Η Ελλάδα τώρα παράγοντας σταθερότητας και ισχύος στην Αν. Μεσόγειο

Τι γίνεται όταν σε μια βραδιά έχεις καθαιρέσει το 1/3 της στρατιωτικής σου ηγεσίας και είσαι ο βασικός σύμμαχος σε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον του ISIS και ο διαθέσιμος στόλος για περιπολίες στην Μαύρη Θάλασσα έξω από την ταραγμένη Ουκρανία; Ή όταν ακόμη κρατάς το βασικό πέρασμα του Βοσπόρου;

Η απάντηση είναι απλή: το ΝΑΤΟ παίρνει φωτιά! Και μπορεί ο Στόλτενμπεργκ (ΓΓ της Συμμαχίας) να καθησυχάζει τους πάντες λέγοντας ότι οι “ανώτατοι αξιωματικοί που συνεργάζονται με την συμμαχία είναι ασφαλείς και στη θέση τους”, αλλά πλέον ποιος Υπ. Αμυνας ή στρατηγός αρχηγός επιτελείου μπορεί να κοιμάται άνετα τα βράδια υπολογίζοντας ότι η Τουρκία θα είναι σταθερά εντός σχεδιασμού;

Η χώρα μας βρίσκεται μετά από το τέλος του ψυχρού πολέμου στα “σύνορα”. Κι όχι στα “σύνορα” της ΕΕ που χαριεντιζόμενοι λέγαμε χρόνια τώρα.

Μάλλον σύμφωνα με τις εξελίξεις βρίσκεται στα σύνορα της “Δύσης” απέναντι στο Ισλάμ.

Ως μέλος του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και με μια προνομιακή σχέση με το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, με σύμμαχο την Κύπρο, με παραδοσιακές σχέσεις με την Βρετανία (που πλέον μετά Brexit, πρέπει να αναπτύξουμε τις δικές μας διμερείς σχέσεις και να μην αρκεστούμε στις γενικολογίες των Βρυξελλών), αποτελεί όχι απλώς παράγοντα σταθερότητας αλλά και παράγοντα ισχύος.

Ο στρατός μας και οι δαπάνες μας παραμένουν σε υψηλό επίπεδο σε σχέση με την περιοχή μας, παρά τους συστηματικούς περιορισμούς που μας έχουν επιβληθεί από την τρόικα.

Προς το παρόν με τις τρέχουσες εξελίξεις θα δούμε περισσότερη διπλωματική κινητικότητα στην περιοχή μας τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από το Ισραήλ.

Για τις ΗΠΑ υπάρχει το πρόβλημα της προεκλογικής περιόδου και ένα ενδεχόμενο επικράτησης Τραμπ θα άλλαζε άρδην τις ισορροπίες. Αλλά το Ισραήλ παραμένει μια σταθερή δύναμη και μια φιλική δύναμη προς εμάς.

Η ΕΕ από την άλλη πλευρά χωρίς την στρατιωτική δύναμη των Βρετανών (και χωρίς εμάς για να λέμε την αλήθεια) είναι μια μέτρια στρατιωτική δύναμη και με πολλά διπλωματικά θέματα εσωτερικών ανταγωνισμών.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κέρι ζήτησε και είδε για πρώτη φορά όλους τους ΥΠΕΞ της ΕΕ σε κοινή συνάντηση.

Οι δηλώσεις του μετά αποκάλυψαν ότι έκανε μάθημα στους Ευρωπαίους για την ιστορική τους ευθύνη να κρατήσουν την Ευρώπη ειρηνική.

Τι άλλο να προσθέσουμε σε κάτι προφανές ως πρόβλημα της ΕΕ αυτή την περίοδο;

Η χώρα μας έχει δίπλα της την κρίση και είτε το θέλει είτε όχι αποτελεί ξανά παράγοντα στην περιοχή.

Όσα κι αν είναι τα ερωτηματικά και τα πιθανά προβλήματα η διατήρηση της σταθερότητας μας περνάει μέσα από τις σχέσεις με Ουάσιγκτον και Ιεροσόλυμα (δεν αγνοώ την Αίγυπτο και τον Μόρσι που αποτελεί έναν ακόμη σταθερό σύμμαχο, αλλά ποιος ποντάρει στην σταθερότητα της Αιγύπτου μετά από τις εξελίξεις στην Τουρκία;).

Οι προκλήσεις της επόμενης μέρας είναι περισσότερες από αυτές της προηγούμενης.

Χρειάζεται μια δραστήρια διπλωματική προσπάθεια και μακροχρόνια και επίπονη, αποφεύγοντας στενές κομματικές αντιπαραθέσεις εντός χώρας.

Αλλά ας έχουμε ξεκάθαρα στο μυαλό μας ποιος είναι ο άξονας. Εκτός αν κάποιος σώφρων μπορεί να μας αποδείξει ότι έχουμε περισσότερα να κερδίσουμε από το ισλαμικό τόξο που πλέον μας ακουμπά 6 μίλια από τα νησιά μας.