“Συμμαχία” Αλ. Αλαβάνου με στελέχη της πατριωτικής Σοσιαλιστικής Αριστεράς

Στη δημοσιότητα δόθηκε την Τετάρτη πολιτικό κείμενο που περιέχει «Δέκα Κοινά Προγραμματικά Σημεία» με 30 υπογραφές από τον χώρο του Σχεδίου Β και της Σοσιαλιστικής Αριστεράς.

Πρόκειται για τη δεύτερη προσέγγιση του Αλέκου Αλαβάνου με στελέχη της πατριωτικής σοσιαλιστικής αριστεράς, η πρώτη είχε γίνει στις εκλογές του 2010 στο πλαίσιο του συνδυασμού “Ελεύθερη Αττική”.

Στο σημερινό κείμενο διατυπώνεται συναντίληψη σε μια σειρά ζωτικά ζητήματα για τη χώρα:

Την αντίθεση στην Ευρωζώνη.
Την ανάκτηση της νομισματικής πολιτικής.
Την ανάγκη ρήξης με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Την εθνική ανεξαρτησία.
Το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης.
Τη συγκρότηση κοινών ψηφοδελτίων ενόψη των κρίσιμων άμεσων και κατοπινών εκλογικών αναμετρήσεων.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο:

1. Η χώρα και ο λαός μας βιώνουν μια πολύπλευρη, ιστορική κρίση, που απειλεί να μας βυθίσει σε καταστροφική παρακμή. Εξελισσόμενη πάνω στο έδαφος της γενικότερης καπιταλιστικής κρίσης συμπυκνώνει αντιθέσεις και αντιφάσεις που εκδηλώνονται εκρηκτικά. Η πραγματικότητα των εκατομμυρίων θυμάτων της κρίσης και η απειλή, μιας μακράς περιόδου φθοράς και απαξίωσης των δημιουργικών και παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας μας θέτουν επιτακτικά δύο πολιτικά ζητήματα: Πρώτον την εκπόνηση προγράμματος μεταβατικής πολιτικής για την οικοδόμηση ενός νέου μοντέλου κράτους, δημοκρατίας, διεθνών σχέσεων, οικονομίας, εργασιακών σχέσεων, πολιτισμού. Προγράμματος όχι επιστροφής στο παρελθόν αλλά βαθέων κοινωνικών αλλαγών στη κατεύθυνση της εξόδου από την κρίση του λαού σήμερα και στρατηγικά του σοσιαλισμού. Δεύτερον, το ζήτημα της συγκρότησης του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, που θα υλοποιήσει το παραπάνω πρόγραμμα. Η αντιμετώπιση των δύο ζητημάτων θα απελευθερώσει την οργισμένη αλλά σήμερα ακόμα αμήχανη, εγκλωβισμένη, λανθάνουσα κοινωνική δυναμική. Θα δημιουργήσει ένα μεγάλο ριζοσπαστικό, προοδευτικό πολιτικό ρεύμα ανατροπής και αλλαγής.

2. Την ένταση της κρίσης στην Ελλάδα την επιδεινώνουν και την επηρεάζουν καίρια αφ’ ενός οι μακροχρόνιες επιπτώσεις της συμμετοχής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνδυαστικά με τη φύση και τη λειτουργία του ελληνικού κατεστημένου, οι οποίες βάθυναν με την συμμετοχή μας στη Ζώνη του ευρώ. Αφετέρου, η πολιτική που επέβαλε η τρόικα και εφάρμοσαν μέχρι κεραίας μέσα στην κρίση οι υποτελείς ελληνικές κυβερνήσεις.

Επιδιώξεις αυτής της πολιτικής ήταν:

α) να διασωθούν τα συμφέροντα των ξένων πιστωτών, και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που κέρδισαν χρόνο εις βάρος του ελληνικού λαού.

β) να πληρώσουν το κόστος της κρίσης κυρίως οι εργαζόμενοι και τα ενδιάμεσα στρώματα, μέσα από τη φτωχοποίησή τους.

γ) να αξιοποιηθεί η κρίση ως ευκαιρία για να εφαρμοστούν βίαια και γρήγορα, άγριες, μόνιμες οικονομικές και πολιτικές αλλαγές εις βάρος του κόσμου της εργασίας και των κατακτημένων δικαιωμάτων του, όπως και εις βάρος της χώρας συνολικά.

