“ΣΥΡΙΖΑ: Εξουσιολαγνεία, γκάφες και χωρίς αρχές αστική πολιτική”

Ο τρόπος που πολιτεύεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στην αγωνία της -ίσως- να βρεθεί στην εξουσία και οι αλλοπρόσαλλες πολιτικές επιλογές της, τόσο σε υποψηφίους όσο και σε θέσεις, δεν προκαλούν έντονη κριτική μόνο από την πατριωτική σοσιαλιστική αριστερά αλλά κι από τον αναρχικό χώρο.

Με ένα αρκετά ενδιαφέρον άρθρο της η εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ, ασκεί έντονη κριτική στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο κατηγορεί για αχαλίνωτη ψηφοθηρία με παλαιοκομματικά τερτίπια. Αν και πολλά από τα όσα γράφονται στο άρθρο που ακολουθεί δεν μας βρίσκουν σύμφωνους, ωστόσο θεωρούμε ότι όλες οι απόψεις πρέπει να ακούγονται, ειδικά όταν έχουν κάτι να πουν.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο με τίτλο: ΣΥΡΙΖΑ: Εξουσιολαγνεία, γκάφες και χωρίς αρχές αστική πολιτική

Τι κοινό έχουν η Σαμπιχά Σουλεϊμάν με τον Βαρουφάκη, ο Βουδούρης με τον πατριάρχη Βαρθολομαίο, η Θεοπούλα με τον Καρυπίδη, ο Λαζόπουλος με τον Κουρτ Αχμέτ, ο Λαπαβίτσας με τον Μπενέτο Σπύρου; Υπό άλλες συνθήκες το ερώτημα θα φαινόταν ακατανόητο, υπό το φως των πολιτικών εξελίξεων του τελευταίου τριμήνου, όμως, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η αναφορά στα παραπάνω πρόσωπα συνδέεται με την προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και τις συνεχείς παλινδρομήσεις στη διαδικασία κατάρτισης των ψηφοδελτίων του για τις ευρωεκλογές και τις τοπικές εκλογές.

Οι περιπτώσεις είναι διαφορετικές, υπάρχει όμως ένας στέρεος μίτος που τις συνδέει όλες: μια άνευ αρχών ψηφοθηρική πολιτική, που περιφρονεί τους πολίτες-ψηφοφόρους, των οποίων την ψήφο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να υποκλέψει με παλαιοκομματικές μεθόδους, επανεπεξεργασμένες στα εργαστήρια του σύγχρονου αστικού πολιτικού μάρκετινγκ.

Τα ίδια κάνουν και τα άλλα αστικά κόμματα, βεβαίως. Το επεσήμανε και ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα από τα περιβόητα non paper που εκδίδει σε καθημερινή σχεδόν βάση (άλλη αστική μέθοδος αυτή: να μιλάει ένα κόμμα όχι με επίσημες ανακοινώσεις, αλλά με ανεπίσημα κείμενα που έχουν ως σκοπό να δώσουν «γραμμή» σε φίλιους δημοσιογράφους). Και στα άλλα κόμματα γίνεται της… Πόπης, έλεγε –σε ελεύθερη απόδοση- το non paper, όμως τα φιλομνημονιακά συγκροτήματα δίνουν έμφαση και τεράστια δημοσιότητα μόνο σ’ αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ! Προς τι το μυξόκλαμα, όμως; Περίμεναν διαφορετική μεταχείριση από τους πολιτικούς τους αντιπάλους; Και είναι… αριστερό επιχείρημα το «τα ίδια γίνονται και στους άλλους»;

Aς ξεκινήσουμε από τα… ελαφρολαϊκά της υπόθεσης. Η υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ δίνει συνέντευξη-ποταμό στο «Αγιορείτικο Βήμα», στην οποία αποθεώνει τη μοναστική πολιτεία και παρουσιάζει τον επικεφαλής της φαναριώτικης καμαρίλας ως πρότυπο πνευματικού ηγέτη: «Με το παράδειγμά του ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος νομίζω ότι διδάσκει ήθος και τρόπο ζωής σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από το απρόβλεπτο και τη μεταβλητότητα της ανθρώπινης φύσης»! Μακριά από εμάς κάθε πρόθεση προσβολής των θρησκευτικών πεποιθήσεων των ανθρώπων (σε όποιο μεταφυσικό δόγμα και αν πιστεύουν), όμως εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό, αλλά για μια ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση, η οποία –αν την αναλύσει κάποιος- υπονοεί άρρητα πολύ περισσότερα απ’ αυτά που λέει ρητά.

