Οι συμμετέχοντες στην “Ελιά” εκφράζουν αριβισμό και αγωνία να μείνουν στα πράγματα

Μια ενδιαφέρουσα και κόντρα στο ρεύμα προσέγγιση στο θέμα της “ελληνικής Ελιάς”, ή αλλιώς κίνησης των “58”, η αλλιώς της “Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης” κάνει ο Τάκης Αναστασάκης με άρθρο του στο news4all.gr.

Και επειδή ακριβώς είναι από εκείνα τα δημοσιογραφικά κείμενα που βρίσκονται “εκτός γραμμής”, λέγοντας αλήθειες, το αναδημοσιεύουμε:

Έλλειψη φαντασίας και στόχευσης διακρίνει τους πολιτικούς που με ευκολία υιοθέτησαν τον όρο «Ελιά» προκειμένου να στεγάσουν το νέο τους πολιτικό «όραμα».

Η διάλυση του ΠΑΣΟΚ και του πολιτικού οικοδομήματος του Ανδρέα Παπανδρέου, ως φυσική συνέπεια της καταστροφής της Ελλάδας, έφερε τα κομμάτια του πρώην σοσιαλιστικού κόμματος, στην αναζήτηση νέας πολιτικής στέγης.

Σήμερα η κάθαρση, σε αυτό το χώρο δεν έχει επέλθει. Ούτε πολιτική, ούτε κοινωνική. Και ούτε μπορεί να γίνει σε μία τριετία μιας και δύο γενεές γαλουχήθηκαν σε ένα τρόπο ζωής ξένο με την παραγωγή και την υγιή ανάπτυξη. Η Ελλάδα ακόμη βρίσκεται υπό σοκ.

Οι πολιτικοί που σήμερα πρεσβεύουν πως είναι άξιοι συνεχιστές του οράματος του Ανδρέα Παπανδρέου, που χάθηκε κάπου εκεί το 1985, δεν πείθουν, τουλάχιστον αναποφάσιστους και όσους θα ψηφίσουν για να καταγράψουν οργή και αγανάκτηση.

Πρώτον, γιατί εκφράζουν αριβισμό και αγωνία να μείνουν στα πράγματα. Οι επικοινωνιολόγοι τους πρέπει να τους πείσουν να τιθασεύουν αυτό το συναίσθημα, γιατί είναι έκδηλο και η κοινωνία το αντιλαμβάνεται.

Δεύτερον, η προσφυγή στον ξένο όρο «Ελιά» υποδηλώνει πως δεν υπάρχει φαντασία και κατά συνέπεια προσαρμογή στην Ελληνική πραγματικότητα. Η Ιταλία είχε κάποια χρόνια φθοράς και πολιτικής διαδρομής μέχρι να φτάσει σε αυτό το ζητούμενο και όχι ως espresso πολιτική λύση, που επιχειρείται στην Ελλάδα.

Τρίτον, ο κοινωνικός εκνευρισμός στο άκουσμα της λέξης «κεντροαριστερά», δεν γίνεται αντιληπτός από τους ίδιους, από τη στιγμή που αυτοί βολεύτηκαν (οικονομικά και πολιτικά) στο διάβα των δεκαετιών με αυτό το ιδεολόγημα, ενώ σήμερα η κοινωνία υποφέρει θανάσιμα από την πρακτική εφαρμογή των πολιτικών τους.

Τέταρτο και βασικότερο, η μη κωδικοποίηση κάποιου σχεδίου διάσωσης και κατ’ επέκταση Εθνικού οράματος, δημιουργούν αισθήματα ανασφάλειας για την ικανότητά τους να σώσουν την Ελλάδα, όταν στην πλειονότητά τους, από διάφορες πολιτικές και κοινωνικές θέσεις, είναι συνυπεύθυνοι για την καταστροφή.

Το σχέδιο της επανένωσης της λεγόμενης κεντροαριστεράς θα αργήσει όσο πρόσωπα και συμφέροντα επιταχύνουν διαδικασίες με παλιά τεχνάσματα και χωρίς κοινωνική στόχευση.

Όσο προτάσσουν την επανένωση του πάλαι ποτέ πολιτικού τους χώρου, ως ανάγκη προσωπικής πολιτικής επιβίωσης και όχι ως εθνική ανάγκη διάσωσης των πολιτών. Οφείλουν να το πράξουν για τα παιδιά και τα εγγόνια τους, ως ύστατη ευκαιρία για την πολιτική τους υστεροφημία.