Τι σκαρώνουν Τσίπρας και Κοτζιάς 8-9 Σεπτεμβρίου – Η Ελλάδα γεωπολιτικός παίκτης

Η Διάσκεψη του Νότου στις 9 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα, γίνεται με στόχο την ενίσχυση του μετώπου των «νοτίων».

Η διάσκεψη συγκαλείται με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχει απευθύνει προσκλήσεις στους ηγέτες των χωρών της Μεσογείου.

Οι προσκλήσεις έχουν γίνει δεκτές από τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, τον Ιταλό πρωθυπουργό Ματέο Ρέντσι, τον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη, τον εκτελούντα χρέη πρωθυπουργού της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι, τον πρωθυπουργό της Πορτογαλίας Αντόνιο Κόστα και τον πρωθυπουργό της Μάλτας Τζόζεφ Μουσκάτ.

Στόχος της πρωτοβουλίας του πρωθυπουργού είναι το «Μέτωπο του Νότου» να συγκροτήσει μια συμμαχία με κοινές θέσεις απέναντι στα προβλήματα της ΕΕ, και ειδικά μετά την απόφαση των Βρετανών για το Brexit, με προοδευτικό πρόσημο.

Η διάσκεψη της Αθήνας θα πραγματοποιηθεί πριν από την Σύνοδο Κορυφής της Μπρατισλάβας (16 Σεπτεμβρίου), όπου εκεί υπάρχει η φιλοδοξία να γίνει η επίσημη πρώτη των κοινών θέσεων του «Μετώπου του Νότου», μια απάντηση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΕΕ από τις ώς τώρα εφαρμοζόμενες πολιτικές.

Η ελληνική πρωτοβουλία έχει προκαλέσει παγκόσμιο γεωπολιτικό ενδιαφέρον με διακεκριμένους αναλυτές και δεξαμενές σκέψεις να “διυλίζουν” κάθε λεπτομέρεια σχετικά με τους ελληνικούς σχεδιασμούς και επιδιώξεις, που μετά από πολλά χρόνια “αφασίας” επαναφέρουν την Ελλάδα στο επίκεντρο των πιο σημαντικών γεωπολιτικών και ιστορικών εξελίξεων.

Το αμερικανικό ινστιτούτο γεωπολιτικής Stratfor, γνωστό για τις σχέσεις του με τη CIA, εδώ και 20 ημέρες “κυκλοφόρησε” μια ανάλυση με αφορμή τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της ελληνικής κυβέρνησς και “πιέζει” τη Γαλλία στο να αποφασίσει να επιλέξει πλευρά, σε μια Ευρώπη που φαίνεται να διασπάται μεταξύ γερμανικού βορρά και ελληνορωμαϊκού νότου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το Stratfor “βλέπει” μια Μεσογειακή Ένωση στα σύνορα του αρχαίου ελληνορωμαϊκού κόσμου, ωστόσο είναι η πρώτη φορά που βγάζει τη Γαλλία στη σέντρα ως “αναποφάσιστη” που κινδυνεύει στο μέλλον να “παγιδευτεί” μεταξύ της όλο και αυξανόμενης σύγκρουσης βορρά – νότου.

Είναι όμως η πρώτη φορά που οι πρωτοβουλίες της “μεσογειακής ένωσης” δεν ανήκουν στη Γαλλία ή στην Ιταλία, αλλά στην Ελλάδα.

Τι γράφει το Stratfor

“Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναζητούν περιφερειακές λύσεις σε ηπειρωτικά προβλήματα” γράφει σε έκθεσή του το ινστιτούτο Stratfor, μια προσέγγιση που όπως επισημαίνει θα κάνει ακόμα πιο δύσκολο για την ευρωπαϊκή “οικογένεια” να φτάσει σε ομοφωνία, σε κάποια συναίνεση.

Το Stratfor βλέπει ότι ο ευρωπαϊκός νότος, που μοιράζεται κοινές απόψεις γύρω από την ευρωπαϊκή ενοποίηση και τα εθνικά συμφέροντα κάθε χώρας, βρίσκεται σε αντίθεση με τον γερμανικό βορρά και εκτιμά ότι η Γαλλία θα “παγιδευτεί” μεταξύ της σύγκρουσης βορρά και νότου.