Η ίδια υποψήφια ρίχνει στην πιάτσα ένα τηλεοπτικό σποτ, στο οποίο πρωταγωνιστεί η ίδια μαζί με μια συμπαθή ηθοποιό που έγινε διάσημη ως η Θεοπούλα σ’ ένα δημοφιλές σίριαλ. Το σποτ έχει φτιαχτεί με όλους τους κανόνες της διαφήμισης και εισάγει τη μοντέρνα «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ στον κόσμο του χυδαίου πολιτικού μάρκετινγκ, από το οποίο στο παρελθόν ακόμη και αυτή η καθεστωτική Αριστερά κρατούσε αποστάσεις (πολιτικές και πολιτιστικές). Τυχαίο;

Πολιτικός τυχοδιωκτισμός

Από την αρχή της προεκλογικής περιόδου, ακόμη, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε αποφασισμένος να κινηθεί με καθαρά τυχοδιωκτικό τρόπο, ανακοινώνοντας ως υποψήφιους περιφερειάρχες τον Καρυπίδη και τον Βουδούρη.

Ο πρώτος ήταν ένας καθαρόαιμος εθνικιστής, πολιτικός φίλος του Καμμένου και τηλεοπτικός οικοδεσπότης του Κασιδιάρη (σε μια καθαρά αβανταδόρικη συνέντευξη του νεοναζί). Εχει, όμως, δημιουργήσει ένα ισχυρό περιφερειακό τηλεοπτικό συγκρότημα, το οποίο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε στη ζυγαριά και διαπίστωσε ότι βαραίνει πολύ περισσότερο από το χυδαίο εθνικισμό και τα τηλεοπτικά αλισβερίσια με τους νεοναζί. Την έπαθε, όμως, σαν τον λιχούδη που βλέπει μόνο το μεζέ και όχι τις βλαβερές συνέπειές του. Τα «ΜΜΕ της διαπλοκής» δε δυσκολεύτηκαν καθόλου να βρουν τι εστί Καρυπίδης, το κράξιμο υπήρξε μεγαλοπρεπέστατο και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ξωπέταξε τον περιφερειακό καναλάρχη, μολονότι τα τοπικά στελέχη επέμεναν, κατά πλειοψηφία, στην υποψηφιότητά του. Οπως δήλωσε τότε ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Βίτσας, η περίπτωση Καρυπίδη ξεπερνά τα τοπικά όρια και οι αποφάσεις πρέπει να παρθούν κεντρικά.

Ο δεύτερος είναι ένα από τα χαρακτηριστικότατα παραδείγματα πολιτικού σαλταδόρου των τελευταίων ετών. Χειροκροτητής του Γιωργάκη, επιβλήθηκε απ’ αυτόν στο ΠΑΣΟΚ, την κατάλληλη στιγμή μεταπήδησε στη ΔΗΜΑΡ εξασφαλίζοντας την επανεκλογή του (στη Β’ Αθήνας και όχι στη Μεσσηνία, όπου θα έτρωγε «μαύρο») και πάλι στην κατάλληλη στιγμή την έκανε από τη ΔΗΜΑΡ, ανεξαρτητοποιήθηκε στη Βουλή και άρχισε το αλισβερίσι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μολονότι ενάντια στην υποψηφιότητα Βουδούρη τάχθηκε όχι μόνο η μειοψηφία της ΚΕ, αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ στην Πελοπόννησο, η ηγετική ομάδα τον επέβαλε. Δεν είναι, βέβαια, κάποιο μεγάλο πολιτικό μέγεθος ο Βουδούρης, αλλά μάλλον εκτιμήθηκε ο χαμαιλεοντισμός του και η αίσθηση του πολιτικού timing που έχει επιδείξει: την κάνει πάντοτε την κατάλληλη στιγμή και καταφέρνει να επιπλέει (όπως οι φελοί).

Lifestyle και ανοίγματα με σημασία

Η περίπτωση Λαζόπουλου αποκάλυψε πώς ένας τηλεοπτικός σταρ μπορεί να κάνει ρόμπα ξεκούμπωτη ένα κόμμα εξουσίας, εκμεταλλευόμενος την εξουσιαστική λιγούρα που χαρακτηρίζει τα ηγετικά του στελέχη. Eπαιξε το προσωπικό του παιχνίδι, αυτοδιαφημίστηκε (με τη βοήθεια του ΣΥΡΙΖΑ) περίπου ως εθνικός σωτήρας και στο τέλος τους άφησε στα κρύα του λουτρού, γιατί… έχει άλλες δουλειές (τις οποίες προφανώς δεν γνώριζε όσο κρατούσε το μάδημα της μαργαρίτας!).

