Εθνική ανάγκη η πατριωτική σοσιαλιστική αριστερά – Για να σταθεί όρθια η Ελλάδα

Τα τελευταία 20 χρόνια είμαστε παρατηρητές μιας βίαιης και αντιλαϊκής πολιτικής που εκπορεύεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σταδιακά είναι εμφανές ότι η Ευρώπη απώλεσε τα βασικά της χαρακτηριστικά όπως ο ανθρωπισμός, η ένωση των λαών, η πνευματική άνθηση και η Δημοκρατία βυθίζοντας τα κράτη σε ένα δεύτερο μεσαίωνα.

Κατά αυτό τον τρόπο υποβάθμισε τις αξίες αυτές ανάγοντας την κερδοφορία και την υπερκατανάλωση σε πρωταρχικό στόχο.

Παράλληλα προωθήθηκε και η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας σε μια γραφειοκρατική, αντιδραστική δομή με πρόφαση μια ψευδεπίγραφη ενοποίηση που επί της ουσίας εξυπηρετεί τις ανάγκες συγκεκριμένων κρατών και συμφερόντων και επιβάλει νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιφέρουν ανισοκατανομή του παραγόμενου πλούτου καθώς και τη μεγιστοποίηση των κερδών του κεφαλαίου, ιδίως του χρηματοπιστωτικού, σε βάρος των ανθρώπινων κοινωνιών.

Στη χώρα μας τα αποτελέσματα αυτής της αξιακής και οικονομικής κρίσης της Ε.Ε και κατ’ επέκταση του καπιταλιστικού συστήματος τα βιώνουμε καθημερινά με τον πιο σκληρό και βάρβαρο τρόπο κυρίως τα τελευταία 8 χρόνια με αποκορύφωμα την επιβολή των μνημονίων.

Τα μνημόνια αυτά οδήγησαν την Ελλάδα σε μια δυσμενή θέση προβάλλοντας ως πρόταγμα μια ψευδεπίγραφη ανάπτυξη.

Η χώρα μας βρισκόταν καθηλωμένη στη θέση του παρατηρητή ούσα πλήρως εξαρτημένη από την κρίση των αγορών, χειραγωγούμενη και ανελεύθερη.

Η οικονομική εξάρτηση και η επιβολή συγκεκριμένων πολιτικών από τα μνημόνια έχει οδηγήσει σε μια υπερσυσσώρευση δανείων και οφειλών τα οποία δεν δύναται να αποπληρωθούν και εν τέλει μας καθιστούν «αποικία χρέους».

Αυτό συντελείται στα πλαίσια της προσπάθειας ελέγχου της Ε.Ε μέσω της συγκρότησης ενός φιλογερμανικού πυρήνα εντός της όσο και της επικυριαρχίας του ισχυρού Βορρά έναντι του ασθενέστερα οικονομικά Νότου.

Οι μνημονιακές συμφωνίες, αν και θα πρέπει να αναφερθεί πως η συμφωνία του ‘15 προέκυψε από ένα ξεκάθαρο εκβιασμό μετά από το περήφανο ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, πέρα από το οικονομικό σκέλος που έχουν, συνδυάζονται και με ένα άλλο εξίσου σημαντικό, το πολιτικό.

Πιο συγκεκριμένα, αυτή η διμέτωπη επίθεση που επιχειρείται από τη μία έχει ως συνεπακόλουθο την οικονομική εξάρτηση και την αδυναμία χάραξης εθνικής πολιτικής.

Από την άλλη καθίσταται φανερός ο σκοπός να επιβληθεί ένα μοντέλο κατάργησης οποιασδήποτε έννοιας και ουσίας κοινωνικού κράτους.

Ενδεικτικό της εν λόγω κατεύθυνσης είναι τα μέτρα που προσπαθούν να επιβάλλουν και αφορούν τον τομέα της υγείας, της ασφάλισης, της παιδείας καθώς και ευρύτερα το κοινωνικό κράτος.

Χαρακτηριστικά, άξιο αναφοράς ως προς την υγεία, είναι η δραματική μείωση κονδυλίων που έχει οδηγήσει στην ελάττωση ιατροφαρμακευτικού υλικού και εξοπλισμού.

Παράλληλα, καίριο πλήγμα αποτελεί η ποσοτική ανεπάρκεια του υπάρχοντος προσωπικού, η οποία δημιουργήθηκε από τον κανόνα 1-5 (μία πρόσληψη για κάθε πέντε απολύσεις στον δημόσιο τομέα) ο οποίος επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τους δανειστές, όπως και οι συγχωνεύσεις νοσοκομειακών μονάδων.

Όλα τα παραπάνω δυναμιτίζουν τον ήδη προβληματικό τομέα της υγείας με απώτερο σκοπό την πλήρη υποβάθμιση της δημόσιας προς όφελος της ιδιωτικής.

Το ίδιο μοντέλο έχει επιβληθεί και στο κομμάτι της ασφάλισης έχοντας ως στόχο την περαιτέρω μείωση συντάξεων, την οικονομική ασφυξία των δημόσιων ταμείων και την ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης.