Το Stratfor αναφέρεται στη Διάσκεψη των Χωρών του Νότου στην Αθήνα στις 9 Σεπτεμβρίου 2016.

“Η ελληνική πρωτοβουλία είναι μόνο ένα δείγμα μιας τάσης που αναδύεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η απόφαση για Brexit έθεσε ερωτήματα σχετικά με το μέλλον της Ένωσης, και τα (κράτη) μέλη στρέφονται στους γείτονές τους, όχι στις Βρυξέλλες, για απαντήσεις. Οι χώρες της κεντρικής Ευρώπης -οι Χώρες του Βίσεγκραντ, Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία και Τσεχία- έκαναν τη δική τους συνάντηση τον Ιούλιο για να εκτιμήσουν την επίπτωση από το βρετανικό δημοψήφισμα και τις κοινές τους προτάσεις για τη μεταρρύθμιση της Ευρώπης. Οι προτάσεις τους, που θα παρουσιαστούν στη συνάντηση κορυφής στη Μπρατισλάβα, πιθανώς θα επικεντρώσουν στο αίτημα να επαναπατριστούν ορισμένες εξουσίες από τις Βρυξέλλες στις εθνικές κυβερνήσεις. Έτσι, η ελληνική συνάντηση θα είναι η δεύτερη απόπειρα μιας ευρωπαϊκής περιοχής να στερεοποιήσει μια κοινή στάση πριν τη συνάντηση όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Σεπτέμβριο – ένα ανησυχητικό σημάδι για την ικανότητα της Ευρώπης να φτάσει σε συναίνεση στα ζητήματα που απειλούν την ύπαρξή της”, αναφέρει το Stratfor.

Μιλώντας γενικά, η Ελλάδα και οι νότιοι εταίροι της μοιράζονται παρόμοιες απόψεις για το ποια πορεία πρέπει να ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, συνεχίζει το Stratfor.

Όλοι [οι νότιοι] είναι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, υπό τους όρους ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα χρηματοδοτήσει τη γεωργία και με επιδοτήσεις την ανάπτυξη, θα μοιράζεται τραπεζικά και δημοσιονομικά ρίσκα και ο νότος υποστηρίζει την επεκτατική νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Τράπεζας αλλά για να αυξήσει την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα.

Οι περισσότερες νότιες χώρες βρίσκονται στο επίκεντρο της οικονομικής κρίσης και έχουν πάρει αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας.

Οι νότιες ευρωπαϊκές χώρες ενδιαφέρονται και για τα όσα συμβαίνουν στη Μεσόγειο. Η αστάθεια στη βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή απασχολεί αυτές τις χώρες, πολλές από τις οποίες έχουν επηρεαστεί βαθιά από την προσφυγική κρίση.

Ελλάδα, Ιταλία και Μάλτα, για παράδειγμα, είναι τα κυρίως σημεία εισόδου προσφύγων και οικονομικών μεταναστών που αναζητούν μια καλύτερη ζωή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι χώρες του νότου ζητούν να διανεμηθούν οι πρόσφυγες σε όλες τις χώρες τις Ένωσης.

Για τις μεσογειακές χώρες, το Brexit δημιούργησε μια ευκαιρία να προωθήσουν τις δικές τους ατζέντες.

Το πρόβλημα για τη Νότια Ευρώπη, είναι ότι το να μοιράζονται οι χώρες παρόμοιες θέσεις στα ζητήματα της Ένωσης δεν είναι αρκετό για να αλλάξουν την υπάρχουσα κατάσταση, γράφει το Stratfor.

Πολλές από αυτές τις χώρες αντιμετωπίζουν προβλήματα στο εσωτερικό τους που αποδυναμώνουν τις θέσεις τους στην Ένωση.

Η λαϊκή υποστήριξη στη γαλλική σοσιαλιστική κυβέρνηση βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό ενόψει και προεδρικών εκλογών

Η ιταλική κυβέρνηση έχει συνδέσει το πολιτικό της μέλλον με ένα συνταγματικό δημοψήφισμα τον Νοέμβριο, στο οποίο παίζει οριακά και να το χάσει.

