Τα “επιχειρήματα” της ΝΔ για να στοιχειοθετήσει αποτυχία στην διαπραγμάτευση

Ο κ. Τσίπρας για να πάρει το αυτονόητο (βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους) αποδέχεται το αδιανόητο (δέσμευση της χώρας για διατήρηση πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του Α.Ε.Π. και λήψη συνεχών μέτρων για πολλά χρόνια μετά το 2018), σημειώνουν κύκλοι της ΝΔ, κατηγορώντας τον Πρωθυπουργό ότι «το σχέδιό του για να διατηρηθεί στην καρέκλα εγκλωβίζει τη χώρα και όλους τους Έλληνες».

Μία μέρα μετά την απόφαση του Eurogroup για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, πηγές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητούν την παραίτηση του κ. Τσίπρα, «για να υπάρξει πολιτική αλλαγή, ώστε μια αξιόπιστη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να εφαρμόσει το μόνο σοβαρό σχέδιο εξόδου από την κρίση: τη Συμφωνία Αλήθειας».

Όπως επισημαίνουν, αυτό το σχέδιο αλλάζει το μείγμα πολιτικής, με λιγότερους φόρους και δαπάνες και αποτελεσματικότερο κράτος, με επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και των αποκρατικοποιήσεων.

Ειδικότερα, οι ίδιοι κύκλοι επισημαίνουν:

1ον. Ο κ. Τσίπρας είχε δεσμευθεί ότι η β’ αξιολόγηση του 3ου Μνημονίου θα «κλείσει» γρήγορα, μέσα στο Νοέμβριο και οπωσδήποτε μέχρι τη συνεδρίαση του Eurogroup στις 5 Δεκεμβρίου 2016. Μάλιστα για ορισμένα από τα προαπαιτούμενα της β’ αξιολόγησης (π.χ. εργασιακά) η Κυβέρνηση διακήρυττε ότι θα αναζητούσε «πολιτική λύση».

Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Χάθηκε ένα σημαντικό χρονικό «ορόσημο».

Στο χθεσινό Eurogroup καταγράφηκε η πρόοδος που έχει γίνει στο πλαίσιο της β’ αξιολόγησης, αλλά τονίστηκε ότι έχουμε ακόμη απόσταση πριν να επέλθει συμφωνία. Τα ανοιχτά θέματα, ιδίως δε τα εργασιακά, παραπέμφθηκαν ξανά σε τεχνικό επίπεδο. Δεν αναμένεται να γίνει κάποιο έκτακτο Eurogroup μέσα στο Δεκέμβριο, με το επόμενο χρονικό «ορόσημο» να τίθεται εκ των πραγμάτων στην επόμενη συνάντηση του Eurogroup στο τέλος Ιανουαρίου 2017.

Συνεπώς, ένα σημαντικό χρονικό «ορόσημο» χάθηκε, η αβεβαιότητα διατηρείται, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης καθυστερεί και η ανάκαμψη της οικονομίας αναβάλλεται. Ταυτόχρονα, η εμπειρία των συνεχών καθυστερήσεων της Κυβέρνησης δείχνει ότι κάθε αναβολή ανεβάζει το λογαριασμό και οδηγεί σε πρόσθετα μέτρα που επιβαρύνουν όλους τους Έλληνες.

2ον. Ο κ. Τσίπρας υποστήριζε ότι δεν πρόκειται να ληφθούν νέα μέτρα, ενώ ο Υπουργός Οικονομικών κ. Τσακαλώτος έκανε, δημόσια, «προτάσεις» για μείωση των στόχων των πρωτογενών πλεονασμάτων στο 2,5% του Α.Ε.Π.

Τόσο στην ανακοίνωση (statement) του Eurogroup όσο και στις δηλώσεις των επικεφαλής των τριών θεσμών (Eurogroup, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και E.S.M.) τονίζεται ότι η Κυβέρνηση πρέπει να πάρει πρόσθετα μέτρα για να επιτευχθεί ο δημοσιονομικός στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του Α.Ε.Π. το 2018. Και όχι μόνο αυτό.