δ) να καταστεί η Ελλάδα το πειραματόζωο για τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, το παράδειγμα για τους υπολοίπους εργαζομένους και λαούς προκειμένου να εφαρμοστεί μια συνολική αλλαγή μέσα στην Ευρώπη που μεγιστοποιεί την αντίθεση κέντρου-περιφέρειας και ωθεί την ίδια την Ευρώπη στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους δικαίου προς όφελος του νεοφιλελεύθερου κράτους εκτάκτου ανάγκης.

Τα μνημόνια δεν είναι μια «λανθασμένη» συνταγή, ούτε αποτελούν μια παροδική κατάσταση αλλά αποτελεσματικό για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας εργαλείο και σχέδιο, όπως εργαλείο και σχέδιο ήταν και παραμένει το ευρώ- μονόδρομος και το ευρώ- φυλακή των λαών. Άλλωστε μνημόνιο αποτελεί η ίδια η ευρωζώνη και η δημοσιονομική συνθήκη.

3. Η καπιταλιστική κρίση έστρεψε όλο το οικοδόμημα της ΕΕ σε πιο επιθετική/αντιδραστική κατεύθυνση. Εμπεδώνεται η εσωτερική αποικιοποίηση εντός της ΕΕ και της ΟΝΕ αλλά και στο εσωτερικό των περισσοτέρων κρατών- μελών τους. Η λαϊκή κυριαρχία συρρικνώνεται προς όφελος του ελέγχου από το γερμανικό πολιτικό κέντρο, από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και από τις μερίδες του μεγάλου βιομηχανικού κεφαλαίου, ενώ κονιορτοποιείται κάθε κοινωνικό δικαίωμα.

Στο πλαίσιο αυτό, το ευρώ δεν είναι απλώς ένα νόμισμα. Μετατρέπεται στο συμβολικό και υλικό παράγοντα εμπέδωσης της οικονομικής εξάρτησης, συρρίκνωσης της λαϊκής κυριαρχίας και ανάδυσης εθνικισμών, συμπυκνώνοντας και βαθαίνοντας όλες τις ταξικές και εθνικές αντιθέσεις, ανισορροπίες, ανισότητες και αντιφάσεις της Ε.Ε.

Εξ ου και τα μνημόνια δεν μπορούν να καταργηθούν χωρίς διακηρυγμένη πρόθεση και έτοιμο σχέδιο για ρήξη συνολικά με την ΟΝΕ και την ΕΕ. Δε θα θυσιαστούμε ως λαός στο βωμό ενός νομίσματος που καταδικάζει τον ελληνικό λαό σε διαρκή υπό- ανάπτυξη και σε ταπεινωτική εξάρτηση.

4. Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ουκρανία και στη Συρία καταδεικνύουν ότι η ΕΕ έχει μετατραπεί σε παράγοντα αποσταθεροποίησης και τροφοδότη πολεμικών συγκρούσεων και ότι η παγκόσμια κρίση οξύνει τις εστίες διακινδύνευσης για την παγκόσμια ασφάλεια.

Αν κάποτε κάποιοι λαοί είχαν επενδύσει στην “Ενωμένη Ευρώπη” γιατί πίστευαν ότι η τελευταία τουλάχιστον θα υπερασπιζόταν την ειρήνη και την εδαφική ακεραιότητα των κρατών, διαπιστώνουν ήδη από την εποχή των πολέμων στη Γιουγκοσλαβία ότι η ΕΕ αφενός (συμ-) πρωταγωνιστεί στην αναζωπύρωση αντίπαλων ιμπεριαλισμών, αφετέρου κάθε άλλο παρά ικανή να διασφαλίσει την εδαφική ακεραιότητα των κρατών που διαπράττουν το μοιραίο λάθος να εμπλακούν σε τέτοιες περιπέτειες και να διχαστούν εσωτερικά.

Για την Ελλάδα, η ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, του εθνικά προσδιορισμένου δρόμου προς την οικονομική ανασυγκρότησή της, η ευημερία του λαού, ο διεθνισμός, οι αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με άλλες χώρες συνθέτουν το δρόμο για να προστατευτεί από τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.