Τα πολιτικά κόμματα της Ισπανίας δεν μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις και μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση είναι στον ορίζοντα.

Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Πορτογαλίας δεν περνάνε και πολύ καλύτερα, καθώς οι οικονομίες τους είναι μικρές για να εξασφαλίσουν στην Αθήνα ή στη Λισσαβόνα περισσότερη επιρροή στις Βρυξέλλες. Η συνεισφορά της Κύπρου και της Μάλτας στη λήψη αποφάσεων της ΕΕ είναι ακόμα πιο αμελητέα.

Οι χώρες του Νότου είναι σίγουρο ότι θα αντιμετωπίσουν άκαμπτη αντίθεση από τους βόρειους εταίρους τους σε κάθε πρόταση για μεταρρυθμίσεις.

Η βόρεια Ευρώπη δίχως αμφιβολία θα αντισταθεί σε μέτρα που θα μεταφέρουν πλούτο στον Νότο και κεντρική και Ανατολική Ευρώπη δεν θα συναινέσουν οι Βρυξέλλες να αποκτήσουν περισσότερη ισχύ.

Έτσι, κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής της Μπρατισλάβα, τα μέλη της ΕΕ μπορεί να συζητήσουν για τα μέτρα αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, ίσως ακόμη και για την καταπολέμηση της ανεργίας, αλλά οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και στις προτεραιότητές της είναι κάτι εξαιρετικά απίθανο να συμβεί.

Αντ ‘αυτού, η νότια Ευρώπη μπορεί να ελπίζει μέσα στο επόμενο έτος για μικρές τακτικές νίκες, ο αντίκτυπος των οποίων είναι περιορισμένος.

Η πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να μην επιβάλει κυρώσεις στην Ισπανία και την Πορτογαλία, για μη τήρηση των στόχων για το έλλειμμά τους, για παράδειγμα, είναι το είδος του αποτελέσματος που τα νότια ευρωπαϊκά κράτη μπορούν να αναμένουν να επιτύχουν μέσω της συνεργασίας.

Η Γερμανία αποφάσισε ότι η τιμωρία κρατών μελών της ΕΕ μόλις ένα μήνα μετά την ψηφοφορία Brexit θα έκανε ακόμα χειρότερα τα πράγματα μέσα στην Ένωση.

Στην πραγματικότητα καμία μεταρρύθμιση δεν μπορεί να γίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι τις εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία μέσα στο 2017.

Αλλά και τότε, η νότια Ευρώπη θα δυσκολεύεται να επιβάλει την οπτική της για τα πράγματα στην Ένωση.

Η μεγαλύτερη γεωπολιτική επιταγή της Γαλλίας είναι να κρατά τη Γερμανία υπό έλεγχο [σ.σ. ή τουλάχιστον έτσι θέλει να νομίζει, αφού η Γερμανία έχει περάσει χαλινάρι στη Γαλλία].

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αυτό σήμαινε στενές πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με το Βερολίνο μέσω του σχηματισμού της ΕΟΚ.

Μετά την επανένωση της Γερμανίας το 1990, η εισαγωγή του κοινού νομίσματος έδεσε ακόμα περισσότερο τη Γαλλία και τη Γερμανία, αναγκάζοντας τις δύο χώρες να συντονίζουν πολιτικές και να συμβιβάζονται μεταξύ τους.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το Παρίσι είναι ικανοποιημένο με την παρούσα κατάσταση στην Ευρώπη.

Το ευρώ στέρησε από τη Γαλλία τη δυνατότητα μιας εθνικής νομισματικής πολιτικής για να αντιμετωπίσει την κρίση, ενώ η υποτονική οικονομική ανάπτυξη της χώρας, οι ανεπαρκείς διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και πολιτικοί περιορισμοί ανέδειξαν τη Γερμανία ως τον πιο ισχυρό παίκτη της Ένωσης.