Ο Λαζόπουλος καλλιτέχνης δεν είναι. Ενας μπίζνεσμαν της τηλεοπτικής ευτέλειας είναι, που κατάφερε τα τελευταία χρόνια, χάρη στην ικανότητά του να «χαϊδεύει» την επικαιρότητα (χωρίς ποτέ να φτάνει στην ουσία των πραγμάτων), να μετατραπεί σε υπ’ αριθμόν ένα τηλεπερσόνα. Αυτό το «πούλησε» θαυμάσια στον ΣΥΡΙΖΑ, εντάσσοντας το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη στρατηγική της προσωπικής του διαφήμισης. Επί δύο βδομάδες άφηνε τους ΣΥΡΙΖΑίους, που αφελώς ανακοίνωσαν ότι του έκαναν πρόταση να είναι υποψήφιος στο ευρωψηφοδέλτιό τους, να περιμένουν. Δεν γνωρίζουμε αν συσκεπτόταν με τον εαυτό του ή και με τα αφεντικά που του δίνουν τη δυνατότητα να κάνει τηλεοπτικές μπίζνες (τους «τα φέρνει», βέβαια, αλλά και χωρίς αυτούς δε θα ήταν τίποτα), πάντως του πήρε πολύ για ν’ αποφασίσει. Τόσο όσο απαιτούσε η επιχείρηση αυτοδιαφήμισής του.

Αν ο Λαζόπουλος ενήργησε ως ένας καλός επιχειρηματίας της «σόουμπιζ», ο ΣΥΡΙΖΑ τι ανάγκη τον είχε κι έπεσε στην παγίδα του; Λιγούρια. Μόνο αυτή η λέξη ταιριάζει στον ηγετικό πυρήνα του. Τόσο λιγούρια για ψηφοθηρία, που δεν σκέφτηκαν να ενεργήσουν με τον αυτονόητο τρόπο: παρασκηνιακή βολιδοσκόπηση, δέσιμο της υποψηφιότητας και μετά ανακοίνωσή της. Αυτοί έκαναν το αντίθετο: μετέτρεψαν τον Λαζόπουλο σε παράκλητο, από την απάντηση του οποίου κρέμεται… το έθνος. Κι όταν αυτός τους έριξε το φτύσιμο, έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και αποφάνθηκαν ότι ψιχαλίζει! Η δήλωση του Σκουρλέτη («Μακάρι να είχαμε και άλλες τέτοιες αρνήσεις, διότι η επιστολή Λαζόπουλου ήταν στήριξης και ενθάρρυνσης των προσπαθειών μας») δεν ήταν μόνο γελοία. Ηταν και δείγμα πολιτικού αμοραλισμού από ανθρώπους που θεωρούν ότι απευθύνονται σε Χαχόλους που (πρέπει να) χαύουν ό,τι τους λένε.

Τζίφος, όμως, αποδείχτηκε και η υποψηφιότητα Βαρουφάκη. Αυτή τη μπλόκαρε η εσωκομματική αντιπολίτευση, απαιτώντας να είναι υποψήφιος και ο Λαπαβίτσας, που τάσσεται κατά του ευρώ (έχει εκπονήσει και σχετική μελέτη για λογαριασμό του ΑΚΕΛ στην Κύπρο). Ενώ, όμως, ο Λαπαβίτσας βγήκε και αποκάλυψε ότι του είχε γίνει πρόταση, ότι είχε διάλογο με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά «οι εσωκομματικές διεργασίες κατέληξαν στο να μη συμπεριληφθώ στο ψηφοδέλτιο», ο Βαρουφάκης συνέγραψε άρθρο (στην ιστοσελίδα του Στ. Θεοδωράκη), ισχυριζόμενος ότι η υποψηφιότητά του ουδέποτε υπήρξε, διότι την είχε απορρίψει ο ίδιος, ενώ προς υποστήριξή του έσπευσε ο ίδιος ο Τσίπρας, ο οποίος με προσωπική δήλωση υποστήριξε ότι ο Βαρουφάκης είναι συνεργάτης του, αλλά του δήλωσε ότι «δεν θα ήθελε να είναι υποψήφιος»!

Tότε τι συζητούσαν στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ για Βαρουφάκη και Λαπαβίτσα; Ο Τσίπρας γνώριζε την άρνηση του πρώτου, αλλά κορόιδευε τους συντρόφους του, προτείνοντάς τον ως υποψήφιο; Οχι βέβαια. Κανονικά ήταν υποψήφιος ο Βαρουφάκης, όταν όμως «κόπηκε» από τη μειοψηφία, επελέγη αυτός ο τρόπος ανακοίνωσης του «κοψίματος», για να «προστατευθεί» η φίρμα. Επελέγη δηλαδή να πουν και πάλι ψέματα, αντιμετωπίζοντας τον ελληνικό λαό και πάλι ως Χαχόλους.