Ο στόχος 3,5% του Α.Ε.Π. θα παραμείνει αμετάβλητος για ακόμη 3-10 χρόνια μετά το 2018! Που για να επιτευχθεί θα πρέπει να ληφθούν πρόσθετα «διαρθρωτικά» μέτρα και να μονιμοποιηθεί ο δημοσιονομικός «κόφτης», δηλαδή να περικοπούν οι συντάξεις και να μειωθεί το αφορολόγητο όριο.

Πραγματικό Βατερλό! Ο κ. Τσίπρας δέχεται το αδιανόητο. Να δεσμεύσει τη χώρα για πολλά χρόνια μετά το 2018, δηλαδή πέραν της θητείας της Κυβέρνησής του, σε έναν στόχο που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, που στραγγαλίζει την οικονομία και δεν την αφήνει να αναπτυχθεί, που διώχνει δουλειές και επενδύσεις από τη χώρα. Και όλα αυτά γιατί; Μόνο και μόνο για να «κλείσει» όπως-όπως μια συμφωνία που ελπίζει ότι θα τον διατηρήσει στην εξουσία λίγο ακόμη. Όλα για την καρέκλα, τίποτα για τους Έλληνες!

3ον. Ο κ. Τσίπρας όχι μόνο έλεγε ότι θα κλείσει η β’ αξιολόγηση «στην ώρα της», αλλά δεσμευόταν κιόλας ότι θα κλείσει μαζί με τα μέτρα για το χρέος και την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» (QE) της Ε.Κ.Τ. («Δεν υπάρχει θα δούμε. Ταυτόχρονα» – Ομιλία του στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, 13.10.2016).

Τίποτα από αυτά, δεν έγινε.

Για την «ποσοτική χαλάρωση» ούτε λέξη, για τα μακροπρόθεσμα μέτρα για το χρέος ούτε σκέψη. Ούτε καν για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης τους χρέους, για τα οποία η κυβερνητική προπαγάνδα καλλιεργούσε προσδοκίες ότι τουλάχιστον θα περιγράφονταν προκειμένου να εξασφαλιστεί η συμμετοχή του Δ.Ν.Τ. στο ελληνικό πρόγραμμα. Αντ’ αυτών, συμφωνήθηκε μόνο ένα πλέγμα βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος (βλέπε παρακάτω), ενώ η συμμετοχή του Δ.Ν.Τ. συναρτάται πλέον από το προηγούμενο κλείσιμο της β’ αξιολόγησης και τη λήψη μέτρων από την ελληνική πλευρά.

Πλήρης αποτυχία! Μέτρα ναι, ουσιαστική ελάφρυνση για το χρέος όχι, ούτε χρηματοδότηση, η οποία εξαρτάται από τη συμμετοχή του Δ.Ν.Τ.!

4ον. Ο κ. Τσίπρας πανηγυρίζει ότι η χθεσινή «απόφαση του Eurogroup για την άμεση εφαρμογή των βραχυπρόθεσμων μέτρων για τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους, αποτελεί σημαντική επιτυχία».

Καταρχήν, δεν είναι άμεση. Όπως ανέφερε ο επικεφαλής του E.S.M. κ. Κ. Ρέγκλινγκ, τα βραχυπρόθεσμα μέτρα θα «ξεδιπλωθούν» στο επόμενο χρονικό διάστημα των 18 μηνών.

Κυρίως όμως, τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος είναι αυτονόητα. Είχαν συμφωνηθεί στο Eurogroup από τις 24 Μάϊου 2016. Τέτοια μέτρα συζητούνταν και επεξεργάζονταν από κοινού με τους δανειστές ήδη από το 2013 – 2014 χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού. Και θα εφαρμόζονταν το 2015, μετά τη λήξη του δεύτερου Μνημονίου, ως συμπληρωματικά μέτρα στην προληπτική πιστωτική γραμμή, ώστε όλα μαζί να αποτελέσουν το δίχτυ ασφαλείας για να βγει ομαλά στις αγορές η Ελλάδα και να χρηματοδοτήσει μόνη της τις δανειακές της ανάγκες. Φυσικά δεν προχώρησαν λόγω του κ. Τσίπρα. Ο οποίος σήμερα έρχεται να «ξαναπακετάρει» αυτονόητες παρεμβάσεις για να τις «πουλήσει» στον ελληνικό λαό ως δήθεν δικές του επιτυχίες.