Αλλά το Παρίσι δεν είναι ακόμα πρόθυμο να συνταχθεί με το στρατόπεδο των πολιτικών και των οικονομολόγων που μιλάνε για διάσπαση της Ευρωζώνης στα δύο, ένα βόρειο μισό υπό γερμανική ηγεσία και ένα νότιο μισό υπό τη Γαλλία. Μια πρόταση που έχει πέσει στο τραπέζι από την αρχή της κρίσης, σχεδόν πια μια δεκαετία, σημειώνει το Strafor και “καρφώνει” τη Γαλλία ότι εξαιτίας εκείνης, που δεν ξέρει τι θέλει και δεν έχει αποφασίσει τι να κάνει, έχει “μπλοκάρει” όλος ο ευρωπαϊκός νότος στη γερμανική λιτότητα.

Στη συνέχεια το Stratfor εξηγεί τα υπέρ και τα κατά για τη Γαλλία από τη διάσπαση της Ευρωζώνης.

“Σπάζοντας τη νομισματική περιοχή [Ευρωζώνη] σε δύο μικρότερες ομάδες [ζώνες] θα έδινε στο Παρίσι την ευκαιρία να υποτιμήσει το νόμισμά του, να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά του και να αναστρέψει το εμπορικό του έλλειμμα”, σε ό,τι αφορά την οικονομία.

Τι συμβαίνει όμως σε ό,τι αφορά τη γεωπολιτική;

“Από μια γεωπολιτική οπτική, μια διάσπαση στην Ευρωζώνη θα ήταν πιο επικίνδυνη για τη Γαλλία ακόμα και από την πλήρη διάλυσή της. Αν και η Γαλλο-Γερμανική συμμαχία δεν θα κατέρρεε απαραίτητα, σίγουρα θα αποδυναμωνόταν καθώς η Γερμανία θα έστρεφε την προσοχή της στους εταίρους της στον βορρά. Το Βερολίνο θα είχε λιγότερη πιεστική ανάγκη να συνεργαστεί με το Παρίσι και με τον καιρό η αμοιβαία έλλειψη εμπιστοσύνης και ο φόβος θα οικοδομούνταν ξανά μεταξύ τους. Την ίδια ώρα η Γαλλία θα έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη της μεσογειακής ηγεσίας, της οποίας τα κράτη ασταθή και σε οικονομική κρίση, το πιθανότερο είναι ότι θα χρειάζονταν επιπλέον οικονομική βοήθεια στην πορεία”.

Αυτό το δίλημμα, αναφέρει το Stratfor, φαίνεται και στους διεκδικητές της γαλλικής προεδρίας των ερχόμενων εκλογών.

Το κεντροδεξιό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (του Σαρκοζί) είναι διχασμένο σε ό,τι έχει να κάνει με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Κάποιες φράξιες προτείνουν να προχωρήσει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέχρι εκεί που ορίζουν οι γαλλικοί όροι, ενώ άλλοι προτείνουν έναν σκληρό πυρήνα του ευρώ και οι υπόλοιπες χώρες μέλη της ΕΕ να επιστρέψουν στα εθνικά τους νομίσματα. Αμφότεροι όμως υπερασπίζονται τον γαλλογερμανικό άξονα ακόμα κι εάν αυτό σημάνει στο μέλλον την αποχώρηση κι άλλων κρατών από την ΕΕ.

Το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν, το δεύτερο κόμμα της Γαλλίας σε δημοφιλία, έχει διαφορετική προσέγγιση στα θέματα της ΕΕ.

Προτείνει τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων στη Γαλλία τόσο για την παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στην Ευρωζώνη, υποστηρίζοντας ότι η χώρα πρέπει να ανακτήσει τον έλεγχο του νομίσματός της και να προστατέψει τη βιομηχανία της με σύνορα στις εισαγωγές.

Ωστόσο, ούτε το Εθνικό Μέτωπο τολμά να προτείνει την αντικατάσταση της γαλλογερμανικής συμμαχίας με μια Ένωση των μεσογειακών εθνών.

Το κόμμα πιστεύει ότι η συνεργασία στην Ευρώπη πρέπει να γίνεται μεταξύ κυρίαρχων και ανεξάρτητων κρατών και όχι μιας ένωσης ή ομοσπονδίας, ακόμα και μιας μεσογειακής με παρόμοιους στόχους.

Στα ερχόμενα χρόνια η Γαλλία θα συνεχίσει να βασίζεται στις σχέσεις της με τους νοτιοευρωπαίους στο να διαμορφώνει πολιτικές μέσα στην ΕΕ και παράλληλα να κρατά το χέρι της Γερμανίας.