Σε ό,τι αφορά τον τομέα της παιδείας, παρατηρείται μια παρόμοια τακτική στην πολιτική κατεύθυνση των μέτρων από τους δανειστές.

Μείωση κονδυλίων και υπαγωγή όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης στους κανόνες της αγοράς, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την εφαρμογή πολιτικών για την παιδεία από την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ οι οποίες αποτελούν την πιο απτή έκφραση της νεοφιλελεύθερης φιλοσοφίας.

Η κατάσταση αυτή έχει εκτοξεύσει τα ποσοστά της ανεργίας με τα περιθώρια ουσιαστικής ανάπτυξης να στενεύουν δραματικά.

Αυτό έχει ως φυσικό επακόλουθο την συνεχή μετανάστευση νέων ανθρώπων που αποτελούν το καταρτισμένο και μορφωμένο εργατικό δυναμικό και συνάμα το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο της πατρίδας μας.

Χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της κατάστασης, που καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος, είναι πως πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι από το 2008 έως το 2016 τα κράτη στα οποία έχουν μεταναστεύσει και έχουν προσφέρει μέσω της εργασίας τους οι νέοι Έλληνες έχουν κερδίσει 50 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ τους, ενώ το ελληνικό κράτος έχει επενδύσει σε αυτούς τους ανθρώπους 8 δισ. ευρώ. Είναι λοιπόν υψίστης σημασίας η αντιμετώπιση αυτής της «αιμορραγίας» που βιώνει η Ελληνική κοινωνία.

Η έντονη καπιταλιστική κρίση πέραν των προαναφερθέντων δημιούργησε και ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα. Αυτό του προσφυγικού.

Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες ενός δράματος που βιώνουν οι λαοί της Μέσης Ανατολής.

Οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές και επιδιώξεις από τη μεριά των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης με τις συνεχείς επεμβάσεις τους στα κράτη αυτά, εκτός του ότι τα έχουν αποσταθεροποιήσει πλήρως, έχουν προκαλέσει και ένα τεράστιο μεταναστευτικό-προσφυγικό κύμα.

Η Ελλάδα λόγω γεωγραφικής θέσης αποτελεί χώρα υποδοχής και ενδιάμεσο σταθμό όλων αυτών των αθώων θυμάτων για το δρόμο προς τον τελικό προορισμό τους.

Ο μεγάλος όγκος αυτών των ροών σε συνδυασμό με το προβληματικό και ελλιπές νομικό πλαίσιο (Δουβλίνο ΙΙ) που διέπει την Ε.Ε έχει δημιουργήσει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα διαχείρισής τους.

Παράλληλα η αδιαλλαξία, οι επικίνδυνες πολιτικές καθώς και τα αντανακλαστικά που επιδεικνύουν ορισμένες χώρες οδήγησαν σε ένα εκτεταμένο κλείσιμο συνόρων μη επιτρέποντας τη διέλευση των προσφύγων από τα εδάφη τους καθιστώντας την Ελλάδα αποθήκη ψυχών.

Έτσι, η χώρα μας καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση για την οποία δεν φέρει ευθύνη η ίδια αλλά οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές της Ε.Ε και των Η.Π.Α.

Επίσης, εξίσου σημαντικός παράγοντας για την όξυνση και διαιώνιση αυτών των κοινωνικών ζητημάτων είναι και η δράση ενός κρατικοδίαιτου συστήματος διαπλοκής, το οποίο παλεύει πλέον να παραμείνει υπεράνω νόμων και κανονισμών.

Εκμεταλλευόμενη τις σχέσεις που είχε αναπτύξει με το πολιτικό σύστημα, αυτή η ολιγαρχία τύγχανε προνομιακής μεταχείρισης σε αρκετούς τομείς που χρειαζόταν σύμπραξη ιδιωτικού- δημόσιου τομέα, είχε άμεση εμπλοκή με το δικαστικό σύστημα ή με άλλους φορείς και θεσμούς, ενώ παράλληλα εξασφάλιζε και την μεγιστοποίηση των προσωπικών κερδών μέσω της ανεξέλεγκτης πρόσβασης της στο τραπεζικό σύστημα.

Έχοντας στα χέρια της λοιπόν τα μέσα παραγωγής αλλά και την πλειοψηφία των ΜΜΕ έχει εγκαθιδρύσει ένα κράτος εν κράτει.

Παράλληλα η πολιτική ηγεσία των τελευταίων 20 ετών προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της, εγκαθίδρυσε και διατήρησε την ύπαρξη του πελατειακού συστήματος γεγονός που επιφέρει μια γενικότερη δυσλειτουργία του κατά τα άλλα πολύ βασικού δημόσιου τομέα μέσω της διόγκωσης των γραφειοκρατικών δομών, μη επιτρέποντας έτσι στην κοινωνία να αναπτυχθεί ορθά και γρήγορα.