Προς τι, όμως, αυτή η τόσο ευνοϊκή αντιμετώπιση του Βαρουφάκη και μάλιστα προσωπικά από τον Τσίπρα; Προφανώς, επειδή ο Βαρουφάκης λειτουργεί ως άνθρωπος ειδικών αποστολών, συνδέοντας τον Τσίπρα με το αμερικάνικο οικονομικό κατεστημένο και μέσω αυτού και με το αμερικάνικο πολιτικό κατεστημένο. Ο τέως σύμβουλος του Γιωργάκη λειτουργεί τώρα ως σύμβουλος του Τσίπρα, κινούμενος σ’ ένα παρασκήνιο που μπορούμε να εικάσουμε τι περιλαμβάνει.

Μεταξύ εθνικισμού και κοσμοπολιτισμού

Με την υποψηφιότητα της Σαμπιχά Σουλεϊμάν και του Κουρτ Αχμέτ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρέθηκε μόνο μετέωρος μεταξύ εθνικισμού και κοσμοπολιτισμού, αλλά χτυπήθηκε και ως «τρελό» εκκρεμές μεταξύ ΚΥΠ και ΜΙΤ.

Τα γεγονότα είναι πλέον γνωστά. Η Σαμπιχά Σουλεϊμάν διαδραματίζει συγκεκριμένο ρόλο, υπηρετώντας τη γραμμή που από τη δεκαετία του ’90 εφαρμόζει στη Θράκη ο ελληνικός εθνικισμός, με όργανά του διάφορους κύκλους και υπό την υψηλή εποπτεία της ΚΥΠ. Τα είπε και η οργάνωση Ξάνθης του ΣΥΡΙΖΑ αυτά. Το ερώτημα είναι ποιος την έσπρωξε στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχει κάποιος θύλακας εντός ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο ίδιος που έσπρωξε και τον Καρυπίδη και τον Μπενέτο Σπύρου, τον μόνο που παραμένει ως υποψήφιος περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου; Δε νομίζουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι πρέπει να δώσουν κάποιες εξηγήσεις;

Αντίθετα, πιο καθαρά είναι τα πράγματα με την υποψηφιότητα του Κουρτ Αχμέτ. Εμείς δε θα ισχυριστούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενεργούμενο του τουρκικού προξενείου της Θράκης. Δεν υπάρχουν τέτοια στοιχεία. Ομως, η χωρίς αρχές ψηφοθηρία, η ανάγκη για κάποιες χιλιάδες μειονοτικές ψήφους, έκαμψε κάθε ιδέα αντίστασης σε όλα τα εθνικιστικά παιχνίδια στην περιοχή και οδήγησε στην επιλογή ανθρώπων που παίζουν ανοιχτά με την τουρκική πολιτική στη Θράκη. Εκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που εδώ και χρόνια κάνουν τα άλλα αστικά κόμματα εξουσίας. Απέδειξε ότι δεν προσεγγίζει τη μεινότητα μεταξικό κριτήριο, αλλά καθαρά ψηφοθηρικά, με αποτέλεσμα να ταλαντεύεται ανάμεσα στον κοσμοπολιτισμό (τύπου Χριστόπουλου) και τον εθνικισμό (τύπου Σαμπιχά). Αν, όμως, τους κοσμοπολίτες του ΣΥΡΙΖΑ τους γνωρίζουμε εδώ και χρόνια από τη δημόσια παρουσία τους, τους εθνικιστές δεν τους γνωρίζουμε, προφανώς επειδή δρουν στο παρασκήνιο (όπως έχουν μάθει).

Σαφή δείγματα γραφής

Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί ένα κόμμα που ασκεί μια τέτοια ψηφοθηρική πολιτική χωρίς αρχές, επιδιώκοντας να εξαπατήσει με τόσο χοντροκομμένο τρόπο τον ελληνικό λαό; Οχι πάντως αριστερό. Ευτυχώς που οι ΣΥΡΙΖΑίοι αποδείχτηκαν μαθητούδια μπροστά στα παλαιά αστικά κόμματα και με τις απανωτές γκάφες τους μας βοηθούν να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για ένα τσούρμο εξουσιομανών, που μοναδικό τους στόχο έχουν να διαχειριστούν την αστική πολιτική, την πολιτική της εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας, σουλουπώνοντας ενδεχομένως κάποιες πλευρές της (στο βαθμό που το επιτρέψουν οι «μεγάλοι προστάτες»).

Εχουμε επισημάνει όλες τις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ στο επίπεδο των διακηρύξεών του επί της οικονομικής πολιτικής. Τη διγλωσσία, κλασικό δείγμα κάθε αστικού κόμματος: άλλα λέμε στο λαό από τα προεκλογικά μπαλκόνια, άλλα διαβεβαιώνουμε τους «εταίρους» και «συμμάχους». Οι ατζαμίδικοι χειρισμοί στην κατάρτιση των ψηφοθηρικών ψηφοδελτίων είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα.