Τι δεν είπε ο Μητσοτάκης – Γιατί εάν δεν υπήρχε, ο Τσίπρας θα έπρεπε να τον εφεύρει

Με αιχμή τις μειώσεις φόρων, εισφορών και το άνοιγμα στο κέντρο ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τη χθεσινή του ομιλία επιχείρησε να «φτιασιδώσει» το προφίλ της ΝΔ και να ξεπεράσει το μείζον πολιτικό πρόβλημα που του δημιούργησε ο Αλέξης Τσίπρας την περασμένη εβδομάδα στη ΔΕΘ, αφού με τις ελαφρύνσεις σε χαμηλά και μεσαία στρώματα και κυρίως με τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών πήρε την ατζέντα του Προέδρου της ΝΔ.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε φέτος αυτό που είχε αποφύγει τα δύο προηγούμενα χρόνια. Με αόριστες και μη κοστολογημένες εξαγγελίες για τα χαμηλά στρώματα επιχείρησε να καλύψει τη βαθιά ταξική ομιλία του, η οποία ήταν κατά 90% προσανατολισμένη στην ενίσχυση των επιχειρηματικών συμφερόντων, δηλαδή το 5% των Ελλήνων πολιτών.

Ξεκίνησε για Ομπάμα, σύμφωνα με τα όσα έλεγαν οι συνεργάτες του, και κατέληξε Μάργκαρετ Θάτσερ.

Δεν είναι τυχαίο ότι το Μαξίμου έσπευσε να στηλιτεύσει τα όσα είπε ο κ. Μητσοτάκης, τονίζοντας πως «εξήγγειλε ένα μνημόνιο ΔΝΤ που θα οδηγήσει την Ελλάδα πίσω στο ΔΝΤ».

Και τούτο, διότι πολλές από τις θέσεις και τις δεσμεύσεις του δεν είναι τίποτε άλλο παρά θέσεις που έχουν εκφραστεί στην τριετείς διαπραγματεύσεις με το Ταμείο και ταυτίζονται με το μοντέλο ανάπτυξης που προτάσσει αυτό βασισμένο στη συντριβή της εργασίας και την ενίσχυση μόνο της οικονομικής ελίτ.

«Στους κατέχοντες όλα, στους εργαζόμενους τσάι και συμπάθεια. Στην πραγματικότητα δημιουργεί ένα δημοσιονομικό χάος για να κάνει δώρα στην οικονομική ολιγαρχία» τονίζει το πρωθυπουργικό γραφείο.

Αυτό που ωστόσο έχει ιδιαίτερη σημασία και έχει σκορπίσει από χθες χαμόγελα στο Μέγαρο Μαξίμου είναι πως η ταξική μεροληψία του Κυριάκου Μητσοτάκη υπέρ των επιχειρηματικών συμφερόντων έρχεται ως πλήρης επιβεβαίωση του διλήμματος που έχει θέσει ο Αλέξης Τσίπρας.

Ή με τον εργαζόμενο ή με την επιχειρηματική ελίτ.

Με λίγα λόγια, με την έξοδο από τα μνημόνια εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν υπήρχε, ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να τον εφεύρει.

Ώστε να καταστεί εμφανής η αντίθεση μεταξύ των δύο προγραμμάτων που συγκρούονται στο πλαίσιο της πολιτικής διαμάχης.

Από τη μία ένα αναπτυξιακό μοντέλο με επίκεντρο τον εργαζόμενο και με έμφαση στο κοινωνικό κράτος και από την άλλη ένα μοντέλο καζινοφιλελευθερισμού με επίκεντρο τον επιχειρηματία και την πλήρη αποσάρθρωση του κοινωνικού κράτους προς όφελος και πάλι του επιχειρηματία.

Ακόμα δε και στις φορολογικές ελαφρύνσεις που αγγίζουν τους πολίτες, αν και ο κ. Μητσοτάκης προσπάθησε να «καλύψει» την ταξική μεροληψία του πίσω από το επιχείρημα της «δικαιοσύνης», δεν χρειάζεται πολύ για να αποκαλυφθεί η αδικία.

Με οριζόντια μείωση του ΕΝΦΙΑ 30% για όλους, όπως εξήγγειλε, αυτό που δεν είπε είναι πως επί της ουσίας προανήγγειλε αυξήσεις στον ΕΝΦΙΑ για ΟΛΟΥΣ τους μικροιδιοκτήτες.