Η αντιμετώπιση αυτών των πολύ σοβαρών και σημαντικών ζητημάτων καθιστά αναγκαίες τις ευρύτερες τομές και πολιτικές δράσεις.

Πιο συγκεκριμένα απαιτείται η επαναπροσέγγιση του πατριωτικού, σοσιαλιστικού ιδεώδους το οποίο πρέπει να τεθεί σε ένα πλαίσιο αδιαπραγμάτευτο προς όφελος της κοινωνίας, της χώρας, της υψηλού επιπέδου δημόσιας και δωρεάν παιδείας, της δημόσιας υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλισης, του κράτους δικαίου και των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Η χάραξη τέτοιας πολιτικής είναι σαφές πως οδηγεί στην παγίωση μιας ευρύτερης αντικαπιταλιστικής-αντινεοφιλελεύθερης πολιτικής που θα αμβλύνει τις ταξικές διαφορές με πλήρη ριζοσπαστικοποίηση, αναδιανέμοντας τον πλούτο που παράγεται.

Πολύ σημαντικό ρόλο στην εφαρμογή των παραπάνω θα πρέπει να παίζει ένα ισχυρό και δίκαιο κράτος το οποίο θα παρεμβαίνει και θα είναι αρωγός για την έξοδο από την ύφεση που ο νεοφιλελευθερισμός έχει επιφέρει. Παράλληλα όμως δεν θα πρέπει να μεγεθύνεται και το μεγάλο πρόβλημα της γραφειοκρατίας που υπάρχει στον κρατικό μηχανισμό και καθιστά τον δημόσιο τομέα απρόσιτο στον πολίτη.

Όπως γίνεται αντιληπτό η σιγή και η απάθεια δεν είναι χαρακτηρισμοί που ταιριάζουν σε νέους και νέες, σε ανθρώπους που τοποθετούν τον εαυτό τους στον προοδευτικό χώρο της σοσιαλιστικής, πατριωτικής αριστεράς.

Ο Καζαντζάκης είχε πει πως ο λαός δεν σώζεται, σώζει.

Η ιστορία δεν μπορεί να περιμένει.

Η περιχαράκωση της χώρας δεν αποτελεί μία εφικτή και συμφέρουσα λύση στην παρούσα φάση.

Αντιθέτως, η συμμετοχή και ο αγώνας για αλλαγή των Ευρωπαϊκών θεσμών και αξιών, με απόλυτα κριτική στάση ωστόσο, φαντάζει ως μια πιο άμεση και ουσιαστική επιλογή.

Η δημιουργία τακτικών συμμαχιών σε επίπεδο ευρωπαϊκών κρατών, προς επιβίωση της έννοιας της Εθνικής κυριαρχίας και του κοινωνικού κράτους, αποτελεί έναν από τους βασικούς στόχους εντός της υφιστάμενης συγκυρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συνεπώς, είναι αναγκαίο να τεθεί επί τάπητος ο δομικός αναστοχασμός των πολιτικών προταγμάτων που συγκροτούν τις κοινωνικές δράσεις και πολιτικές, με σκοπό την άμβλυνση των ταξικών διαφορών ώστε ο άνθρωπος να τεθεί εκ νέου στο επίκεντρο, πατάσσοντας παράλληλα τα φαινόμενα διαφθοράς και ρουσφετιών, που έχουν γιγαντωθεί και παίξει σημαντικό ρόλο για την κατάσταση την οποία βιώνουμε στη χώρα, καθώς και την εν γένει δυσλειτουργία του κράτους και τελικώς την εξάρτηση των πολιτών από τους πολιτικάντηδες.

Ιδιαίτερης προσοχής χρήζει ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης μας ως πολιτικά όντα που δραστηριοποιούνται στο χώρο της αριστεράς, με το δρόμο και τις απανταχού κινηματικές διαδικασίες.

Πρέπει να καθίσταται αυτονόητη η συμμετοχή όλων μας, δίνοντας βροντερό παρών, σε συλλαλητήρια οργανωμένα, μαζικά, μεγιστοποιώντας το ριζοσπαστικό χαρακτήρα τόσο της δράσης όσο και των αιτημάτων. Η νεολαία πρέπει να σταθεί αρωγός στην επίτευξη της ανατροπής και της αλλαγής. Αρκετά απείχε. Η σιωπή και η απάθεια συνιστά συνενοχή.

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως οι νίκες επιτυγχάνονται μόνο μέσω δραστηριοποίησης της νεολαίας. Τέτοιες νικηφόρες στιγμές αποτελούν τα κινήματα του 1-1-4, ο Μάης του ’68, η κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’73, τα κινήματα φοιτητών κατά των νομοσχεδίων του Αρσένη, της Γιαννάκου και της Διαμαντοπούλου. Άλλωστε, ένα γραμμάριο δράσης ισοδυναμεί με ένα τόνο θεωρίας.

Δίκτυο Νεολαίας Κίνησης ΠΡΑΤΤΩ