Ζαλισμένος από την «τάπα» του Τσίπρα ο Σκοπιανός Ζάεφ παραληρεί: «Εγώ θέλω Ίλιντεν, Ίλιντεν, Ίλιντεν»

Σε παράκρουση και παραλήρημα ο Σκοπιανός πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ, που νόμιζε ότι μπορούσε να στήσει παγίδα στην Ελλάδα με το όνομα «Μακεδονία του Ίλιντεν» και τελικά έπεσε ο ίδιος στην παγίδα του, αφού δεσμεύτηκε σε ονομασία erga omnes, συνεχίζει να επιμένει στο απαράδεκτο εθνικιστικό όνομα που μνημονεύει την εξέγερση του Ίλιντεν το 1903, που αποσκοπούσε στη βουλγαροποίηση της Μακεδονίας και της Θράκης.

Επιμένει λοιπόν στο «καμμένο» όνομα «Μακεδονία του Ίλιντεν», τονίζοντας ότι η κυβέρνηση της χώρας του συνεχίζει να θεωρεί ότι πρόταση που κατέθεσε είναι η πιο κατάλληλη για την εξεύρεση λύσης στο ονοματολογικό.

Μάλιστα φαίνεται ότι δεν έχει αντιληφθεί ότι η παγίδα που πήγε να στήσει στην Ελλάδα, αυτός ο κουτοπόνηρος, έχει γίνει γνωστή σε όλη τη Δύση προκαλώντας αλγεινή εντύπωση σε δυτικούς ηγέτες.

Κάποιος δεν βρέθηκε να τον συμβουλέψει, τον άμοιρο Ζάεφ, με το ομηρικό ρητό, το «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας»; Δεν το άκουσε ποτέ του; Δηλαδή τι νόμιζε; Ότι μπορούσε να αναμετρηθεί με παράδοση διπλωματίας 3.200 ετών; Ποιος; Ο αγνώστου ταυτότητας Σλάβος;

Μιλώντας σε δημοσιογράφους ο κ. Ζάεφ, απέρριψε την άποψη πως το όνομα αυτό εκπέμπει αλυτρωτισμό, ενώ σημείωσε πως πρόκειται για μία σύνθετη ονομασία με χρονικό προσδιορισμό. Βεβαίως λέει μπούρδες, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που αυτός ο επαρχιακός εργολαβάκος μπουρδολογεί.

Επιπλέον, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων των Σκοπίων, ο πρωθυπουργός της γείτονος τόνισε πως με το «Μακεδονία του Ίλιντεν», η ΠΓΔΜ αποδέχεται το erga omnes και ενισχύει την εθνική της ταυτότητα και διαφυλάττει την αξιοπρέπεια της.

«Πρόκειται για μία λύση που συνιστά κέρδος και για τις δύο πλευρές και που οδηγεί στην επίλυση της 25ετούς διαφοράς για το θέμα του ονόματος», ανέφερε ο κ. Ζάεφ, επαναλαμβάνοντας προφανώς όσα τον συμβούλεψε ο «μπαμπάς» του Τζορτζ Σόρος, μην αντιλαμβανόμενος ότι το αποτυχημένο κράτος του είναι στο όριο να περιθωριοποιηθεί.

Για να γνωρίζετε οι Έλληνες πολίτες την αλήθεια

Το 1903 το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και οι πράκτορες της Ελλάδας στη σκλαβωμένη Μακεδονία κατάφεραν να αποτύχει η εξέγερση του Ίλιντεν.

Η εξέγερση του Ίλιντεν είχε το εξής απλό σχέδιο: Αυτονόμηση Μακεδονίας και Θράκης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και στη συνέχεια ένωσή τους με τη Βουλγαρία.

Εξυπηρετούσε δηλαδή το παλιό σχέδιο του πανσλαβισμού της Μόσχας για «έξοδο» των Ρώσων και των Σλάβων στο Αιγαίο.

Ικανότατοι πράκτορες και διπλωμάτες της Ελλάδας τότε -μεταξύ των οποίων και πολλοί ελευθεροτέκτονες, οι οποίοι ένα χρόνο μετά θα οργάνωναν μέσα από στρατιωτικές στοές και τον Μακεδονικό Αγώνα (1904)- σε συνεργασία με τον τοπικό κλήρο, όχι μόνο κράτησαν τον «πατριαρχικό» πληθυσμό (ελληνόφωνο και σλαβόφωνο) της Μακεδονίας μακριά από τη συμμετοχή στην εξέγερση του Ίλιντεν αλλά και «τσάκισαν» τους κομιτατζήδες χρησιμοποιώντας και «αθέμιτα» μέσα, όπως βοηθώντας τους Τούρκους να τους καταπνίξουν.

Ένα χρόνο μετά, το 1904, οι ίδιες δυνάμεις συγκρότησαν τα σώματα μακεδονομάχων που εισήλθαν στην κατεχόμενη Μακεδονία για να προστατεύσουν τον ελληνικό πληθυσμό (ελληνόφωνο και σλαβόφωνο) από τις ένοπλες συμμορίες κομιτατζήδων, απομεινάρια του Ίλιντεν.

Το 1913 ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε τη Μακεδονία.

Η συνοριακή γραμμή που ορίστηκε τότε και ισχύει μέχρι και σήμερα είναι η ίδια που περιγράφουν οι αρχαίοι γεωγράφοι ως όρια της Μακεδονίας.

Βούλγαροι και Σέρβοι διαμοιράστηκαν την Παιονία, η οποία είχε μετονομαστεί από τους Ρωμαίους σε «Μακεδονία Δεύτερη», για αυτό και σήμερα θεωρούμε τα εδάφη βόρεια της Μακεδονίας ως μέρος της μακεδονικής γεωγραφίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.

Οι Έλληνες οφείλουν να κατανοήσουν πάντως ότι ολόκληρη η Μακεδονία είναι ελεύθερη και ελληνικό έδαφος εκτός της περιοχής του Μοναστηρίου.

Η «πονηρή» πρόταση Ζάεφ να αναγνωριστεί το πολυεθνικό κρατίδιό του ως «Μακεδονία του Ίλιντεν» προσέκρουσε στον αλυτρωτισμό της και κατέρρευσε, ωστόσο, αυτός ο κουτοπόνηρος βαλκάνιος εργολαβάκος έπεσε στην ίδια την παγίδα του, αφού ο Έλληνας πρωθυπουργός και ο Έλληνας ΥΠΕΞ πέτυχαν τη δημόσια παραδοχή του για μια λύση με ονομασία «erga omnes».