Είναι η ώρα του Καραμανλή: Το εθνικό συμφέρον πάνω από την κομματική ενότητα

Ο Κώστας Καραμανλής πριν γίνει πρωθυπουργός, κατά την πρωθυπουργία του και μετά από αυτήν, πολιτεύθηκε με καθαρό πρόσωπο, με έντιμο τρόπο και υπεύθυνη συμπεριφορά.

Έχανε ή κέρδιζε, επιτύγχανε ή αποτύγχανε, αναλάμβανε την ευθύνη του και σήκωνε το σταυρό του μαρτυρίου του. Έτσι διατήρησε την αξιοπιστία του πολιτικού ηγέτη, το φιλότιμο του ανθρώπου και τη μεγαθυμία του παραταξιάρχη που μπορεί να ανέχεται, να συγχαρεί και να βλέπει διαρκώς τη μεγάλη εικόνα. Για το κόμμα του και για τη χώρα.

Τις τελευταίες μέρες ο Καραμανλης βρίσκεται αντιμέτωπος με την Ιστορία. Δεν είναι η πρώτη φορά. Όλες τις προηγούμενες -γνωστές και άγνωστες- στάθηκε όρθιος -ακόμη και αν επρόκειτο να αντιμετωπίσει πολιτικές συνέπειες.

Αυτό τον εδραίωσε ως φυσικό ηγέτη της συντηρητικής παράταξης και πρόσωπο αναφοράς ευρύτερων δυνάμεων. Είναι απίστευτο πόσοι πολλοί είναι όσοι πιστεύουν -ή περιμένουν- να έλθει εκ νέου «η ώρα του Καραμανλή».

Αυτή η ώρα θα μπορούσε ενδεχομένως να έλθει κάποτε, σε συνθήκες που θα τη καθιστούν αναγκαία από τα συμφραζόμενα της τότε συγκυρίας. Αλλά η ιστορία παίζει τα δικά της παιχνίδια και τα δένει με τη μοίρα των πολιτικών.

Στην περίπτωση του Καραμανλή είναι προφανώς ότι η ώρα του ήλθε τώρα -απρόβλεπτα. Με την εξέλιξη στο Μακεδονικό. Ένα εθνικό θέμα, στενά συνδεδεμένο με την ιστορία της χώρας, του κόμματός του, της οικογένειάς του και του ιδίου προσωπικά.

Πριν από είκοσι χρόνια, ως Πρωθυπουργός, την επόμενη της αναγγελίας του τότε Πλανητάρχη ότι στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι τα Σκόπια θα καταστούν μέλος της Συμμαχίας, σήκωσε το ανάστημα της Ελλάδας. Είπε ότι αυτό δεν θα γίνει πριν λυθεί το πρόβλημα του ονόματος. Η θέση του έγινε δεκτή από τη Σύνοδο.

Αυτή η θέση είχε ως περιεχόμενο την επιδίωξη μιας βιώσιμης και αξιοπρεπούς εκατέρωθεν λύσης. Σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, για χρήση έναντι όλων και απάλειψη των αλυτρωτισμών.

Στην πραγματικότητα πήρε την ευθύνη να επικαιροποιήσει την προγενέστερη- και εν θερμώ- απόφαση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών που απέρριπτε ακόμη και «παράγωγο του όρου Μακεδονία». Διαμόρφωσε έτσι μια νέα εθνική θέση, την οποία στήριξε και η τότε αντιπολίτευση υπό τον Γ. Παπανδρέου. Με αυτήν πορεύθηκε η χώρα έκτοτε.

Δυο δεκαετίες αργότερα -και επειδή η γειτονική χώρα έδειξε διάθεση να συζητήσει αυτή τη λύση- δημιουργήθηκαν συνθήκες για νέα διαπραγμάτευση. Η σημερινή κυβέρνηση τη διεκπεραίωσε επιτυχώς και έφτασε σε συμφωνία -την οποία χαιρέτησε η διεθνής κοινότητα.

Όσα περιέρχονται στη συμφωνία καλύπτουν απολύτως τις ελληνικές θέσεις, εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα και εναρμονίζονται με την ευρωπαϊκή επιδίωξη για σταθερότητα στην περιοχή. Πρωτίστως απαλείφουν μια κακή στιγμή για την ελληνική εξωτερική πολιτική και ανοίγουν ένα νέο κεφάλαιο.

Σ’ αυτή τη λύση κανείς δεν απομείωσε τη συμβολή του Κώστα Καραμανλή, ως πρωθυπουργού, που πήγε στο Βουκουρέστι αποφασισμένος -με υπουργό Εξωτερικών τη Ντόρα Μπακογιάννη και υπουργό Άμυνας τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη δίπλα του. Όσο ανήκει στον Αλέξη Τσίπρα η σημερινή επιτυχία, άλλο τόσο ανήκει και στον Καραμανλή. Κανείς δεν το αμφισβητεί.

Κανείς, πλην Λακεδαιμονίων. Και ατυχώς οι Λακεδαιμόνιοι βρίσκονται στο κόμμα του. Η ανίσχυρη ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη υποτάχθηκε στις απειλές του -υπαιτίου- Σαμαρά για διάσπαση, αν δεν υιοθετηθεί η ακραία γραμμή του για μη λύση. Υπέκυψε στην εθνοκαπηλεία του Άδωνι Γεωργιάδη και τοποθετείται κατά της συμφωνίας. Παρότι έχει στην ούγια το όνομα του Καραμανλή και της Ντόρας -και ίσως γι’ αυτό.

Ακόμη χειρότερα: Με ενεργούμενο τον Γεωργιάδη η ηγεσία της ΝΔ έφτασε στην απρέπεια να προβάλλει ότι ο Καραμανλής δεν εννοούσε όσα έλεγε στο Βουκουρέστι, αλλά μπλοφάριζε. Παρουσιάσθηκε -κατά παραχάραξη ακόμη και της θέσης του άβουλου Μητσοτάκη- ότι τάχα η ΝΔ αντιτίθεται τη σύνθεση ονομασία.

Ένας συρφετός-με κεφαλή την εσωκομματική ακροδεξιά- στράφηκε κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλοπούλου, ως εγγυητή του πολιτεύματος και της συνταγματικής τάξης. Οι δυνάμεις της μισαλλοδοξίας επί σκηνής.

Εν τέλει ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ σύρθηκε, από άφρονες συμβούλους και την απειρία του, στη κατάθεση μιας ακατανόητης πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης. Εξ ονόματος της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ- την οποία συρει ως πρόβαρο επι σφαγή, οπως φάνηκε ηδη. Σ’ αυτή την πρόταση -εκτός από τη Μπακογιάννη και τον Μεϊμαράκη -φέρεται να υπάρχει και το όνομα του Καραμανλή. Πάντως δε εξαιρέθηκε , ουτε διαχώρισε τη θέση του μέχρι στιγμής..

Ένας πολιτικός που δεν δίστασε ποτέ να λειτουργήσει με ευθύτητα και να συγκρουστεί όταν χρειάσθηκε, εμφανίζεται να υπογράφει μομφή εναντίον μιας κυβέρνησης που έφερε τη συμφωνία που στην ουσία διαμόρφωσε ο ίδιος. Φέρεται δηλαδή να εναντιώνεται στη δικαίωσή του.

Στη διαδρομή του έκανε λάθη ο Καραμανλής και τα ξέρει. Αλλά οι πολίτες τα προσπέρασαν. Αυτό το λάθος όμως δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. Τους υπερβαίνει και υπερβαίνει την αίσθηση που έχουν για τον ίδιο.

Αν το αντίτιμο της σιωπηλής συμμετοχής του στην ανούσια κομματική ακρότητα του Μητσοτάκη, είναι η ενότητα της ΝΔ, ο ίδιος ο Καραμανλής είναι σε θέση -ως πρώην πρωθυπουργός που είχε στα χέρια του τις τύχες της χώρας- να αντιλαμβάνεται ότι η ενότητα των κομμάτων είναι μέγεθος απείρως μικρότερο από το εθνικό συμφέρον και την αλήθεια. Ασήμαντο μπροστά στην αξιοπρέπεια και το εθνικό φιλότιμο των πραγματικών πολιτικών ταγών- που δεν εντάσσονται σε «κομματικές πειθαρχίες».

Η απουσία Καραμανλή από απο την ομιλία Μητσοτάκη στη στη Βουλή εχει την αξία της. Αλλά ο ίδιος ο πρώην Πρωθυπουργός -ενώπιον του ελληνικού λαού και ιδίως όσων προσδοκούν σ’ αυτόν -ας αποσύρει την <υπογραφή> από την πρόταση μομφής που ακυρώνει την πατριωτική συνεισφορά του. Να μείνει έξω απο αυτη την παρωδία των ακραίων και να σώσει την τιμή της παράταξής του. Και όταν έλθει η ώρα της κύρωσης της συμφωνίας, ας πράξει αυτό που οφείλει ως ηγέτης. Οι υπόλοιποι ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει ο Θεός και οι χειραγωγοί τους. Ο καθένας είναι υπεύθυνος μόνο για τις δικές του πράξεις.

Ο Καραμανλής θα αδικήσει την Ιστορία και το ταπεραμέντο του, θα εξισωθεί με τον Σαμαρά, αν αφήσει να περάσει και ως δική του πράξη ό,τι επιβάλλουν οι -συγκεκριμένοι- σημερινοί ιθύνοντες στο κόμμα του, με μικρονοϊκή νοοτροπία.

Είναι 62 ετών και κατέκτησε σχεδόν όλα όσα επιδιώκει ένας πολιτικός. Δεν νοείται να διακινδυνεύσει το σεβασμό των πολιτών και την αναγνώριση του πολιτικού σθένους στο πρόσωπό του για να μην διαταραχθεί το πλάνο της τυφλής πορείας προς την εξουσία οποιουδήποτε.

ΠΗΓΗ: του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ anoixtoparathyro.gr