5. Ζούμε μια εκτεταμένη, βαθύτατη κρίση αξιοπιστίας και πολιτικής εκπροσώπησης που αλληλοεπιδρά και επηρεάζεται από την οικονομική κρίση. Τα μνημόνια και οι τραγικές τους συνέπειες, σε συνδυασμό με τους μεγάλους αγώνες του λαού, οδήγησαν στην κατάρρευση του κομματικού συστήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μεταπολιτευτικά.

Το τέλος του ΠΑΣΟΚ από τη μια άνοιξε από τη μια δρόμο σε πολιτικά πλυντήρια και νέα μιντιακά κόμματα του τίποτα. Από την άλλη όμως, αγωνιστές και δημοκράτες που πάλεψαν για τα δίκαια του λαού ιστορικά, που συμπορεύθηκαν στους πρόσφατους κοινωνικούς αγώνες, από τη δεκαετία του ’80 έως το φοιτητικό κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και από τη μάχη κατά του ελέγχου της πολιτικής ζωής, έως τις μεγάλες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις, αναζητούν νέες συνθέσεις και σημεία συνάντησης. Τα στεγανά των τελευταίων δεκαετιών ξεπερνιόνται πάνω στην ανάγκη να βγει ο λαός σήμερα από την κρίση.

Η κρίση αξιοπιστίας έχει τις ρίζες της στο παρελθόν και έχει κλονίσει την πίστη των πολιτών στις συλλογικές μορφές δράσης. Και όμως: Η επαναθεμελίωση μορφών λαϊκής οργάνωσης και συλλογικής δράσης μέσα στην κρίση, σε τοπικό, εργασιακό, σπουδαστικό και νεολαιίστικο πεδίο είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Μέσα από την πρόταξη της φαντασίας, του σχεδίου, της αποτελεσματικότητας και της αξιοπιστίας, με στόχο την ανασυγκρότηση του λαϊκού φρονήματος και της οργάνωσης μπορεί να μετασχηματισθεί η ελπίδα ανασυγκρότησης σε πραγματικότητα.

Ο λαός μας με τις δικές του δυνάμεις και με την απόφασή του να δράσει για να πάρει πίσω τις τύχες της χώρας, θα απελευθερωθεί από την κρίση και θα αντιστρέψει την παρακμή.

6. Οι ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό μετατόπισαν εκλογικά –με μεγάλη επιφυλακτικότητα και καχυποψία- χιλιάδες εργαζόμενους και εν γένει θύματα της κρίσης στο ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντάς τον σε δεύτερη κοινοβουλευτική δύναμη. Γεννήθηκαν ελπίδες που όμως μετριάζονται λόγω προγραμματικών επιλογών κενών και αδυναμίας μετουσίωσης του κοινωνικού ριζοσπαστισμού σε οργανωμένη διεκδίκηση της αλλαγής.

Η απειλή της φασιστικής ακροδεξιάς δεν έχει αποσοβηθεί και σε συνδυασμό με ένα κύμα ανόδου των ακροδεξιών δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη επιτείνεται.
Ελεγχόμενες απόλυτα από τα ξένα κέντρα, οι εγχώριες δεξιές, μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις- ΝΔ, «ΠΑΣΟΚ», Χρυσή Αυγή, κινήσεις του δεξιού κέντρου τύπου «58», πιο πρόσφατα άλλες παρόμοιες κινήσεις (“Ποτάμι”) κλπ- αγωνίζονται απεγνωσμένα να παρατείνουν τον πολιτικό βίο τους, να χειραγωγήσουν την κοινωνία με τρομοκρατικά διλήμματα, να διασφαλίσουν με κάθε τρόπο τον κυρίαρχο ρόλο της ντόπιας ολιγαρχίας και φυσικά την ουσία της μνημονιακής πολιτικής. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι απέναντί τους πρέπει να δημιουργήσουμε το πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα δημιουργικής ανατροπής και σχεδιασμού της Ελλάδας του λαού της, της Ελλάδας μετά την κρίση.

7. Υπό το φως των ανωτέρω θεωρούμε ότι η κρίση που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας και ο λαός μας είναι συστημική. Προκύπτει από τις βασικές επιλογές του ελληνικού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου μεταπολεμικά, οι οποίες έχουν οδηγήσει στη σημερινή κοινωνική καταστροφή.

