Ο φιλοτουρκισμός μιας ορισμένης Αριστεράς

Τι συμβαίνει λοιπόν στο Αιγαίο; Υπάρχει κάποιος «ανταγωνισμός για κυριαρχία» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, κάποιο (άνευ λόγου και αιτίας) «συγκρουσιακό κλίμα» που μάλιστα δημιουργεί προϋποθέσεις «διαιρετικής παρέμβασης του ιμπεριαλισμού»;

Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα: Η βασική συνθήκη για το καθεστώς του Αιγαίου είναι όντως η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923. Βέβαια μετά τον Α΄Π.Π. είχε υπογραφεί η Συνθήκη των Σεβρών. Η Συνθήκη της Λωζάννης υπογράφτηκε μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Η άποψη, επομένως, ότι εκεί «η Ελλάδα υπέγραψε ως νικήτρια» μπορεί να γίνει δεκτή μόνο ως… μπλακ χιούμορ !

Στη συνθήκη αυτή υπογράφουν εκτός από την Ελλάδα και την Τουρκία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η… Ιαπωνία, η Ρουμανία και το Σερβο-κροατο-σλοβενικό κράτος (Γιουγκοσλαβία).

Δεν είναι ακριβές ότι υπάρχει και «η υπογραφή της ΕΣΣΔ». Η τελευταία μαζί με την Βουλγαρία και τις ΗΠΑ κλήθηκαν να προσυπογράψουν την τελική πράξη της συνδιάσκεψης που παραπέμπει σε μελλοντική διαπραγμάτευση το ζήτημα των Στενών (η ΕΣΣΔ και Η Βουλγαρία, ρητώς προσκαλούνται όχι ως πρώην εμπόλεμοι, αλλά ως χώρες που βρέχονται από τον Εύξεινο Πόντο- βλ. «Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΝΗΣ της 24/7/1923, εκδ Παπαζήση- Λέσχη νέων Ελλήνων, χ.χ., όπου τα πλήρη κείμενα).

Αποτελεί επίσης αναλήθεια να γράφεται ότι με τη συνθήκη «καθορίστηκαν τα χερσαία σύνορα και η υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών», ενώ, (κατ’ αντιδιαστολή) στο Αιγαίο υπάρχει ασάφεια αφού τάχα πέρα από τα ονοματιζόμενα νησιά που μένουν στην Τουρκία ή περιέρχονται στην Ελλάδα (βλ. άρθρα 12 και 14) «υπογραμμίζει ότι για την διευκρίνιση των υπόλοιπων ζητημάτων προϋποτίθεται νέα συνθήκη με την αναγκαία συνυπογραφή όλων των εγγυητών της».

Η άποψη αυτή συνιστά πλήρη και ανεπιφύλακτη αποδοχή της θεωρίας των «γκρίζων ζωνών» που τελευταία προβάλλει η Τουρκία και είναι αβάσιμη, όπως θα δούμε παρακάτω.

Η αλήθεια είναι ότι εκτός από τα νησιά που αναφέρονται ονομαστικά, υπάρχει και ρύθμιση για τα υπόλοιπα.

Ειδικότερα: το τελευταίο εδάφιο του άρθρου 12 λέει ότι παραμένουν στην Τουρκία, αν ρητώς δεν προκύπτει κάτι αντίθετο, τα νησιά που απέχουν λιγότερο από τρία μίλια από τις ασιατικές ακτές.

Στο άρθρο 15 η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας από τα Δωδεκάνησα (που αναφέρονται ονομαστικά) «και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων καθώς και της νήσου Καστελορίζου».

Είναι γνωστό ότι αργότερα υπήρξε πλήρης οριοθέτηση μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας.

Τα πράγματα γίνονται εντελώς ξεκάθαρα στο επόμενο άρθρο όπου ρητώς «Η Τουρκία δηλώνει ότι παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη (δηλ. κυριαρχίας, αιγιαλίτιδας ζώνης, εναέριου χώρου) άτινα κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης συνθήκης ορίων ως και επί των νήσων, εκτός εκείνων ων η κυριαρχία ανεγνωρίσθη αυτή δια της παρούσης συνθήκης, της τύχης των εδαφών και των νήσων τούτωνκαθορισθείσης ή καθορισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων».

