναφέρει το μέτρο των προσλήψεων στο 1/1 από 1 πρόσληψη /5 αποχωρήσεις.

Παράλληλα, με το πρόγραμμα συμπληρωματικών προσλήψεων που άγγιξαν τον αριθμό των 33.000 για την επόμενη διετία σε Υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες και Παιδεία, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε ελπίδα σε χιλιάδες πολίτες που είτε παραμένουν εγκλωβισμένοι ως συμβασιούχοι, είτε ευελπιστούν να εργαστούν στον δημόσιο τομέα.

Παράλληλα, με το «δόγμα των προσλήψεων» ο πρωθυπουργός πέτυχε δύο ακόμα πράγματα:

-Να στριμώξει πολιτικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος μετά το «εμπρός-πίσω» στο ζήτημα της συμφωνίας με την εκκλησία προχώρησε σε δημόσια αποκήρυξη των προσλήψεων («δεν χρειάζονται προσλήψεις στο δημόσιο…») την ώρα που στελέχη της ΝΔ στα τηλεοπτικά στούντιο υποστήριζαν ότι χρειάζονται προσλήψεις αρκεί να υπάρχουν τα λεφτά.

-Να απαντήσει πολιτικά σε όσους μίλησαν για την «Αριστερά του κυρίου» και σε όσους του άσκησαν εξ αριστερών κριτική.

Η ενίσχυση του κοινωνικού πυλώνα με γιατρούς, νοσηλευτές και δασκάλους στη θέση των 10.000 ιερέων που θα έβγαινα από την ενιαία αρχή πληρωμών, ήταν η ουσιαστική απάντηση σε όσους αμφισβητούσα την αριστερή ταυτότητα της κυβέρνησης.

Με αυτά τα δεδομένα, η χθεσινή απόφαση της Ιεράς Συνόδου δε θα μπορούσε παρά να λάβει μία προσεκτική στη διατύπωσή της μεν αλλά σκληρή απάντηση, η οποία θα κατέληγε με μία σαφή προειδοποίηση προς το «σκληροπυρηνικό» μπλοκ του Ιερατείου.

Ο «τσαμπουκάς» Τσίπρα χτες βράδυ μετά το «Οχι» των Ιεραρχών, πηγάζει από το αναμφισβήτητο πολιτικό κόστος που συνεπάγεται για την κυβέρνησή του το βέτο της Ιεραρχίας, καθώς αποδομεί έναν από τους πυλώνες στους οποίους στηρίζει την προεκλογική του στρατηγική.

Με λίγα λόγια ο πρωθυπουργός αποφάσισε να αφήσει την πολλή συναίνεση στην άκρη και να υπενθυμίσει στους σκληρούς ιεράρχες ότι «ξέρει κι άλλο μονοπάτι».

Στο πλαίσιο αυτό, ο Πρωθυπουργός χαιρέτισε την διάθεσή τους για συνέχιση του διαλόγου, ξεκαθάρισε ότι θα προχωρήσει την υλοποίηση της συμφωνίας με νόμο. Πόσο μάλλον που είναι αρμοδιότητα της Πολιτείας να αποφασίσει το μισθολογικό των ιερέων, πράγμα το οποίο και τους υπενθυμίζει στην τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσής του.

Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας δε θα αφήσει την ιεραρχία να του φράξει το δρόμο τόσο προς την μεταρρύθμιση όσο και προς την κάλπη. Με τη χτεσινή του ανακοίνωση είναι προφανές ότι απευθύνεται στο σκληρό κομμάτι της ιεραρχίας που στάθηκε απέναντι στον Αρχιεπίσκοπο και επιχείρησε να «τσαλακώσει» την εικόνα και των δύο.

Πιθανότατα ο πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά τους συσχετισμούς μεταξύ των ιεραρχών και γι’ αυτό επιλέγει να ωθήσει κάποιους σε «μετακίνηση». Γι’ αυτό το λόγο τους ενημερώνει ότι η αρμόδια επιτροπή της Εκκλησίας θα ενημερωθεί για το περιεχόμενο του νόμου που θα καταρτίσει άμεσα, δίνοντας έτσι –κάποιο- χρόνο, περίπου 2 μηνών, για αλλαγή στάσης.

Αυτό που είναι δεδομένο, είναι ότι αμφότεροι Πρωθυπουργός και Αρχιεπίσκοπος είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν στην κατεύθυνση μίας προοδευτικής μεταρρύθμισης, η οποία είναι προς όφελος τόσο της ίδιας της Εκκλησίας, αφού θα μπορέσει να εκμεταλλευθεί μετά από 79 χρόνια την περιουσία της, όσο και του Κράτους, αφού θα μπορέσει να κάνει πιο διακριτό το ρόλο του και θα έχει σε βάθος δεκαετίας έσοδα μέσα από την εξ’ ημισείας εκμετάλλευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, ενώ παράλληλα θα απελευθερώσει και 10.000 θέσεις από το Δημόσιο.

Αυτό που ωστόσο μένει να δούμε πώς θα ξεδιπλωθεί είναι οι επόμενες κινήσεις τόσο του Αλέξη Τσίπρα, όσο και του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου.

Και εάν για τον Αλέξη Τσίπρα ο κίνδυνος που θέλει να αποφύγει είναι να δώσει πάτημα σε 10.000 εκκλησίες να μετατραπούν σε «προεκλογικά κέντρα» της ΝΔ με αφορμή τυχόν σύγκρουση με την διχασμένη πλέον Εκκλησία για το θέμα της συμφωνίας, σε μία κακόφορμη επανάληψη της περιπέτειας Σημίτη με τις ταυτότητες, για τον Αρχιεπίσκοπο μετά τις εξελίξεις των τελευταίων 24 ωρών το διακύβευμα είναι η ίδια η πρωτοκαθεδρία του στην Εκκλησία της Ελλάδος από τους δελφίνους που έχουν ήδη αρχίσει να πυροδοτούν σενάρια διαδοχής στον Τύπο, με την αγαστή συνεργασία πολιτικών κέντρων.