Τα βραχυπρόθεσμα μέτρα που συμφωνήθηκαν χθες έχουν ως εξής:

Η επιμήκυνση των λήξεων των δανείων του EFSF/ESM έως τα 32,5 χρόνια (από 28 σήμερα). Αυτή η ανάγκη δεν θα υπήρχε αν δεν είχαμε χρειαστεί το τρίτο Μνημόνιο του κ. Τσίπρα.

Η άρση του «πέναλτι» που αντιστοιχεί σε 200 μονάδες βάσης (2%) στα δάνεια που χορηγήθηκαν από τους δανειστές στην Ελλάδα για την επαναγορά χρέους το Δεκέμβριο 2012. Το «πέναλτυ» αυτό θα είχε καταργηθεί αυτόματα αν το δεύτερο Μνημόνιο είχε λήξει ομαλά το 2015, πράγμα που δεν επέτρεψε να συμβεί ο κ. Τσίπρας.

Η μετατροπή των υφιστάμενων πολύ χαμηλών κυμαινόμενων επιτοκίων σε σταθερά. Αυτό θα επιτευχθεί μέσω της κατάλληλης προσαρμογής της χρηματοδοτικής στρατηγικής του E.S.M./EFSF ανάλογα με την κατάσταση των αγορών για τη μείωση του ρίσκου των επιτοκίων, χωρίς την επιβολή επιπρόσθετου κόστους στις χώρες που συμμετείχαν σε προγράμματα, μέσω: α) της ανταλλαγής τίτλων του E.S.M./EFSF που στηρίζουν τα δάνεια για την τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση στην Ελλάδα β) το swap επιτοκίων του E.S.M. για τον περιορισμό του ρίσκου από υψηλότερα επιτόκια στις αγορές, και γ) την εισαγωγή κατάλληλης χρηματοδότησης για μελλοντικές εκταμιεύσεις στην Ελλάδα υπό το τρέχον πρόγραμμα.

Τα μέτρα αυτά αναμένεται να βελτιώσουν τη μακροχρόνια βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους. Εκτιμάται ότι με την εφαρμογή των μέτρων αυτών το ελληνικό δημόσιο χρέος το 2060 θα είναι κατά περίπου 20 ποσοστιαίες μονάδες του Α.Ε.Π. χαμηλότερο, ενώ οι ετήσιες χρηματοδοτικές ανάγκες θα είναι 5% του Α.Ε.Π. χαμηλότερες πάλι το 2060.

Οι παρεμβάσεις αυτές είναι καλοδεχούμενες, αλλά όπως προαναφέρθηκε, αυτονόητες.

Και φυσικά δεν πρόκειται για απομείωση χρέους. Ούτε ένα ευρώ δεν κόβεται, πόσο μάλλον 45 δις ευρώ που διαφημίζει η κυβερνητική προπαγάνδα. Αντίθετα, βραχυπρόθεσμα θα καταβάλλουμε περισσότερα χρήματα για την εξυπηρέτηση των τόκων. Πρόκειται λοιπόν για μια λογιστική βελτίωση του λόγου χρέους προς το Α.Ε.Π., η οποία μάλιστα επέρχεται μακροπρόθεσμα μετά το 2030 και, κυρίως, μετά το 2040 …

Όλοι οι Έλληνες μπορεί να συγκρίνουν αυτά που έλεγε ο κ. Τσίπρας προεκλογικά για διαγραφή αρχικά και «κούρεμα» στη συνέχεια του χρέους και αυτά που κάνει τώρα.

Αλλά και κάτι ακόμη. Να αντιληφθούν πλήρως το μέγεθος της μεγαλύτερης αναδιάρθρωσης χρέους στην ιστορία που έγινε το 2012. Όταν με τη διπλή αναδιάρθρωση (PSI τον Μάρτιο, επαναγορά ομολόγων το Δεκέμβριο) «κουρεύτηκαν» 132 δις ευρώ χρέους και μειώθηκαν οι δαπάνες για τόκους 10 δις ευρώ το χρόνο. Κάθε χρόνο!