Η λύση είναι πολιτική και έχει δύο σκέλη: Πολιτικό πρόγραμμα και υποκείμενο.

Πολιτικό πρόγραμμα που να ενσωματώνει μεγάλες τομές οι οποίες θα σηματοδοτούν έναν άλλο δρόμο για την ελληνική κοινωνία με επίκεντρο τα συμφέροντα του λαού και όχι του μεγάλου κεφαλαίου.
Βάσει αυτού του προγράμματος οικοδόμηση του πολιτικού υποκειμένου που θα οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση του λαού, με ανάδειξη μιας κυβέρνησης του λαού, για μια χώρα στην οποία τον πρώτο λόγο θα έχει ο λαός. Ενός υποκειμένου που θα συνθέτουν οι εργαζόμενοι, οι φοιτητές, οι νέοι, οι μικρομεσαίοι ελευθεροεπαγγελματίες και επιχειρηματίες, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι, όσοι δοκιμάζονται από την κρίση και είναι αποφασισμένοι να χτίσουν μια άλλη Ελλάδα.

8. Ως βασικούς κατευθυντηρίους άξονες ενός τέτοιου προγράμματος προτείνουμε τους εξής:

Α) Δημοκρατικός σχεδιασμός της οικονομίας και παραγωγική ανασυγκρότησή της με στόχο πρωτίστως την ικανοποίηση των εσωτερικών αναγκών. Σχεδιασμός ανά κλάδο, περιφέρεια, προϊόν και τομέα της οικονομίας, βασισμένος στο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας, με προτεραιότητες την αντιμετώπιση της ανεργίας, την αύξηση της παραγωγικότητας, βάσει της τεχνολογίας, τη μείωση του χρόνου εργασίας και την αύξηση του εθνικού πλούτου, την αναδιανομή εισοδήματος και την τόνωση της αγοραστικής δύναμης. Μεσοπρόθεσμος σχεδιασμός βιομηχανικής και αγροτικής πολιτικής. Εθνικοποίηση του τραπεζικού τομέα.

Β) Μετασχηματισμός του δημόσιου και κρατικού τομέα με κεντρικό προσανατολισμό στις λαϊκές ανάγκες. Γνήσιος προοδευτικός εκσυγχρονισμός του δημοσίου τομέα, ώστε να διαδραματίζει ρόλο αναπτυξιακό, κοινωφελή και ρυθμιστικό. Φορολογικός μετασχηματισμός. Αναίρεση όλων των ιδιωτικοποιήσεων που πλήττουν την εθνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία, όπως και της εκποίησης του δημοσίου πλούτου. Κοινωνικοποίηση των τομέων στρατηγικής σημασίας.

Γ) Απελευθέρωση της κοινωνίας από την ανάγκη και από το φόβο, με κατοχύρωση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού. Προστασία των ΣΣΕ, αποκατάσταση εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των εργαζομένων. Σεισάχθεια από το βραχνά του ιδιωτικού χρέους ώστε η εθνική οικονομία να μπει σε κίνηση. Κατάργηση όλων των νόμων και εκτάκτων φόρων που οδηγούν στην απαλλοτρίωση της μικρομεσαίας λαϊκής ιδιοκτησίας. Διεύρυνση της δημοκρατίας και των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Θεσμοί οικονομικής και κοινωνικής δημοκρατίας. «Συντακτική» Αναθεώρηση, δηλαδή μια βαθιά συνταγματική τομή. Μεγάλος δημόσιος χώρος αλληλεγγύης και πολιτισμού. Ριζοσπαστικοί, προοδευτικοί μετασχηματισμοί στην παιδεία, στην πρόνοια, στην έρευνα, στον πολιτισμό, στην επικοινωνία ενάντια στην κυριαρχία των ιδιωτικών συμφερόντων.

Δ) Υπεράσπιση της ειρήνης, μη συμμετοχή της χώρας καθ’ οιονδήποτε τρόπο στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Διεθνιστική συνεργασία των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.

Ε) Ανάκτηση της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής.

