Παρασκήνιο: Δικό του κόμμα ετοιμάζει ο Γιώργος Παπανδρέου

Η άρνηση του Γιώργου Παπανδρέου να παραστεί στην ιδρυτική συνάθροιση της “Ελιάς” δεν θεωρείται απλώς ως μια αποχή διαμαρτυρίας αλλά ως ξεκάθαρη δήλωση της πρόθεσής του να ιδρύσει δικό του κόμμα.

Τι σημασία έχει εάν η δημοφιλία του κυμαίνεται στον πάτο κι ο ίδιος έπεσε από το κίνημα των Αγανακτισμένων (τα άλλα, ότι τον έριξαν οι ξένοι σε συνεργασία με τους βενιζελικούς βουλευτές, είναι όντως πραγματικά, αλλά ήταν απλώς η συνέπεια της αλλοπρόσαλλης πολιτικής του), ο Γιώργος Παπανδρέου ζει στο δικό του αυλικό μικρόκοσμο και “ονειρεύεται” ότι όχι μόνο διαθέτει ακόμα κάποιο λαϊκό έρεισμα, αλλά και ότι μπορεί να φτιάξει και κόμμα.

Πράγματι, σε αυτή την κατεύθυνση φαίνεται ότι δουλεύουν τα στελέχη της Αριστερής Πρωτοβουλίας, τα οποία αν και αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ, δεν συνεργάζονται με τις άλλες αριστερές σοσιαλιστικές πολιτικές δυνάμεις που έχουν φύγει από το Κίνημα, αλλά κρατούν στάση αναμονής και απόστασης, σαν κάτι ή κάποιον να περιμένουν. Κι αυτό το κάτι ή αυτός που περιμένουν, μάλλον είναι ο Γιωργάκης, εκτίμηση που κυκλοφορεί ευρέως στους κύκλους της μη ενταγμένης στον ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλιστικής αριστεράς.

Ο Γιώργος Παπανδρέου προσπαθεί ματαίως από την ημέρα της… εκθρόνισής του να βρει ρόλο. Βλέποντας, λοιπόν, ότι το παλιό ανδρεοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ είναι πολυδιασπασμένο, με το μεγαλύτερο εκλογικό του κομμάτι να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ (δίχως όμως να προσχωρεί) και τους πιο σκληρούς να έχουν ιδρύσει δικά τους κόμματα, όπως η Δραχμή, το Πατριωτικό Κοινωνικό Κίνημα και η Σοσιαλιστική Προοπτική, ο Γιώργος νομίζει ότι μπορεί να πείσει όλα αυτά τα σκόρπια στελέχη να ενωθούν υπό το… σκήπτρο του, μιας και ο ίδιος δεν διαθέτει ούτε οργάνωση, ούτε μεσαία στελέχη, παρά μια παρέα “κηπουρών”, τους ίδιους που μας κατέστρεψαν την περίοδο 2009 – 2011.

Σκοπεύει να εμφανιστεί μετανιωμένος και ότι έχει πάρει το μάθημά του, ότι τώρα ξέρει και ότι είναι αποφασισμένος να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Από τη θέση του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που ακόμα κατέχει μιας και δεν τη θέλει κανείς άλλος, θα αρχίσει πάλι να μιλά για πατρίδα και σοσιαλισμό, ό,τι έλεγε και πριν τις εκλογές του 2009, τότε που ο δημοκρατικός ελληνικός λαός παραπλανήθηκε θεωρώντας ότι ο “Γιωργάκης” είχε γίνει Γιώργος και μάλιστα του πατέρα του παιδί, και με αυτόν, τον ίδιο σχεδιασμό εξαπάτησης, θα επιχειρήσει να πολιτευτεί.

Εξάλλου έχει ένα επιχείρημα, σε όλα αυτά που θέλει να κάνει: εάν επέστρεψε ο Σημίτης, εγώ γιατί όχι; Πράγματι, ο Κώστας Σημίτης επέστρεψε με την “Ελιά”, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς θα… φύγει. Και ο Σημίτης ποντάρει στο ότι λείπει καιρό και θέλει να νομίζει ότι τα έργα και οι ημέρες του έχουν ξεχαστεί, ενώ ο Γιώργος είναι ολοζώντανος στις μνήμες όλων μας, ειδικά όσων έφυγαν αιμόφυρτοι από τις πλατείες των Αγανακτισμένων, όσων γνώρισαν τη φασιστική βία των ΜΑΤ του Χρήστου Παπουτσή (κι αυτός αριστερός δήλωνε), όσων εξαθλιώθηκαν από την οικονομική πολιτική του Γιώργου Παπακωνσταντίνου.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε την ευκαιρία του το 2009 να οικοδομήσει μια άλλη Ελλάδα. Μόνος του κατάφερε να είναι καταραμένος στα στόματα του ελληνικού λαού, είναι αργά πια για δάκρυα και συγνώμες, ας κάτσει σπίτι του να κάνει πιλάτες κι ας αφήσει την πατρίδα στην ησυχία της. Στην τελική ανάλυση τη χάρη της μανούλας του την έκανε, τον είδε πρωθυπουργό, τέλος…