Δηλαδή μείωση 30% για αυτόν που έχει ακίνητη περιουσία αξίας ενός εκατ. ευρώ και ίδια μείωση για αυτόν που έχει ένα διαμέρισμα στο Κερατσίνι. Ποιος βγαίνει κερδισμένος άραγε;

Και τούτο γιατί μόλις πριν μία εβδομάδα ο Αλέξης Τσίπρας εξήγγειλε μείωση ΕΝΦΙΑ 30% αλλά μεσοσταθμικά, αφού οι μειώσεις για τις μικρές ιδιοκτησίες θα φθάνουν το 50%.

Άρα αυτός που έχει ακίνητη περιουσία ενός εκατ. ευρώ θα έχει μείωση με βάση τους πίνακες που έχουν κυκλοφορήσει από το υπουργείο Οικονομικών της τάξης του 2% και αν την έχει και αυτήν, ενώ αυτός με ένα σπιτάκι στο Κερατσίνι θα έχει μείωση 50%;

Εμφανής η ταξική μεροληψία του κ. Μητσοτάκη λοιπόν και στον ΕΝΦΙΑ.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην ωριαία ομιλία του ο κ. Μητσοτάκης δεν είπε ούτε μία λέξη για τις συντάξεις και το αφορολόγητο, τη μείωση των οποίων επέβαλε το ΔΝΤ και τώρα επιχειρείται να ακυρωθεί η εφαρμογή τους.

Την ώρα που όλα δείχνουν πως η περικοπή των συντάξεων το 2019 δεν θα εφαρμοστεί, ο κ. Μητσοτάκης απέφυγε να πάρει θέση.

Ίσως γιατί όπως είχε ομολογήσει ο Αντιπρόεδρός του κ. Χατζηδάκης εγκαλώντας τον Πιερ Μοσκοβισί, «η ΝΔ τις έχει συνυπολογίσει στο πρόγραμμά της».

Αντίστοιχα, δεν είπε ούτε κουβέντα για το αφορολόγητο που έχει ψηφιστεί να μειωθεί από το 2020. Μεσολαβούν εκλογές μέχρι τότε. Θα το εφαρμόσει ή όχι;

Μεγάλη έμφαση έδωσε ο Πρόεδρος της ΝΔ και στο ασφαλιστικό και τον λεγόμενο τρίτο πυλώνα, το ασφαλιστικό Πινοσέτ.

Με εύσχημο τρόπο είπε ότι θα έχει ο κάθε εργαζόμενος τον προσωπικό του «κουμπαρά», όπου μία ζωή θα βάζει τις ασφαλιστικές του εισφορές και θα επιλέγει εάν θα πηγαίνουν στη δημόσια κοινωνική ασφάλιση ή σε ιδιωτικές εταιρίες του χώρου, τις οποίες εμφάνισε πλήρως «ακίνδυνες» και εποπτευόμενες από την Τράπεζα της Ελλάδος.

Πέρα από το γεγονός ότι το σύστημα αυτό διαλύει στα εξ ων συνετέθη όλο το σύστημα της συνταξιουδοτικής επικούρισης, καταργώντας εν μία νυκτί την επικουρική σύνταξη και δημιουργώντας μία εθνική σύνταξη της τάξεως των 400 ευρώ, κάποιος θα έπρεπε να θυμίσει στον κ. Μητσοτάκη αν όχι την παταγώδη αποτυχία του συστήματος Πινοσέτ στη Χιλή, όπου αναζητούν επιστροφή στα δημόσια ταμεία, έστω την υπόθεση της Ασπίδος, όπου οι ασφαλισμένοι ακόμη ψάχνουν τα χρήματά τους…

Έκανε επιπλέον λόγο για πιο «αυτόνομα» σχολεία και συνέδεσε την χρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με την αξιολόγησή τους.

Αυτό που δεν είπε είναι ότι η αυτονομία των σχολείων και το κλείσιμο της κάνουλας στα πανεπιστήμια το μόνο στο οποίο αποσκοπούν είναι μέσα από την υποβάθμισή τους να δώσουν χώρο στα ιδιωτικά συμφέροντα που καραδοκούν να μπουν στο χώρο της Παιδείας.

Και για όσους εκτιμούν πως αυτό δεν είναι κακό, ίσως να μην ήταν εάν το κράτος φρόντιζε διαρκώς να κοιτάζει πώς θα ενισχύσει τα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια, ώστε ο ανταγωνισμός να λειτουργεί βελτιωτικά.