Όλες οι παραπάνω αναγκαίες αλλαγές δεν μπορούν να υλοποιηθούν εντός του πλαισίου του κοινού νομίσματος. Ο δημοσιονομικός ζουρλομανδύας του ευρώ πνίγει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και κάθε αναπτυξιακή προοπτική για τους πολλούς. Ιδίως στην περίπτωση της χώρας μας συνεπάγεται μετά τα μνημόνια, νέα ακόμα χειρότερα «μνημόνια». Αυτή η ευρωζώνη πέραν του ότι δεν μπορεί να επιβιώσει έτσι όπως έχει δομηθεί απαιτεί για την παραμονή μας εντός της, την εξόντωση του λαού μας. Απαντούμε όχι. Στην ευρωζώνη δεν μπορούμε να επιβιώσουμε και γι’ αυτό είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε σε ρήξη.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να ανακτήσει όσο το δυνατόν περισσότερους μοχλούς οικονομικής πολιτικής. Ανακτώντας το εκδοτικό προνόμιο, τη δημοσιονομική, νομισματική και συναλλαγματική πολιτική – στο πλαίσιο βεβαίως ενός ευρύτερου σχεδίου ανασυγκρότησης- η Ελλάδα μπορεί να περάσει σε νέα ισχυρή αναπτυξιακή φάση.

Παράλληλα είναι σαφές ότι η χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει με το άχθος αυτού του γιγάντιου χρέος, που αποτελεί βασικό παράγοντα εξάρτησής της και διογκώθηκε εν μέσω και εξ αιτίας των μνημονίων.

Με την παραπάνω λογική προτάσσουμε τον επανέλεγχο του δημοσίου χρέους και τη στάση πληρωμών για να απελευθερωθεί η χώρα από τα δεσμά των δανειστών, για να πάψει να ματώνει ο λαός. Έτσι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε πραγματική κατάργηση των μνημονίων και σε αναίρεση των συνεπειών τους.

9. Η διπλή χρεοκοπία από τη μια του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και από την άλλη του καπιταλισμού, η ολική ενσωμάτωση σοσιαλδημοκρατικών και ενδιάμεσων λύσεων, οι συνέπειες της κρίσης έχουν σπάσει ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά στεγανά. Έχει ανοίξει η συζήτηση επί της στρατηγικής για την Ελλάδα μετά την κρίση και επί της άμεσης πολιτικής απάντησης στην κρίση του λαού. Η αναζήτηση λύσεων, δυνατοτήτων για τους πολλούς, στρατηγικής και αισιόδοξου οράματος, δε χωρά αποκλεισμούς. Οφείλει να είναι ανοικτή σε όλους τους δημοκράτες, αριστερούς, προοδευτικούς πολίτες. Να συνθέτει νέα πολιτική ταυτότητα, που να απαντά στην κρίση σήμερα και στρατηγικά, υπερβαίνοντας τις ιστορικές ταυτότητες αντλώντας ό,τι θετικό από τις χρήσιμες συνεισφορές τους.

Χρειαζόμαστε ένα διαρκές, ανοιχτό προσκλητήριο για τη δημιουργία ενός χώρου προβληματισμού, διαλόγου, δράσης και αλληλεγγύης, ενός μετώπου εκπόνησης και υλοποίησης του μεταβατικού προγράμματος εξόδου από την κρίση. Οφείλουμε άμεσα να επεξεργαστούμε, όλες οι δυνάμεις που αυτοπροσδιοριζόμαστε ως ριζοσπαστικές-προοδευτικές, αριστερές, σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές και που έχουμε συναίσθηση της ιστορικής ευθύνης, κοινό πρόγραμμα μεταβατικής πολιτικής εξόδου από την κρίση του λαού χωρίς προκαταλήψεις και τεχνητούς διαχωρισμούς.

10. Εμείς προτάσσουμε προς την παραπάνω κατεύθυνση κατ’ αρχάς τα παραπάνω σημεία. Η συνάντησή μας αυτή δεν επιδιώκουμε να μείνει συνάντηση στελεχών ούτε να περιοριστεί στις δυνάμεις που σήμερα συμφωνούν στους συγκεκριμένους άξονες πολιτικής εξ ολοκλήρου αλλά να συμβάλει στην έναρξη μιας διαδικασίας ενιαίου εργατικού και λαϊκού μετώπου με κοινωνικές ρίζες, με δικά του όργανα και εκφράσεις στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους. Να προχωρήσουμε σε κοινή δουλειά για την Ελλάδα μετά την κρίση.