Αλλά αυτή η στρατηγική έχει κινδύνους, επισημαίνει το Strafor. Υπάρχουν δυνάμεις στη Γερμανία που θέλουν το Βερολίνο να γίνει πιο απομονωμένο και να συνεργάζεται μόνο με μια ομάδα αξιόπιστων εταίρων στον βορρά.

Αυτές οι δυνάμεις δεν θα επιτρέψουν στη Γαλλία να συνεχίσει να τα έχει καλά και με τον “αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ”.

Εν τω μεταξύ ο ευρωσκεπτικισμός ανεβαίνει συνεχώς στα πολιτικά πράγματα Γαλλίας και Γερμανίας, σε θέματα όπως η επαναφορά των συνοριακών ελέγχων και ο επαναπατρισμός εξουσιών από τις Βρυξέλλες.

Ακόμα και έτσι, καμία χώρα από τις δύο δεν είναι έτοιμη να τελειώσει τη συμμαχία τους.

Ωστόσο, όσο οι εντάσεις μεταξύ των βορείων και νοτίων εταίρων σταθερά θα αυξάνονται, καταλήγει το Stratfor, η Γαλλία, τόσο μια βόρεια όσο και μεσογειακή χώρα, θα παγιδευτεί ανάμεσα.

Ο Στίγκλιτς υπέρ της διάσπασης της Ευρωζώνης

Στο νέο βιβλίο του καθηγητή οικονομικών Γιόζεφ Στίγκλιτς (Joseph E. Stiglitz), με τίτλο «ΕΥΡΩ: Πώς ένα κοινό νόμισμα απειλεί το μέλλον της Ευρώπης», ο διάσημος οικονομολόγος σκιαγραφεί τρεις εναλλακτικές λύσεις για το μέλλον: θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις στην Ευρωζώνη και στις πολιτικές που επιβάλλονται στις χώρες μέλη που πλήττονται περισσότερο, μια καλή διαχείριση του τέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή ένα τολμηρό νέο σύστημα το οποίο αποκαλεί «ευέλικτο ευρώ», προτείνοντας ένα διαχωρισμό σε «βόρειο» και «νότιο» ευρώ.

Παράλληλα, 8-9 Σεπτεμβρίου, η Διάσκεψη της Ρόδου υπό τον Κοτζιά

Ενώ ο Αλέξης Τσίπρας υποδέχεται στην Αθήνα, στα πλαίσια της Διάσκεψης του Νότου, τους Ευρωπαίους ηγέτες, ο Νίκος Κοτζιάς στη Ρόδο “μαζεύει” τα “υπόλοιπα” της Μεοσογείου, συμπεριλαμβανομένων και αραβικών κρατών.

Η Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Σταθερότητα φέρνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων Υπουργούς Εξωτερικών και υψηλούς αξιωματούχους της Ελλάδας, Αλβανίας, Βουλγαρίας, Κροατίας, Κύπρου, Ιταλίας, Σλοβακίας και Αλγερίας, Μπαχρέιν, Αιγύπτου, Ιορδανίας, Λιβάνου, Λιβύης, Σαουδικής Αραβίας, Τυνησίας, Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, αναφέρει το Υπουργείο Εξωτερικών και συνεχίζει:

Σημείο συνάντησης θα είναι η Ρόδος, ένα αρχαίο σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών.

Η πρωτοβουλία αυτή του Υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, προλειαίνει το έδαφος για τη θεσμοθέτηση ενός ετήσιου Φόρουμ διαλόγου και έχει ως στόχο την εμβάθυνση της συνεργασίας ανάμεσα στους κύριους δρώντες της περιοχής, αντιμέτωπης με αποσταθεροποιητικές δυνάμεις και προκλήσεις στον τομέα της ασφάλειας, αναγνωρίζοντας ότι καμία χώρα δεν μπορεί να διαχειριστεί μόνη της τα προβλήματα της σύγχρονης εποχής.

