Το αυτογκόλ του Μητσοτάκη για τη Συνταγματική Αναθεώρηση

Απ’ όσο έχω καταλάβει όλα τα κόμματα ομονοούν ότι η συνταγματική αναθεώρηση είναι επιβεβλημένη. Το δε Σύνταγμα μας, προβλέπει όλες τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες(πλειοψηφίες, προθεσμίες κ.α) που πρέπει πιστά και ευλαβικά να τηρηθούν. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί αντέδρασαν όλα τα κόμματα για την σύσταση μιας οργανωτικής επιτροπής κοινωνικού διαλόγου με σκοπό να καταγράψει τις θέσεις της κοινωνίας των πολιτών και να τις παραδώσει στη Βουλή.

Είναι ξεκάθαρο ότι αν γίνει σωστά είναι απολύτως χρήσιμη η συμβολή της. Επομένως το κύρος της και η αξιοπιστία της θα κριθεί από το έργο της. Γνωρίζουν, λοιπόν, τα κόμματα ότι η λειτουργία μιας τέτοιας επιτροπής δεν υποκαθιστά τη θεσμική και δεσμευτική λειτουργία της αναθεωρητικής βουλής. Αλλά μάλλον, τα κομματικά επιτελεία του «πρωινού καφέ» το είδαν σαν μια ευκαιρία αντιπολίτευσης.

Η συνταγματική αναθεώρηση είναι αποκλειστικά έργο της βουλής, λένε. Μα και οι νόμοι αποκλειστικά έργο της νομοθετικής λειτουργίας της βουλής είναι, αλλά η ηλεκτρονική διαβούλευση των νομοσχεδίων πριν την κατάθεση τους στη βουλή, αποτέλεσε ουσιαστική και κρίσιμη προοδευτική εξέλιξη στη λειτουργία της δημοκρατίας στη χώρα μας. Η΄ μήπως και αυτή συνιστά εκτροπή;

Θέλει να αποπροσανατολίσει τον πολίτη από τα καθημερινά του προβλήματα, υποστηρίζουν. Πραγματικά πιστεύει κανείς ότι αυτός που θα πάει να καταθέσει την άποψη του για τη συνταγματική αναθεώρηση, θα ξεχάσει ότι του έκοψαν τη σύνταξη, ότι είναι άνεργος, ότι οφείλει άδικους φόρους;

Ακούω ότι υπάρχουν ενστάσεις για τα πρόσωπα. Ο ένας είχε πατέρα χουντικό, ο άλλος ήταν υπερ της χούντας, ο τρίτος είναι ηθοποιός και επίσης ότι δεν υπάρχει κάποιος συνταγματολόγος! Αν όλα αυτά ισχύουν, αλήθεια, η πολιτική προϊστορία του πατέρα μας, καθορίζει και τη δική μας θέση; Τότε γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει και επιδιώκει συστηματικά να τον κρίνουν για την δική του πολιτική ιστορία και όχι για τα πεπραγμένα του πατέρα του; Το αν υπερασπίστηκε επιστημονικά κάποιος τη χούντα τι κινδύνους εγκυμονεί;

Ότι θα παρεισφρήσει διάταξη στο Σύνταγμα περί δικτατορίας; Αν πάλι δεν υπάρχει συνταγματολόγος τι κενό δημιουργεί στη διοργάνωση συζητήσεων για την αναθεώρηση; Και ο ηθοποιός πάλι γιατί τους τρομάζει; Μήπως γιατί δεν γνωρίζουν ποιος είναι ο ρόλος του; Όλα αυτά μου θυμίζουν την παλαιά ανεκδιήγητη αλληλουχία σκέψεων : ο αστυφύλαξ είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυφύλαξ είναι μπουζούκι!

Όταν η αντιπολίτευση γίνεται αυτοσκοπός, το μόνο που πετυχαίνει είναι να αποκαλύπτει κενό παραγωγής πολιτικής και να δημιουργεί ερωτηματικά ως προς την αποτελεσματικότητα των προθέσεων. Υπάρχει τόσο άφθονος χώρος για σφυροκόπημα της Κυβερνητικών επιλογών, υπάρχουν τόσα ανοικτά μέτωπα και τόση αδεξιότητα αυτής της Κυβέρνησης που η στείρα αντιπολίτευση φαντάζει σαν αυτογκόλ. Την ίδια στιγμή, που σε όλα τα θέματα ο απλός πολίτης ασφυκτικά νοιώθει ότι συστηματικά αγνοείται και ότι όλα λειτουργούν ερήμην του, θα ανέμενε κανείς ότι το σύνολο του δημοκρατικού τόξου της αντιπολίτευσης θα αποδέχονταν να τον ακούσει σε ένα κυρίαρχο εθνικό θέμα, το Σύνταγμά του.

Γιώργος Π. Κουντούρης, Δικηγόρος στο mononews.gr