Ενόψει κρισίμων άμεσων και κατοπινών εκλογικών αναμετρήσεων να συγκροτήσουμε κοινά ψηφοδέλτια όσο αυτά είναι εφικτά στη βάση της παραπάνω προγραμματικής συζήτησης, με καθαρό μέτωπο προς τις δυνάμεις της φτωχοποίησης και της εξάρτησης, των μνημονίων και της ενιαίας –κατ’ ουσίαν- δεξιάς. Ο λαός πρέπει και μπορεί να στείλει καθαρό μήνυμα ότι θα τελειώσει την πολιτική που του έχει επιβληθεί και ότι θα αναζητήσει με κάθε μέσο την έξοδό του από την κρίση.

Το κείμενο υπογράφουν:

1. Αλαβάνος Αλέκος, οικονομολόγος, Αθήνα

2. Αποστόλου Δημήτρης, φοιτητής, Λάρισα

3. Γαβαθόπουλος Θράσος, πρόεδρος συλλόγου ασκουμένων δικηγόρων Θεσσαλονίκης

4. Γκιάτας Νίκος, Ιστορικός- Διεθνολόγος, Αγγλία

5. Ζαρίφη Παρασκευή, Ιδιωτική Υπάλληλος, Αθήνα

6. Ζορμπαλάς Νίκος, Υπάλληλος Πυροσβεστικής, Γιάννενα

7. Καζάνας Κοσμάς, Ιατρός, Γιαννιτσά

8. Καραγιώργος Λάμπρος, Πρόεδρος Ένωσης Γιατρών Νοσηλευτηρίων – Κέντρων Υγείας Λάρισας, μέλος της ΓΣ της ΟΕΝΓΕ

9. Καράς Ηλίας, Συνταξιούχος, πρώην Συνδικαλιστής ΕΛΒΟ, Θεσσαλονίκη

10. Καστρίτη Κατερίνα, Λογίστρια, Αθήνα.

11. Κατσουλίδη Μαρίνα, Δημοτική Υπάλληλος, Γιάννενα

12. Κρεμέτης Στέφανος, Δικηγόρος, Θεσσαλονίκη

13. Κρομμύδα Πένυ, Δημόσιος Υπάλληλος, Καρδίτσα

14. Κουπατσιάρης Αλέξανδρος- Αριστοτέλης, Δάσκαλος, Κρήτη

15, Πάικας Σπύρος, Δημοτικός Σύμβουλος, π. Αντιδήμαρχος Δήμου Ζίτσας

16. Παπουλής Κώστας, πολιτικός μηχανικός – περιφερειολόγος, πρώην πρόεδρος Δ’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής

17. Παπαγεωργίου Θοδωρής, φοιτητής, Θεσσαλονίκη

18. Παρασάκης Αντώνης, Ιδιωτικός Υπάλληλος, Καβάλα

19. Ράλλης Θανάσης, Διευθυντής ΕΣΥ, πρώην Νομάρχης Ηλείας, ιδρυτικό μέλος, πρώην μέλος ΚΕ και υπεύθυνος συνδικαλιστικού του ΠΑΣΟΚ

20. Σπετσέρης Κώστας, Πολιτικός Επιστήμονας, Ρόδος

21. Σπυροπούλου Νικολέτα, Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια, Καστοριά

22. Σταματοπούλου Τασία, Δημοσιογράφος, μέλος ΕΣΗΕΑ, Αθήνα

23. Σταυρόπουλος Τάσος, Εκπαιδευτικός, Πρόεδρος Συλλόγου Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών, Αθήνα

24. Τζήμας Θέμης, Δικηγόρος, πρώην μέλος ΕΣ ΠΑΣΟΚ, Θεσσαλονίκη

25. Τζιάλας Ηλίας, Ιδιωτικός Υπάλληλος, Γιάννενα

26. Τζίμα Έλενα, Γραμματέας Νομικών Επαγγελμάτων, Γιάννενα

27. Τσέλιος Δημήτρης, Μουσικός, Νάουσα

28. Τσιαμπέρα Κατερίνα, Ασκουμένη Δικηγόρος, μέλος ΔΣ Ασκουμένων Δικηγόρων Θεσ/νικης, Κατερίνης

29. Χασεκίδου Δώρα, Δικηγόρος, Δράμα

30. Χλωπτσιούδης Δήμος, Εκπαιδευτικός, Θεσσαλονίκη