Η μελλοντική συνθήκη λοιπόν α) δεν αφορά την Τουρκία και β) θα γίνει όχι από όλους, αλλά μόνο από τους «ενδιαφερόμενους» για κυριαρχία. Ποιοι ήταν αυτοί; Οι εξής δύο, τότε, Η Ελλάδα και η Ιταλία. Μετά την συνθήκη του Παρισιού που έδωσε τα Δωδεκάνησα και τις γύρω νησίδες στην Ελλάδα, ο εξής ένας, η Ελλάδα.

Από τα παραπάνω προκύπτει σαφώς, ότι δεν υπάρχει καμία εκκρεμότητα σε σχέση με την κυριαρχία στο Αιγαίο.

Απλώς η Τουρκία θέλει να αλλάξει τα ισχύοντα, επειδή είναι ισχυρή, έχει μεγάλο πληθυσμό που χρειάζεται ζωτικό χώρο κλπ.

Αυτό ονομάζεται αναθεωρητισμός και συνιστά επιθετική στάση και επεκτατισμό.

Υπάρχει συγκρουσιακό κλίμα από την πλευρά της Ελλάδας, ιδιαίτερα μετά το 1974; Κάθε άλλο.

Είναι γνωστό ότι τουρκικά αεροπλάνα κάνουν παραβιάσεις καθημερινά εδώ και πολλά χρόνια.

Πριν λίγο καιρό η ίδια η Τουρκία κατέρριψε ρωσικό αεροπλάνο ισχυριζόμενη ότι παραβίασε τον εναέριο χώρο της.

Η Ελλάδα, με οποιονδήποτε στην κυβέρνηση κατέρριψε ποτέ τουρκικό αεροπλάνο σε υπερπτήση ελληνικού νησιού;

Ακόμα και όταν λόγω του εμπάργκο είχε καταφανή υπεροχή, τη δεκαετία του 1970, η ελληνική πολεμική αεροπορία ουδέποτε έλαβε τέτοια εντολή.

Όσον αφορά τα 12 μίλια το δικαίωμα είναι ξεκάθαρο, παρά τα αντιθέτως υποστηριζόμενα.

Η Τουρκία δεν έχει επικυρώσει το καταστατικό του Δικαστηρίου της Χάγης και γι αυτό η χώρα μας δεν μπορεί να προσφύγει μονομερώς εκεί, κι όχι βέβαια γιατί δεν υπάρχουν υποχρεωτικοί κανόνες.

Εξ άλλου η Τουρκία ζητεί να εφαρμοστούν προκειμένου να πάμε στην Χάγη όχι οι κανόνες του Διεθνούς δικαίου αλλά γενικές (αόριστες) αρχές.

Σα να λέμε ένας εργαζόμενος που ζητά τα δεδουλευμένα να πάει στο Δικαστήριο όχι ζητώντας το νόμιμο μισθό, αλλά το ποσό που κατά «δίκαιη» κρίση αντέχει να δώσει ο εργοδότης! Γι αυτό η Τουρκία, που τα γνωρίζει αυτά, απειλεί με πόλεμο, («ζητάς υπερωρίες ; απολύεσαι !»), παρόλο που βέβαια αυτό αντίκειται σε κάθε έννοια και κανόνα του διεθνούς δικαίου..

Ο διεθνισμός ορισμένων απλώς τους καθιστά απολογητές της τουρκικής επιθετικότητας.

Και διαχρονικά οι αστικές ηγεσίες σέρνονται σε παραχωρήσεις, ακόμα και φραστικές.

Από τα Ίμια (1ος/1996) στη δήλωση της Μαδρίτης (7ος/1997) και μέχρι σήμερα το ελληνικό κράτος ασκείται στο συμφιλιωτισμό.

Ο ιμπεριαλισμός ποτέ δεν έδρασε διαιρετικά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Πάντοτε παρενέβη συμφιλιωτικά για να ενώσει τις δύο χώρες παλιότερα εναντίον του κομμουνισμού και κατόπιν whatever!

