Το πρωθυπουργικό γραφείο δεν είναι “ιδιωτικό” για να του αλλάζετε πίνακες!

Τον πίνακα “Η Ελλάς ευγνωμονούσα” που κοσμεί το Πρωθυπουργικό γραφείο στη Βουλή αντικατέστησε ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγοντας ένα αφαιρετικό έργο του πρώην πρύτανη της σχολής καλών τεχνών, Δημοσθένη Κοκκινίδη.

Να υπενθυμίσουμε ότι τον ίδιο πίνακα είχε αφαιρέσει και ο Γιώργος Παπανδρέου και είχε επιστρέψει στη θέση του ο Αντώνης Σαμαράς.

Εδώ πρέπει να πούμε ότι δεν συμφωνούμε με αυτή την επιλογή του πρωθυπουργού. Το πρωθυπουργικό γραφείο δεν είναι “ιδιωτικό” για να του αλλάζουν τη διακόσμηση σύμφωνα με την αισθητική του κάθε πρωθυπουργού.

Επίσης δεν μπορούμε να αντιληφθούμε σε τι ενοχλεί ένας επαναστατικός πίνακας έναν αριστερό πρωθυπουργό.

Σε περίπτωση που ο Αλέξης Τσίπρας αγνοεί τι δείχνει ο πίνακας, με χαρά να τον ενημερώσουμε.

Στο έργο αυτό, που φιλοτέχνησε ο Βρυζάκης το 1858, απεικονίζεται η απελευθε­ρωμένη Ελλάδα ως αρχαία κόρη, πάνω σ’ ένα σύννεφο που την κρατά υπερυ­ψωμένη και κυρίαρχη στο κέντρο του πίνακα.

Φορά δάφνινο στεφάνι στα ξέπλεκα μαλλιά της, και πατά στις σπασμένες αλυσίδες των δεσμών της.

Έχει τα χέρια της απλωμένα δεξιά και αριστερά, σε μία συμβολική κίνηση εναγκαλισμού αλλά και προστασίας πλέον όλων όσοι με θυσίες και αγώνες συνετέλεσαν στην απελευθέρωσή της, όλων όσοι εξακολουθούν να διαθέτουν τις περιουσίες τους για την ανασυγκρότησή της, όπως υποδηλώνει ο σωρός των νομισμάτων που της προσφέρεται.

Γύρω της συνωστίζονται οι γνώριμοι πρωτεργάτες της Επανάστασης, οι πρόδρομοι Ρήγας Φεραίος, Αδαμάντιος Κοραής, Αλέξανδρος Υψηλάντης, Μιχαήλ Σούτζος, οι γενναίοι αγωνιστές Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, οι ήρωες των ναυτικών αγώνων Κωνσταντίνος Κανάρης, Ανδρέας Μιαούλης, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα.

Για την απόδοση των αναγνωρίσιμων φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών τους, ο Βρυζάκης χρησιμοποιεί τις προσωπογραφίες των αγωνιστών που είχε σχεδιάσει ο Krazeisen και είχαν ευρέως διαδοθεί με μία σειρά λιθογραφίων που εκδόθηκε το 1831 στο Μόναχο.

Ο Βρυζάκης, εκφράζοντας τα συναισθήματα των Ελλήνων που αισθάνονταν την ανάγκη να τιμήσουν όσους θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία, φιλοτεχνεί την αλληγορική αυτή σύνθεση, η οποία φέρνει κοντά τους έναν κόσμο ηρωικό και ανακαλεί στη μνήμη τους την εποχή των αγώνων, που ο απόηχος τους είναι ακόμα ζωντανός και καθορίζει από πολλές απόψεις τη ζωή τους.

Η εικόνα ενεργεί συγκι­νησιακά και προβάλλει ένα ζήτημα ηθικής στάσης, την αναγνώριση της αρετής, την απόδοση τιμής, αλλά και τη συνειδητοποίηση της υποχρέωσης για μίμηση και συνέ­χεια.

Βασικό ρόλο σ’ αυτό παίζει η δύναμη της αναπαράστασης με τα μορφολογικά της χαρακτηριστικά αλλά και οι συνειρμοί που την ακολουθούν. Δεν είναι καθόλου απίθανο να ισχύει αυτό που έχει υποστηριχθεί από πολλούς μελετητές ότι το έργο παραπέμπει στους στίχους τους αποδιδόμενους στον Ρήγα Φεραίο «Ω παιδιά μου ορφανά μου… ».

Επίσης οι επισημάνσεις του Goethe, σε κείμενο σχετικό με τις λιθο­γραφίες του Krazeisen με τους Αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης, στο οποίο αναφέρεται ότι το κοινό χρειάζεται, απαιτεί να βλέπει σε πιστές προσωπογραφίες όσους απέκτησαν ένα σημαντικό όνομα και επηρέασαν τη ζωή του, αλλά και η μακρι­νή υπόμνηση του τύπου της Παναγίας του Ισχυρού Μανδύα, με την οποία μπορεί να σχετισθεί η απεικόνιση της Ελλάδας, μεγαλύτερης σε μέγεθος από το πλήθος των αγωνιστών, που με την προστατευτική θέση των ανοικτών χεριών της δείχνει να τους σκεπάζει, διαμορφώνουν την αλληγορική λειτουργία του έργου και τον ιδεολογικό ρόλο που καλείται να παίξει.

Άλλωστε οι διάφοροι τίτλοι που αποδίδονται στον πίνακα Η Ελλάς ευγνωμονούσα, Υπέρ Πατρίδος το Παν, Η Ελλάς συνάγουσα τα τέκνα της και η ευρεία διάδοσή του σε λιθογραφημένη απόδοση, αποδεικνύει την ταύτιση του κοινού με την απεικόνιση, καθώς η παράσταση εκπληρεί το αίτημα της «ελληνικής μετεπαναστατικής κοινωνίας που είχε ανάγκη να διαβάζει εικαστικά τις μεγάλες στιγμές του ελληνικού έθνους, να τις αναπολεί ως σημεία αναφοράς και να τα εξιδανικεύσει παρά να αντιμετωπίζει τη σκληρή πραγματικότητα».

Τώρα, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας, που μνημονεύει τον Διαφωτισμό σε κάθε ευκαιρία και ως αριστερός θα έπρεπε να σέβεται την κάθε επανάσταση, αποκαθήλωσε ένα έργο που τιμά τους Έλληνες Διαφωτιστές και Επαναστάτες, ενώ παράλληλα τιμά και όλους όσοι με θυσίες και αγώνες συνετέλεσαν στην απελευθέρωσή της, όλων όσοι εξακολουθούν να διαθέτουν τις περιουσίες τους για την ανασυγκρότησή της (πιο σύγχρονο μήνυμα δεν υπάρχει), όπως υποδηλώνει ο σωρός των νομισμάτων που της προσφέρεται, πραγματικά δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε…

Δηλαδή, ποιο είναι το νόημα που στέλνει η “αφαιρετική” ακατανόητη και κατά τη γνώμη μας “μπούρδα” που έβαλε ο Αλέξης Τσίπρας στη θέση της Ευγνωμονούσας Ελλάδας;

Και ξαναλέμε. Το πρωθυπουργικό γραφείο δεν είναι ιδιωτικό για να του αλλάζει ο κάθε πρωθυπουργός τη διακόσμηση. Το πρωθυπουργικό γραφείο είναι ιδιοκτησίας του ελληνικού λαού…