Ο “τραγικός ηρωισμός” του Αλέξανδρου Βέλιου…

Η “είδηση” της ημέρας, αλλά και των επερχόμενων ημερών, θα έπρεπε να είναι ο “τραγικός ηρωισμός” του φίλου, συναδέλφου και συνεργάτη μου από τα παλιά στο χώρο της εφημεριδογραφίας Αλέξανδρου Βέλιου, ο οποίος με γενναιοψυχία, αξιοπρέπεια και αφοπλιστικό χαμόγελο ειλικρίνειας, αλλά και αξιέπαινης ηρεμίας, γνωστοποιώντας δημοσίως το ανυπέρβλητο πρόβλημα της υγείας του και τον επερχόμενο θάνατό του, με την πρόθεσή του να επιλέξει τον αξιοπρεπή και ανώδυνο θάνατο δια της ευθανασίας, θέτει προς συζήτηση το επίμαχο ζήτημα της πράξης της ευθανασίας, που παραμένει τόσο ηθικά, όσο και νομικά ανοικτό.

Ενας διεθνής όρος που προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις “ευ” και “θάνατος” και ερμηνεύεται από πολλούς ως ο ήρεμος, ανώδυνος και αξιοπρεπής θάνατος.

Με την καταιγιστική του δήλωση ο Αλέξανδρος Βέλιος, προ της συνειδητοποίησης του πεπερασμένου της ύπαρξής του, προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις και να αναζωπυρώσει τη συζήτηση περί της ελευθερίας του ανθρώπου, ο οποίος όπως έχει δικαίωμα στη ζωή, έχει δικαίωμα και στο θάνατο, πέραν από δογματικές θεοκρατικές αντιλήψεις και “εμπορευματοποίησης” από τα θρησκευτικά δόγματα, ακόμη και της ιδέας του θανάτου.

Οι συστροφές της ψυχής είναι απροσμέτρητες και επιστρέφουν καταιγιστικά στη γυμνή συνείδηση, για να την πληροφορήσουν και να την αποπληροφορήσουν.

Ο ούριος άνεμος της “ανάλαφρης” αισιοδοξίας και της αίθριας προοπτικής ατονεί ενίοτε, για να αφήσει τη δύναμη της ψυχής να πτερωθεί ιδιότυπα.

Και ο Αλέξανδρος Βέλιος με δύναμη ψυχής, προσπαθεί με την “τελευταία του δημοσιογραφική συμβολή”, όπως ο ίδιος τονίζει, να αποκαλύψει επέκεινα θησαυρούς στην ενθαδική δοκιμασία.

Και με την πράξη του δεν κατοπτρίζει την αρνητική και νοσηρή διάσταση του θανάτου, αλλά δίνει ένα μάθημα αξιοπρέπειας πως να αντιμετωπιστεί το φρικιαστικό μεγαλείο του θανάτου, χωρίς αγωνία και φοβία.

Και με την “υπέρβασή” του αυτή αποκαλύπτει ότι πέρα από τη δοκιμασία του θανάτου, αναβλύζει η ζείδωρη αύρα της ελπίδας και της θετικής αναστροφής με την οδύνη.

Η αντίδραση του Αλέξανδρου Βέλιου δεν είναι συναισθηματική και επιφανειακή για να προστρέξει στη λυρική βακχεία, από όπου θα αντλούσε δυνάμεις.

Πρόκειται για έσω εμβίωση των σκληρών δοκιμασιών της συνείδησης. Γι’ αυτό ακριβώς τα φθεγγόμενα είναι ειλικρινή. Γι’ αυτό η υπαρξιακή υπέρβαση σφραγίζεται από την ψυχική γενναιότητα….

Ο Αλέξανδρος Βέλιος, ανεξάρτητα της εξέλιξης της ασθένειάς του, την άμεση αίσθηση της ζωής την εκφράζει χωρίς την οντολογική αγωνία, χωρίς να προσφεύγει στους παροξυσμούς του φόβου, χωρίς να αυτοπροδίδεται ως χαρακτήρας που κυνηγάει την προσωπική του αθανασία.

Ο δυναμισμός του πάθους του, ως καθημερινό γεγονός, διοχετεύεται στην παρούσα φάση στην “αλήθεια”, που συνιστά το πραγματικό πρόσωπο της κοινωνίας.

Ο Αλέξανδρος, ανεξάρτητα αν θα προκαλέσει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ για το επίμαχο ζήτημα της ευθανασίας και ανεξάρτητα αν χαρακτηριστεί ως “άθεος” ή υπερβολικός, δεν ανήκει στους ανθρώπους που έπεσαν στο ποτάμι για να πιάσουν τον ήλιο που πνιγόταν!

Με τον “τραγικό ηρωισμό” του μας δείχνει, έστω κι αν ο ίδιος θα μπορούσε να μην το παραδεχθεί, ότι υπάρχει μια οντολογική περιοχή, η οποία βρίσκεται πέραν των ορίων του πεπερασμένου. Αυτή η οντολογική περιοχή είναι και η… υπέρβασή του!

Κι όσοι “μιλούν” για το Θεό, είτε συνδιαλέγονται με τους “εκπροσώπους” του επί της Γης, ζουν με την προκατάληψη και τη φοβία του θανάτου, ενώ τη μόνη αγωνία που έχουν είναι πως να δρασκελίσουν το κατώφλι της πρόσκαιρης ευτυχίας, όπως βέβαια αντιλαμβάνονται το περιεχόμενό της.

Δεν έχουν καμία σχέση με την προαναφερόμενη οντολογική περιοχή. Κι αυτό συνιστά το μέγεθος της υποκριτικής τους ευλάβειας!..

Δια της υπέρβασης της “φιλοσοφίας του θανάτου”, όπως την ονομάζει ο Πλάτων στον “Φαίδωνα”, με την “μελέτη του θανάτου” αποκτάται η γνώση της ζωής.

Ακόμη από αυτή τη θέση παρουσιάζεται και η διαφορά διάκρισης του ιστορικού και κοσμολογικού χρόνου στην ιστορική ζωή.

Ο άνθρωπος δεν είναι μια απλή οντότητα, αλλά είναι ύπαρξη. Κι αυτή η ύπαρξη δρα ελεύθερα και πραγματοποιεί νέες δυνατότητες, πέραν των δογματικών θρησκευτικών αντιλήψεων.

Αλέξανδρε φίλε μου, μπορεί ο θάνατος να “ακκίζεται” μαζί σου, αλλά δεν αποκλείεται να… πτωχεύσουν οι προθέσεις του και να βρει “ανταπόκριση” το φλέρτ του προς άλλη κατεύθυνση, σε άλλους με έπαρση ισόθεη και που στις κόρες των ματιών τους κατοικεί μόνιμα ο φόβος του θανάτου…

Κι εσύ να συνεχίζεις να καλημερίζεις τη ζωή, απολαμβάνοντας το καπνό της πίπας σου μέσα από τον οποίο θα ξαναγεννιούνται οι ιστορίες της ζωής, που οι πιο όμορφες είναι αυτές που ακόμη δεν έγραψες! Κι άσε τους άλλους να πλάθουν το δικό τους θάνατο για να τους σκοτώνει!..