Και βέβαια τα 12 μίλια δεν συνιστούν κανενός είδους «ναυτικό αποκλεισμό», ούτε περιορίζουν την διεθνή ναυσιπλοϊα. Εμποδίζουν μόνο στρατιωτικές χρήσεις και αεροναυτικές ασκήσεις. Ο διεθνισμός ορισμένων ανησυχεί μήπως το Αιγαίο πάψει να είναι «πεδίο βολής φτηνό»;

Τι να πούμε για τη θεωρία του ελληνικού επεκτατισμού; Να επισημάνουμε λοιπόν το αυτονόητο.

Η Ελλάδα, προϊόν μια ανολοκλήρωτης επανάστασης άφησε υπο την κυριαρχία του ασιατικού δεσποτισμού την πλειοψηφία του έθνους.

Η Οθωμανική αυτοκρατορία διαμελίστηκε γιατί το επιδίωξαν όλα σχεδόν τα υπόδουλα έθνη (οι Σέρβοι, οι Ρουμάνοι, οι Βούλγαροι, οι Άραβες κλπ.). Όλοι αυτοί δεν ήταν επεκτατιστές.

Εξ άλλου η δυναμική του Ανατολικού ζητήματος προέκυπτε και από το γεγονός ότι οι κοινωνικές σχέσεις του ασιατικού δεσποτισμού δεν ευνοούσαν την αστική ανάπτυξη της Οθωμανικής κοινωνίας.

Εκεί που δεν προχώρησαν οι εθνικές εξεγέρσεις επεκτάσεις, επικράτησε ο τουρκικός φασισμός που έσφαξε ή εκκαθάρισε τους πληθυσμούς που είχαν αναπτυχθεί με σύγχρονους αστικούς όρους.

Έτσι οι σφαγές των Αρμενίων και των Ελλήνων στη Μικρά Ασία έγιναν το πρότυπο της Σόαχ του Α. Χίτλερ. Αυτή είναι η αλήθεια. Η συγκυριακή συμπόρευση του κεμαλισμού με την ΕΣΣΔ, έληξε σε λίγους μήνες όταν οι κεμαλικοί έστειλαν τους Τούρκους κομμουνιστές στον πάτο του Εύξεινου.

Μια χρήσιμη υπενθύμιση: Το 1897 «η γρήγορη ήττα» της Ελλάδας έφερε όχι εθνική υποχώρηση, αλλά οικονομικό εξανδραποδισμό, τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, το μνημόνιο της εποχής εκείνης. Κάτι που πρέπει να το έχουμε υπόψη. Όχι για να τρομάξουμε και να υποχωρήσουμε. Αλλά για να κατανοήσουμε την ανάγκη ενός μεγάλου πατριωτικού λαϊκού ξεσηκωμού που και σήμερα χρειάζεται για να αποτιναχθεί ο ζυγός των μνημονίων. Για να διαμορφώσουμε το αντίστοιχο μέτωπο.

Ο Α. Τσίπρας βέβαια μόνο ως γελοιογραφία μπορεί να θεωρηθεί «εθνικιστής». Όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε την κυριαρχία του ελληνικού κράτους στο Αιγαίο, που σε καιρό ειρήνης υλοποιείται ως δικαίωμα (και υποχρέωση) έρευνας και διάσωσης, αλλά την παραχώρησε στο ΝΑΤΟ!

Φυσικά η ειρήνη είναι μείζον αγαθό για τους εργαζόμενους, τους λαούς, όλους τους ανθρώπους.

Αλλά υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνική πρόοδο;

Αν όχι πρέπει να υπερασπιστούμε -αν απειληθεί- την ακεραιότητα της χώρας μας.

Όχι βέβαια ενάντια στους λαούς της Τουρκίας, αλλά ενάντια στο στρατό της που κατέχει το 40% της Κύπρου και που αυτές τις μέρες σφάζει με άρματα μάχης και ελικόπτερα τους πολίτες της στα νοτιοανατολικά της, που επεμβαίνει στα εσωτερικά της γειτονικής Συρίας, που χρηματοδοτεί και εξοπλίζει τους δολοφόνους του Ισλαμικού κράτους, της Aλ Νούσρα και του FSA.

Που ετοιμάζει βάσεις στο Αζερμπαϊτζάν, τη Γεωργία και το Κατάρ κι ανακοίνωσε ότι ναυπηγεί αεροπλανοφόρο…

Του Γιάννη Χατζηαντωνίου στον Νέο Αγωνιστή