Η Διάσκεψη προσβλέπει στη συλλογική δράση, καθώς προβάλλει επιτακτική η ανάγκη να ενεργήσουμε από κοινού για την κατοχύρωση της ασφάλειας και της σταθερότητας ολόκληρης της περιοχής.

Το τρίγωνο της αστάθειας, με την Ουκρανία στην κορυφή, τη Λιβύη και τη Συρία/Ιράκ στο δυτικό και ανατολικό άκρο αντίστοιχα, έχει δυσμενείς συνέπειες για την Ανατολική Μεσόγειο, την ευρύτερη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Η μεταναστευτική και προσφυγική κρίση, ο εξτρεμισμός και η ριζοσπαστικοποίηση καταδεικνύουν την παρούσα κρίσιμη κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή.

Η Διάσκεψη της Ρόδου είναι η έκφανση του πολιτικού μας οράματος: η οικοδόμηση της σταθερότητας και της ασφάλειας, μέσω κοινών πρωτοβουλιών και συνεργειών, έτσι ώστε να αποτραπεί ο κατακερματισμός και να επέλθει ευημερία και ειρήνη.

Υποστηρίζουμε την ανάπτυξη των σχέσεων και την αύξηση των μετακινήσεων, οι οποίες θα οδηγήσουν σε υψηλότερα επίπεδα αλληλεξάρτησης.

Η οικοδόμηση δικτύων στον ακαδημαϊκό και πολιτιστικό τομέα, στοχεύουν στην υπέρβαση των στερεοτύπων και των εσφαλμένων αντιλήψεων.

Ομοίως, οι ανταλλαγές μεταξύ των ανθρώπων -ως γέφυρες πολιτισμών- θα προάγουν την κατανόηση μεταξύ των λαών και το σεβασμό της διαφορετικότητας.

Η οικονομική συνεργασία σε έναν σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο προϋποθέτει συνέργειες και την προώθηση της συνδεσιμότητας στους τομείς του εμπορίου, της ενέργειας και των μεταφορών.

Βούλησή μας είναι η επίτευξη συνεργασίας θετικού αθροίσματος, η οποία θα έχει κοινό παρανομαστή την αντιμετώπιση της άνισης και ασύμμετρης ανάπτυξης, δηλαδή τις πηγές της αστάθειας και του μίσους.

Ως εκ τούτου, και οι δυο συνεδριάσεις στις 8 και 9 Σεπτεμβρίου θα ορίσουν τις σύγχρονες προκλήσεις και θα σχεδιάσουν κοινές στρατηγικές αντιμετώπισης:

• προκλήσεων τις οποίες θέτει η μεταναστευτική κρίση, όπως οι αυξανόμενες ανθρωπιστικές ανάγκες, τα ανεπαρκή συστήματα ασύλου και οι απειλές στην κοινωνική συνοχή.

• προκλήσεων ασφαλείας στον τομέα του περιβάλλοντος / κλίματος, μέσω προγραμμάτων για την εκπαίδευση και τη μεταφορά τεχνογνωσίας που αφορούν μέτρα για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των απορριμμάτων που καταλήγουν στη θάλασσα και να αναπτυχθούν συστήματα διαχείρισης νερού και αποβλήτων φιλικά προς το περιβάλλον.

• προκλήσεων που πλήττουν την ασφάλεια στην ναυσιπλοΐα, συμπεριλαμβανομένης της πειρατείας, της παράνομης διακίνησης ανθρώπων, της τρομοκρατίας, του παράνομου εμπορίου όπλων, της υπεραλίευσης, της ρύπανσης και των ανθρωπογενών και φυσικών καταστροφών,

• απειλών κατά της πολιτιστικής και θρησκευτικής πολυφωνίας της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων των βαθύτερων αιτιών της ριζοσπαστικοποίησης και του βίαιου εξτρεμισμού.

Η Διάσκεψη της Ρόδου για την Ασφάλεια και τη Σταθερότητα θα υπογραμμίσει τη ζωτική ανάγκη τα συμμετέχοντα κράτη να επιδείξουν πραγματική δέσμευση και πολιτική βούληση για την αποτελεσματική μείωση των αποσταθεροποιητικών τάσεων, οι οποίες είναι υπεύθυνες για τα δεινά των λαών, την ανασφάλεια και την αστάθεια.