Στο μοντέλο που παρουσίασε ο κ. Μητσοτάκης ωστόσο το κράτος φροντίζει μόνο για την υποβάθμισή τους μέσα από την περικοπή των δαπανών για την Παιδεία.

Πέραν τούτων, ο κ. Μητσοτάκης έκανε λόγο για αύξηση του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος για όσους βρίσκονται σε καθεστώς ακραίας φτώχειας από τα 760 εκατ. ευρώ στο ένα δισ. ευρώ, προκειμένου αυτό να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος στο «κοινωνικό» προφίλ του.

Αυτό που δεν είπε ωστόσο είναι ότι μέσα από την συγχώνευση που σχεδιάζει όλων των επιδομάτων υπό τη σκέπη του ΚΕΑ, επί της ουσίας δεν πρόκειται για αύξηση αλλά για τεράστια μείωση των κονδυλίων που προορίζονται για επιδοματική πολιτική στήριξης των ασθενέστερων.

Επιπλέον, ο κ. Μητσοτάκης δεσμεύθηκε ότι θα κάνει μειώσεις φόρων στις μεγάλες επιχειρήσεις και μετά θα τις παρακαλέσει να προσέχουν τους εργαζόμενους τους με μια «συμφωνία αλήθειας».

Αυτό που δεν είπε ωστόσο είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν χρειάζονται ούτε συμφωνίες αλήθειας ούτε τη «φροντίδα» των εργοδοτών τους.

Χρειάζονται σταθερές θέσεις εργασίας, συλλογικές διαπραγματεύσεις, αύξηση του κατώτατου μισθού.

Χρειάζονται δηλαδή όλο το θεσμικό πλαίσιο που θα διασφαλίζει το συνταγματικό τους δικαίωμα στην εργασία και τα οποία ήδη τίθενται σε εφαρμογή από την παρούσα κυβέρνηση.

Κάλεσε επίσης όλους τους στρατηγικούς κακοπληρωτές να πληρώσουν άμεσα τις οφειλές τους, αλλιώς θα τους… κυνηγήσει, χωρίς να διευκρινίζει εάν συμπεριλαμβάνει και τη ΝΔ με τα φέσια 200 εκατ ευρώ αλλα και τον ίδιο τον εαυτό του για τα δάνεια του Κήρυκα Χανίων.

Για να μην πιάσουμε τις αμαρτίες με τις offshore και κάνει πάλι λόγο για πολιτικές διώξεις…

Ο κ. Μητσοτάκης είπε πως δεν θα απολύσει δημοσίους υπαλλήλους για να βγάλει τη ρετσινιά των πεπραγμένων του από τη θητεία του στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Δεν είπε τίποτα ωστόσο για τους 80.000 συμβασιούχους, την απόλυση των οποίων προανήγγειλε προ ημερών ο Αντιπρόεδρός του, Κωστής Χατζηδάκης.

Και απέφυγε φυσικά να επανλάβει τη θέση του για συρρίκνωση του Δημοσίου μέσα από την επαναφορά του κανόνα μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις, η οποία κανονικά από το 2019 θα είναι μία πρόσληψη για κάθε μία αποχώρηση.

Ούτε φυσικά ανέλυσε τι επιπτώσεις θα έχουν αυτές οι κεκαλυμμένες απολύσεις στην Υγεία και την Παιδεία.

Χάιδεψε τέλος τα ακροδεξιά αντανακλαστικά της κοινοβουλευτικής του ομάδας με τη θέση του για το Σκοπιανό, συνεχίζοντας την τζάμπα μαγκιά καθώς δεν δεσμεύτηκε να ακυρώσει την συμφωνία αν αυτή περάσει από την παρούσα Βουλή.

Με λίγα λόγια, ο Τσίπρας βλέπει απέναντί του τον αντίπαλο που επιβεβαιώνει πλήρως τη ρητορική του και τα πολιτικά του προτάγματα.

Όσο η Ελλάδα ήταν σε μνημόνια, το ΔΝΤ φρόντιζε να καλύπτει τη θέση αυτή και ο Κυριάκος Μητσοτάκης απλά αποτελούσε παρακολούθημά του.

Τώρα πλέον, σε υγιέστερο πολιτικό περιβάλλον, ο Αλέξης Τσίπρα βλέπει απέναντί του με θέσεις ίδιες με του ΔΝΤ τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο για τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ.